Ambala Raju | ఇల్లడుగు భూమి, చిన్న ఇల్లు తప్ప ఇంకే ఆస్తి లేని దళిత కుటుంబంలో పుట్టిండు రాజు. అయ్య ఊళ్లో బర్లు కాసేటోడు. అంకుశాపూర్లో పుట్టి.. సమస్యల అంకుశం దెబ్బలకు తట్టుకుని… అంబేద్కర్ ఫెలోషిప్తో అమెరికా వెళ్లిన అంబాల రాజు బతుకు కథ ఇది.
మాది అంకుశాపూర్. టేకుమట్ల మండలం, జయశంకర్ భూపాలపల్లి జిల్లా. నాన్న గట్టయ్య ఊళ్లో అందరి బర్లు కాసేది. నాన్నతోపాటే మా చిన్నన్న, నేనూ పశువులు కాయనీకి పోయినం. బర్రెకు కుంచెడు వడ్లు ఇచ్చేటోళ్లు. జరుగుబాటు లేక మా అమ్మమ్మ ఊరు బూర్నపల్లికి పోయినం. అక్కడ ఎడ్లు కాసిన. అమ్మ మల్లమ్మతో కలిసి పత్తి కూలికి పోయిన. భూపాలపల్లిలో మా మేనమామ ఉంటడు. మా అన్నలిద్దరూ పనికోసం ఆ ఊరికి పోయిన్రు. రెండేండ్లకు నన్ను గూడ తీస్కపోయిన్రు. హోటల్స్లో, వైన్ షాప్స్లో పనిచేసిన. నెలకు అయిదు వందల జీతం ఇచ్చిన్రు. అక్కడిక్కడ చేయడం దేనికి? నువ్వే చిన్న దుకాణం నడుపుదువన్నడు మా అన్న. ఒక పాక వేసి గుడుంబా, కల్లు అమ్మనీకి పెట్టిండు.
చిన్నప్పుడు కొన్ని రోజులు బడికి పోయి ఓనమాలు నేర్చుకున్న. కానీ, బర్లు కాసేప్పుడే వాటిని మర్చిపోయిన. మా మూడో అన్నకు చిన్నప్పుడు పోలియో వచ్చింది. వికలాంగుల ఆశ్రమంలో చదువుకున్నడు. ఎవరో ఎక్కిరిచ్చిండ్రని అక్కడినుంచి హైదరాబాద్ పారిపోయిండు. నాలుగేండ్ల తర్వాత తిరిగొచ్చిండు. తాను ‘కృషి హోమ్’ల ఉంటున్ననని చెప్పిండు. చదువుకుంటే జీవితం మారుతుందని, నన్నూ చదువుకోవాలని ప్రోత్సహించిండు. పెద్దన్నయ్య ఒప్పుకోలే. 2002లో అన్నయ్య జేబుల డబ్బులు తీసుకుని ఇల్లు వదిలిపెట్టి హైదరాబాద్ పోయిన. అప్పుడు నా వయసు 14 ఏండ్లు. అక్కడ ఎవ్వరు తెలువదు. మా అన్న ఉండే కృషి హోమ్ పేరు మాత్రం గుర్తున్నది. ఎవర్ని అడిగినా తెలువదన్నరు. రెండ్రోజులు బస్టాండ్ల పండుకున్న. అడ్రస్ చెప్తమని పక్కకు తీస్కపోయి నా జేబుల పైసలు గుంజుకోవాల్నని చూసిండ్రు. తప్పించుకున్న. చివరికి ఒకాయన బస్సు ఎక్కించి, ఫలానా దగ్గర దింపమని డ్రైవర్కి చెప్పిండు. అట్ల కృషి హోమ్ చేరిన. ఏం చదువుకోలే. కాబట్టి ఎంవీ ఫౌండేషన్ల చేర్పించిండ్రు. వెంకట్రెడ్డి సార్ నా వయసుకు తగిన తరగతిల కూచోపెట్టి చదువు చెప్పించిండు. ఆరు నెలల్ల ఓనమాలు, గుణింతాలు, చదవడం, రాయడం నేర్చుకున్న. లెక్కలు నేర్చుకున్న. పది తర్వాత.. వరంగల్ గవర్నమెంట్ పాలిటెక్నిక్ కాలేజ్ల సీటొచ్చింది. ఆ తర్వాత ఇంజినీరింగ్ చదవాలని కోరిక. కానీ పైసలకు ఇబ్బంది. ఓ ఏడాది జూనియర్ కాలేజ్లో ట్యూటర్గా పనిచేసిన. డబ్బులు కూడబెట్టుకొని ఇంజినీరింగ్ కాలేజ్ల చేరిన. మా అన్నయ్య ఆ కాలేజ్ చైర్మన్ని పరిచయం చేసిండు. ఆయన నెలనెలా పాకెట్ మనీ ఇచ్చిండు. గేట్ క్వాలిఫై అయినా. ఎంటెక్ల సీటొచ్చింది. కానీ, ఆర్థిక బాధల వల్ల చదువు కంటే ఉద్యోగమే ముఖ్యమనుకుని 2014లో టెక్ మహీంద్రాల చేరిన.
ఇంతల మా నాయనకు గుండెపోటు వచ్చింది. వరంగల్ ఎంజీఎం హాస్పిటల్ల చేర్పించిండ్రు. తర్వాత హైదరాబాద్ తీసుకొచ్చినం. స్టంటు వేసిండ్రు. నాయనను చూసుకోనీకి రెండు వారాలు సెలవడిగితే ఇయ్యమన్నరు. ఉద్యోగం కంటే నాయనే ముఖ్యమనుకుని, రాజీనామా చేసిన. ఇంకో కంపెనీల ఉద్యోగం వెతుక్కుందమని చూస్తున్నప్పుడే 2016లో ప్రభుత్వ ఉద్యోగాలకు నోటిఫికేషన్ వచ్చింది. ప్రిపేర్ కావాలనుకున్న. వడ్డెర బస్తీల ఉంటూ క్యాంపస్ చెట్లకింద చదువుకున్న. చిన్నచిన్న పనులు చేసుకుంటనే ఎస్.ఐ., గ్రూప్స్ కోసం
చదివిన. ఎస్ఐ జాబ్.. ఫస్ట్ ఈవెంట్స్ల పోయింది. మళ్లీ నోటిఫికేషన్ వచ్చింది. తర్వాత మెయిన్ ఎగ్జామ్ల పోయింది. గ్రూప్స్ రాసిన. ఏదీ రాలే. ఇంకో నోటిఫికేషన్ కోసం నాలుగైదేండ్లు ఎదురు సూడకుండ మళ్లీ చదవడమో, జాబ్ చేయడమో చేయాలనుకున్న. అప్పుడే అంబేద్కర్ ఓవర్సీస్ స్కాలర్షిప్ గురించి తెలిసింది. కాకపోతే, ఇంటర్వ్యూకు కొంత ఖర్చయితది. బ్యాంక్ బ్యాలెన్స్ కోసం, కొందరి సాయంతో లోన్ తీసుకున్న. 2021, ఆగస్టులో అమెరికా వచ్చిన. న్యూ ఇంగ్లండ్ కాలేజ్ (మాంచెస్టర్, న్యూ హ్యాంప్షైర్ స్టేట్)ల కంప్యూటర్ ఇన్ఫర్మేషన్ సిస్టమ్ కోర్సుల సీటొచ్చింది. రెండు విడతలుగా స్కాలర్షిప్ వచ్చింది. అది ట్యూషన్ ఫీజుకే సరిపోయింది. చేతి ఖర్చుల కోసం ఏదో ఒక పనిచేస్తూ నా కాళ్ల మీద నేను నిలబడ్డ. కులం, పేదరికం నన్ను వెక్కిరించినయి. ఎన్నో అవమానాలు ఎదుర్కొన్న. ఈ బాధలు లేకుండ, అమెరికాలో మంచిగ బతకొచ్చనుకున్న. కానీ, అక్కడున్న సమస్యలన్నీ ఇక్కడున్నయి. నా లక్ష్యం ఒక్కటే. కుటుంబాన్ని పేదరికం నుంచి బయటపడేయాలి. సాధ్యమైనంత మందికి చదువు విలువ చెప్పాలె.
…? నాగవర్ధన్ రాయల
“రైతులకు అండగా తెలంగాణ సాఫ్ట్వేర్ ఇంజనీర్లు.. వాళ్లు ఏం చేస్తున్నారో తెలుసా”
“Sai Chinmayi | ఐటీ జాబ్ వదిలేసి వ్యవసాయం చేస్తున్న తెలంగాణ ఆడబిడ్డ”