కూనూరు నుంచి కచ్చడంలో ఉప్పుగల్లు చేరుకునేసరికి సాయంత్రమైంది. అక్కడే బస్సు కోసం ఎదురుచూస్తూ కూర్చున్నాం.. నేను, అమ్మా, అక్కా! చూస్తుండగానే చీకటి పడింది. మాకు ఎదురుగా ఉన్న భవంతిలో.. పెద్దాయనకు మసాజ్ చేస్తున్న వ్యక్తి మావైపు రావడం కనిపించింది. అతణ్ని చూసి.. మా భయం రెట్టింపైంది.
“ఏడికి బోవాలె?!” అడిగాడు మమ్మల్ని. ‘నీకెందుకు?!’ అందామనుకునేలోపే.. “ఘనపురం” అంది అమ్మ. “బస్సు కొరకు జూస్తాన్రా?! ఇయ్యాల ఇగరాదు గావొచ్చు” అన్నాడు. దానికి జవాబు మాకూ తెలియదు గాబట్టి.. ఏమనాలో తెలియక ఊరుకున్నాం. “ఎట్ల బోతరు మరి?!” మళ్లీ అడిగాడు. అమ్మ ధైర్యం చేసి.. “ఇక్కడ ఏదన్న బండి కిరాయికి దొరుకుతదా?!” అనడిగింది. “గీడ బాడుగకు బండ్లు దొరకవు. దొరకు జెప్పి ఒస్త!” అంటూ వెళ్లాడు. ఇంతలో ఆ వాలు కుర్చీలో కూర్చున్నాయన లేచి మెల్లగా అడుగులేస్తూ మా వైపు వచ్చాడు. “మీరు ఘనపురం పోవాల్నట గద! ఎవరమ్మా మీరు?! అక్కడ ఎవరింటికి పోవాలె?!” అంటున్న ఆయన చూడ్డానికి ఎస్వీ రంగారావులా ఉన్నా.. గొంతు నెమ్మదిగా, సౌమ్యంగా ఉంది. అక్కా, నేనూ ఒకేసారి నాన్న పేరు చెప్పాం. “ఓ! రాంచందర్ రావు సాబ్ ఇంటికా?! మీరు ఆయన బిడ్డలా?! మరి గింత పొద్దుపోయి ఎల్లిండ్రు?!” అని అడుగుతుంటే మా నాన్న ఈయనకు తెలుసని మాకు పిచ్చి సంతోషం వేసింది.
“ఒక్కొక్కసారి ఇటు ఒచ్చేటోళ్లు ఎవ్వరు లేకుంటె.. సాయంత్రం ట్రిప్పు క్యాన్సిల్ జేస్తరు. మీకు బండి ఇంతెజామ్ జేయిస్త! రాండి. వయసు పిల్లలతోని మీరు ఇక్కడ కూర్చునుడు బాగుండదు” అన్నాడు. చేసేదేమీ లేక ముగ్గురమూ వాళ్లింటికి వెళ్లి ఆ వరండాలో ఉన్న ఓ బల్లమీద కూర్చున్నాం. “రాజిగాడ్ని పిల్చుక రాపోరా! బండి కట్టేటిదున్నదని చెప్పు” అని పెద్ద మీసాల మసాజ్ అసిస్టెంట్ను పంపాడు దొర. అతను ఐదు నిమిషాల్లో ఓ బక్కచిక్కిన, చొక్కాలేని మనిషిని పట్టుకొచ్చాడు. ఆవ్యక్తి అప్పటికే తాగేశాడేమో.. ఊగుతూ ఉన్నాడు. గుప్పున వాసన వచ్చింది. “పొద్దు గూకంగనె మొదలుబెట్టినావుర?! ఘనపురం బోయిరావాలె.. బండి కట్టు!” అన్నాడాయన. “ఎడ్లన్నీ మెదగట్టి తకాయించి ఉన్నయి. బండికి నడువయి. అయిన సుత నాత్తిరి పూట నడుసుడు కష్టం. ఏ బాయిలకో బొందలకో ఇగ్గితె తిప్పలయితది” అని, దొరకు దండంపెట్టి తూలుకుంటూ వెళ్లిపోయాడు.
మా గుండెల్లో రాళ్లు పడ్డాయి. ఆ దొరకు కూడా ఏమీ తోచినట్టు లేదు. ఇంతలో ఆ భవంతికి ముందుగా అవతలి పక్క ఓ లారీ వచ్చి ఆగింది. లారీ నిండా ఇసుక. అప్పుడే వాగులోది నింపినట్టున్నారు. ఆ ఇసుకలోనే ఇద్దరు మగవాళ్లు కూర్చుని ఉన్నారు. ఓ కుర్రాడు లారీలోంచి దుమికి తాటిచెట్ల వైపు వెళ్లాడు. దొర వెళ్లి ఆ లారీ డ్రైవర్తో ఏదో మాట్లాడాడు. అతను ‘సరే .. సరే!’ అన్నట్టు తలూపాడు. దొర మా దగ్గరికి వచ్చి సంతోషంగా.. “గా లారీ ఘనపురం మీంచి భోనగిరి పోతున్నదట. మీరు గండ్ల పోండమ్మా ! నేను వానికి చెప్పిన! మీకు ఇక్కడుండాల్నంటే తక్లిఫ్ అనిపిస్తున్నది గద! పావుగంటల ఎళ్లిపోతరు” అన్నాడు.
‘లారీలోనా? మేమా?! ఎక్కడమా?!’ అనుకునే అవకాశమే లేదు. ఇప్పుడు అదే దిక్కు మరి! చేసేదేం లేక లారీ వైపు కదిలాం. మసాజ్ అసిస్టెంట్ ఒక స్టూల్ వేస్తే ఎక్కి.. అమ్మ డ్రైవర్ పక్కన, మధ్యలో నేను, కిటికీ వైపు అక్క కూర్చున్నాం. ఈ డ్రైవర్ కూడా కళ్లు ఎర్రగా ఉండి, కొంచెం మొరటుగా ఉన్నాడు. అమ్మ దొర వైపు రెండు చేతులు జోడించి.. “మాకు దేవుని తీరుగ సాయం చేసిన్రు” అంది. దొర వెంటనే కదిలిపోయి.. “అయ్యయ్యో! గంత మాటనకుండ్రి. మా ఇంటోళ్లు ఉంటె నేనీ రాత్రి మిమ్ములను పంపేటోణ్నే కాదు” అన్నాడు. ఆ వెంటనే లారీ డ్రైవర్తో.. “మంచిగ తోలుకపోయి ఘనపురం ఊర్ల దించు. ఏమన్న ఎక్వతక్వ నక్రాలు జేస్తివో.. నీ సంగతి జూస్త” అని బెదిరించాడు.
“అయ్యో! గట్ల అనకుండ్రి.. నా భారం!” అని లారీ ఎక్కాడు డ్రైవర్. తీరా బయల్దేరి కొంచెం ముందుకు వెళ్లగానే ఆ తాటిచెట్ల దగ్గర ఆపాడు. క్లీనర్ కుర్రాడు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి రెండు సీసాలు లారీలో డ్రైవర్ సీట్ పక్కన పెట్టి మా వైపు ఆశ్చర్యంగా చూసాడు. “నువ్వు ఎనుక కూకో పో!” అన్నాడు డ్రైవర్. లారీ కదిలింది. ఓ పావుగంట గడిచాక.. ఇంకో పది నిమిషాలైతే మా ఊరు వస్తుందని మేము కలలుగంటున్న సమయంలో.. లారీ నెమ్మదిగా రోడ్డు పక్కన ఆగింది. అక్కడ ఏ ఊరూ లేదు. నిర్మానుష్యంగా ఉంది. జుట్లు విరబోసుకున్న దయ్యాల్లాగా చెట్లు, ఎటు చూసినా చిమ్మచీకటి. డ్రైవర్ లారీ దిగాడు. ఆ చీకట్లో నడుచుకుంటూ వెళ్లాడు.
మా పై ప్రాణాలు పైన్నే పోయాయి. ‘ఇక్కడెందుకు ఆపాడు?! ఈ చీకట్లో ఇతనికి ఏం పని?! ఇంకెవరన్నా దొంగలున్నారా ఇక్కడ?!’ అని ఆలోచిస్తున్నాను. “అరేయ్ యాదిగిరీ!” అని క్లీనర్ను పిలించి.. తన సీట్ పక్కన ఉంచిన రెండు కల్లు సీసాలను తీసి అతనికిస్తూ మా వైపు చూశాడు డ్రైవర్. మా గుండెల్లో రాళ్లు పడటం.. అది పదోసారి. ‘ఇప్పుడు అందరూ కూచొని తాగుతారా ఏం?! ఏది దిక్కు మాకు?!’ అనుకునేంతలో మా అంచనాలు తలకిందులు చేస్తూ.. “గివ్వి ఎన్క పెట్టుకో పో!” అని చెప్పి లారీ ఎక్కాడు. లారీ కదిలింది. కల్లు వాసనకు మేము ముక్కులకు అడ్డంగా కొంగో, కర్చీఫో పెట్టుకోవడం చూసి.. ఆ సీసాలను అతనికి ఇచ్చి వెనక పెట్టమన్నాడన్న మాట. ఎంత తప్పుగా అర్థం చేసుకున్నాం?!
మరో పది నిమిషాల్లో మా ఊరు చేరుకున్నాం. ఓ పెద్ద రాయి పక్కగా ఆపాడు లారీని. మేము మెల్లగా దాని మీద కాలు పెట్టి దిగాం. అమ్మ ఇరవై రూపాయలు తీసి అతనికి ఇవ్వబోతుంటే.. “ఒద్దమ్మా! ఇల్లు దగ్గరేనా? నిమ్మలంగ పోండి!” అన్నాడు. బలవంతంగా అతని చేతిలో నోటు పెట్టి.. “నీ పిల్లలకు ఏమన్నా కొనుక్కపో!” అన్నది అమ్మ. అక్కణ్నుంచి నడిచి ఇల్లు చేరేసరికి ఐదు నిమిషాలైంది. నాన్న వాకిట్లోనే ఎదురు చూస్తున్నాడు. “ఇద్దరు ఆడిపిల్లలతోని ఎట్లొస్తనని ఉండొద్దా?! నిన్న దించిన బండి అట్లనె ఉంచితె గింత తిప్పలుండేదా?! అరిఘోష పడ్డం!” అంటూ లోపలికెళ్లింది అమ్మ. మేము నాన్నకు జరిగిందంతా చెప్పాక.. “అరెరె! గట్లయిందా?!” అంటూ నొచ్చుకున్నాడు. ఆ మర్నాడే నాన్న ఆ దొరకు కృతజ్ఞతలు చెబుతూ ఉత్తరం రాసి పంపాడు. ఆ సంఘటన ఎప్పుడు గుర్తుకొచ్చినా.. ఒళ్లు జలదరిస్తుంది.
– నెల్లుట్ల రమాదేవి రచయిత్రి