Ramaayanam | యాభై ఏళ్ల క్రితం.. ఆడపిల్లల ఆటలు వేరే. మగపిల్లల ఆటలు వేరే. బడిలో కబడ్డీ, వాలీబాల్, ఫుట్బాల్, బ్యాడ్మింటన్.. లాంటి ఆటలు మగపిల్లలతోనే ఆడించేవారు. అమ్మాయిలకు మాత్రం ఖోఖో, టెన్నికాయిట్ (రింగ్), క్యారమ్స్తో సరిపుచ్చేవారు. మేమెప్పుడైనా బాగా బతిమిలాడితే.. కొందరు దయగల సార్లు అమ్మాయిలకు కూడా కబడ్డీ పోటీ పెట్టేవారు. పంద్రాగస్టు శ్రావణ మాసంలో వచ్చేది. అప్పుడు వర్షాలుండేవి కాబట్టి, జనవరి 26కు ఈ ఆటల పోటీలు పెట్టేవారు. అవి కూడా స్పూన్ లెమన్ రేస్, రన్నింగ్ లాంటివి. నాకు షటిల్ బ్యాడ్మింటన్ ఆడాలని ఇష్టం ఉండేది. నా ఫ్రెండ్స్ శ్యామల, రేవతి, రాధ, రుక్మిణి, సుశీల, భాగ్యలక్ష్మి, సుగుణ.. వీళ్లంతా నన్ను సపోర్ట్ చేసేవారు. కానీ, అడగడానికి మాత్రం.. “రమా! నువ్వే అడుగు.. నువ్వే అడుగు” అని నన్ను ముందుకు తోసేవారు. మిగతా క్లాస్మేట్స్ హైమవతి, పద్మ, శశికళ, వనజ కుమారిలాంటి వాళ్లు “ఏ.. మనం ఏం ఆడ్తం? అయినా కూడ లంగా ఓణీలు ఏసుకున్నాక గటువంటి ఆటలు మా ఇంట్ల ఒప్పుకోరు తెల్సా?” అనేవారు. మనం ఆడితే ఇంట్లో వాళ్లకేం కష్టమో నాకు తెలిసేది కాదు.
సరే.. మొత్తానికి నేనూ, నా వెనకాల ఒక టీమ్ కలిసి మా డ్రిల్ మాస్టర్ రమణమూర్తి సార్ దగ్గరికి వెళ్లి.. “సార్! మేం కూడా బ్యాడ్మింటన్, వాలీబాల్ ఆడుతం. మాకు బ్యాట్స్, బాల్స్ ఇప్పియ్యాలే” అని అడిగాం. ఆయన మా వంక చాలా వింతగా.. మేమేదో ‘విమానం నడుపుతాం!’ అని అడిగినట్లుగా చూశాడు.
“మీకెందుకమ్మా మగపిల్లలు ఆడే ఆటలు?! ఏదో క్యారమ్సో, ఖోఖోనో ఆడుకోండి!” అని చాలా ఈజీగా కొట్టిపడేశాడు. “ఏం సార్! మేం ఆడపిల్లలమైతే మటుకు.. ఆడొద్దా?!” అని అడిగే విప్లవ భావాలు మాకు అప్పుడు లేవు. “సార్.. ప్లీజ్ సార్!” అని బతిమిలాడ్డమే అప్పటికి మాకు తెలుసు. ఆ విధంగానే ‘స్వాతిముత్యం’లో కమల్హాసన్.. జేవీ సోమయాజులు వెంటపడ్డట్టుగా, మేమూ ఓ వారంపాటు ఆయన వెంటపడ్డాం. ఆయన మొదటే చెప్పకుండా మా బతిమిలాటలన్నీ ఎంజాయ్ చేసి.. చివరికి “నేనేం జేస్త?” అని చేతులెత్తేశాడు. వరదా రెడ్డి సార్ను అడిగినా.. మా ఆశ నిరాశే అయ్యింది. దాంతో.. వారం రోజులపాటు మేము క్లాస్లో చాలా ఇన్ఆక్టివ్గా ఉండి, మేము అలిగిన విషయం అందరు సార్లకూ తెలిసేలా చేశాం. చెరువు మీద అలిగినట్టయింది గానీ పని జరగలేదు. నైన్త్ క్లాస్లో ఉన్న మా సీనియర్లు మాకు సంఘీభావం ప్రకటించినా.. టెంత్ క్లాసు అమ్మాయిలు ఏ మాత్రం పట్టించుకోలేదు. వాళ్లలో చాలామంది లంగా ఓణీలు వేసుకునేవారు. కొందరికి పెళ్లిళ్లు అయ్యాయి కూడా. “అమ్మో! మా అత్తగారింట్ల తెలిస్తె ఏమన్న ఉంటదా!” అంటూ ఫీల్ అయ్యారు. ఓ రోజు మాకున్న ఏకైక మహిళా టీచర్ అనసూయ.. నన్ను తన ఆంతరంగిక భద్రతా మందిరం (స్టాఫ్రూమ్)లోకి పిలిచి మరీ ఆటల విషయంపై క్లాస్ తీసుకున్నది.
ఇంతలో మా ఫ్రెండ్ శ్యామల “ఎందుకే.. మనమే నల్గురం తలొక బ్యాట్ కొనుక్కొని ఆడుదాం తియ్యి! వాళ్లనేంది అడిగేది?!” అన్నది. ఇంకొందరు “ఆఁ.. మనిండ్లల్ల నోటుబుక్కులు అడిగితెనే దిక్కులేదు గని, బ్యాట్లు కొనిస్తరా?” అన్నారు. మొత్తానికి మేం నలుగురం మా ఇళ్లలో పీడించి బ్యాట్లు కొన్నాం. మగపిల్లల కంటే ముందే గ్రౌండ్లోకి ప్రవేశించి ఆడేవాళ్లం. వాళ్లు పాపం ఏమీ అనేవాళ్లు కాదు.. అక్కణ్నుంచి వెళ్లిపోయి వేరే ఆటలు ఆడేవాళ్లు. తరువాత మాకు తెలిసింది ఏమిటంటే.. మా స్కూల్ అయిపోయాక అబ్బాయిలకు కూడా బ్యాట్స్ దొరకకుండా, మగ టీచర్లే ఆడేవారని.
ఇక నేనేమో.. నా క్రీడా ప్రతాపమంతా ఇంటి దగ్గరే చూపించేదాన్ని. మా అమ్మ వాళ్ల పుట్టినూరు బమ్మెర నుంచి ఎవరి ద్వారానో గచ్చకాయలు తెప్పించింది. వాటితో నేనూ, అక్కా ఆడేవాళ్లం. అవి కాకుండా పలుగురాళ్ల గుట్ట దగ్గరికి వెళ్లి గుండ్రటి, తెల్లని పలుగు రాళ్లు ఏరుకుని వచ్చేవాళ్లం. వాటితోనూ గచ్చకాయలు ఆడేవాళ్లం. వడ్రంగి ఆయనకు కుంచెడు వడ్లు ఇచ్చి.. వామనగుంటల పీట చేయించాడు నాన్న. దాంట్లో చింతగింజలు వేసి ఆటలాడేవాళ్లం. హైదరాబాద్ ఎగ్జిబిషన్లో కొన్న ట్రేడ్, లూడో గేమ్స్ ఆడేవాళ్లం. చెస్, క్యారమ్స్ కూడా! వీటన్నిటికన్నా ఎగిరీ, దూకీ ఆడే ఆటలు చాలా ఆడేవాళ్లం. గోళీల ఆటలో ఎప్పుడూ బోలెడు గోళీలు గెల్చుకునేదాన్ని. మళ్లీ వాళ్లు వెర్రి మొహాలేసుకుంటే.. జాలేసి గోళీలన్నీ వెనక్కి ఇచ్చేసేదాన్ని. రానురానూ గోళీలు లేవనీ, ఎలాగూ ఓడిపోతామనీ నాతో గోళీలాడటానికి ఎవ్వరూ వచ్చేవారు కాదు. మా ఇంటి పక్కన ఉండే యెల్లంభట్ల నాగకాశీ విశ్వేశ్వర శర్మ.. బడిలో నా జూనియర్. అతనితో గోళీలాట, చిర్రగోనే ఆడేదాన్ని. మా కజిన్స్ అందరం కలిసి క్రికెట్ కూడా ఆడేవాళ్లం.
చిర్రగోనె కొంచెం క్రికెట్లాగానే ఉంటుంది. నేనూ, అక్కా మా నాన్న వెంటబడి రెండు మూడు సెట్లు తయారు చేయించుకున్నాం. తొమ్మిది – పదేళ్ల వయసులో ఈ ఆట విపరీతంగా ఆడి, ఎంతో ప్రావీణ్యం సంపాదించాను. ఒకసారి మా ఇంట్లో ఎవరిదో శుభకార్యం జరిగి, చాలామంది చుట్టాలు వచ్చారు. అప్పుడు కొందరం పిల్లలం చిర్రగోనె మ్యాచ్ ఆడాం. మా కజిన్ (అందరికన్నా పెద్దక్కయ్య) భర్త సత్య నారాయణరావు గారు ఉస్మానియా యూనివర్సిటీలో అసిస్టెంట్ ప్రొఫెసర్గా పని చేసేవారు. ఆయన పిల్లలందరితో చాలా సరదాగా ఉండేవారు. ఆట అయిన వెంటనే మా పిల్లలందరికీ ప్రైజ్ డిస్ట్రిబ్యూషన్ కార్యక్రమం నిర్వహించి.. ‘ప్లేయర్ ఆఫ్ ది మ్యాచ్’, ‘బెస్ట్ క్యాచ్’ లాంటి టైటిల్స్ ఇచ్చారు. ఫైనల్గా నాకు ‘చిర్రగోనె ప్రవీణ’ అవార్డు ప్రకటించి, అందరితో చప్పట్లు కొట్టించారు. మాకు అప్పుడు ఒలింపిక్ గేమ్స్, కామన్వెల్త్, ఆసియా గేమ్స్, గ్రాండ్స్లామ్, వరల్డ్ కప్ లాంటివి తెలియవుగానీ.. ఆ టైటిల్స్ అన్నీ గెలిచినట్టు ఆ రాత్రి కలొచ్చింది నాకు.
నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
Ramaayanam | సకలకళా.. వల్లభన్!
Ramaayanam | చుట్టాలమ్మో చుట్టాలు 2
“Ramaayanam | చుట్టాలమ్మో చుట్టాలు”
Ramaayanam | పోగొట్టుటలో ఉన్న హాయి-2
Ramaayanam | పోగొట్టుటలో ఉన్న హాయి!