Ramaayanam | పోగొట్టుకునే విషయంలో మా నాన్న నాకు ఆదర్శం. ‘ఏంచేస్తం మరి! పోయిందేదో పోయింది. ఇప్పుడు తిడితె మాత్రం వొస్తదా?! ఎవరికో అవసరం పడ్డది, తీసుకున్నరు’ అనేవాడు. ‘మరంతే గదా!’ అనుకునేదాన్ని.
వేటినైనా పోగొట్టడంలో.. చిన్నప్పట్నుంచీ నేను ఎక్స్పర్ట్. ఎవరైనా ఏమైనా అడగంగానే ఇచ్చేసి, మళ్లీ వాటిని వెనక్కి తీసుకోవడం కూడా మర్చిపోయేదాన్ని. ప్రైమరీ స్కూల్లో నాకు ఆడ స్నేహితులే లేరు. ఊళ్లో అందరూ కూలీనాలీ చేసుకునేవాళ్లు, సొంత వ్యవసాయం ఉన్నవాళ్లే కాబట్టి.. ఆడపిల్లలకు వ్యవసాయ పనులు నేర్పేవారు. ఇంట్లో చిన్నపిల్లల్ని చూసుకోవడమో, వంట చేయడమో.. అలవాటు చేసేవారు.
ఆరోజుల్లో ఆడపిల్లల్ని ఎక్కువగా బడికి పంపేవారు కాదు. అయిదో తరగతికి ఏకంగా రెండు కిలోమీటర్ల దూరంలో.. రైల్వేట్రాక్ అవతల ఉన్న ఘనపూర్ మాధ్యమిక పాఠశాలకు వెళ్లాకే.. మా క్లాస్లో ఆడపిల్లలు కలిశారు. అయితే, మమ్మల్ని పెద్దగా నిర్బంధంలో ఏమీ పెంచకపోయినా.. ఎందుకో మరి స్కూల్లో కలుసుకోవడం, గేమ్స్ పీరియడ్లో ఆడుకోవడం తప్ప, ఒకరి ఇండ్లకు ఒకరు వెళ్లడం దాదాపుగా ఏడు, ఎనిమిది తరగతుల దాకా లేదు. బడి, ఇల్లు.. సెలవుల్లో మా కజిన్స్ రావడమో.. మేము వెళ్లడమో.. అంతే! మా ఇంటి దగ్గరలో ఉన్న ఇంట్లోకి రాజా అనే బీడీవో (బ్లాక్ డెవలప్మెంట్ ఆఫీసర్) కుటుంబం వచ్చింది. వాళ్లమ్మాయి సునీత నా క్లాస్మేట్. తనకు అన్నయ్యలు ..ప్రతాప్, శివాజీ, అక్క.. అనిత ఉండేవాళ్లు. మా ఇంటికి చేరుకోవాలంటే వాళ్ల ఇల్లు దాటే వెళ్లాలి. సునీత నన్ను అస్సలు వదిలేది కాదు. ఆ మామయ్య (అప్పట్లో అంకులూ, పెంకులూ.. అని పిలవడాలు లేవు).. ‘మీ అమ్మాయిలను అప్పుడప్పుడూ మా ఇంటికి పంపించండి’ అని నాన్నను అడిగారు. వాళ్లకు ఊరు కొత్త కాబట్టి నాన్న కూడా‘సరే!’ అన్నాడు. మా క్లాస్లో రాధ అనే ఇంకో ఫ్రెండ్ ఉండేది. వాళ్ల నాన్నకు ట్రాన్స్ఫర్ కావడంతో ఏడో తరగతి తరువాత ఖమ్మం వెళ్లిపోయింది.
నేనూ, రాధ, సునీత కలిసి ఆడుకునేవాళ్లం. రాజా మామయ్య మమ్మల్ని ముగ్గుర్నీ ‘మఖమల్, మల్మల్, బుల్బుల్’ అని పిలిచేవారు. ముందు రాశాను కనుక.. నా పేరు ‘మఖమల్’ అని వేరే చెప్పక్కర్లేదనుకుంటా! సునీత కోరిక మీద ఓ ఆదివారం నాడు నేను, అక్క, రాధ, సునీత, వాళ్లక్క అనిత కలిసి మా చెలకలో ఉన్న పలుగురాళ్ల బోడుకు వెళ్లాం. చెల్క మధ్యలో చిన్న వాగు లాంటి దోనె ఉండేది. వాన కాలంలో దానినిండా నీళ్లు గలగలా పోతుంటే, ఒడ్డున కూర్చుని అందులో కాళ్లు పెట్టుకుని ఊపుతూ.. ‘జలకాలాటలలో!’ అని పాడుతూ కాలం గడిపాం. ఆ కాలువ పక్కనే గురివింద తీగలున్నాయి. ఆ గింజలన్నీ ఒలిచి తెచ్చుకున్నాం. నేలమీద పాకుతున్న ఎర్రని మఖమల్ లాంటి ఆరుద్ర పురుగుల్ని అరచేతిలో తీసుకుని.. తనివితీరా చూసుకుని.. మళ్లీ వదిలేశాం. మొత్తానికి సాయంత్రం దాకా ఆడిపాడి ఇల్లు చేరుకున్నాం. తీరా కాళ్లూ, చేతులూ కడుక్కుని భోజనం చేద్దామనేసరికి.. నా కాలి పట్టగొలుసు లేదని అమ్మ గమనించింది అమ్మ. ‘ఎక్కడ పోగొట్టినవ్?’ అడిగింది అమ్మ. ‘ఏమో! నాకేం తెల్సు? ఎక్కడ పోయిందో తెలిస్తె.. అప్పుడే తీసుకుందును గదా!’ అన్నాను. ‘యాదికి లేకుంటె అది మటుకు ఏం జేస్తది? ఆడినప్పుడు ఎక్కడ్నో పడిపోయి ఉంటది. ఇప్పుడు చీకటి పడ్డది. పొయ్యి ఎతికినా దొరుకదు. ఇగ దాన్ని ఏమనకు తియ్యి!’ అన్నాడు నాన్న. అమ్మకు ఏమనాలో తెలియక ఇంకా కోపం వచ్చింది. ‘నేనేమో గొర్రెలమ్మీ, మేకలమ్మీ.. నాకేం కొనుక్కోకుండా పైసలు కూడబెట్టి, మీ కోసం ఏదో ఒకటి ఒనరు జేస్తె.. మీరు సోయి లేకుండ అన్ని పోగొట్టండి. ఇంగ ఏం చేయించను తియ్యండి’ అని అక్కనూ, నన్నూ కలిపి ఫైర్ అయింది.
అక్కకు అప్పటికే రెండు బంగారు ఉంగరాలు పోగొట్టిన రికార్డు ఉంది. మా అమ్మకు పుట్టింటి వాళ్లిచ్చిన గొర్రెలూ, మేకలూ, ఆవులూ చాలా ఉండేవి. గొర్రెలూ, మేకలను ఓదేలు అనే ఆయన చూసుకునేవాడు. పుట్టిన జీవాలు చెరిసగం అన్నమాట. అయితే.. జబ్బు చేసి చచ్చిపోయినవన్నీ అమ్మ ఖాతాలో వేసి, బాగున్నవే తనవి అనేవాడు. కొన్నాళ్ల తరువాత అమ్మ వాటా జీరో అయింది. అతణ్ని నాన్న.. ‘నువ్వు ఓదేలువా? తోడేలువా?’ అనేవాడు నవ్వుతూ. అది మొదలు నేను ఏదో ఒకటి పోగొట్టుకోవడం అలవాటైంది. ఇంటర్ వరకూ మాకేమీ బంగారు గొలుసులూ నగలూ లేవు గానీ, చెవి పోగులు, జూకాలూ లాంటివి ఉండేవి. వాటిని తీసి ఎక్కడో పెట్టి మర్చిపోయేదాన్ని. తరువాత దొరికేవి కావు. ఒక్కోసారి బాత్రూమ్లో మర్చిపోతే నా వెనుక వెళ్లిన వాళ్లు తీసిపెట్టి, కాసేపు సతాయించి ఇచ్చేవారు. ఆ తరువాత రెండో మూడో ఉంగరాలు పోగొట్టాను. ఇటీవల పోస్ట్ కొవిడ్ పీరియడ్లో కూడా ఓ బంగారు గాజు పోగొట్టుకున్నాను. ఈ విషయంలో మా నాన్న నాకు ఆదర్శం. ‘ఏంచేస్తం మరి! పోయిందేదో పోయింది. ఇప్పుడు తిడితె మాత్రం వొస్తదా?! ఎవరికో అవసరం పడ్డది, తీసుకున్నరు’ అనేవాడు. ‘మరంతే గదా!’ అనుకునేదాన్ని. తరువాతి రోజుల్లో కూడా ఇలా తెలిసి ఏమీ చేయలేక కొన్ని.. తెలియక ఎన్నో వస్తువులను పోగొట్టుకున్నాను. హెయిర్బాండ్స్, క్లిప్పులు, బ్యాగులు, సర్టిఫికెట్స్, వాచ్లు, బట్టలు.. ఇలా ఈ లిస్ట్ అనంతం. ఓ సారి నా బ్యాంకు లాకర్ కీ పోగొట్టుకున్నా. మళ్లీ డబ్బులు కట్టి, కొత్త కీ తీసుకున్నాను. టైలర్కు ఇచ్చిన బట్టలు గానీ, డ్రై వాష్కు ఇచ్చిన చీరలు గానీ, తిరిగి తీసుకునేటప్పుడు రెండు దఫాలుగా ఇచ్చారంటే.. అంతే సంగతులు! ‘మొన్న తీస్క పోయిందాంట్ల ఇచ్చిన్నమ్మా’ అంటే.. ‘ఓహో !’ అనుకుని వచ్చేసేదాన్ని. తీరా ఇంట్లో అవి ఉండేవి కావు. కొన్ని పోవాల్సిందే! అందరూ అలా ఉంటారని కాదు. వాళ్లు నిజాయితీగా ఉండాల్సిందే తప్ప, నేను తెలివి తెచ్చుకునే అవకాశమే లేదు. ఆ తరువాత బిల్లులూ, లిస్టులూ మెయిన్టైన్ చేసినా.. అవి సమయానికి దొరక్క పోయేవి. ఎప్పుడో తవ్వకాలలో బయటపడినా, అప్పటికి వాటి అవసరం ఉండేది కాదు. ఆర్గనైజ్డ్గా పెట్టుకోకపోవడం వల్లే ఇలా జరుగుతుందేమో!
నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
“Ramaayanam | మామయ్య పెండ్లి..”
Ramaayanam | పరీక్షలొస్తున్నయ్..