Ramaayanam | నాకు ఆరేళ్లు వచ్చేదాకా మాకు మామయ్యలూ, చిన్నమ్మలూ ఉన్నారని తెలియదు. ప్రభాకర్ మామయ్య మాత్రం.. మా ఇంటికి వచ్చేవారు. అమ్మ రోజుల పిల్లగా ఉన్నప్పుడే మా అమ్మమ్మ చనిపోయిందట. ఆ తర్వాత మా తాతయ్య మళ్లీ పెళ్లి చేసుకున్నాక నలుగురు కొడుకులూ, ఇద్దరు కూతుళ్లూ పుట్టారట. అయితే, వాళ్లకూ మాకూ అప్పట్లో పెద్దగా రాకపోకలు కూడా లేవు.
నాకు ఏడేళ్ల వయసప్పుడు మామయ్య పెళ్లి జరిగింది. మా నాన్న చిన్నాయన కూతురితోనే! మామయ్య స్వయంగా వచ్చి అందర్నీ పెళ్లికి రమ్మని ఆహ్వానించాడు. “వెనకట పెద్దవాళ్లు పిలవనందుకు ఇతని తప్పేముంది? పోదాం లే!” అన్నాడు నాన్న. ఇటు వీళ్లూ పిలిచారు. పెళ్లి యాదగిరిగుట్టలో. నాకు గుర్తున్నంత వరకూ యాదగిరిగుట్టకు వెళ్లడం అదే మొదటిసారి. నేనూ, అక్కా ఎగిరి గంతేశాం. మాకు చెరొక లంగా జాకెట్ కుట్టించి, చెరొక రెడీమేడ్ గౌనూ కొన్నారు. ట్రైన్లో రాయగిరి దాకా వెళ్లి అక్కడినుంచి టాంగాలో గుట్టకు బయల్దేరాం.
ఆలయం ఎదురుగా ఉన్న సత్రంలో పెళ్లి అయినట్లు జ్ఞాపకం. ఆ పెళ్లి ఎలా జరిగిందో? ఏం తిన్నామో? ఏమీ గుర్తులేదు గానీ, గుడిలో నరసింహస్వామి మాత్రం బాగా గుర్తున్నాడెందుకో! మేము తిరిగి వెళ్లిపోతామనగా.. మామయ్యలు, ఇంకా మిగతావాళ్లంతా మమ్మల్ని వాళ్ల ఊరికి రమ్మని బలవంతపెట్టారు. ఏమీ అనలేక నాన్న ఒప్పుకొన్నారు. తప్పేదేముంది, చేర్యాల
దగ్గరలోని రామసాగరం వెళ్లాలి.
వాళ్ల బలవంతంతో పెళ్లి బృందంతోనే బయల్దేరాం. ఇంతకీ మమ్మల్నందర్నీ తీసుకువెళ్లే వాహనం.. ఒక టెంపో! పదహారు సీట్ల ఆ వాహనంలో యాభై మందిని ఎక్కించారంటే.. అంతమందిని పట్టించినవాడికి దండం పెట్టకుండా ఉండలేం.
“రాన్రి! ఎక్కున్రి! బండి స్టాట్ అయితే ఇగ ఆగదు”.. అనుకుంటూ క్లీనర్ అందర్నీ తొందరపెట్టి, గంట ముందే టెంపో ఎక్కించాడు. గూట్లో పిడకల్ని సర్దినట్టుగా వచ్చిన వాళ్లను వచ్చినట్లు అందులో కుక్కుతూనే ఉన్నాడు. అసలే వైశాఖ మాసం. విపరీతమైన వేడి, ఉక్కపోత, చెమటలు. మేము.. గంట ముందే ఎక్కిన బ్యాచ్! దాంతో మా చర్మాల కింద మాంసం సగమైనా ఉడికిపోయి ఉంటుంది.
పెళ్లి కూతురి సారె, ఫలహారాల గంపలు, బట్టలు, పెళ్లి సామాన్లు, పెళ్లి కొడుక్కు ఇచ్చిన వస్తువులు, వీటితోపాటు వచ్చిన చుట్టాల సందుగలు, సంచులు.. ఇలా ఎన్నెన్నో సామాన్లలో పెద్దవన్నీ టెంపో టాప్ మీద సర్ది, తాళ్లతో కట్టారు. ఇక చిన్నచిన్న సంచులు ఇవ్వకుండా చాలామంది ఎవరివి వారే వెంట ఉంచుకున్నారు.
మొత్తానికి డ్రైవర్ పక్కన అత్యంత గౌరవనీయమైన సీట్లో పెళ్లికొడుకు, పెళ్లికూతురు.. ఆ పక్కన ఇంటల్లుడని కాబోలు, మా నాన్నను కూచోబెట్టారు. బయల్దేరే సమయానికి పాతబట్టలన్నీ బలవంతంగా కుక్కిన మూటలాగా అయింది టెంపో. ఒకళ్ల కాళ్లు ఇంకొకరి ఒళ్లో.. ఎవరి చేతులో వేరొకరి భుజం మీద.. ఒకరి పొట్టమీద వేరొకరి తలా.. ఇలా ఎవరెక్కడ ఉన్నారో తెలియకుండా, మొత్తానికి అందరి బాడీపార్టులు మాత్రం ఆ టెంపోలో ఉండేలా చూశారు. ఇక టెంపో బయల్దేరి.. చీకట్లో వెళ్తూనే ఉంది. రాత్రి ఏడు కావస్తున్నదేమో.. నాకు నిద్ర పట్టింది. ఉన్నట్టుండి నా తల మీద కుండపోతగా వర్షం. వెంటనే మెలకువ వచ్చి ఉలిక్కిపడి లేచాను. మళ్లీ.. మళ్లీ అదే వాన! ముద్దలు ముద్దలుగా.. జిగట జిగటగా! విపరీతమైన దుర్వాసనతో.. నా మీద కురుస్తూనే ఉంది. నేను కెవ్వుమన్నాను. “అమ్మా! ఏందో నా తల మీద పడ్తుంది. నువ్వు ఎక్కడున్నవమ్మా?!” అని బిగ్గరగా ఏడ్చాను. ఆ టెంపో రొదలో, పాటల హోరులో వెనుక ఎక్కడో కూర్చున్న అమ్మకు నా గొంతు వినిపించలేదు. “నాన్నా! నీ దగ్గరికి ఒస్తా!” అంటూ మళ్లీ ఏడ్చాను. నాన్నకు వినిపించి, ఏమైందో తెలుసుకున్నాడు.
ఎవరో ఒకావిడ నా వెనకే దాదాపు తలమీద కూచున్నట్లుగా కూచుంది. టెంపో కుదుపులకు ఆమె మొత్తం నా మీదే వాంతి చేసుకుంది. కాసేపు బండి ఆపమని నాన్న అడిగినా.. ఆ డ్రైవర్ వినలేదు. “ఒద్దు సార్! గీ బండి ఆపితే మల్ల స్టాట్ కాదు. సెల్ఫ్ పట్టుకోదు. అయిన సుత గింత రాత్తిరిపూట పెండ్లి వ్యాన్ ఆగితె దొంగలు గిట్ల ఒస్తె ఎట్ల?!” అని కఠోర సత్యాన్ని చెప్పాడు. ఈలోగా దూరం నుంచి “కొంచెం ఓర్చుకో బిడ్డా!” అని అమ్మా.. “బుజ్జీస్! నిద్రొస్తే పండుకో!” అని నాన్న చెరోపక్క చెబుతూనే ఉన్నారు. ఎప్పుడూ నన్ను కాపాడే అక్క కూడా ఆ టెంపోలో ఎక్కడో తప్పిపోయి నిద్ర పోయినట్టుంది.
ఆ చీకట్లో, ఇరుకులో, ఉక్కపోతలో, చికాకులో, జుగుప్సలో, నిస్సహాయతలో.. మూడు గంటలు ఎలా గడిచాయో తెలియదు. టెంపో ఎగరేసినప్పుడల్లా.. నా తలపై జలపాత ధార సాగుతూనే ఉంది. ‘కురిసింది వానా.. నా నెత్తి పైనా’ అన్నట్లు.. వాంతి వర్షం కురుస్తూనే ఉంది. అలా కొన్ని యుగాలు గడిచాక టెంపో ఊరు చేరింది.
ఇంటికి చేరుతూనే అందరూ లోపలికి వెళ్లి వధూ ప్రవేశం తాలూకు సంబురాల్లో మునిగిపోయారు. ‘ఈ పిల్ల సంగతేమిటి?! ఈ అన్యాయానికి బాధ్యులైన దోషులను కఠినంగా శిక్షించాలి. వాళ్లు ఎంత పెద్దవాళ్లయినా వదిలి పెట్టేదేలేదు!’ అని ఎవరూ ధర్నాలు చేయలేదు. హామీలు ప్రకటించలేదు కూడా.
అమ్మక్కూడా అంతా కొత్తే! ఏ వస్తువు ఎక్కడుందో తెలియదు. ఆ చలిలో తలస్నానం చేయించడానికి మా నానమ్మ అస్సలు ఒప్పుకోలేదు. అమ్మ ఎలాగో నచ్చజెప్పి, తల మట్టుకు తడిబట్టతో తుడిచి, ఆ చల్లనీళ్లతోనే స్నానం చేయించి, బట్టలు మార్చింది. ఆ రాత్రి మా నానమ్మే నన్ను పడుకోబెట్టుకుంది. నేను ఆ ఫ్రాక్ మళ్లీ ఎప్పుడూ తొడగలేదు. ఇంతకీ వేరే కారణాలెన్నున్నా.. ఆ వర్షం కురిపించినావిడ వంటలు చేసే అమ్మగారనీ, యాదగిరిగుట్ట మీద మిరపకాయ బజ్జీలూ, జిలేబీలూ.. ఇలా కనపడ్డవన్నీ కొనుక్కుని, ఎడాపెడా తినేసిందనీ విశ్వసనీయ వర్గాల భోగట్టా! ఏది ఏమైనా.. విధి ఆడిన వింత నాటకంలో నేను అలా బలయ్యాను.
నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
Ramaayanam | పరీక్షలొస్తున్నయ్..
“Ramaayanam | నేడేయ్.. చ్చూడండీయ్! మీ అభిమాన..”
“Ramaayanam | బంధువులొస్తే.. బడికి డుమ్మా!”
“Ramaayanam | పెద్ద సారూ! చిన్న సారూ!”
“Ramaayanam | నేను బడికి వెళ్లిన విధంబెట్టిదనిన..”