Ramaayanam ( రమాయణం ) |అమ్మ నన్ను రెండేళ్లు దాటి మూడో ఏడు రాగానే బడికి పంపించానని ఎప్పుడూ చెబుతూ ఉంటుంది. ఇప్పుడంటే ప్లే స్కూల్స్ , ప్రీ స్కూల్స్ , కిండర్ గార్టెన్లూ వచ్చాయి గానీ అరవైల్లో అందరూ ప్రభుత్వ బడుల్లో చదివిన వారే.
‘అయ్యో , అంత చిన్నపిల్లను అప్పుడే బడికి తోలుడు ఏంది ? అదేమన్న ఉద్యోగం చెయ్యాల్నా , ఊళ్లు ఏలాల్నా?’ అని మా నాయనమ్మ నన్ను కాపాడే ప్రయత్నం కొంత చేసిందట గానీ , మా నాన్న కూడా ఆమెకు సపోర్ట్ చేయకపోవడంతో ఫలితం లేకపోయింది. అలాగని నన్నేదో ఐఏఎస్ చేసెయ్యాలని మాత్రం కాదు. నా గోల భరించలేక ఆ సతాయింపుని కొద్దిసేపైనా ఇతరులకు ట్రాన్స్ఫర్ చేసే గొప్ప ఆలోచనతో మా అమ్మ ఓ పథకం వేసి బళ్లో అయితే కాస్త భయభక్తులతో నిశ్శబ్దంగా ఉంటానని అనుకుని ఉండొచ్చు. నేను అల్లరి చేశానంటే పెద్ద రౌడీననుకునేరు. అస్సలు కాదు. కాకపోతే, పనికి రాని ప్రశ్నలు వేసేదాన్నట. ‘భూమి ఎందుకు నల్లగా ఉంది ? మరి ఈ చెట్లు అందులోంచే వచ్చాయి గదా.. ఇవి ఎందుకు ఆకుపచ్చగా ఉన్నాయి? ఆకాశాన్ని నిలబెట్టే స్తంభాలేవీ లేవు కదా .. ఆకాశం కింద ఊడిపడదా?’ ఇలాంటి ఎన్నో ప్రశ్నలు ఒకదాని వెనుక ఒకటి అడిగి విసిగిస్తూ ఉండేదాన్ననుకుంటా.
నా గోల పడలేక ‘ఎప్పుడో ఓ రోజు ఆకాశం ఊడి కింద పడుతుందిలే!’ అని చెప్పింది అమ్మ. ఇక చూసుకోండి, ప్రతిరోజూ ‘అమ్మా ! ఆకాశం ఇవాళ కింద పడుతుందా, రేపా ? పొద్దున్నే పడుతుందా , సాయంత్రమా?!’ అని మొదలు పెట్టేదాన్నట. అంతేకాదు, నాకు ఆకలేస్తే ఏదో ఓసారి అడిగి ఊరుకోకుండా ‘అమ్మా! ఆకలి అయితుంది!’, ‘ఆకలి అగుచున్నది!’, ‘అవ్వా! ఆకలైతాంది!’, ‘అమ్మా! నాకు ఆకలేస్తోంది!’.. అని నేను విన్న గ్రామ పంచాయితీ రేడియో పరిజ్ఞానంతో రకరకాల మాండలికాల్లో (అప్పటికి ఈ మాట నాకు తెలియదు), ఒక్కొక్క మాడ్యులేషన్ లో ఓసారి చొప్పున వెనక వెనక తిరుగుతూ అడిగేదాన్నట.
పాపం! మై పూర్ మదర్.. ఏం చేస్తుంది? ఉదయం అయిదు గంటలకు లేచిందంటే పని, పని, పనితోనే గడిచిపోయి రాత్రి ఏ పదింటికో పక్కమీద వాలేది. పెద్ద ఉమ్మడి కుటుంబం. వచ్చేవాళ్లూ, పోయేవాళ్లూ మడిగా కొందరికీ, విడిగా కొందరికీ.. వాళ్లవాళ్ల రుచుల మేరకు, కోరికల మేరకు వండి వార్చడం, వడ్డించడం, ఇతర మర్యాదలు చేయడంతోనే గడిచిపోయేది. ఇక వంట చేస్తున్నప్పుడు నేనిలా విసిగిస్తే, ఏం చెయ్యాలో తోచక కనీసం తన పనయ్యే దాకానైనా నా గోల తప్పుతుందని బడికి పంపి ఊపిరి పీల్చుకుని ఉంటుంది. మా అక్క ఆ ముందటి ఏడాదినుంచే బడికి వెళ్తుండేది.
మాకు ఇద్దరు ఉపాధ్యాయులు ఉండేవారు. పెద్దసారూ, చిన్నసారూ! పెద్దసారు క్యాడర్ పెద్దది కాబట్టి మాకు పలక మీద ఓనమాలు చిన్నసారే పెట్టించేవాడు. ఆయనకు పెద్ద మీసాలు ఉండేవి. అవి చిన్నబుచ్చుకుంటాయనేమో ఎప్పుడూ దువ్వుతూ ఉండేవాడు. పిల్లలంతా ఈయనకు కూడా భయపడేవారు. నేను ఆయన అక్షరాలు పెట్టించగానే రెండు నిముషాల్లో దిద్దేసి ‘అయిపొయింది సార్!’ అంటూ పరుగెత్తేదాన్ని. ఆయన ‘అట్ల కాదమ్మా! అక్షరాలు మొత్తం పలకంతా అయ్యేదాక దిద్ది అప్పుడు రావాలె!’ అనిచెప్పి మళ్లీ మీసాలు దువ్వుకుంటూ ఉండిపోయేవాడు. ‘ఇట్లాగుందా నీ పని!’ అనుకుని నేను వాయువేగంతో అక్షరాల్ని పలకంతా అయ్యేలాగా ఒక టెక్నిక్తో దిద్ది మళ్లీ చూపెట్టే దాన్ని. ఆయన ఉక్రోషంగా ‘గిట్ల దిద్దంగనె గాదు, సూడకుండ రాసుడు రావాలె’ అనేవాడు. ‘నాకు వొచ్చు’ అనేదాన్ని ధీమాగా. ‘ఏదీ, పలక తుడిపి తీస్కచ్చి నా ముంగట సూడకుంట రాయి’ అనేవాడు అసహనంగా.
నాకేం భయం! అఆ లేమిటి … వాటి తాతల్ని కూడా రాస్తానన్నట్లు అక్షరాలన్నీ చూడకుండా రాసిపడేసేదాన్ని. దిగ్భ్రాంతి చెందినవాడై ‘ఇవన్నీ ఎప్పుడు నేర్చుకున్నవ్ ?’ అనేవాడాయన. మా ఇంట్లో వర్ణమాల పటం ఉందని ఆయనకు తెలియదు. ‘నీకొస్తె అయిపాయెనా? అందరికి రావొద్దా?! సరే, పోయి కూచో!’ అనేవాడు ఇక ఏమనాలో తోచక. అందరికీ రావడానికి నేనేం చెయ్యాలో తెలియక.. నేను నా జాగాలో వెళ్లి కూచుని క్షణాల్లో గోడకానుకుని గాఢనిద్రలోకి జారుకునే దాన్ని. కొద్దిసేపటికి గమనించి ‘అరేయ్ తుకారాం, అమ్మాయిని వాళ్లింట్ల దింపిరారా!’ అని సార్లు చెప్పేవారు. తుకారాం, అక్కయ్య అనే ఇంకో అబ్బాయి నా పాలిటి మగ దేవతలు. నాల్గో తరగతిలో ఉండేవారు గానీ చాలా పెద్దవాళ్లు. బహుశా వాళ్లు ఇళ్లలో నాలాగా ప్రశ్నలు వేసేవాళ్లు కారేమో! వాళ్లిద్దరి తల్లులూ చాలా ఏళ్ల వరకూ బడికి పంపలేదనుకుంటా. ఎక్కువసార్లు తుకారాం నన్ను భుజం మీద వేసుకుని, చేతిలో నా పలకా, నేను ఇంటినుంచి వచ్చేటప్పుడు తెచ్చుకున్న చిన్న చాపా తీసుకొచ్చి మా ఇంట్లో దింపేవాడు. నాకు జ్ఞానం వచ్చిన చాలా ఏళ్లకు ఎలాగైనా తుకారాం రుణం తీర్చుకోవాలని ప్రయత్నించాను. ఏదో ఊర్లో బియ్యం గిర్నీలో బస్తాలు మోస్తూ హమాలీ పనిచేస్తున్నాడని తెలుసు గానీ, ఎక్కడున్నాడన్నది మాత్రం కచ్చితంగా తెలియలేదు.
– నెల్లుట్ల రమాదేవి, రచయిత్రి