Ramaayanam |ఓసారి మా ఇంటికి సన్నగా, పొడవుగా, నల్లగా, పొగగొట్టంలా ఉన్న ఒకాయన వచ్చాడు. తను సంగీతం మాస్టారుననీ, తన పేరు చక్రవర్తి అనీ చెప్పి.. “మీ ఇంట్లో అమ్మాయిలు ఉన్నారని తెలిసింది. సంగీతం నేర్పిస్తే బాగుంటుంది. నేను నేర్పుతా!” అని నాన్నను అడిగాడు.
అప్పుడు మా ఇంటి ఆర్థిక పరిస్థితి అంత అనుకూలంగా ఏమీలేదు. నిజానికి అప్పుడు నాన్న.. అలా కుదరదని చెప్పి, అతణ్ని బయటికి పంపించవచ్చు. కానీ, ఆయన ఎంత నిజాయతీపరుడు అంటే.. లోపలికి వచ్చి అమ్మకూ, మాకూ వెంటనే అతని వివరాలు చెప్పాడు. “ఎవరన్న నేర్చుకుంటరా? అని అడుగుతున్నడు. మరి పిల్లలకు నేర్పుదామా?” అని అడిగాడు. ఇక్కడో ఫ్లాష్బ్యాక్ చెప్పాలి. మా ఊరి సిన్మా టాకీసులో అంతకుముందు ఎన్నో పాత సినిమాల్లో స్వరలక్ష్మి, సావిత్రి, జమున, కృష్ణకుమారి, వాణిశ్రీ లాంటి హీరోయిన్లు అందమైన చీరలు కట్టుకుని, విసనకర్రల్లా పరిచి కూర్చుని, వీణ పట్టుకుని నాజూకు చేతుల్తో వాయిస్తూ ఉంటే.. ఎంత బాగుందో అనుకుంటూ చూసేదాన్ని. ‘లీలాకృష్ణా నీ లీలలు నే లీలగనైనా’ అనో.. ‘పాడమని నన్నడగవలెనా’ అనో .. ‘పగలే వెన్నెలా’ (ఇది పియానో అనుకుంటా) అనో.. ‘కలనైనా నీ వలపే’ అనో.. ‘పాడవేల రాధికా!’ అనో.. వాళ్లు పాడుతూ ఉంటే, ఏ మాత్రం సంగీత జ్ఞానం లేని నాకు దేవతల్లా అనిపించేవారు. ఇవన్నీ ఒక్కసారి నా కళ్ల ముందు గిర్రున తిరిగాయి. అంతే! వెంటనే నా తలలో పురుగు తొలవడం మొదలుపెట్టింది. ఎలాగైనా సరే నేను కూడా ఒక పట్టులంగా, జాకెట్ కుట్టించుకుని, వీణ వాయిస్తూ ఒక పాట పాడాలనే కోరిక.. ఈస్ట్మన్ కలర్లో పెరిగింది. నాన్నను అడిగాను.. “నాన్నా! నేను కూడా ఆయన దగ్గర వీణ నేర్చుకుంట!” అని. నాన్న మరో మాట లేకుండా.. “సరే నేర్చుకో! ఆయనకు చెప్తాం తియ్యి” అన్నాడు. వెంటనే అమ్మ ఇష్యూ టేకప్ చేసింది. “ఆ సంగీతాలు, డ్యాన్సులు.. అవన్నీ చేయించాల్నంటె బోలెడు పైసలు అయితయ్. ఇప్పుడు మనం ఉన్న పరిస్థితికి గవన్ని ఎక్కడ చేస్తం? మనకు పూర్వం ఎనక – ముందు కూడా ఎవ్వరంత పాటగాళ్లు లేరు. సంగీతం నేర్చుకున్న వాండ్లు గూడ లేరు. ఇప్పుడు వీండ్లు మాత్రం సంగీతం నేర్చుకొని ఏం చేస్తరు? కచేరీలు జేస్తరా?! చదివే చదువు చక్కగ చదివితె చాలు. మళ్ల సంగీతం, చట్టుబండలు ఇవన్నీ మొదలుపెడితె ఉన్న చదువు వెనుక పడుతది” అని తీవ్రంగా ఖండించింది.
అయితే ఆ వచ్చినాయన నాన్న సైకాలజీని బాగా స్టడీ చేసినట్టున్నాడు. “నాకు బతుకుతెరువు లేదండీ! నాకు సంగీతం ఒక్కటే తెలుసును. నేను భోజనం చేసి రెండు రోజులు అయింది. ఎట్లాగనైనా మీ ఇద్దరమ్మాయిలకు సంగీతం నేర్పిస్తే.. మిమ్ములను చూసి ఇంకో నలుగురైదుగురు పిల్లలను నా దగ్గరికి పంపిస్తరు. ఎట్లనన్న గీ సహాయం చేయండి” అని అన్నాడు. ఇక చెప్పేదేముంది.. నాన్న ఫ్రిజ్లోంచి బయటికి తీసిపెట్టిన మంచుగడ్డలా కరిగిపోయాడు. చాలా తహతహలాడిపోయి, అమ్మతో వెంటనే.. “సంగీతం సంగతి తర్వాత చూద్దాం! ముందుగాల ఆయనకు అన్నం పెడుదాం” అంటూ భోజనం ఏర్పాటుచేశాడు. మొత్తానికి ఆయన ఆ రోజు నుంచి రోజూ వచ్చి.. నాన్న ఎటు వెళ్తే అటు వెనకాల తిరగడం, నాన్న చూసినప్పుడు దీనంగా చూడటం మొదలుపెట్టాడు. ఈలోగా నేను కూడా ఎట్లాగైనా సరే సంగీతం నేర్చుకోవాల్సిందేనని యథోచితంగా నా ప్రయత్నాలు కొనసాగించాను. దాంతో.. “ఏదో మిడుకుతున్నడు.. పోనీ తియ్యి! ఒక పేదవాణికి సహాయం చేసినట్టు అయితది. రమ్మందామా?!” అన్నాడు నాన్న. అయిష్టంగానే “మీ ఇష్టం!” అన్నది అమ్మ. “నేను టెంత్ క్లాస్. ఈ సంగీతం, గింగీతం నాతోని కాదు!” అని అక్క ముందే తప్పుకొన్నది.
ఆ తెల్లారే మంచిరోజని ఆయన పొద్దున ఆరింటికే విచ్చేశాడు. చాయ్ తాగమంటే.. “నేను చాయ్, కాఫీ తాగనండీ.. గొంతు పాడయితదని!” అన్నాడు. చాప తానే పరిచి కూర్చున్నాడు. నా పొద్దటి ఆటలు, ఆనందాలు అన్నీ ఆవిరై పోయాయి. సరే! మరి వీణ వాయిస్తూ పాడే దృశ్యాన్ని ఊహించుకుని నాకు నేనే సర్దిచెప్పుకొన్నాను.
అయితే మొదటి రోజే ఆయన ‘వరవీణా మృదుపాణి వనరుహలోచనురాణి’ అనే పాటను ఇచ్చి.. ఆయన పల్లవీ, ఒక చరణం పాడి.. నన్ను కూడా పాడమన్నాడు. వెంటనే నేను సిన్సియర్గా ఆయన చెప్పినట్టల్లా పాడటం మొదలుపెట్టాను. నా గొంతు మరీ మందార మకరంద మాధుర్యంతో కాకపోయినా.. ఓ మాదిరి బాగానే ఉండేది. అయితే.. అదేమిటో గానీ ‘వరవీణా’ అని గొంతు ఎత్తినప్పుడు రెండు మూడు రకాలుగా పోవడం, ‘వనరుహలోచను’ అన్నప్పుడు ఇంకో నాలుగు రకాలుగా పోవడం, హై పిచ్లో పాడితే ఇద్దరుముగ్గురు కలిసి ఏడుస్తున్నట్లుగా రావడం.. ఇలా జరిగింది.
అక్కడికీ, పాపం.. ఆయన ఎంతో ఓపికగా దొరికిన ఒక్క గిరాకీ వదులుకోవడం ఎలా అనుకున్నాడేమో.. నాకు నేర్పడానికి ఎంతో ప్రయత్నించాడు. అయితే, నా గొంతు మామూలుగా బాగానే ఉంటుంది. అదేమిటో ఆ కీర్తన నేను ఊహించిన సినిమా పాటల్లాగా లేకపోవడంతో పది రకాలుగా రావడం మాత్రం నాకు తెలిసింది. అయినా.. ఆయన రెండు మూడు రోజులు చాలా తీవ్రంగా ప్రయత్నించాడు. చివరికి నా టోన్ ఒక రఫ్ స్టోన్ అని గ్రహించిన వాడై, నాతోనే చెప్పాడు.. “పాపా! నువ్వు గాత్ర సంగీతం కాకుండా వాద్య సంగీతం నేర్చుకుంటే మంచిది. మీ నాన్నగారితో చెప్పి హార్మోనియం కొనుక్కో! నీకు వాద్య సంగీతం నేర్పిస్తాను” అన్నాడు.
నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
Ramaayanam | చెంబులకొద్దీ నీళ్లు ముంచి ఇస్తుంటే.. బడికి పోయినా బాగుండె అని అనిపించింది!
Ramaayanam | తొలి యాత్రా స్పెషల్!