Ramaayanam | మా బడిలో ఇద్దరే ఉపాధ్యాయులు. అందులో పెద్దాయన హెడ్ మాస్టర్. మరొకాయన చిన్న సార్. వాళ్లు ఉదయం బడికి రాగానే.. లేదా ఎప్పుడు వచ్చినా.. పిల్లలమంతా లేచి నిలబడి, ముక్తకంఠంతో ‘నా.. మా.. స్తే.. సా.. ర్!’ అని కనీసం ఒక నిమిషం పాటైనా రాగ యుక్తంగా అనేవాళ్లం. వాళ్లు.. ‘ఊఁఊఁ.. కూచోండి’ అన్నాకే.. కూచునే వాళ్లం. ఈ ఎక్సర్సైజ్ నాకు భలేగా ఉండేది. ఊరికే కూచునీ కూచునీ, పక్క క్లాస్ పిల్లలను గమనించీ గమనించీ విసుగొచ్చేది. ఈ ఇద్దరు సార్లు గంటకోసారైనా బయటికి వెళ్లొస్తే బాగుండునని అనిపించేది.
పెద్దసారు వైభవం ఇంతా అంతా కాదు. ధోతి కట్టుకుని పైన కమీజు వేసుకునేవాడు. ఆయన పక్కూరి నుంచి సైకిల్మీద వచ్చేవాడు. నాలుగో తరగతి పిల్లల్లో ఒకడిని సెలెక్ట్ చేసుకుని, అతడికి సైకిల్ శుభ్రంగా తుడవడం దగ్గర్నుంచీ.. సొంత పనులన్నీ అప్పగించేవాడు. ఆయన ఎంచుకునే పిల్లగాడికి అన్ని సబ్జెక్టుల్లోనూ సున్నా మార్కులు రావడమనే అర్హత తప్పనిసరి. అంటే.. తన వల్ల విద్యార్థి చదువు చెడిపోకూడదనే ధర్మాన్ని పాటించేవాడనుకుంటా.
బడికి వచ్చాక ఒకటో, అరో పాఠం చెప్పేసరికి.. పాపం పెద్దసారు బాగా అలిసిపోయేవాడు. ముందున్న బల్లమీద కాళ్లు బార్లాజాపి, కుర్చీలో బాగా వెనక్కి వాలి నిద్రపోయేవాడు. ఒక్కోసారి వెంటనే నిద్ర పట్టకపోతే జీరో మార్కుల అసిస్టెంట్ను పిలిచి.. ‘అరేయ్! కాళ్లు పిసుకురా!’ అనేవాడు. అతను ఆ పిలుపు కోసమే ఎదురు చూస్తున్నవాడై.. వెంటనే లేచివెళ్లి కాళ్లు పట్టేవాడు. అలా ‘పట్టు పరిశ్రమ’లో ఎంతో అనుభవం గడించిన అతని పేరు నేను చెప్పను. ప్రస్తుతం రాజకీయాల్లో.. ఓ చిన్న లీడర్గా వెలుగొందుతున్నాడు.
పెద్దసారు రకరకాల శబ్దాలతో, మూలుగులతో, అరుపులతో నిద్రపోతున్నప్పటికీ.. మేమెవ్వరం పెద్దగా అల్లరి చేసేవాళ్లం కాదు. ఎందుకంటే ఆ గ్యాప్లో అల్లరి చేసినవాళ్లను చిన్నసారు వీర బాదుడు బాదేవాడు. అంతేకాదు.. చిన్నసారు కొట్టడానికి పెద్దగా కారణాలు అవసరమయ్యేవి కావు. ఎవరికైనా జుట్టు బాగా ఉంటే.. ‘గింత జుట్టు పెంచుకున్నవేందిరా?’ అనీ, గుండుతో ఉంటే.. ‘గుండు కొట్టిచ్చుకున్నవేందిరా?’ అనీ కొట్టేవాడు. పిల్లల్ని కొట్టడం కూడా సిలబస్లో భాగం అనుకునేవాడేమో! పిల్లలంతా సాయంత్రం ఇంటికి పోయేటప్పుడు.. ‘నీకెన్ని?’ అంటే, ‘నీకెన్ని?’ అంటూ వాతలు లెక్కపెట్టుకునేవారు. వాళ్ల తల్లిదండ్రులు ఎంత త్యాగరాజులో గానీ, బడికి పిల్లలను అంకితం చేసిన నాటి నుంచి ఒక్కసారి కూడా వచ్చి.. ‘హేమిటీ.. హీ అన్యాయం!’ అని అడిగిన పాపాన పోలేదు.
ఇక పెద్దసారు నిద్ర లేచాక పెద్దగా ఆవలించి..
‘ఏమిరా? చింత బరిగెలు ఇరుసుకొచ్చినార్రా?’ అని తెలుసుకునే వాడు. ఈ విషయంలో ఆల్ జీరోస్ పిల్లగాడి కన్నా అక్కయ్యే ముందుండేవాడు. ఎందుకంటే వాళ్లింటి ముందే చింతచెట్టు ఉండేది మరి! ఇక్కడ.. చింత బరిగెల గురించి కొంత చెప్పాలి. మిగతా కర్రలు తొందరగా విరిగిపోతాయి. వాతల విషయంగా చింత బరిగెలు శ్రేష్టమైనవి. సన్నగా, పొడవుగా ఉండి.. ఎక్కువ వంగనవసరం లేకుండా, కొట్టడానికి అనువుగా ఉంటాయి. కొడుతున్నప్పుడల్లా.. ‘జిక్.. జిక్’ అని శబ్దం వస్తూ, సార్లకు గొప్ప థ్రిల్ కలిగించేవి అనుకుంటా!
విధిలేని సందర్భాల్లో దేశరక్షణ రహస్యాలు శత్రువులకు స్వయంగా అప్పగించే సైనికాధికారిలా.. పాపం అక్కయ్య మేలురకం చింత బరిగెలను ప్రతిరోజూ తెచ్చేవాడు. జమ్మిచెట్టు మీద అర్జునుడు ఆయుధాలు దాచినట్టు.. వాటిని దూలం మీద దాచి, పెద్దసారు అడగ్గానే గొప్ప గురుభక్తితో అందించేవాడు.
ఆయన నిన్నటి పాఠంలోని ప్రశ్నలు కొన్ని అడిగి, జవాబు చెప్పలేని వాళ్లనూ.. అల్లరి చేసిన వాళ్లనూ.. మక్కజొన్న కంకులూ, పల్లి కాయలూ, కూరగాయలూ, చింతపండూ.. తమతమ పొలాల్లో పండించుకుని కూడా తనకు తెచ్చి ఇవ్వని వాళ్ళనూ.. ఇలా వివిధ వర్గాలుగా విభజించి మూడు, అయిదు, పదీ.. ఇలా అర్హతలను బట్టి దెబ్బలతో శిక్షించేవాడు. ఎవరైనా దూరం దూరంగా జరుగుతూంటే.. ఎంతో ఆప్యాయంగా ‘ఇట్ల రా బిడ్డా! దగ్గరికి రా!’ అని పిలిచి, తన ఒళ్లు ఏమాత్రం కదలకుండా చూసుకుని.. వాళ్లు చేయి చాపాక, బరిగెతో ప్రేమగా అరచేతిలో నాలుగైదు సార్లు నిమిరాక.. వాళ్లు ఎప్పుడు కొడతాడో తెలియని సస్పెన్స్లో ఉండగా.. లాఘవంగా సర్రుమని దెబ్బ వేసేవాడు. పిల్లలు చేతులు రెండూ నిక్కర్లకు రాసుకుంటూ, అర చేతులు ఊదుకుంటూ.. ఏడిస్తే మళ్లీ కొడతాడని దుఃఖాన్ని దిగమింగుతూ.. ‘సార్! కొట్టకండి సార్!’ అని బతిమిలాడేవారు. ఆయన ధర్మబద్ధంగా, ఏమాత్రం గ్యాప్ ఇవ్వకుండా.. ఒకళ్లని పూర్తిగా కొట్టాకే, ఇంకొకళ్లకు శిక్షను అమలు పరిచేవాడు.
ఇదంతా అయ్యేసరికి పెద్దసారు మళ్లీ అలసి పోయేవాడు. తరువాతి రోజుల్లో.. నేను రెండు, మూడు తరగతుల్లో ఉన్నప్పుడు అనుకుంటా.. నన్ను పిలిచి.. ‘రమాదేవీ! మీ ఇంటికి బొయ్యి పెద్ద గ్లాసెడు సల్ల పంపిస్తవానమ్మా!’ అని.. ‘అరేయ్! నువ్వు ఎంబడి బొయ్యి పట్కరా పో!’ అని అన్ని సున్నాల అర్హతలున్న అసిస్టెంట్ను నావెంట పంపేవాడు. నేను మిగతా పిల్లల వంక.. ‘చూసారా!? పెద్ద సారే నన్ను హెల్ప్ అడిగాడు’ అన్నట్లు ఓ చూపు చూసి, ఇక ఇంటికి చెక్కేయొచ్చు మళ్లీ రానక్కర్లేదు.. అన్న ఆనందం
లోపల్లోపలే అణచి పెట్టుకుని.. ‘సరే సార్!’ అంటూ బిరబిరా ఇంటికి దౌడు
తీసేదాన్ని!!
– నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
“Ramaayanam | నేను బడికి వెళ్లిన విధంబెట్టిదనిన..”