Ramaayanam | మా ఇంట్లో మేము మాత్రమే ఉన్న సందర్భాలు చాలా తక్కువ. ఎప్పుడూ ఎవరో దూరపు బంధువులో, తెలిసినవాళ్లో వచ్చి ఉండేవారు. బాగా దగ్గరివాళ్లయితే తప్ప మాకు ఆ చుట్టరికాలే తెలిసేవి కావు. అదంతా ఓ పెద్ద కథ. ఒక పూటలో ముగిసే ముచ్చట కాదు.
మాఊరు హైదరాబాద్ – వరంగల్ హైవే మీద ఉండటం, ఓ మాదిరి రైల్వేస్టేషన్ కావటం, కాస్త పెద్దఊరే అవడం, ఇటు మా అమ్మ పుట్టిల్లు, అటు మా నాన్న వాళ్ల ఊరు, ఇంకా దగ్గరి బంధువుల ఊర్లు కూడా చుట్టుపక్కల ఇరవై కిలోమీటర్ల దూరంలోనే ఉండటం.. తదితర కారణాల వల్ల ఎక్కువగా హైదరాబాద్ నుంచి, అప్పుడప్పుడు వరంగల్ నుంచి, ఇంకా వేరే ఊర్ల నుంచి చుట్టాలు బాగా వచ్చేవాళ్లు. వాళ్లెవరూ ఒక రోజుండి వెళ్లి పోయేవారు కాదు. “మీ ఇంట్ల నాల్గు రోజులుండి పోదామని వొచ్చినం”.. అనగానే మావాళ్లు కూడా పొంగిపోయి.. “అయ్యో! గట్ల అంటరేంది? ఇది మీ ఇల్లు గాదా?!” అని మరికాస్త నవ్వు మొహంతో, నడుముల్ని మరికాస్త వంచి బదులిచ్చేవారు.
అప్పట్లో చుట్టాలంటే అతిథి దేవుళ్లే! వాళ్లు వచ్చినప్పటి నుంచి వెళ్లిపోయేదాకా సకల మర్యాదలు చేసేవారు. ఇంట్లో మిగతా వారి సంగతెలా ఉన్నా.. మాకు మాత్రం చుట్టాలొస్తే పండగే! ఎందుకంటే చుట్టాలొస్తే భోజనంలోకి స్పెషల్స్ చేయడమే కాకుండా, ప్రత్యేకంగా పూరీలు, బజ్జీలు, ఆలుగడ్డ కూర, సిరా (రవ్వ కేసరి) చేసేవారు. వాళ్లతోబాటు మేమూ లొట్టలేసుకుంటూ తినేవాళ్లం.
మా ఇల్లు రైల్వే స్టేషన్కు కిలోమీటరు దూరంలో, బస్స్టాండ్కు రెండు కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉండేది. అప్పట్లో రిక్షాలు, ఆటోలు ఉండేవి కావు. చాలామంది చుట్టాలు రైలు దిగగానే వెంట ఉన్న అసిస్టెంట్ను కచ్చడం కోసం మా ఇంటికి పంపేవారు. లేకపోతే చుట్టాల్లోని మగవాళ్లు నడిచి మా ఇంటికి వచ్చి.. “చంద్రం! బండి పంపాలెరా. మీ చిన్నమ్మ, పిల్లలు గింతదూరం రాలేక అక్కడ్నే ఉన్నరు” అని చెప్పేవారు. నాన్న వెంటనే.. “అయ్యో! చిన్నమ్మ అక్కడ్నే ఉన్నదా ?” అని ఎంతో రెస్ట్లెస్గా ఫీలై, తానే పొలానికి పోయి ఒక జీతగాణ్ని వెంటబెట్టుకుని వచ్చి, స్టేషన్కు కచ్చడం పంపేవాడు. నాన్న జీతగాళ్ల మీద ఎన్నడూ కోపం తెచ్చుకునేవాడు కాదు. కాబట్టి, వాళ్లకు కూడా నాన్న మీద సింపతీ ఉండేది.
“ఉత్త ఎడ్డి దొర! ఎవుసం పని ఇడిశిపెట్టి.. ఒగ నాగలి, రెండు ఎడ్లను కూశి జేశి, సుట్టపోల్ల కొరకు ఎవ్వలన్న బండి పంపుతరా ?” అని వాళ్లలో వాళ్లు అనుకునేవాళ్లు.
మరికొందరు ఎవరన్నా దగ్గరి వాళ్లు చనిపోయారన్న వార్త తెలిసి హడావుడిగా అట్లానే వచ్చేవారు. ఊరికి వెళ్లడానికి వాళ్ల కోసం నాన్న ఆగమేఘాల మీద ఎద్దుల బండి ఏర్పాటు చేసేవాడు. అంతే కాదు.. “ఎంతదుఃఖంలో ఉన్నరో! ఎప్పుడు తిన్నరో ఏందో!” అని వాళ్లను ఇంటికి పిల్చేవాడు. “అయ్యో! ఉత్తప్పుడు అంటెవేరు గాని, మాకు సూతకం గద! ఒద్దు తియ్యండి” అంటూ వాళ్లు మొహమాటపడ్డా కూడా.. “మీరు పొయ్యేవరకే దహనం అయిపోతది. తినకుంటె ఆగం అయితరు. ఏం గాదు!” అని పిలిచేవాడు. తొందరగా వంట చెయ్యమని అమ్మను హడావుడి పెట్టేవాడు. అమ్మ ఉప్మానో, కిచిడీనో పది నిమిషాల్లో చేసి పెట్టేది. “వాండ్లకు బండి ఇచ్చుడు సరేగానీ, గిప్పుడు ఇంటికి పిల్చుడు ఎందుకు?” అని నాయనమ్మ అంటే.. “అరె! మనిషి కంటె ఎక్వనా?” అనేవాడు నాన్న.
మరోరకం చుట్టాలు ఉండేవాళ్లు. ఎప్పుడు వెళ్లిపోతారా అన్నంత విసిగించేవాళ్లు. దేవరుప్పుల నుంచి దూరపు బంధువొకాయన తరచూ మా ఇంటికి వచ్చేవాడు. ఆయన ఇంకా ఎన్ని రకాలుగా సతాయించేవాడో గానీ, ఒకటి రెండు విషయాలు మాత్రం నాకు బాగా గుర్తున్నాయి. ఆయన పొద్దున లేవగానే.. “అరేయ్! రెండు యాపపుల్లలు ఇరువురా!” అని పాలేరుకు ఆర్డర్ వేసేవాడు. అది కాగానే.. “కొప్పెర అంటించినారమ్మా?! నాకు కొన్ని ఉడుకు నీళ్లు తెచ్చియ్యండి. మొహం కడుక్కుంటా!” అనేవాడు. మొహం కడిగిన వెంటనే.. “ఇంక చాయ్ పెట్టలే?!” అనేవాడు. ఆయనకు రెండు గ్లాసుల టీ తాగే అలవాటుండేది. మళ్లీ తెచ్చేలోగానే.. “మీ ఇంట్ల మారు చాయ పొయ్యరానే!” అనేవాడు. రెండో గ్లాస్ టీ తాగిన వెంటనే మళ్లీ పాలేరును పిలిచి.. “అరేయ్! ఆ చిక్కుడు తీగెకు గనె చిక్కుడు (గింజల చిక్కుడు) బాగ కాసింది. తెంపి మీ దొరసానికి ఇయ్యి. ఇవ్వాళ వొండుతది” అని వెంటపడేవాడు. అంటే ఆ రోజు ఆ కూర వండాల్సిందే! తీరా తినేటప్పుడు.. “శకుంతలా! కూర బాగ వండినవే! అండ్ల నుంచి గింజలు మొత్తం ఏరెయ్యి. నాకు చిక్కుడు గింజలు బాగిష్టం!” అనేవాడు. మా అమ్మ నవ్వుతూ వంటింట్లో గుసగుసగా.. “ఆయనకు గింజలు ఇష్టం గానీ, మనకు మాత్రం పొట్టు ఇష్టముంటదా అత్తయ్యా!” అని నానమ్మతో అనడం విన్నాను. ఓసారి ఇలాగే భోజనాలప్పుడు ఆయన అలా అనగానే.. “మాకు కూడా గింజలే ఇష్టం! మాకు మాత్రం ఉత్త పొట్టు ఇష్టం ఉంటదా!” అన్నాను ఉక్రోషంగా. మా వాళ్లు వెంటనే కంగారు పడి.. “అయ్యో! పెద్దవాళ్లను అట్లా అనవచ్చునా!” అని ఆయన తినేటప్పుడు మాకు ఆ బంతిలో వడ్డించడం మానేసి వేరే పెట్టడం మొదలుపెట్టారు.
రాత్రి ఏడవుతుండగానే ఆయనకు భోజనం వడ్డించాల్సిందే! అది కాగానే పక్క వేయాలి. అందులోనూ సీజన్కు తగినట్లు.. ఆయన దేహస్థితికి సరిపోయే దుప్పటి ఇవ్వాలి. తేడా వస్తే.. “మీ ఇంట్లో ఇంతేనా?!” అని టీజ్ చేసేవాడు.
పరాకాష్ట విషయం ఏమిటంటే.. ఆయన వాళ్ల ఊరి కరణం అయినా, ఒక్క రిజిస్టర్ కూడా రాయకుండా ఇక్కడికి తెచ్చేవాడు. “నువ్వు మంచిగ రాస్తవురా చంద్రం! జమాబంది, పహణీ, ఖాస్తు పుస్తకాలు మంచిగ రాసి పెట్టుకుంటవు. గట్లనే నావి కూడ రాసిపెట్టు కొడుకా!” అని మా నాన్నకు అప్పగించి, హాయిగా విశ్రాంతి తీసుకునేవాడు. అంత పెద్దవాడు తన మీద ఆధారపడ్డం చూసి.. నాన్న సినిమాల్లో గుమ్మడి లాగా “సరే పెదనాయినా! రాస్త తియ్యండి. మీరు అడుగుడే ఎక్కువ” అనేవాడు. మళ్లో ట్రిప్ వచ్చినప్పుడు మరికొన్ని రిజిస్టర్లు తెచ్చేవాడాయన!
నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
Ramaayanam | పోగొట్టుటలో ఉన్న హాయి-2
Ramaayanam | పోగొట్టుటలో ఉన్న హాయి!