Ramaayanam | ఒకసారి ఇంటిల్లిపాదీ సినిమాకు వెళ్లాం. మా ఊర్లో ఫస్ట్ కం సెక్ండ్ షో మొదలయ్యేసరికి రాత్రి ఎనిమిది, ఎనిమిదిన్నర అయ్యేది. సినిమా వదిలేసరికి పదకొండున్నర అయింది. ఇంటికొచ్చేసరికి పన్నెండు! నాన్న నిద్రపోకుండా ఎదురు చూస్తున్నాడు. మా నాన్న ఎప్పుడూ ఏ సినిమాకూ వచ్చేవాడు కాదు. ఆయన తన జీవితంలో చూసిన సినిమాలు అయిదో, ఆరో ఉంటాయి. వాటిలో శంకరాభరణం ఒకటి.
అలసిపోయి అందరం గాఢ నిద్రలోకి జారుకున్నాం. అమ్మకు చెరో పక్క నేనూ, అక్కా పడుకున్నాం. నేను ఎట్లాగూ అమ్మకూచిని గనుక అమ్మ మీద కాళ్లూ, చేతులూ వేసి పడుకునేదాన్ని. నేను నిద్రపోయాక నా కాళ్లూ, చేతులూ మెల్లగా తీసేసేది. ఏ తెల్లవారుఝామునో లేచే అమ్మ వంటింట్లోకి వెళ్లేముందు తన దుప్పటి తీసి నాకో, అక్కకో కప్పేది. ఉదయం అయిదు గంటల వేళ ఆ దుప్పటి, దానిలోంచి అమ్మ తాలూకు అలవాటైన ప్రేమ పరిమళం మాకు ఎంతో హాయినిచ్చేది.
ఓ మధ్యరాత్రి ఉన్నట్టుండి నా చేతి మీద పెద్ద బరువు పడింది. కెవ్వుమన్నాను. ఆ వెనువెంటనే దబదబా చప్పుళ్లు వినిపించాయి. సినిమాలో ఫైటింగ్ సీన్లు గుర్తొచ్చి చాలా భయమేసింది. మా అమ్మ దగ్గరగా జరిగి.. మీద చెయ్యి వేసి గట్టిగా కరుచుకున్నాను.
‘అమ్మా! నా చేయి మీద ఏదో పడ్డది. బాగా బరువుంది’ అన్నాను. అమ్మ చీకట్లోనే చుట్టూ చూసి, నా చేతి మీద తడిమి చూసి.. ‘ఏం లేదులే.. కండ్లు మూస్కోని పండుకో! ఆ సిన్మాల ఏదన్న యాదికొచ్చిందా ఏంది?!’ అంటూ నన్ను మరింత పొదువుకుని, మళ్లీ నిద్రలోకి జారుకుంది. అక్క పడుకొనే ఉంది. కొద్దిసేపటికి నేనూ నిద్రపోయాను. తెల్లవారి లేచేసరికి ఇల్లంతా గోల గోల! ఊర్లోవాళ్లంతా మా వాకిలి నిండా ఉన్నారు. కొందరైతే ఇంట్లోకి వచ్చి ఎక్కడెక్కడ దొంగలు అడుగు పెట్టి ఉంటారో వాళ్లే ఊహించి, మిగతా వాళ్లకు చెప్పడం మొదలుపెట్టారు. ఒక్కొక్కళ్లూ వాళ్ల వాళ్ల లెవెల్లో పోలీసుల్లాగా, డిటెక్టివ్ల లాగా, సీబీఐ ఆఫీసర్ల లాగా ఊహించి ఎన్నోరెట్లు ఎక్కువచేసి చెప్పడం మొదలుపెట్టారు.
ఇంట్లో ఉన్న మా అమ్మ బంగారం మొత్తం పోయింది. మిగతాది అంతా కుదువబడి ఉందని ఎవరికీ తెలియదు. అప్పట్లో లాకర్లు లేవు. అమ్మ ఒంటిమీద ఉన్న ఓ గొలుసూ, గాజులూ లాంటివి వాళ్లు లాక్కోలేదు. నానమ్మ జోలికి పోలేదు. అమ్మకున్న మంచి చీరలూ, మాకున్న కొత్త బట్టలూ, దసరా పండుగకు బమ్మెర వెళ్లినప్పుడు వాళ్లు అమ్మా నాన్నలకు పెట్టిన కొత్త బట్టలూ, అందమైన మా తెల్లటి జరీ అంచు పరికిణీ బట్టలతోసహా పోయాయి.
కాసేపటికి మేం రాత్రి సినిమాకు పోయిన సంగతీ, ఆ దొంగలు హడావుడిలో వెళ్తూ నా చెయ్యి తొక్కిన సంగతీ ఊరంతా ఇప్పటి బ్రేకింగ్ న్యూస్ లాగా తెలిసిపోయింది. ‘వాళ్లెవలో మనిల్లు బగ్గ ఎరుకున్నోళ్లే ఉంటరయ్యా! పోలీసోళ్లకు చెప్తే.. వాళ్లు పట్కపొయ్యి, ఇయ్యరమయ్యర జోపితే దొంగలెవరో దొరుకుతరు’ అని ఒకాయన అనంగనే.. ఇంకొగాయన.. ‘అరెయ్ శంకర్! సైకల్ మీన బొయ్యి అమీన్ సాబుకు చెప్పిరాపోరా!’ అంటూ విషయాన్ని చేతుల్లోకి తీసుకున్నాడు. ‘ఏ నారాయణా! ఒద్దొద్దు. వాళ్లొస్తే ఐనోడ్నీ కానోడ్నీ.. అందర్ని కొడ్తరు. ఏదో చేసిన్రు.. వాళ్లే అనుభవిస్తరు తియ్యి’ అన్నాడు నాన్న.
‘అయ్యో! గీ సక్కని దొరింట్ల ఎట్ల దొంగతనం జెయ్యబుద్దయిందో.. వానింట్ల పీనుగెల్ల! వాణ్ని బొందబెట్ట!’ అంటూ ఆడవాళ్లలో ఒక సీనియర్ మోస్ట్ లేడీ.. తన డిక్షనరీలో ఉన్న తిట్లన్నీ లయబద్ధంగా తిట్టడం మొదలుపెట్టింది. ఇంకొకామె ఏకంగా ఒక పాట వరుసగట్టి పాడసాగింది. ‘మా సక్కని దొర నాయినో – ఇంట్లొక్కడుండె నాయినో! ఇంటోళ్లందరు నాయినో – సీన్మకు బోయిరి నాయినో! దొంగ జొర్రిండు నాయినో – మొత్తం దోశిండు నాయినో! శిన్న దొరసానిది నాయినో – శెయ్యి దొక్కిండు నాయినో! ఇంక నయ్యం నాయినో – పానం తియ్యలే నాయినో!.. ఇట్లా సాగుతున్న పాటకు ఎవరో బ్రేక్ వేశారు.
‘ఏ.. ఊకోల్లి! లొల్లి వెట్టకుర్రి! ఏం జూస్తాన్రు?! ఈడ సిన్మ గిట్ల ఆడుతాందా? ఎవలింటింకి వాళ్లు పోన్రి!’ అంటూ ఒకాయన అందర్నీ తరిమేశాడు. నా మటుకు నాకు ఆ పాట కట్టి పాడుతున్న ఆవిడను ఒక్కదాన్నయినా ఉంచితే బాగుండును అనిపించింది. అప్పటికప్పుడు పాట రాసి ట్యూన్ కట్టి పాడిన ఆమె క్రియేటివిటీ.. నన్ను అబ్బురపరిచింది. ‘అది చెయ్యి మీద ఏదో పడ్డది! అన్నప్పుడే చూస్తే దొంగ దొరికేటోడేమో!’ అన్నది అమ్మ.. నా చేతికి నీరు సున్నం రాస్తూ. ‘చూశారా! నేను వార్నింగ్ ఇచ్చినా మీరు కనుక్కోలేదు!’ అన్నట్లు నేను యాక్షన్ సిన్మాలో హీరోయిన్లా ఫీల్ అయ్యేలోపు.. ‘ఏం కాదు.. వాని తొవ్వల వాడు పోయిండు. మనం లేస్తె మన తలకాయలు పలగ్గొట్టేవాడు’ అన్నాడు నాన్న.
నా ఎడమ చెయ్యి నల్లగా కమిలి, వాచిపోయి, విపరీతమైన నొప్పి పుట్టింది. అయితే, ఆ కారణంగా బడి ఎగ్గొట్టే అవకాశం లేకుండా ఆ రోజు ఆదివారం అయింది. నానమ్మ నా చేతికి తడిబట్ట కట్టి, మూడు నాలుగురోజులు ప్రత్యేక శ్రద్ధ చూపింది.
మా పాత ఇంటి తలుపులూ, గోడలూ పెద్దగా స్ట్రాంగ్ కావు. ఇంటి చుట్టూ ఉన్న ప్రహరీ అక్కడక్కడా కూలిపోయి, ఎవరైనా ఈజీగా లోపలికి వచ్చేలా ఉండేది. పైగా మేము ఎప్పుడూ తలుపులు పెట్టుకునేవాళ్లం కాదు. అంతకు ఆరు నెలల క్రితమే మా ఇంట్లో మొదటిసారి దొంగలు పడ్డారు. విచిత్రంగా.. వాళ్లు వంటింటినే టార్గెట్ చేశారు.
మా ఇంట్లో రాత్రి మిగిలిన అన్నం ఉట్టి మీద పెట్టేవాళ్లు. అది కనీసం ఇద్దరు ముగ్గురికి సరిపోయేలా ఉండేది. ఆ రోజు తెల్లారి లేవగానే వంటిల్లు ఊడవడానికి వెళ్లిన అమ్మ అట్లాగే తెల్లబోయి చూసి.. నాన్ననూ, నానమ్మనూ పిలిచింది. ఏముందీ! ఉన్న అన్నం అంతా విస్తళ్లలో పెట్టుకుని, పచ్చడి జాడీలు తీసి, పచ్చళ్లు వేసుకుని.. అల్మారాలో ఉన్న నెయ్యి, పెరుగు మొత్తం కలుపుకుని తిని ఖాళీ చేశారు. కొంచెం పచ్చడి మాత్రం ఉంచి మిగతాది పట్టుకెళ్లారు.
‘అయ్యో! అయ్యో!’.. అనడం తప్ప అమ్మకు ఇంకేమనడానికీ తోచలేదు. నానమ్మ మాత్రం.. ‘శవ్వా! మడి తొక్కులన్నీ ముట్టుకున్నరు. ఇగ మనకు అక్కరుంటె ఏమేసుకుంటం?!’ అని దిగులు పడింది. మా నాన్న మాత్రం.. ‘పాపం! ఆకలైందో ఏందో! తిండి దొంగ దొంగే కాడు. ఈ సారి నుంచీ కొంచెం ఎక్వ తొక్కులు పెట్టండి. దొంగలకు వేరేగా ఉంచండి’ అని నవ్వాడు.
నానమ్మ చురచురా చూసింది.
మరోసారి ఒక దొంగ అర్ధరాత్రి వచ్చి, మధ్య వాకిలి తలుపు తీసి గచ్చులో నిలబడ్డాడట. తలుపు చప్పుడుకు మా అమ్మకు మెలకువ వచ్చి చూస్తే.. ఒక మనిషి చీకట్లో నిలబడి కనిపించాడట. గొంతు పొడారిపోతుండగా.. ‘ఎవరు? ఎవరదీ!?’ అన్నదట అమ్మ. దొంగ వాకిట్లోకి పరిగెత్తాడట. అమ్మ.. నాన్నను లేపితే ఇద్దరూ వెళ్లిచూశారట. వాకిట్లో దొంగ తువ్వాలు పడి ఉన్నదట.
‘ఆ తువ్వాలు తీసుకరండి! వాడెవడో తెలుస్తది!’ అన్నదట అమ్మ. నాన్న చూసి కూడా.. ‘ఆఁ! తువ్వాలు చూసి ఏం గుర్తుపడతం? వాడే పోతడు తియ్యి!’ అన్నాడట. కొంతసేపటికి మళ్లీ అలికిడి అయి వెళ్లి చూస్తే.. ఆ తువ్వాలు కూడా లేదట.
‘వాడెవడో ఊళ్లో వాడే! మీకు బాగా తెలుసు. అందుకే వెళ్లలేదు!’ అని ఆ తెల్లవారి అమ్మ అంటుంటే.. నాన్న ఏమీ మాట్లాడక, నవ్వడం మాత్రం మాకు తెలుసు!
– నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
“Ramaayanam | నేడేయ్.. చ్చూడండీయ్! మీ అభిమాన..”
“Ramaayanam | బంధువులొస్తే.. బడికి డుమ్మా!”
“Ramaayanam | పెద్ద సారూ! చిన్న సారూ!”
“Ramaayanam | నేను బడికి వెళ్లిన విధంబెట్టిదనిన..”