Ramaayanam | ఎప్పుడూ ఆ ఊరూ, ఈ ఊరూ, పెళ్లిళ్లూ, అన్నప్రాసనలూ, ఇరవై ఒక్కరోజు ఊయలలూ.. అంటూ చుట్టాల దగ్గరికి పోవడమే తప్ప.. చిన్నప్పుడు ఒక్క కొత్త ప్రదేశం చూసింది లేదు. అమ్మానాన్నలు పెద్దగా భక్తులు కాకపోవడం వల్లనో, అప్పట్లో కుటుంబ బాధ్యతల వల్ల వాళ్లు ఎటూ కదల్లేక పోవడం వల్లనో గానీ.. మేము కొత్త ప్రదేశాలకు వెళ్లిన గుర్తు లేదు.
ఆరోజుల్లో ప్రయాణ సౌకర్యాలు, టూరిజం ఇంతగా అభివృద్ధి చెందలేదు. మధ్యతరగతి వాళ్లు అంతంత డబ్బులు పెట్టి ప్రయాణాలు చేసే స్తోమత కూడా ఉండేది కాదు. ఎవరైనా తిరుపతి వెళ్లి వచ్చారంటేనే చాలా గొప్ప! అలా మొదటిసారి తిరుపతి వెళ్లింది నా పదకొండవ ఏట. మా కజిన్ ఆనంద్ అన్నయ్య వడుగు (ఉపనయనం) తిరుపతిలో ఘనంగా చేశారు. దగ్గరి బంధువులందర్నీ పిలిచి.. వాళ్లే రెండు బస్సులు మాట్లాడి తీసుకువెళ్లారు. వాళ్లెటూ ఉన్నవాళ్లు గనుక వంటవాళ్లనూ, పనివాళ్లనూ కూడా వెంట తీసుకెళ్లారు. మా ఇంట్లో ఎప్పటిలాగే విక్రమార్కుడు
చెట్టెక్కాడు. “వాండ్లే బస్సు మాట్లాడుతున్నరు. మనకేం ఖర్చు లేకుండ అలుకగ పోయి రావచ్చు కదా!” అని అమ్మ.. “ఆఁ! బస్సుల పోంగనె అయిపోతదా! ఇక్కడ్నుంచి హైద్రాబాద్ పోవాలె.. వాండ్లు తీస్కపోతె కడుమ ఖర్చులు ఉండవా? యాత్రకు పోతె ఉత్తగ అయితదా!? ఏమన్న కొనుక్కోబుద్ధి అయితది. పిల్లలు ఏమన్న అడుగుతరు. వాండ్లకు కొనియ్యొద్దా!? మనం మళ్లెప్పుడన్న పోదాంతియ్యి!” అని నాన్న.. ఇలా ఇద్దరూ తర్జనభర్జన పడ్డారు. చివరికి అమ్మ తన స్వయం ప్రతిపత్తితోనే మమ్మల్నిద్దరినీ తీసుకుని బయల్దేరింది. నాన్న నవ్వుతూ.. సెండ్ ఆఫ్ ఇచ్చాడు. ఆ ప్రయాణాన్ని పిల్లలమైన మేము.. విజృంభించి ఎంజాయ్ చేశాము. చకిలాలూ, కారప్పూసా, లడ్డూలూ, వేపుడు పేలాలూ.. ఇట్లా గంటకు రెండు కేజీల చొప్పున తిండి తింటూ, మధ్య మధ్యలో పెద్దవాళ్లు కాఫీలకో, చాయ్లకో ఎక్కడైనా ఆగినప్పుడు.. మేమూ యథాశక్తిగా చాక్లెట్లో, బిస్కెట్లో.. ఇలా వేటినీ వదలకుండా తింటూ ప్రయాణం చేశాం. హైదరాబాద్ నుంచి తిరుపతి దాకా ఏయే ఊర్లు వచ్చాయో గుర్తులేదు గానీ.. ఎందుకో ‘ఆళ్లగడ్డ టౌన్’ అన్న ఊరు పేరు బాగా గుర్తుంది. అక్కడ బస్సు ఎక్కువసేపు ఆగి ఉంటుంది.
తిరుమల కొండ ఎక్కేటప్పుడు మెలికలు తిరిగే ఆ ఘాట్ రోడ్డు, ఆకాశాన్ని తాకుతున్నట్లు కనిపించే పచ్చని చెట్లూ, ముట్టుకుంటే చేతికి అందుతాయా అన్నట్లు కిందికి వాలిన మబ్బులూ.. అదో కొత్త లోకంలోకి అడుగుపెట్టినట్టు అనిపించింది నాకు. కొండ మీదికి వెళ్లాక ఓ పెద్ద కాటేజ్ ఇచ్చారు మాకు. మా వాళ్లక్కడ ఓ కాటేజ్ కట్టించారట. దాని ముందే రాతి మీద ‘దాతలు : నెల్లుట్ల జనార్దన్ రావు కుటుంబం’ అని చెక్కి ఉండటం చూసి.. ‘అబ్బో! వీళ్లకు ఇక్కడ గూడ ఇల్లుంది’ అనుకుని థ్రిల్ అయ్యాం. కాటేజ్ వెనకే కట్టెల పొయ్యిలు పెట్టి వంటలు వండారు. ఆ తరువాత తతంగం గానీ, గుడికెళ్లి దేవుణ్ని చూడ్డం గానీ ఏవీ గుర్తులేవు. ప్రధానద్వారం దగ్గరి నుంచే లోపలికి పంపడం మాత్రం జ్ఞాపకం ఉంది.
..మూడో రోజున దేవుడికి భోగానికి ఇస్తే పూజారులు ఒక పెద్ద తట్ట నిండా పులిహోర ఇచ్చారు. దాన్నిండా నోరూరించేలా జీడిపప్పులే! మొదటిసారి పులిహోరలో జీడిపప్పులు చూశాను. పిల్లలమంతా అప్పటికే అన్నాలు తినేశాం గనుక.. మా లాలాజల గ్రంథులు ఎంత పని చేసినా జఠరాగ్ని చల్లారడం వల్ల ఆ పులిహోరను ఆస్వాదించలేకపోయాం.
తిరుమల కొండ దిగాక తిరుచానూరులో మేం బోలెడన్ని బొమ్మలూ, సుప్రభాతం, వేంకటేశ్వరుని ఫొటోలూ, కథ పుస్తకం, ‘తిరుపతి – పద్మావతి’ అని రాసి ఉన్న పింగాణీ చేతి గాజులూ కొనుక్కున్నాం.
తిరుపతి నుంచి వచ్చాక ఆ గాజులు వేసుకుని స్కూల్కు వెళ్లి.. మా క్లాస్మేట్స్కు కనపడేలా డెస్క్మీద చేతులు పెట్టి, పదే పదే చూపిస్తూ ఉండేదాన్ని. వాళ్లు కాస్త ఆలస్యంగా ఆ విషయం గ్రహించి.. “రమా! నీ గాజులెంత బాగున్నయబ్బా! ఎక్కడ కొన్నవోయ్?” అని అడగ్గానే అనుకున్నది నెరవేరినట్లు పొంగిపోయేదాన్ని. “మొన్న తిరుపతికి పొయ్యొచ్చినం గద! అక్కడ అలివేలు మంగాపురంల కొన్నం!” అని ఒకింత గర్వంగా చెప్పాను. “గదేంది మరి.. తిరుపతిల కొనకుండ మంగాపురంల ఎందుకు కొనుడు?” అని రాజకుమారి అడిగింది. “ఎహె! నీకు తెల్వదు. తిరుపతి ఒక్కటే కాదు, కొండమీద దేవుడుండేది తిరుమల, కింద తిరుపతి, ఇగ పద్మావతి ఉండేది మంగాపురం. నువ్వు ఎప్పుడు రేడియోల పాట ఇనలేదా.. ‘నడిరేయి ఏ జాములో స్వామి నిను చేర దిగి వచ్చును, తిరుమల శిఖరాలు దిగి వచ్చును’ అని?!”.. నేను ఎంతో జ్ఞానం సంపాదించిన దానిలా పోజు కొట్టాను. “మా ఇంట్ల రేడియో లేదు! నేను గా పాట ఇనలే గని.. అయితె మరి ఆమె సుత గుట్ట మీన్నే ఉండక కింద ఉండుడు ఏందబ్బా!? ఊకే గాయినె దిగి ఒచ్చుడు ఎందుకు?!”.. రాజకుమారి అడిగిన ప్రశ్నకు నాకు ఉక్రోషం వచ్చింది గానీ, మన దగ్గర జవాబు నై నై గద! “మా అమ్మనడిగి రేపు జెప్త తియ్యి” అని వచ్చేశా. మిగతా వాళ్ల దగ్గర మాత్రం మా ట్రిప్ను కథలు కథలుగా వర్ణించాను. అలా తిరుపతి వెళ్లి వచ్చిన స్టేటస్ను ఓ వారం పాటు ఎంజాయ్ చేశాను.
నెల్లుట్ల రమాదేవి ( Nellutla Ramadevi ), రచయిత్రి
Ramaayanam | బళ్లు తెరిచారంటే..
Ramaayanam | ఎండకాలం.. ప్రేమలు పండే కాలం!
Ramaayanam | అమ్మే తొలి గురువు