Ramaayanam | స్కూల్లో నేను అన్ని నోట్స్ చాలా నీట్గా రాసేదాన్ని. క్లాస్లో చెబుతున్నప్పుడో, లీజర్ పీరియడ్లోనో రాసుకుని, ఇంటికి తక్కువ హోమ్వర్క్తో వచ్చేదాన్ని. ఇంటికొచ్చి బ్యాగ్ పక్కన పెట్టామంటే.. మళ్లీ పొద్దున లెక్కలు చేసేదాన్ని. ఎందుకంటే ఆటల్ని త్యాగం చేయలేం కదా! క్లాస్లో అమ్మాయిలతో సహా మగపిల్లలు కూడా నా నోట్స్ అడిగి తీసుకునేవారు.
క్లాసులో నా నోట్బుక్స్ ఒకరినుంచి ఒకరికి వాట్సాప్ మెసేజుల్లా తిరిగేవి. తీరా పరీక్షల తేదీలు వచ్చాక నోట్స్ చదువుదామని చూస్తే.. ఒకటో అరో తప్ప ఉండేవి కావు. నా కేర్
టేకర్ మా అక్కే గనుక.. పరిస్థితి అదుపు తప్పిన విషయం గ్రహించినదై.. మ్యాటర్ చేతిలోకి తీసుకుని తరుణోపాయం ఆలోచించేది. “సోషల్ నోట్స్ ఎవరికిచ్చినవే?” అంటే.. నేను గుర్తుకు తెచ్చుకుని ఒక పేరు చెప్పేదాన్ని. తీరా మా అక్క ఆమెను అడిగేసరికి.. “నా దగ్గర లేదక్కా.. ఉదయశ్రీ తీసుకుంది” అని చెప్పేసరికి, అక్కకు కోపం వచ్చేది. “ఏందోయ్! నీకు మా చెల్లెలు నోట్స్ ఇచ్చినప్పుడు నువ్వు మళ్ల మా చెల్లెకే తిరిగి ఇయ్యాలె గానీ, ఉదయశ్రీకి ఇచ్చుడేంది? ఆమెను అడిగి తీస్కరా పో! మా చెల్లె ఎగ్జామ్కు చదువుకోవొద్దా?” అని లీగల్గా ఆమెను బైండ్ చేసేది. ఆ సీబీఐ దర్యాప్తు ద్వారా దిగ్భ్రాంతికర నిజాలు బయటపడేవి. ఆ ఉదయశ్రీ అనే దానవీర శూరకర్ణి నుంచి పద్మ, సుగుణ, సుశీల, శోభ, యాదగిరి, దివాకర్, సురేశ్ను కూడా పరామర్శించిన నోట్బుక్.. చివరికి మా అక్క ప్రయత్నాలు ముమ్మరం చేశాక.. తీరా పరీక్ష రేపనగా అట్టలు ఊడిపోయి, పేజీలు చిరిగిపోయి నా చేతికి వచ్చేది. ఆలోగా పరీక్షలు వారం రోజుల్లోకి వచ్చేసి రోజుకొక సబ్జెక్ట్ చొప్పున టెక్ట్స్ బుక్స్ చదువుకునేదాన్ని.
ఓసారి అరుణ అనే అమ్మాయికి టైఫాయిడ్ వచ్చింది. జ్వరం తగ్గాక రాసుకుంటానని చెప్పి నా నోట్స్ తీసుకుని మూడు నెలలు తన దగ్గరే పెట్టుంది.
తీరా ఏడాది పరీక్షలు దగ్గర పడ్డప్పుడు. ఆ నోట్స్ కోసం వెతుకుతుంటే దొరకలేదు. అరుణను అడిగితే ‘రేపిస్తా! ఎల్లుండిస్తా!’ అంటూ దాటేయడం మొదలుపెట్టింది. మొత్తానికి ఇవ్వనేలేదు. క్లాస్లో మా సార్.. “ఏమైంది రమా? నువ్వు నోట్బుక్స్ కరెక్షన్ కోసం చూపిస్త లేవు. ‘నేనే క్లాస్ ఫస్ట్! అన్ని నాకే ఒస్తయ్!’ అని గర్వమా?” అని అడిగారు. “కాదు సార్.. చూపిస్త!” అన్నాను కానీ, అరుణ పేరు చెప్పలేదు. అదేమిటో అవతలి వాళ్ల ఫాల్ట్ ఉన్నప్పుడు కూడా నేను గట్టిగా అడగలేను. వాళ్ల మీద ఇంకొకరికి చెప్పలేను కూడా. ఈ విపరీతమైన మొహమాటం వల్ల ఎన్నో విలువైన వస్తువులు పోగొట్టుకున్నాను. చివరికి, అక్క తీవ్ర ప్రయత్నం చేశాక అరుణ ఓ రోజు.. “సారీ అబ్బా! మా తమ్ముడు తెల్వక ఇంకు పోసిండు. కొంచెం పాడయింది” అంటూ.. ప్రతి పేజీలోనూ అక్షరాలు కనిపించకుండా పెద్దపెద్ద ఇంకు మరకలతో, మధ్యలో కొన్ని పేజీలు చిరిగిపోయిన స్థితిలో నా నోట్స్ తెచ్చిచ్చింది. చివరికి ఆ విషయం ఎలాగో మా సోషల్ సార్కు తెలిసి, ఆ నోట్స్ తెప్పించి చూశారు. అరుణను కోప్పడ్డారు. ‘నువ్వు ఎంబడే ఒక కొత్త నోట్బుక్ కొని, అండ్ల ఆ 19 పాఠాల నోట్స్ రాసి రమకు ఇచ్చినంక నాకు జెప్పాలె! అప్పటిదనుక నీకు ఏ పరీక్షల గూడ మార్కులు ఎయ్య!” అని కచ్చితంగా చెప్పారు. అది మళ్లీ నాకు పనిష్మెంటే.. ఎందుకంటే, అరుణ చేతిరాత అస్సలు బాగుండదు. కాబట్టి, నేనే ఓ నోట్బుక్ కొనుక్కుని మొత్తం నోట్స్ రాసుకున్నాను.
నేను చాలా జాగ్రత్తగా ఉండేది రెండే విషయాల్లో.. ఒకటి నా వృత్తి, రెండు ప్రవృత్తి. బ్యాంకుకు సంబంధించిన పేపర్లు గానీ, తాళం చెవులు గానీ, ముఖ్య విషయాలు గానీ.. ఒక్కటి కూడా మర్చిపోకుండా సక్రమంగా ఉంచేదాన్ని, సమయానికి పని పూర్తి చేసేదాన్ని. అలాగే సాహిత్యానికి సంబంధించి నేను చదివిన పుస్తకాలు, మ్యాగజైన్స్, ప్రత్యేక సంచికలు.. ఎంతో గుర్తుగా భద్రపరుస్తాను. నా సొంత వస్తువులను ఎవరికైనా ఇస్తాను గానీ, ఒక్కోసారి పాత పేపర్లను అమ్మడానికి కూడా ప్రాణం విలవిల్లాడిపోతుంది. నా బెడ్ మీదా, కిందా.. చుట్టుపక్కలా, అలమారాల్లో, సంచుల్లో, విడిగా కుప్పల్లోనూ ఎన్నో పుస్తకాలు గుట్టలుగా పేరుకుని.. ‘మమ్మల్నెప్పుడు చూస్తావు?’, ‘మమ్మల్నెప్పుడు పలకరిస్తావు?’ అన్నట్టు తొంగి చూసేవి. వాటి అదృష్టం బావుంటే చూస్తాం. లేదంటే లేదు. ఇదేమైనా ఫోబియానా? కాకపోతే కొత్త జబ్బా? అన్నది తెలుసుకోవాలి.
నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
Ramaayanam | పోగొట్టుటలో ఉన్న హాయి!
“Ramaayanam | మామయ్య పెండ్లి..”
Ramaayanam | పరీక్షలొస్తున్నయ్..