Ramaayanam | మా పాతింటి వెనుక పెరడును ఆనుకుని ఓ రైతు కుటుంబం ఉండేది. మేం అప్పుడప్పుడూ మా పెరట్లోని మక్కజొన్న చేన్లో దాగుడు మూతలు ఆడేవాళ్లం. చేను తొక్కొద్దని మా పెద్దవాళ్లు చెప్పినా వినిపించుకోకుండా, మొక్కల మధ్య గ్యాప్లో పరిగెత్తి తప్పిపోయి.. వాళ్లింటి ముందర తేలేవాళ్లం.
అప్పట్లో ఈ ఫెన్సింగులూ, కోట గోడలూ ఏవీ ఉండేవి కావు. మమ్మల్ని చూసి.. “సక్కని తల్లులు! మా ఇంటికొచ్చిన్రు” అంటూ మాకేదైనా తినడానికి పెడదామని వాళ్లు తాపత్రయపడేవారు. మాకేమో ఇంట్లో.. “ఎవరింటికి బోయినా లేకిగ జెయ్యొద్దు! వాళ్లు ‘ఏం బెడ్తరా? ఎప్పుడు బెడ్తరా?’ అని చూడొద్దు!” అని సూక్తి ముక్తావళి బోధించేది అమ్మ. ఈ పెరటింటి వాళ్లు మక్కజొన్న పేలాలో, పల్లీలో వేయించి.. పొట్టు చెరిగి మాకు పెట్టేవారు పాపం! మేం శుభ్రంగా తిని వాళ్లు దారి చూపిస్తే వెనక్కి వచ్చేవాళ్లం. ఇంతకూ ఆ పల్లీల రుణం మేం చాలా ఏళ్లపాటు బదులు తీర్చుకోవాల్సి వస్తుందని మాకు అప్పుడు తెలియలేదు.
ఆ తరువాత కొన్నేళ్లకు నేను ఇంటర్లో ఉన్నప్పుడు.. మేము కొత్తింటికి మారాక, వాళ్ల పెద్దకొడుకు మా ఇంటి ఎదురుగా పశువుల కొట్టంలోకి మారాడు. “మీ నాయనదీ నాదీ ఒకటే వయసు! సందమామ లెక్కున్నడని మీ నాయినను జూసొచ్చినంక మా అవ్వకు నేను పుట్టిన్నట.
అడివి పనికి పొయ్యి గిట్లయిన గనీ.. నేను సుత తెల్లగనె ఉంటి. నాగ్గూడ గదేపేరు పెట్టిన్రు” అనేవాడు. రంగు మాట ఎలా ఉన్నా.. మా నాన్న తదియ నాటి చంద్రుడైతే, ఇతను పౌర్ణమి చంద్రుని సైజు. ఎత్తుగా, లావుగా.. పహిల్వాన్లా ఉండేవాడు.
ఈ పెద్దమనిషికి ఎన్ని విద్యలొచ్చో లెక్కేలేదు! నాటు వైద్యుడు. పాములూ, ముంగిసలూ పట్టేవాడు. కులంలో పంచాయితీలు తీర్చేవాడు. పొగాకుతో చుట్టలు చుట్టేవాడు. నులకతాళ్లు పేనేవాడు. అతనికి మంత్ర – తంత్రాలొచ్చని ఊళ్లోవాళ్లు భయపడేవాళ్లు. కానీ, మా ఇంట్లో అవేవీ నమ్మకపోయేవాళ్లం గనుక.. ఆ విద్య మా ముందు ప్రదర్శించే అవకాశం రాలేదు.
ఒక్కోసారి ఉదయన్నే మేం ఇంకా లేచి ముఖాలు కడుక్కోకముందే.. ఆ నాటువైద్యుడి క్లినిక్ ప్రారంభం అయ్యేది. బర్రె ముందు రెండు కాళ్లకూ, వెనక రెండు కాళ్లకూ విడివిడిగా కలిపి తాళ్లు కట్టి.. అమాంతం పడేసేవాళ్లు. అది భయంకరంగా అరుస్తుంటే.. మన డాక్టర్ గారు ఎర్రటి నిప్పుల్లో కాల్చిన ఇనుప సీకుతో దానికి ఏ భాగంలో నొప్పి ఉందో అక్కడే కాల్చేవాడు. మరోసారి ఓ పెద్ద చాకు తీసుకుని సర్రుమని కోసేవాడు. అది అరుస్తుంటే.. ఏదో ఆకు పసరు చేత్తోనే నలిపి ఆ గాయం మీద పోసేవాడు. “ఆఁ! మరిగింత దాన్క ఎందుకు దెచ్చుకున్నవ్? నీ ఇంటికేమన్న వస్తినా?
నువ్వే నా ఇంటికొస్తివి!” అనేవాడు. అదే పేషెంట్ ఆవు అయితే.. “ఏందే శెల్లె! పాలెందుకు ఎక్వ ఇస్తలేవే!” అని చాలా క్యాజువల్గా నవ్వుతూ ఉంటే.. ఆ ఆవు కళ్లలో నీళ్లతో చూసేది.
మరుసటి రోజు ఆ కొట్టంలోంచి గావు కేకలు వినిపించాయి. ‘ఏమిటా!?’ అని చూస్తే.. ఓ యువకుణ్ని క్రితంరోజు ఎద్దును పడుకోబెట్టిన చోటే పడుకోబెట్టి వైద్యం చేస్తున్నారు. అదేమిటో.. ఈయనగారు మనుషులకూ, పశువులకూ ఒకేలా వైద్యం చేసేవాడు. పశువును కట్టేసి.. వెదురు బొంగుతో కషాయం పోసినట్టే.. మనుషుల్ని గట్టిగా పట్టుకుని మందు తాగించేవాడు. ఏదైనా నొప్పి ఉందని వస్తే.. అన్నీ అవయవాలనూ.. ముందుకూ, వెనక్కీ విరిచి.. తొక్కీ, మెలిపెట్టీ, గోధుమపిండిలా పిసికి పెట్టేవాడు. చిన్నప్పుడు విన్న కథల్లో.. యమలోకంలో శిక్షలు కూడా ఇంత ఘోరంగా లేవనిపించేది మాకు.
మా ఇంటి ఆవరణలోకి అప్పుడప్పుడూ పాములు వచ్చేవి. మాకు భయం వేసి వెంటనే.. మన సకల కళా వల్లభన్ గారిని పిలిచేవాళ్లం. ఆయన తాపీగా.. “ఆఁ! వొచ్చినాది?” అనుకుంటూ ఇనుప సీకు పట్టుకుని వచ్చేవాడు. పామును మెడ దగ్గర పట్టుకుని, గిరాగిరా తిప్పి నేలకేసి కొట్టి చంపేసేవాడు. ఆ తరువాత.. “ఇగ వంద రూపాయలియ్యండి! నా కోసం గాదు.. గీమె నోట్లె రాగి పైస పెట్టి దానం జెయ్యాలె. అటెంక నేను ప్రాయచ్చిత్తం చేసుకోవాలె” అనేవాడు.
మొదట్లో వంద ఉన్న చార్జీ.. రానురానూ వెయ్యి రూపాయలు అయ్యింది. అంతేకాదు.. పాములు రావడం ఫ్రీక్వెన్సీ కూడా పెరిగింది. ఒక్కోసారి “ఒక్క రెండు వందలు బదలు ఇస్తరా!? మల్ల రెండు దినాలు అయినంక ఇస్త” అంటూ వచ్చేవాడు. మనం డబ్బు లేదంటే.. “ఈ నడ్మ పాములొస్తలేవా?” అనడిగేవాడు. అదేం ఖర్మో గానీ.. తెల్లారేసరికే మా ఇంట్లో పాము కనిపించేది. ఆయన్ని పిలవక తప్పేది కాదు. వెయ్యి ఇవ్వక తప్పేదీ కాదు. ఓసారి ఇలానే.. ఎవరింట్లోనో పాము వచ్చిందని ఈయన్ని పిలిచారట. పామును పట్టాక..
అడిగినంత డబ్బు ఇవ్వలేదని, “అయితే మీరే ఉంచుకోండి!” అంటూ చేతిలోని పామును మళ్లీ చెట్లల్లోకి వదిలి వెళ్లిపోయాడట. వాళ్లు ఆ రాత్రంతా నిద్రపోక.. తెల్లారి మళ్లీ పూర్తి సొమ్ము ఇచ్చాకే పామును పట్టాడట.
మరోపక్క నాటు వైద్యానికి జనం రావడం తగ్గిపోయి, పాములు పట్టడమే ప్రధాన వృత్తి అయ్యింది మన సకలకళా వల్లభన్గారికి. మేం ఎప్పుడైనా ఎదురు పడితే.. “వందో.. రెండొందలో ఇచ్చి పోరాదమ్మా!” అని అడిగేవాడు. పాము రావడం, టెన్షన్, వెయ్యి రూపాయలివ్వడం.. దీనికన్నా రెండొందలివ్వడం మంచిదనే అభిప్రాయానికి వచ్చి డబ్బులు ఇచ్చేవాళ్లం. కొన్నాళ్ల తరువాత మా పిల్లల్ని కూడా డబ్బులు అడిగేవాడు. “అమ్మా! ఇవ్వాళ టోల్ గేట్కు ఇరవై రూపాయలు ఖతం!” అనేవాడు మా చిన్నబ్బాయి. నాటువైద్యుడు కాస్తా.. ‘టోల్ గేట్’ బిజినెస్ మొదలుపెట్టాడని నవ్వుకున్నా.. మళ్లీ ఎందుకో జాలేసేది.
నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
Ramaayanam | చుట్టాలమ్మో చుట్టాలు 2
“Ramaayanam | చుట్టాలమ్మో చుట్టాలు”
Ramaayanam | పోగొట్టుటలో ఉన్న హాయి-2
Ramaayanam | పోగొట్టుటలో ఉన్న హాయి!