Ramaayanam | నేను బడికి వెళ్లడమే గొప్పగా.. దేశాన్ని ఉద్ధరించినట్లుగా ఫీల్ అయ్యేదాన్ని. కాబట్టి, ఇంకా ‘ట్యూషన్’ అనే మాట.. పొరపాటుగా కూడా ఎత్తేదాన్ని కాదు. అక్క కూడా హిందీ, లెక్కలు తప్ప మిగతా సబ్జెక్ట్స్లో క్లాస్ ఫస్ట్ వచ్చేది. అయితే, ఒకరోజు ఉదయాన్నే చిన్నసారు అకస్మాత్తుగా మా ఇంటికి వచ్చాడు. రావడం రావడమే.. “అమ్మాయిలూ, మీకు ఇవ్వాల్టి నుంచెల్లి ట్యూషన్ చెప్త! పుస్తకాలు తీస్కొని రాన్రి” అన్నాడు.
మా స్టారు మాటతో మా గుండెల్లో అయిదారు కిలోల రాళ్లు పడ్డాయి. ఆనాటి నుంచి మా ఉదయపు ఆటలు, ఆనందాలు హరించుకు పోయాయి. చిన్నసారు రోజూ పొద్దున్నే ఆరున్నరకు వచ్చేవాడు. మేము ఆరు గంటలకే లేచేవాళ్లం గనుక అప్పటికే పళ్లు తోముకుని, పాలు తాగడం కూడా అయిపోయేది. ఆయన వస్తూనే గచ్చుకెదురుగా ఉండే మనసాల మూలనున్న చాప తీసి పరిచేవాడు. మా పుస్తకాల సంచీలు తెచ్చి పెట్టేవాడు. ఈలోగా లోపలినుంచి ఇంటిపాలతో చేసిన చిక్కటి చాయ్ వచ్చేది. దానిని పెద్ద చప్పుడు చేస్తూ జుర్రుకుంటూ తాగేవాడు చిన్నసారు. అప్పటికే చాలా సేపయ్యేదేమో.. గోడకున్న నిలువుటద్దంలో చూసుకుంటూ, అనేక భంగిమల్లో నిలబడి మీసాలు దువ్వుకుంటూ ఉండేవాడు. మధ్య
మధ్యలో.. “అమ్మాయిలను పిలువండి” అనేవాడు. మేము జామచెట్టు ఎక్కీ, రేగుచెట్టు కింద చేరీ ఏదో విధంగా జాప్యం చేసేవాళ్లం. చివరికి తప్పనిసరై వచ్చి కూర్చునేవాళ్లం. మాకు ఆయన లెక్కల్లో కూడికలూ, తీసివేతలూ.. తెలుగులో చిన్నపాటలూ, పాఠాలూ చెప్పేవాడు. అవన్నీ మేము బడిలోనే నేర్చుకునేవాళ్లం గనుక ఏ మాత్రం ఆసక్తి ఉండేది కాదు. అప్పుడు నేను రెండు, అక్క మూడో తరగతిలో ఉండేవాళ్లమేమో.. మా హోమ్వర్క్ కూడా సాయంత్రం ఇంటికొచ్చి కాసేపు ఆడుకున్నాకే చేసేవాళ్లం.
ఆయన పాఠాలు చెప్పేటప్పుడు.. ‘పాము విసము’, ‘కాలిక గుడి’ అంటూ చెబుతుంటే.. నేను శంకరాభరణం శంకరశాస్త్రిలా.. “అట్ల గాదుసార్! పాము విషము. కాళిక గుడి అనాలె!” అంటూ నా అజ్ఞానంతో ఆయనకు చెప్పాలని చూసేదాన్ని. ఆయన “అంతే! అంతే!” అనేవాడు. సార్ వెళ్లిపోయాక.. “అక్కా! సార్ ఎందుకు అట్ల తప్పులు చదువుతున్నడు?!” అని అక్కను అడిగేదాన్ని. నాకు జ్ఞానోదయం కలిగిస్తూ.. “అది కాదే, సార్ రోజూ సాయంత్రం
కల్లు తాగుతడు కదా!? అందుకే అట్ల మాట్లాడుతడు!” అని గుసగుసగా చెప్పేది అక్క. ‘నిజమే కావొచ్చు పాపం! సార్ మటుకు ఏం చేస్తడు? కల్లు ప్రభావం వల్ల మాటలు అట్ల వస్తయేమో!’ అనుకునేదాన్ని. అయితే, ఆ ట్యూషన్ ఎక్కువ రోజులు సాగలేదు.
ఇక అక్క తొమ్మిదో తరగతికి వచ్చాక, లెక్కల కోసం ట్యూషన్ ఉంటే బాగుండునని నాన్నను అడిగిందో.. లేక ‘అమ్మాయిలకు ట్యూషన్ చెబుతాను’ అని ఆయనే అడిగాడో తెలియదు గానీ.. హైస్కూల్లో తెలుగు బోధించే నరసింహాచారి సార్ దగ్గరికి ట్యూషన్కు పంపించారు. మాకు ఇంట్లో అప్పటికీ కరెంట్ లేదు. నానమ్మ సాయంత్రం కాగానే నాలుగు కందిళ్లు, మూడు ఎక్కదీపాల నిండా గ్యాసునూనె పోసి, ఆ గాజు దీపం బుడ్డీలను సుద్దతో రుద్ది, మసిపోయేలా తుడిచి తళతళమెరిసేలా సిద్ధం చేసేది. అందులో రెండు చిన్న కందిళ్లు నాకూ, అక్కకూ.. చదువుకోవడానికి అన్నమాట.
మేం సాయంత్రం ఆరింటికి పుస్తకాల బ్యాగు భుజాన వేసుకుని, కుడి చేత్తో కందిలి, ఎడమ చేత్తో చిన్నచాప పట్టుకుని ట్యూషన్కు వెళ్లేవాళ్లం. ఆటపాటల సాయంత్రాలు భగ్నమైనందుకు నాకైతే మహాబాధగా ఉండేది. తిరిగి వచ్చేటప్పుడు చిక్కటి చీకటి, ఓ పక్క చింతచెట్ల తోపు, మరోపక్క కుంట కట్ట పొడవునా చెట్లు, రాత్రిపూట ఆ కుంట చెరువులో మెరుస్తూ నీళ్లు, కప్పల బెక బెకలు.. చాలా భయమేసేది. అక్కా, నేనూ అక్కడికి రాగానే.. ‘శ్రీ ఆంజనేయం’ అనుకుంటూ, ఒక్కసారి ఇంటిదాకా దౌడుతీసే వాళ్లం.
ఇంతకూ ఈ సారు తెలుగు పాఠాలు బోధించగలడు గానీ, లెక్కలేం చెప్తాడు పాపం? పైగా ఆయనకు క్రోధరసం ఎక్కువ. ముక్కు ఉబ్బించి, నొసలు చిట్లించి, కళ్లు చికిలించి.. బుస్సు బుస్సుమంటూ ఉండేవాడు. ఆయన భార్యకేమో ఇంగ్లిష్లో మాట్లాడాలని తెగ సరదా.
మేం వెళ్లగానే ఆవిడ నల్లటి మసి కమ్ముకున్న ఎక్కదీపాన్ని తెచ్చి మా ముందుంచి.. “ఇప్పుడే ఇస్తనమ్మా!” అని మా రెండు తళతళా మెరిసే కందిళ్లను లోపలికి తీసుకుని పోతుండేది. మా పాటికి మేం హోమ్వర్క్ అంతా చేసుకుని ఆ గుడ్డి వెలుగులో చదువుకుంటూ ఉండగా.. ఎప్పటికో ఆయన వచ్చేవాడు. మా మీద ఏరోజైనా దయకలిగి.. “ఒక్క కందిలైనా ఇటు ఇయ్యవమ్మా!” అని ఆమెను అడిగేవాడు. ఆమె ఏ మాత్రం కరుణించక పోగా..
“లోపట బాగా డార్క్ ఉన్నది. కందిలి మీకిస్తె నేను వర్క్ ఎట్ల జెయ్యాలె?!” అనేది.
ఎట్టకేలకు మా అక్క మ్యాథ్స్లో ఏదైనా ప్రాబ్లం అడిగితే.. “ప్రయత్నించు. చేసి చూడు.. అదే ఒస్తది. నీకు రాకుంటె అప్పుడు అడుగు!” అనేవాడు. “చేసి చూసినాక రాకుంటెనే అడుగుతున్న సార్ !” అనేది అక్క. విధి బలీయమైనదని గ్రహించి.. ఆయన అక్క రఫ్బుక్ చేతిలోకి తీసుకుని ఓ పావు గంటపాటు నొసలు చిట్లించీ, ముక్కు విరిచీ, శ్వాస ఎగబీల్చీ.. తనదైన శైలిలో హావభావాలు ప్రదర్శించేవాడు. నోట్బుక్లో సగం పేజీలు అయిపోయేవి గానీ.. లెక్క వచ్చేది కాదు.
ఈలోగా లోపల్నుంచి ఆవిడ.. “ఏమండీ! రైస్ అయిపోయినయ్. రైస్ కొనుక్కరమ్మంటే ఇంటనే లేరు. రేపటికి జీరో!” అనేది. ‘జీరో’.. అనగానే ఆయనకు కోపం వచ్చి, బుస్సుబుస్సుమంటూ లోపలికి వెళ్లేవాడు.
లెక్క రాకపోయినా గానీ, తన కొత్త నోట్బుక్ ఆ రోజే సగం అయిపోయిందని అక్కకు బాధగా ఉండేది. ఇక ఇంటికి పోదామని నేను ఆ నోట్బుక్ తీసుకుని ప్రాబ్లం సాల్వ్ చేసి అక్కకు ఇచ్చేదాన్ని. కొంతసేపటికి ఆయన రెండు కందిళ్లు తీసుకుని బయటికి వచ్చి.. “ఏదీ ఆ లెక్క? ఇట్ల ఇయ్యి చూద్దాం.. లేకుంటే రేపు చూద్దామా?” అనేవాడు. “మా చెల్లె చేసింది సార్! ఆన్సర్ ఒచ్చింది” అనేది అక్క. “ఏదీ?” అంటూ చూసి, “ఆఁ.. ఇట్లనే చెయ్యాలె. ప్రయత్నం చేస్తె ఎందుకు రాదు?” అని.. “నీకు ఏమన్న డౌట్స్ ఉన్నయానమ్మా ?!” అని నా వైపు చూసి అడిగేవాడు.
“నాకు ఒక్కటే డౌట్ సార్!” అందామని అనుకునేదాన్ని. కానీ, ఏం లేవని తల అడ్డంగా ఊపేదాన్ని. అలా కొన్నిరోజులు గడిచాక, ఎన్నో రఫ్ నోట్బుక్స్ అయిపోయాక.. అక్క క్లోజ్ఫ్రెండ్ ఇంద్రాణి “ఎందుకే సంధ్యా.. ఆ ట్యూషన్ వేస్ట్! మన రమ అంతకంటే మంచిగ చెప్తది. రమతోటి చెప్పించుకుందం” అన్నాక.. ఇంకో ఫ్రెండ్ “గా తెలుగు సార్కు లెక్కలేం ఒస్తయే! మీదికెల్లి గాయినకు మస్తు కోపం!” అని చెప్పాక.. ఆ ట్యూషన్ మానేశాం.
– నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
“Ramaayanam | నేడేయ్.. చ్చూడండీయ్! మీ అభిమాన..”
“Ramaayanam | బంధువులొస్తే.. బడికి డుమ్మా!”
“Ramaayanam | పెద్ద సారూ! చిన్న సారూ!”
“Ramaayanam | నేను బడికి వెళ్లిన విధంబెట్టిదనిన..”