Visit:
జరిగిన కథ
భార్యకు చెప్పకుండా మిత్రుడు వామదేవునితో కలిసి తండ్రిని వెతుక్కుంటూ బయలుదేరుతాడు జయసేనుడు. ఈ విషయం దాసి ద్వారా విని హతాశురాలవుతుంది రోహ. మరోవైపు చంద్రహత్థి పోటిసుణ్ని వాహ్యాళికి తీసుకొని పోతుంది తర్వాత…
నిజానికి కర్ర సాయం లేకుండానే పోటీసుడు నడవగలనన్న ఆత్మవిశ్వాసంతో ఉన్నాడు. ధైర్యం కోసం, ఆపద్ధర్మంగా వాడుకునేందుకే ఊతకర్ర. ఇప్పుడు కర్రకు బదులు కమ్మనైన కొమ్మ సరసన ఉండటం అతని బలాన్ని రెండింతలు చేసింది. నామమాత్రంగా చంద్రహత్థి భుజం మీద చేయి వేసి నడవ సాగినాడు. అది గమనించింది ఆమె. “ఏయ్‌! అందగాడా! నిజంగా నీకు ఊత అవసరం ఉందా?” ఆశ్చర్యం, అనుమానం తొంగి చూసినాయి చంద్రహత్థి మాటల్లో. ఊహించని ప్రశ్నతో తడబాటుకు లోనైనాడు పోటిసుడు. వెంటనే బరువు అంతా చంద్రహత్థి మీద వేసి.. “అబ్బా! కొంచెం తోడు ఉండి నడిపించవచ్చు కదా!” అన్నాడు దీనంగా మొఖం పెట్టి. వెంటనే ఓ మొట్టికాయ వడ్డించింది చంద్ర. “జీవితాంతం నిన్ను మోయాలనుకుంటున్న దాన్ని, ఈ మాత్రం ఆసరా ఇవ్వడం నాకు కష్టమా? ఇష్టమే! కానీ, నిన్ను చూస్తుంటే నొప్పి తగ్గినా, తగ్గనట్లు నటిస్తున్నావు అనిపిస్తున్నది. నీవు తొందరగా కోలుకోవడం నీకంటే నాకే ఎక్కువ ఆనందాన్నిస్తుంది” ఆమె నవ్వులో పగలే వెన్నెల విరిసింది.
“చంద్రా! నీవుంటే చాలు! ఏ బాధలూ ఉండవు!” అన్నాడు ఆమె కళ్లలోకి చూస్తూ పోటిసుడు. ‘నా మనసులో మాట కూడా అదే మొగుడా!’ అనుకున్నది సిగ్గుతో మొగ్గయిపోతూ చంద్రహత్థి. అతని చేతిని తన రెండు చేతులతో మెలేసి, బుగ్గను గట్టిగా అతని భుజానికి నొక్కింది. ఊరు దాటి, పొలాలను చేరుకుంటూండగా.. మధ్యలో బురద దారి కనిపించింది. వాళ్ల నడక ఆగిపోయింది. ఇద్దరూ ఒకరి మొఖం ఒకరు చూసుకున్నారు. “ఇక్కడైతే ముందు నీవే నడవాలి మహావీరా! నేను నిన్ను అనుసరిస్తాను. ఇంత బురదలో నేను నడవటం కష్టం!” తన నిస్సహాయతను నిజాయతీగా ప్రకటించింది చంద్ర. “అయితే ఎత్తుకొని ఆవలి గట్టుకు చేరుస్తాను!” అంటూనే ఆమెను ఎత్తుకోబోయినాడు పోటిసుడు. “ఆఁ.. వద్దు!” అని గట్టిగా అరిచింది చంద్ర. “ఎందుకంత భయం?” ఆశ్చర్యంగా అన్నాడతను.
“ఔను! భయమే! భయం నా గురించి కాదు మహానుభావా! నీ గురించే! నీకు గాయం వల్ల కలిగిన బాధ గురించి. అది తిరగబడితే నీవు ఏమైపోతావోనని బాధ!” చంద్ర కళ్లల్లో నీళ్లు. “చంద్రా!” ఆమె కన్నీటిని తుడిచి.. “నేనంటే నీకెందుకింత ప్రాణం?” అని ఒక నవ్వు నవ్వి.. “నాకేమైనా అయితే నీవు ఉన్నావు కదా!” అన్నాడు పోటిసుడు. “నీకు నేనెప్పుడూ ఉంటాను. కానీ నీవే అందరికీ దిక్కుగా, ధైర్యంగా ఉండాలి! నా పెనిమిటి గురించి అందరూ కలకాలం గొప్పగా చెప్పుకోవాలి..” చివరి మాట అంటుంటే సిగ్గుతో చంద్రముఖం వాలింది. “అప్పుడే నన్ను నీ మొగుణ్ని చేసేసుకున్నావా?” అంటూ, చంద్రను ప్రేమగా గుండెకు హత్తుకున్నాడు పోటిసుడు. “ఎప్పుడో నీ పెళ్లాన్ని అయిపోయినానయ్యా!” ఒదిగిపోయింది చంద్ర. “పోదామా?” అన్నాడు. “ఊఁ… ముందు తమరు!” అన్నది విడివడుతూ. పిక్కలబంటి బురదలో పోటిసుడు ముందు నడుస్తుంటే.. అతను అడుగుపెట్టిన చోట్లల్లా జాగ్రత్తగా అడుగు పెడుతూ అనుసరించ సాగింది చంద్ర. అట్లా వాళ్లు ఆ దారి దాటడానికి అరగడియ పట్టింది.. వాళ్లు ఆవలిగట్టుకు చేరగానే అక్కడ నిలబడి చూస్తున్న ఒక ముసలమ్మ ముసిముసిగా నవ్వుతున్నది, నర్మగర్భంగా. ఆమె నవ్వులోని భావం కనిపెట్టిన పోటిసుడు.. “అవ్వా! అటువంటిది ఏం లేదు! ఆమెకు బురదంటే భయం. అందుకే నా అడుగులో అడుగు వేస్తూ వచ్చింది. అంతే!” అన్నాడు కంగారు కప్పిపుచ్చుకుంటూ. దానికి ఆ వృద్ధురాలు మరింత పగలబడి నవ్వి.. “అడుగకుండగనె ఉలిక్కిపడుదు వేల? అడుసులోన ఆ పిల్ల నీ అడుగులోన అడుగు వేయుచు నడువగా అందగాడ! ఏల నీ మేను పుల్కలెత్తేను తెలుపు!”
(నేనేమీ అడగకుండానే ఉలికి పడుతున్నావు. మరి ఆ పిల్ల నీ అడుగులో అడుగు వేసి నడుస్తుంటే నీకెందుకు ఒడలంతా పులకరింతలు కలుగుతున్నాయి అందగాడా?)” అన్నది గడుసుగా ఆ ముసలవ్వ. ముసలమ్మ ఆ మాట అనేసరికి ఇద్దరూ ఒకరి మొఖం ఒకరు చూసుకొని ఒక్కసారే నవ్వేసినారు. అప్పుడే అటుపక్కనుంచి జనం గుంపులు గుంపులుగా వెళ్లడం గమనించినారు. “అవ్వా! వాళ్లంతా యాడికి పోతున్నారు?” ఇద్దరూ ఒకేసారి అడిగినారు. “ఓహో! ఈరోజు శనివారం కదా!” అని గుర్తుకు తెచ్చుకుంటూ.. “వాళ్లంతా బుద్ధదేవుని శిష్యుల బోధలు వినేటందుకు మునిపల్లెకు పోతున్నారు” అన్నది. “అవునా! మేం కూడా వెళ్లవచ్చునా?” ఆశ్చర్యం, ఆనందం పోటిసుని గొంతులో. “ఎవరైనా పోవచ్చు. ఒక్కసారి వాళ్ల మాటలు వింటే బతుకుదారి మారుతది. ఎడారుల్లో వసంతాలు నాట్యమాడుతాయి. సుడిగాలుల్లో సైతం దీపాలు వెలుగుతాయి!” చంద్రహత్థి కళ్లలోని మెరుపు, మాటల్లోని తడి పోటిసునిలోని ఆసక్తిని అమాంతం పెంచేసినాయి. “పోదామా?” గుండెలోని ఆశ అతని కన్నుల్లో జిగేలుమన్నది. ‘ఈ పరిస్థితిలో అంత దూరం వెళ్లడమా?’ అనుకున్నది చంద్రహత్థి. “పోదామా?” మరింత ఉత్సాహంగా అన్నాడు పోటిసుడు. “నేను నీ గురించే ఆలోచిస్తున్నాను సామీ! నీవు ఉన్న పరిస్థితుల్లో అంత దూరం ప్రయాణం ఎట్లా?” దిగులుగా అన్నది చంద్ర. “నీవు ఉన్నావు కదా! ఎంత దూరమైనా నడుస్తా!” భుజం చుట్టూ చేయి వేసి.. కళ్లలోకి చూసినాడు పోటిసుడు. కాదనలేక పోయింది చంద్రహత్థి.
కుసుమ శ్రేష్ఠి. పోదన నగరపు అత్యున్నత భాగ్యవంతుడు. మహారాజులకు తగ్గని వైభవంతో కూడిన జీవితం; రాజాస్థానాలలో వాళ్లతో సమానంగా కూర్చుండగలిగిన గౌరవం; వర్తక ప్రముఖుల్లో అత్యుత్తముడు అన్న పేరు; ఎంతోమందికి జీవనాధారం.. కానీ ఇప్పుడు కళింగ పట్టణంలోని ఒక భూ గృహంలో ఒక అనామకుడిగా, ఒక అనాథగా, ఒక అభాగ్యుడుగా… క్షణాలను లెక్కబెట్టుకుంటూ నిస్సహాయుడిగా కాలం గడుపుతున్నాడు. ఆ చీకటి కొట్టులో రాత్రీ పగలు తెలియడం లేదు. గదిలోని రెండు వైపులా గోడలకు అందనంత ఎత్తులో రెండు కాగడాలు ఎప్పుడూ మండుతుంటాయి. రెండు జాములకు ఒకసారి వాటిని మారుస్తారు. తినడానికి ఎండుద్రాక్షలు, అరటి పండ్లు, సజ్జ రొట్టెలు, పచ్చిమిరప కాయలు, లవణం, ఉడికించిన కొన్ని గింజలు, కాల్చిన మరికొన్ని గింజలు, ఇంకొన్ని పచ్చి గింజలు కూడా ఉంటాయి. తాగడానికి నీరు, మజ్జిగతోపాటు అడిగితే ద్రాక్ష రసం కూడా ఇవ్వవచ్చునని రాజాజ్ఞ ఉన్నది. అయినా కేవలం కాల్చిన వేరుశనగలు, మజ్జిగతోనే కాలక్షేపం చేస్తున్నాడు శ్రేష్ఠి.
ఆయన బాధ ఆహారం గురించి గానీ, విశ్రాంతి గురించి గానీ కాదు. రుచుల విషయంలోనూ ఏ పట్టింపు లేదు. ఆయన బాధంతా తనను తెచ్చి బంధించి ఇన్ని రోజులైనా రాజదర్శనం కలిగించకపోవడం గురించి. ఎప్పుడూ సగౌరవంగా, సలక్షణంగా రాజదర్శనం చేసుకున్న వాడే కానీ.. రాజ దండనం గురించి మాట వరసకైనా ఎరుగని వాడు. అసలు తనని ఎందుకు బంధించినారు? రాజు గారే అయితే, తనతో మాట్లాడవచ్చును కదా? అంత తీరుబడి లేకుంటే ఆంతరంగికులను పంపవచ్చు కదా? తాను నేరస్థుడా? అయితే తను చేసిన నేరమేమి? తన నుండి ఏమైనా ఆశిస్తున్నారా? అయితే ఏం కోరుకుంటున్నారు? ఇంతకూ బంధించిన వాళ్లు రాజుగారి మనుషులు కాదా? అయితే ఎవరు?.. ఇలా అంతం లేని ప్రశ్నలు అతని మెదడును తొలిచేస్తుంటే.. నిద్ర పట్టక, తిండి సహించక పిచ్చివాడే అయినాడు కుసుమ శ్రేష్ఠి. కొన్నాళ్ల తర్వాత ఒక వార్తాహరుడు శ్రేష్ఠి కోసం తీయని వార్తను మోసుకొచ్చినాడు. “మహామంత్రి ఈసాణుడు తమను కలిసేందుకు వస్తున్నారు!”.. ఆ మాటలు విన్న కుసుమ శ్రేష్ఠి మహదానంద పరవశుడైనాడు. ‘ఇక నాకు శిక్షాకాలం ముగిసినట్లే! ఎటువంటి నియమాలనైనా ఒప్పుకొని, ఎన్ని కర్షాపణాలైనా ఇచ్చుకొని ముందు నేనీ చెర నుండి విముక్తి పొందాలి. ఆపై వెంటనే నా కుటుంబాన్ని కలుసుకోవాలి’ అని తనలో తాను వితర్కించుకో సాగినాడు. సరిగ్గా అదే సమయానికి జయసేనుడు తన మిత్రుడు వామదేవునితో కలిసి కళింగరాజ్యంలో అడుగు పెట్టినాడు.
ఆ చీకటి కొట్టులో కేవలం కాల్చిన వేరుశనగలు, మజ్జిగతోనే కాలక్షేపం చేస్తున్నాడు కుసుమ శ్రేష్ఠి. ఆయన బాధ ఆహారం గురించి గానీ, విశ్రాంతి గురించి గానీ కాదు. ఆయన బాధంతా తనను తెచ్చి బంధించి ఇన్ని రోజులైనా రాజదర్శనం కలిగించకపోవడం గురించి. ఎప్పుడూ సగౌరవంగా, సలక్షణంగా రాజదర్శనం చేసుకున్న వాడే కానీ.. రాజ దండనం గురించి మాట వరసకైనా ఎరుగని వాడు. అసలు తనని ఎందుకు బంధించినారు? రాజు గారే అయితే, తనతో మాట్లాడవచ్చును కదా? అంత తీరుబడి లేకుంటే ఆంతరంగికులను పంపవచ్చు కదా? తాను నేరస్థుడా? అయితే తను చేసిన నేరమేమి? తన నుండి ఏమైనా ఆశిస్తున్నారా? అయితే ఏం కోరుకుంటున్నారు? ఇంతకూ బంధించిన వాళ్లు రాజుగారి మనుషులు కాదా? అయితే ఎవరు?.. ఇలా అంతం లేని ప్రశ్నలు అతని మెదడును తొలిచేస్తుంటే.. నిద్ర పట్టక, తిండి సహించక పిచ్చివాడే అయినాడు కుసుమ శ్రేష్ఠి. కొన్నాళ్ల తర్వాత ఒక వార్తాహరుడు శ్రేష్ఠి కోసం తీయని వార్తను మోసుకొచ్చినాడు.
