అద్దంలో నన్ను నేను చూసుకున్నప్పుడల్లా,
నీళ్లు చెమర్చిన కళ్లతోనే చిరునవ్వును చిందిస్తుంటా..
గతకాలపు స్మృతులన్నీ గాజు తెరపై ప్రత్యక్షమై,
ఒకప్పటి నన్ను గుర్తుచేసినప్పుడల్లా
కోల్పోయిన క్షణాలకై కుమిలిపోతుంటా..
యవ్వనపు ఛాయలు ఎగసెగసిపడుతున్నప్పుడు..
దారిలోని మృగాలు విసిరే కంటి శరాలకు ఎదురెళ్లి
ప్రతిఘటించిన తెగువ గుర్తొచ్చి అబ్బురపడుతుంటా
అది మొండితనమో లేక చదువే ధ్యాసై,
నాలోని శ్వాసై నడిపించిన వైనమో..
నా ముందున్న పుస్తకంతో ప్రేమలో పడిపోయా!
స్వేచ్ఛా రెక్కలు కట్టుకొని విహరిస్తున్నంతలో
పరిణయ ఘడియలతో అడియాసలైన ఆశలు..
కలల సౌధం కుప్పకూలి శిథిలాలలో చిక్కుకొని
కోరికలన్నీ అంతమైన భావన….
అంతలోనే, తన రెక్కలపై కూర్చోబెట్టి
ప్రపంచాన్ని చూపుతూ, కంటికి రెప్పై కాపాడేవాడు
రాకుమారుడై వరించిన అదృష్టం
చుట్టూ బాధ్యతలతో బందీ అయినా,
కను పాపల్లాంటి పిల్లల్ని పొంది,
ఆడతనంలో ఇమిడిపోయిన ఆనందం…
మరు క్షణం…
గతకాలపు అస్తిత్వాన్ని తలచుకుంటూ,
కోల్పోయిన పునర్వైభవానికై కళ్ళు
అద్దాన్ని దీనంగా ఆరా తీస్తున్నట్టు అనిపించి..
నేను కోల్పోయిన నన్ను తలచుకుంటూ
కనుమరుగైన ఉనికి కోసం తల్లడిల్లే
మరో రేపటికై నిరీక్షిస్తుంటా….
– నాజ్రీన్ బేగం