Ramaayanam | మా చిన్నప్పుడు చుట్టుపక్కల అందరి ఇళ్లలోనూ కోళ్లను పెంచేవాళ్లు. ఓ కోడిపెట్ట, దాని వెనకాలే చిన్నచిన్న కోడిపిల్లలు. గునగున నడుస్తూ గుంపుగా వెళ్తుంటే.. భలే అందంగా కనిపించేవి. బుజ్జిబుజ్జి కోడిపిల్లలను చూస్తే.. చాలా ముద్దొచ్చేది. అవి చిట్టిచిట్టి కాళ్లతో నడుస్తూ, మట్టిలో ఏవో ఏరుకొని తింటూ, నల్లటి కళ్లతో చుట్టూ చూస్తుంటే.. ఎంతో ముచ్చటేసేది.
అప్పట్లో గ్రామాల్లో వ్యవసాయం చేసేవాళ్లు మాత్రమే కాదు.. ఏ వృత్తిలోనివాళ్లయినా, ఇళ్లల్లో తప్పకుండా ఒకటో రెండో కోళ్లను పెంచుతూ ఉండేవాళ్లు. వాటి గుడ్లను అమ్మితే కొద్దో గొప్పో ఆదాయం వచ్చేది. అది ఇంట్లో ఆడవాళ్ల సంపాదన అన్నమాట. పండుగల రోజుల్లో కోళ్లను కొనే ఖర్చు లేకుండా.. పెంచుకునే కోళ్లనే వండుకునేవాళ్లు. లేదా ఎవరన్నా చుట్టాలు ఇంటికొచ్చారంటే.. ఓ కోడికి ఆ రోజు మూడిందన్నమాటే!
అయితే, మా ఇంట్లో ఇలా కోళ్లను పెంచడం అలవాటు లేదు. మేము పెంచకపోయినా.. మా ఇంటి పెరడు మొత్తం కోళ్లే ఉండేవి. చుట్టుపక్కల వాళ్ల కోళ్లన్నీ.. మా పెరట్లోనే తిరిగేవి. గింజలు ఏరుకుంటూ, మట్టిలో పురుగులను తింటూ.. రోజంతా ఇక్కడే ఉండేవి. సాయంత్రానికి తమ గూటికి చేరుకునేవి.
‘వాటికి తమ ఇల్లు ఎలా తెలుసా!?’ అని మేం ఆశ్చర్యపోయేవాళ్లం. ఈ కోడిపిల్లల్ని అప్పుడప్పుడూ పిల్లులు వెంటాడేవి. నోట కరుచుకొని పోయేవి. కొన్నిసార్లు హఠాత్తుగా వాలిపోయి గద్ద ఎత్తుకుపోయేది. అప్పుడవి హృదయ విదారకంగా అరుస్తుంటే.. చాలా బాధేసేది. గద్ద వచ్చేదీ, పోయేదీ తెలిసేది కాదుగానీ.. పిల్లుల్ని చూస్తే మాత్రం వెళ్లగొట్టేవాళ్లం. ఇప్పటికీ నాకు పిల్లులంటే ఇష్టం ఉండదు. ఒక్కొక్కప్పుడు సాయంత్రమైనా తమ కోడి ఇంటికి రాకపోయేసరికి.. చుట్టు పక్కలవాళ్లు సరాసరి మా ఇంటికే వచ్చేవాళ్లు. “మా కోడి వచ్చిందా! మా కోడి వచ్చిందా!?” అని మమ్మల్ని అడిగేవాళ్లు. మేము “రాలేదు!” అని చెప్పగానే.. “అయ్యో రాలేదా!?” అంటూ, ఎంతో నమ్మకంగా వెళ్లిపోయేవాళ్లు. ఎందుకంటే.. మేం కోళ్లను తినమని వాళ్లకు తెలుసు.
ఇంకొంతమంది పొద్దున్నే కోళ్లను ఊరిమీదికి వదిలిపెట్టేవాళ్లు. ఓ గంటయ్యాక ఎవరైనా చుట్టం ఇంటికి వస్తే.. అప్పుడు కోడిని వెతుకుతూ వచ్చేవాళ్లు. అప్పట్లో ఎవరింటికి ఎవరు రావాలన్నా.. పర్మిషన్ అక్కర్లేదు. అప్పుడప్పుడూ మా ఇంటికి ఇద్దరు ముగ్గురు మగ పిల్లలు వచ్చి వాకిట్లోనూ, పెరడంతా పరిగెత్తుతూ.. ‘కొక్కో కొక్కో!’ అంటూ కోళ్లను పట్టేవారు. “గిదేంది పిలగా! మా ఇంట్ల తిరుగుతున్నరు?” అని నానమ్మ అంటే.. “ఏం లేదమ్మా! మా కోడి వచ్చింది. దాన్ని పట్టుకపోతం!” అని చెప్పేవాళ్లు.
ఇంకొంతమంది ఆడవాళ్లు అయితే.. పాపం సాయంత్రానికి కోడి కనిపించకపోతే శోకాలే పెట్టేవాళ్లు. పెద్ద గొంతుతో.. “కోడి వోయిందమ్మో! నేనేం జేతు నాయినో! జమిలి రెక్కల కోడి! జవగల్ల కోడి! పంతం గల్ల కోడి! నా పైడి కోడి.. నా కోడ్ని ఎత్తుకపోయినోళ్ల ఇల్లుకాల.. ఇల్లుకూల! వాళ్లను గత్తరెత్క పోను! వాళ్లింట్లె పీనుగెల్ల!” అంటూ శాపనార్థాలు పెట్టేవాళ్లు. “ఆయిపాయె తియ్యి వదినె! నీ కోడి నీకు బాకి లేదనుకో!” అని చుట్టుపక్కలవాళు ్లఓదార్చేవాళ్లు. దీనిమీద.. ‘కోడివాయే లచ్చమ్మది!’ అని ఒక పాపులర్ జానపద గీతం రేడియోలో విని.. ‘ఓహో! ఇది యూనివర్సల్ ప్రాబ్లమ్లా ఉన్నట్టుందే!?’ అనుకునేవాళ్లం.
ఇకపోతే చాలాసార్లు ఈ కోళ్లన్నీ పిల్లలతోసహా గుంపులు గుంపులుగా మా ఇంటికి వచ్చి.. వాకిలంతా తిరిగి, పెరట్లో గింజలు ఏరుకొని తింటూ పెంట వేస్తూ ఉండేవి. అయితే అందులో కొన్ని కోళ్లు.. ‘పాపం వీళ్లకు ఏదైనా లాభం చేద్దాం!’ అనుకునేవో ఏమో.. ఇక్కడ మరుగు ప్రదేశాల్లో అంటే, గడ్డివాము చాటునో, గంప కిందనో, మూలల్లోనో గుడ్లుపెట్టి వెళ్లిపోయేవి.
ఆ గుడ్లు మా పనివాళ్లు చూసి.. “అరే! కోడిగుడ్డు..” అని తీసుకునేవాళ్లు. మేం చూసి.. “అయ్యో! ఆ కోడిగలోళ్లు వచ్చివెతుక్కుంటరు గావచ్చు!” అనేవాళ్లం. వాళ్లు మాత్రం.. “ఆ! ఏమైతదమ్మ!? మన ఇంట్ల రోజల్ల తిరిగి మన గింజలన్నీ తింటలేవా? మన ఆకిట్ల, పెరట్ల రొచ్చు జేస్తలేవా? అయితెమాయె తీయండి!” అనేవాళ్లు. ఇదిలా ఉండగా.. మా ఆర్థిక పరిస్థితులు బాగా దిగజారిన 1975 ప్రాంతాల్లో.. నాకూ, అక్కకూ ఒక అద్భుతమైన ఆలోచన వచ్చింది. ‘మనమే కోళ్లను పెంచితే ఎలా ఉంటుందీ!?’ అని! ఇక మా కోళ్ల పెంపకం, దాని పర్యావసానం.. వచ్చే ఎపిసోడ్లో!
– నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
Ramaayanam | బతుకమ్మ బతుకమ్మ ఉయ్యాలో..
Ramaayanam | సంగీత జ్ఞానం (గాత్రం)
Ramaayanam | చెంబులకొద్దీ నీళ్లు ముంచి ఇస్తుంటే.. బడికి పోయినా బాగుండె అని అనిపించింది!
Ramaayanam | ఎక్స్కర్షన్ వెళ్తానంటే.. నాన్న ఎప్పట్లాగే ‘ల’కు ఏత్వం, ‘ద’కు కొమ్మూ ఇచ్చాడు..