‘నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజాగ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2022’లో రూ.3 వేల బహుమతి పొందిన కథ.
అర్ధరాత్రి పన్నెండు గంటలవేళ ఫోన్ రింగైంది. అది రామ్లా ఫోను. దానికోసం ఎన్నోరోజులుగా ఎదురుచూస్తున్నాడు విశ్వనాథ్. అందుకే వెంటనే ఫోన్ ఎత్తి మాట్లాడాడు. చివరిగా అతనెక్కడున్నాడో కనుక్కున్నాడు. “మీ ఇంటిముందే ఉన్నాను సార్!” అనగానే.. హడావుడిగా బైటికొచ్చాడు విశ్వనాథ్. ఎదురుగా నిలబడి ఉన్నాడు రామ్లా. అతని ముఖంలో ఆవేదన – ఆందోళన – ఆవేశాలు కలగలసిన భావాలెన్నో నీడల్లా కదలాడుతున్నాయి. రామ్లా ఒక్కడే రాలేదు. పక్కనే పదమూడేళ్ల అమ్మాయి ఉంది. ఆమెవైపు అనుమానంగా చూస్తూ.. “రండి.. లోపలికి!” అన్నాడు విశ్వనాథ్. రామ్లా కదల్లేదు. ఉన్నచోటే నిలబడిపోయాడు. దాంతో అతనేదో తీవ్రమైన సమస్యలో ఉండటం వల్లే సందేహిస్తున్నాడని అర్థమైంది. అందుకే..
“ఏం భయం లేదు. రా!”..
అంటూ లోపలికి దారితీశాడు విశ్వనాథ్. మెల్లగా అడుగులో అడుగేసుకుంటూ లోపలికి నడిచాడు రామ్లా. అతని వెనకే వచ్చింది మెహక్. విశ్వనాథ్ కూర్చున్న సోఫాకు ఎదురుగా.. నేలమీద కూర్చున్నారిద్దరూ.
రామ్లా వయసు పదిహేడేళ్లు. గురుకుల కళాశాలలో ఇంటర్ చదువుతున్నాడు. అతని తల్లి ఒకప్పుడు ఆ ఇంట్లో పనిచేసేది. రామ్లాను కూడా పనిలోకి పంపిస్తుంటే.. ఆమెకు నచ్చజెప్పి బడిలో చేర్పించాడు విశ్వనాథ్. అతను శ్రద్ధగా చదువుకుంటూ మంచి మార్కులు తెచ్చుకుంటున్నాడు. అలాంటి బుద్ధిమంతుడు ఉన్నట్టుండి మాయమైపోయాడు. నెలరోజులు దాటాక వేళకాని వేళలో ఇలా హఠాత్తుగా ఎవరో అమ్మాయితో ప్రత్యక్షమయ్యాడు.
ఎదురుగా తలవంచుకుని కూర్చున్న మెహక్ను పరిశీలనగా చూశాడు విశ్వనాథ్. తీర్చిదిద్దిన కుందనపు బొమ్మలా ఉంది. కానీ.. ముద్దులు మూటగట్టే ఆ మొహం నిండా అలజడి. ఒక సామాజిక కార్యకర్తగా తను ఎందరో శాపగ్రస్తుల ముఖాలను చూశాడు. కానీ, అంతటి కల్లోలితమైన ముఖాన్ని చూడటం అదే మొదటిసారి. అందుకే ఏం మాట్లాడాలో పాలుపోక అలాగే చూస్తూండిపోయాడు.
రామ్లా మాత్రం పరీక్షలకు సిద్ధమై వచ్చిన విద్యార్థిలాగా చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు.
“సార్! నేను చేసే పనికి మీరు ఒప్పుకోరు. కానీ, నాకు మీరు తప్ప ఎవరూ లేరు. అందుకే ఇంతదూరం వచ్చాను”.. అంతవరకూ ధైర్యంగానే చెప్పాడుగానీ, అసలు విషయం దగ్గరకొచ్చేసరికి.. సగంలో సమాధానం మర్చిపోయిన విద్యార్థిలా నేలచూపులు చూడటం మొదలెట్టాడు. అతనికి ధైర్యం చెబుతున్నట్లుగా..
“అవన్నీ సరేగానీ.. ముందు విషయం చెప్పు” అన్నాడు విశ్వనాథ్.
అయినా రామ్లాకు ధైర్యం చాలలేదు. అలాగని ఇప్పుడు చెప్పకపోతే మరో అవకాశం రాదు. అందుకే గుండెల్లోని ధైర్యాన్నంతటినీ కూడగట్టుకుని పాఠం అప్పగించినట్లు గబగబా చెప్పేశాడు.
“తన పేరు మెహక్. ఎయిత్ క్లాస్ చదువుతున్నది. తనను నేను పెళ్లి చేసుకోవాలనుకుంటున్నాను!”. చివరిమాట వినగానే విశ్వనాథ్కు మతిపోయింది. తను సరిగా విన్నాడో లేదో నిర్ధారించుకోవడం కోసం రెట్టించాడు.
“ఏంటీ?”.
రామ్లా ఏమాత్రం తడుముకోకుండా.. “నేను మెహక్ను పెళ్లి చేసుకుంటాను”.. దృఢంగా చెప్పాడు. అతను ఎంత దృఢంగా చెప్పాడో.. అంతకంటే గట్టిగా అతని చెంపమీద కొట్టాడు విశ్వనాథ్. ఆ దెబ్బకు దిమ్మదిరిగి వెళ్లి అంతదూరంలో పడ్డాడు రామ్లా. తరువాత మెల్లగా వచ్చి మళ్లీ విశ్వనాథ్ ముందు కూర్చున్నాడు. కన్నవారిని కూడా కాదని తనను వెతుక్కుంటూ వచ్చాడు రామ్లా. అలాంటి వాడిమీద చెయ్యి చేసుకోవడం సంస్కారం కాదు. అందుకే అపరాధభావంతో కూర్చున్నచోటే ఉండిపోయాడు విశ్వనాథ్. కొంతసేపటికి తనే తేరుకుంటూ అడిగాడు.
“ఈ విషయం మీ అమ్మానాన్నలకు తెలుసా?”.
“తెలుసు సార్. మా పెళ్లి కుదిర్చింది వాళ్లే!”.
“మరా పెళ్లేదో అక్కడే చేసుకుని ఉండచ్చుగా? ఇక్కడికొచ్చి దెబ్బలు తినడం ఎందుకు?”.
“ఇప్పుడు వాళ్లే ఒప్పుకోవడం లేదు”.
“ఎవరు ఒప్పుకొన్నా.. ఒప్పుకోకపోయినా బాల్యవివాహం చట్టప్రకారం నేరం! మీరు పెళ్లి చేసుకుంటే ఇద్దర్నీ జైల్లో పెడతారు”.
“అదే నిజమైతే.. నేను జైల్లోనే పుట్టుండేవాణ్ని సార్. బాల్యవివాహం చేసుకున్నందుకు మా అమ్మానాన్నల్ని జైల్లో ఎందుకు పెట్టలేదు?”.
“వారి పెళ్లికి చట్టబద్ధత లేదు. అది వారి అమాయకత్వం వల్ల చేజేతులా తెచ్చిపెట్టుకున్న సమస్య. చట్టం అలాంటి పెళ్లిళ్లను ఎంతమాత్రం రిజిస్టర్ చెయ్యదు”.
“మీ అంకుల్ వాళ్ల పెళ్లి రిజిస్టర్ కాలేదనే కదా వీసా రిజెక్టయింది. అంత చదువుకున్నవాళ్లు.. వాళ్లకేలేని తెలివి మా గూడెమోళ్లకెలా వస్తుందని నేనూ అనచ్చు. కానీ, నేనొచ్చింది అందుక్కాదు సార్. మా పెళ్లి చెయ్యమని అడగడానికి!” స్థిరంగా చెప్పాడు రామ్లా.
అతని మాటలు వింటుంటే విశ్వనాథ్ నోట మాటరాలేదు. ఎందుకంటే రామ్లా మాటలు నూరుపాళ్లూ నిజం. ఇప్పటికీ చదువుకున్నవారి ఇళ్లలోనే చాలా పెళ్లిళ్లు రిజిస్టర్ కావడం లేదు. తను దాన్ని గుర్తించడం మానేసి నేరమూ – శిక్షా అంటూ పిచ్చుకమీద బ్రహ్మాస్త్రం వెయ్యబోయాడు. కానీ, ఒకే ఒక్క ప్రశ్నతో తను పిచ్చుకను కాదనీ.. అవసరమైతే బ్రహ్మాస్త్రంగానూ మారగలననీ నిరూపించుకున్నాడు రామ్లా. అలాంటివాణ్ని రెచ్చగొట్టడం మంచిది కాదు. ప్రస్తుత పరిస్థితుల్లో ఆలోచనే తప్ప ఆవేశం పనికిరాదు. అందుకే అట్నుంచి నరుక్కొచ్చి.. రామ్లాకు తన తప్పేమిటో అర్థమయ్యేలా చెయ్యాలనుకున్నాడు. రామ్లాను అనునయిస్తున్నట్లుగా అడిగాడు..
“అప్పుడెందుకు చేస్తామన్నారు? ఇప్పుడెందుకు వద్దంటున్నారు?”.
“మా గూడాల్లో ఆడపిల్ల పుట్టగానే ఎవరి భార్యో డిసైడై పోతుంద్సార్!”.
రామ్లా ఉపోద్ఘాతం వినగానే అతను చెప్పబోతున్నదేమిటో అర్థమైనవాడిలా వివరించడం మొదలుపెట్టాడు విశ్వనాథ్. “చూడు రామ్లా! తల్లి, తండ్రి, తోబుట్టువులు, పిల్లలు.. ఇలా కుటుంబాన్ని ఏర్పాటుచేసుకునే క్రమంలో భార్యాభర్తలను కూడా పుట్టుకతోనే నిర్ణయించేవారు. అలా చెయ్యడంవల్ల చిన్నప్పటినుంచీ వాళ్లు అరమరికలు లేకుండా పెరిగేవారు. అయినా అది అప్పటికాలానికి తగిన ఏర్పాటు. దాన్ని ఈ కాలంలో పాటిస్తాననడం తప్పు. కాలంతోపాటు మనం కూడా ముందుకు సాగాలి. కానీ, నువ్వు వెనక్కి వెళ్తానంటున్నావు. అందుకే పెద్దవాళ్లు వద్దంటున్నారు. మనసు తెలుసుకోకుండా మనువు చెయ్యడం తప్పని మీ తల్లిదండ్రులు అనుభవపూర్వకంగా తెలుసుకున్నారు. కనుకనే ఆ తప్పు మీరు చెయ్యకూడదని కోరుకుంటున్నారు. మరి చదువుకుంటూ సంస్కారవంతంగా ఎదుగుతూ కూడా నువ్వెందుకిలా పట్టుపడుతున్నావు?”.
అంతలోనే విశ్వనాథ్ ఫోన్ రింగైంది. అది రామ్లా వాళ్లమ్మ ఫోన్. అమ్మ ఫోన్ అని అర్థం కాగానే.. రామ్లా గుండెల్లో రైళ్లు పరిగెత్తాయి. అప్పటికే మెహక్ లేచి పరుగందుకోబోయింది. రామ్లా ఆమెను పట్టుకుని బలవంతంగా ఆపాడు. పరిస్థితిని అర్థం చేసుకున్న విశ్వనాథ్.. “వాడిక్కడికి రాలేదమ్మా! వస్తే నేనే ఫోన్ చేస్తాను” అని చెప్పి కట్ చేశాడు. తరువాత రామ్లా వైపు తిరిగాడు.
“చూశావుగా.. మీకోసం వాళ్లెంత బాధ పడుతున్నారో? అంతమందిని బాధపెట్టే పెళ్లి మీకిప్పుడు అవసరమా? వెళ్లి బుద్ధిగా చదువుకోండి. వయసొచ్చాక నేనే దగ్గరుండి పెళ్లి చేయిస్తాను. సరేనా?” అన్నాడు.
అయినా రామ్లాలో ఏ కదలికా లేదు. కానీ, అతను ఏదో తీవ్రమైన ద్వైదీభావంలో కొట్టుమిట్టాడుతున్నాడనీ.. అదెలా చెప్పాలో తెలియక సతమతం అవుతున్నాడనీ విశ్వనాథ్కు తెలుస్తూనే ఉంది. అందుకే చిరునవ్వుతో అడిగాడు.
“ఏం.. నా మాటమీద నమ్మకం లేదా?”.
“నమ్మకం లేకపోతే ఎందుకొస్తాం సార్?” అన్నాడు గానీ.. అసలు విషయాన్ని ఎలా చెప్పాలో పాలుపోనివాడిలా నీళ్లు నములుతూ ఉండిపోయాడు రామ్లా. అందుకే.. “మీకిప్పుడు పెళ్లి ఇంపార్టెంట్ కాదని అర్థమైంది కదా? ఇక వెళ్లి పడుకోండి” అంటూ గెస్ట్ రూంవైపు చెయ్యి చూపించాడు విశ్వనాథ్. వెంటనే కంగారుగా అన్నాడు రామ్లా.. “లేద్సార్! మీరు మా పెళ్లి చేసే వరకూ ఇక్కణ్నుంచి కదలం!”.
విశ్వనాథ్కు ఈసారి నిజంగానే కోపం వచ్చింది.
“ఇంకోసారి పెళ్లీగిళ్లీ అన్నావంటే.. పోలీసుల్ని పిలుస్తాను జాగ్రత్త!” అన్నాడు గుడ్లురుముతూ.. రామ్లా బిక్కమొగం పెడుతూ చెప్పాడు.. “సార్.. తను వట్టి మనిషి కాద్సార్!”. “అంటే?”.“నెల తప్పింది”. ఆ మాట వినగానే విశ్వనాథ్ నిరుత్తరుడయ్యాడు. సాలోచనగా తల పంకిస్తూ.. “ఓ.. అందుకా ‘పెళ్లీ పెళ్లీ’ అని పట్టుబడుతున్నావు?” అన్నాడుగానీ.. అతనికో కొత్త అనుమానం కలిగింది.అందుకే బుజ్జగిస్తున్నట్లుగా అడిగాడు..
“తప్పు జరిగిన మాట నిజం. దాన్ని సరిదిద్దడానికి పెళ్లి కూడా ఓ పరిష్కారమే! పైగా మీది ముందే నిర్ణయించిన పెళ్లి కదా! అయినా మీవాళ్లెందుకు వద్దంటున్నారు?”.
విశ్వనాథ్ మాటలకు బిగ్గరగా ఏడవడం మొదలుపెట్టింది మెహక్. ఆమె నోటికి చెయ్యి అడ్డం పెడుతూ చెప్పాడు రామ్లా, “ఇందులో నా తప్పేం లేద్సార్!”.
“చేసిందంతా చేసి నీ తప్పేం లేదంటావేం?” అంటూ మెహెక్ వైపు చూస్తూ.. “మరెవరి తప్పు?”.. మళ్లీ అడిగాడు విశ్వనాథ్. విశ్వనాథ్ కోపానికి బెదిరిపోయిన మెహక్, ఒక్కసారిగా ఏడుపాపేసి.. బేలగా దిక్కులు చూస్తూ గుటకలు మింగడం మొదలుపెట్టింది. చివరికి రామ్లానే ధైర్యం కూడగట్టుకుంటూ అన్నాడు.. “తప్పెవరిదైనా ఫలితం మాత్రం తనే అనుభవించాల్సార్! చిన్నప్పట్నుంచీ ప్రేమిస్తున్నాను. చివరిదాకా ప్రేమిస్తూనే ఉంటాను”.. రామ్లా మాటల్లోని ప్రేమ విశ్వనాథ్ను కట్టిపడేసింది. అతను ఎంచుకున్న పరిష్కారం తప్పే కావచ్చు. కానీ సమస్య పరిష్కారానికై పడుతున్న తపనలో నిజాయతీ ఉంది. అతని వైపునుంచి చూస్తే ఆ పరిష్కారం చాలా ఉన్నతమైనది – ఉదాత్తమైనది. కానీ, భవిష్యత్తులో ఎదురయ్యే సమస్యలను అంచనా వెయ్యకుండా ప్రేమావేశంతో తీసుకునే నిర్ణయాలు సరైన పరిష్కారాలను ఇవ్వలేవు. జీవితం ప్రేమనివ్వచ్చు.. కానీ ప్రేమ జీవితాన్నివ్వలేదు. ఈ విషయం రామ్లా సున్నిత హృదయానికి అర్థమయ్యేలా చెప్పాలి. అందుకే సోఫాలోంచి కిందికి వచ్చాడు విశ్వనాథ్. వారి ముందు కూర్చున్నాడు. ఇద్దరినీ రెండుచేతులా దగ్గరికి తీసుకున్నాడు.
“నీ నిర్ణయం చాలా గొప్పది రామ్లా. కానీ, పెళ్లి మాత్రమే దానికి పరిష్కారం కాదు. ఇంత చిన్నపిల్ల గర్భాన్నెలా మోస్తుంది? పిల్లల్నెలా కంటుంది? ఒకవేళ కన్నా.. పుట్టే బిడ్డ ఆరోగ్యంగా ఉంటుందనే గ్యారెంటీ ఏమిటి? అయినా పెళ్లిద్వారా సమస్యలు కొని తెచ్చుకోవడం కంటే అబార్షన్ చేయించడమే మంచిది” అన్నాడు. ఆ మాట వినగానే అంతర్మథనంలో పడ్డాడు రామ్లా. కొంతసేపు ఆలోచించుకున్నాక తనుకూడా విశ్వనాథ్తో ఏకీభవిస్తున్నట్లుగా అన్నాడు.. “ఇప్పుడాలోచిస్తే నాకూ అబార్షనే మంచిదనిపిస్తున్నది సార్! అయినా సరే.. మా పెళ్లి మాత్రం ఆగదు!”.రామ్లా ధోరణి చాలా విచిత్రంగా అనిపించింది. అందుకే కోపంగా చూస్తూ అడిగాడు విశ్వనాథ్.. “అంటే.. తప్పు నీదేగా?”.
ఆ మాట వినగానే ఒక్కసారిగా పైకి లేచాడు రామ్లా.. “లేద్సార్. నేనే తప్పూ చెయ్యలేదు. తను అమాయకురాలు సార్! దానికేం తెలియదు. తెల్లగా ఉంటే పాలు.. నల్లగా ఉంటే నీళ్లు అనుకుంటుంది. ఇలాంటి అమాయకురాళ్ల కోసం మాటేసే వేటకుక్కలకేం తక్కువ లేద్సార్! ఎవడో వస్తాడు.. మాయమాటలు చెబుతాడు. చాక్లెట్లో కూల్డ్రింక్సో కొనిపెట్టి.. ‘ఫ్రెండ్షిప్!’ అంటాడు. ‘నిన్ను నా కంటే ఎవడూ బాగా చూసుకోలేడు!’ అని నమ్మిస్తాడు. ఏవో పోర్న్ సైట్లు చూపిస్తాడు. అదేం తప్పుకాదని ఒప్పిస్తాడు. చివరికి నట్టేట్లో ముంచేసి పోతాడు. ఇంకెవడో వస్తాడు. వేరెవరికో తారుస్తాడు. మరెవడో వస్తాడు.. ఇంకెవడికో అమ్మేసి పోతాడు. గూడాలంటే అందరికీ అలుసే! వీలైనప్పుడల్లా గూడాల్లో స్త్రీలకు కౌన్సెలింగులు ఇప్పించే మీకివన్నీ తెలియని విషయాలు కావుసార్”.. అంటుంటే సాలోచనగా తల పంకించాడు విశ్వనాథ్.
రామ్లా కొనసాగించాడు.. “ఇలాంటిది సిటీలో జరిగితే వెంటనే పేపర్లు, టీవీల వాళ్లొస్తారు. నానా యాగీ చేస్తారు. న్యూస్ ఛానెల్స్ నిండా డిస్కషన్లు – డిబేట్లు జరుగుతాయి. ఈలోగా ఇంకో కొత్త వార్తొస్తుంది. పాతవార్త పోతుంది. జనం అన్నీ మర్చిపోతారు. కానీ, ఊళ్లలో ఎంతమాత్రం మర్చిపోరు సార్. రోజూ ఎవరో ఒకరు సూటిపోటి మాటలు అంటూనే ఉంటారు. పుండుమీద కారం చల్లుతూనే ఉంటారు. గూడాల్లో, తండాల్లో, మారుమూల పల్లెల్లో ఎక్కడ చూసినా ఇలాంటివి జరుగుతూనే ఉంటాయి. అందుక్కారణం చెడిపోయే మార్గాలన్నీ చదువుకునేవాళ్ల చేతిక్కూడా అందుబాట్లోకి రావడమే సార్. చూడండి సార్.. చూడండి. చదువుకున్న ఆటవికుల కిరాతకం” అంటూ నెల కిందటి మెహక్ ఫొటో చూపించాడు. అందులో ఆమె ఒంటినిండా కట్లూ.. గాయాలే!
“ఒక్కడు కాద్సార్! ఇద్దరు. కాళ్లూచేతులూ కట్టేసి.. కుక్కలకంటే హీనంగా కలబడుతున్నా సరే ప్రాణాలు నిలబెట్టుకుందంటే.. గ్రేట్ సార్. మెహక్ చాలా గ్రేట్. అందుకే హాస్పిటల్కు తీసుకెళ్లేవరకూ చావుతో పోరాడి గెలిచింది” అని చెబుతుంటే విశ్వనాథ్ గుండెలవిసిపోయాయి. రామ్లా భుజం మీద చెయ్యేశాడు విశ్వనాథ్. “ఆసుపత్రికి తీసుకెళ్లి మంచిపని చేశావు. మరి అప్పుడే మెడికల్ టెస్టుకు ఎందుకు పంపలేదు?”. “పంపితే ఏమౌతుంద్సార్?”.
“తప్పు చేసిందెవరో తెలుస్తుంది. వారి నేరాన్ని నిరూపించి శిక్షపడేలా చెయ్యవచ్చు”.
“శిక్షపడాలంటే మైనర్లు వివాహం చేసుకోకూడదని చట్టం చేస్తే చాలదు సార్. మైనర్లు రేపులు చెయ్యకుండా కట్టడి చెయ్యాలి. క్రిమినల్స్గా మారకుండా చూడాలి. వాళ్లు దారి తప్పకుండా చూసుకోవాల్సిన బాధ్యత తీసుకోవాల్సింది ఎవరు? తల్లిదండ్రులు! వాళ్లు పట్టించుకోకపోతే ఇలాగే జరుగుతుంది. కానీ, చట్టాలు చెయ్యలేని పని.. భర్త చెయ్యగలడు సార్! అందుకే.. ఆడపిల్లల రక్షణకోసమే బాల్యవివాహాలు మొదలయ్యాయి. పూర్వకాలంలో విదేశీ దండయాత్రలు జరిగినప్పుడు అవివాహితులందర్నీ ఎత్తుకుపోయేవారంట సార్. కన్యలను చెరిస్తే వచ్చే సుఖం గొప్పదనుకునే కుక్కలు వాళ్లు. అందుకే ఆ కామాంధుల బారినుంచి కాపాడుకోవడం కోసం పిల్లలకు చిన్నతనంలోనే పెళ్లిళ్లు చేసేవారు. అయినప్పటికీ ఎవరైనా స్త్రీని చెరబట్టాలని వస్తే.. వారినుంచి భర్తే కాపాడుకునేవాడు. అతనికి కుటుంబం, బంధువర్గం, కులం అన్నీ అండగా ఉండేవి. అది చదువు సంధ్యల్లేని సమాజం. అప్పుడలా జరగడం తప్పు కాకపోవచ్చు. కానీ ఇది చదువుకున్న అత్యాధునిక సమాజం. ఇక్కడ అందరూ విద్యావంతులూ, మేధావులూ, సంస్కారవంతులే! కానీ అందరూ హక్కుల గురించే తప్ప ఎవరూ బాధ్యతల గురించి మాట్లాడరు!! అందుకే స్త్రీల భద్రత విషయంలో అప్పటికీ ఇప్పటికీ ఏమాత్రం తేడారాలేదు. అందుకే సార్! అందుకే.. వాళ్లబారినుంచి ప్రేమను కాపాడాలనుకుంటున్నాను”. రామ్లా మాటల్లో ఏ ఒక్కటీ అబద్ధం కాదని విశ్వనాథ్కు తెలుసు. అలాగని అతను మెహక్ను పెళ్లిచేసుకోవడానికి ఎంతమాత్రం అంగీకరించలేడు. అందుకే.. “చూడు రామ్లా! నేను నేరస్థులకు శిక్షవెయ్యడం గురించి చెబుతుంటే నువ్వు నీ పెళ్లి గురించి మాట్లాడుతున్నావు. దీనికీ దానికీ సంబంధం ఏమిటి? అయినా ఆమెకు అన్యాయం చేసినవాళ్లకు శిక్షపడేలా చెయ్యడం మానేసి.. పెళ్లంటావేం?” అంటూ నిలదీశాడు.
“శిక్షించలేరు సార్! అందరూ అందర్నీ శిక్షించలేరు. మీలాంటివాళ్లు మాలాంటివాళ్లను పైకి తీసుకురావడం కోసం జీవితాల్ని అంకితం చేస్తారు. మీకంటే మీ పిల్లల్ని గొప్పవాళ్లుగా చెయ్యాలని కోరుకుంటారు. కానీ, వాళ్లు స్కూలెగ్గొట్టి చేసే అరాచకాలు అన్నీ ఇన్నీ కాద్సార్!”.
రామ్లా మాటల్ని వింటూనే తన అనుభవాలను బేరీజువేసుకుంటూ ఆలోచిస్తున్నాడు విశ్వనాథ్. మంచిలో చెడు ఉన్నట్లే.. చెడులో కూడా కొంత మంచి ఉండవచ్చు. ఆ కొద్దిపాటి మంచికోసం సమాజానికి తప్పుడు సంకేతాలిచ్చే నిర్ణయాలు తీసుకోవడం మంచిదికాదు. రామ్లా పరిస్థితికి పెళ్లే ఆదర్శవంతమైన పరిష్కారంలా కనిపించవచ్చు. కానీ, ఆదర్శాలు ఆద్యంతమూ చిక్కగానే ఉండవు. పరిస్థితులనుబట్టి మరింత గట్టిపడవచ్చు లేదా పలచబడిపోవచ్చు. రెండోది జరిగితే మెహక్ పెళ్లికి ముందే పాడైపోయిందనే ఆలోచన అతని మనసును తొలిచేస్తుంది. అది మెహక్ జీవితాన్ని నరకంగా మార్చేస్తుంది. అందుకే అన్నాడు విశ్వనాథ్..
“అవును. మన చదువులు కూడా విలాసవంతంగా మారిపోయి పిల్లల్ని సమాజ కంటకులుగా తయారు చేస్తున్నమాట కొంతవరకూ నిజమే కావచ్చు. కనీసం దాన్ని నిరూపించడానికైనా సాక్ష్యాధారాలు ఉండాలిగా?”.
“ఆధారాల కోసం వైద్య పరీక్షలే అవసరంలేదు సార్! ఒక్కోసారి నేరస్థులెవరో తెలిసినా ఎవరూ ఏమీ చెయ్యలేరు. న్యాయానికి నిలబడ్డమనేది న్యాయం గురించి మాట్లాడినంత సులభం కాద్సార్. మీలాగే మీ పిల్లలుకూడా బాగా చదువుకుని గొప్పవాళ్లయి మీలాగే సమాజాన్ని ఉద్ధరించాలని కాస్ట్లీ కలలుగంటూ.. కాస్ట్లీ స్కూల్లో పడేసి చేతులు దులుపుకొంటారు. ఆ కాస్ట్లీ స్కూళ్లు.. అడ్డమైన కాస్ట్లీ అలవాట్లూ నేర్పుతాయి”.. అంటూ ఒక ఫొటో తీసి విశ్వనాథ్ చేతిలో పెట్టాడు రామ్లా. అందులో మెహక్ మీద దాడిచేస్తున్న ఇద్దరిలో ఒకడు.. ఎక్కడో స్కూల్లో ఉండాల్సిన తన కన్న కొడుకు! వాణ్ని ఆ ఫొటోలో చూడగానే దిగ్భ్రాంతుడయ్యాడు విశ్వనాథ్.
అతడలా నిశ్చేష్టుడై చూస్తూండగానే.. “మమ్మల్ని ఎవరూ కాపాడలేరు సార్! అందుకే మమ్మల్ని మేమే కాపాడుకుంటాం” అంటూ జేబులోంచి తాళిబొట్టు తీసి, మెహక్ మెడలో కట్టేశాడు రామ్లా.
తెలుగు, కన్నడ రెండు భాషల్లో సాహిత్య సేవచేస్తూ.. మూడు రాష్ర్టాల్లో పాఠకాభిమానులను సంపాదించుకున్నారు జొన్నవిత్తుల శ్రీరామచంద్రమూర్తి. ఈయన స్వస్థలం భీమవరం. ప్రస్తుతం చిత్తూరు జిల్లా పలమనేరులో స్థిరపడ్డారు. తల్లిదండ్రులు జొన్నవిత్తుల లక్ష్మీ నరసమ్మ – రామకృష్ణశర్మ. పదో తరగతి చదివారు. ఈటీవీలో కన్నడ రచయితగా, మాటీవీలో తెలుగు రచయితగా 30 ఏళ్లు పనిచేశారు. ఆయా చానెళ్లలో డైలీ సీరియల్స్ కోసం వేలాది ఎపిసోడ్లకు డబ్బింగులు రాశారు. సాహిత్యంపై అభిలాషతో వందకుపైగా కథలు రాయగా.. దాదాపు నలభై కథలకు బహుమతులు అందుకున్నారు. ది డెత్ ఆఫ్ లాస్ట్ ఇండియన్, ఈ కథకు శిల్పంలేదు, నూటొకటో మార్కు(సిలబస్లో లేని చదువుకథలు) కథా సంపుటాలను వెలువరించారు. 1997లో అమెరికన్ తెలుగు అసోసియేషన్ నిర్వహించిన తొలి నవలల పోటీలో.. ‘వలసదేవర’కు మొదటి బహుమతి దక్కించుకున్నారు. ఇంకా అనేక బహుమతులు, అవార్డులు అందుకున్నారు.
– జొన్నవిత్తుల శ్రీరామచంద్రమూర్తి
99488 96984