‘నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజాగ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2022’లో విశిష్ట బహుమతి పొందిన కథ.
ఉదయం పది గంటలవుతున్నది. చుట్టూ పేరుకున్న పుట్టను లెక్కచేయని తపోమునిలా.. కుట్టే దోమల్ని కొట్టుకోకుండా మరీ చదువుతున్నాడు శ్రీకర్. గుడ్డు పొదిగినా, పగిలినా సంబంధం లేని గూడులా ఉందా హాస్టల్ రూము. తలపైన తిరగని ఫ్యాను, తల్లోంచి కారే చెమట.. పట్టించుకునే స్థితిలో లేడతను. ఫోన్ వైబ్రేట్ అవడంతో ఎత్తి..
“ఆ డాడీ చెప్పు!” అన్నాడు చదువుతూనే.
“నాన్నా! ఈరోజే లాస్ట్ ఎగ్జామ్ కదా. జాగ్రత్తగా రాసి సాయంత్రం బయల్దేరి వచ్చేయ్. రాత్రి కాసేపైనా పడుకున్నావా? బ్రేక్ఫాస్ట్ ఏమైనా తిన్నావా? స్నానం చేసి దేవుడికి దండం పెట్టుకుని వెళ్లు నాన్నా!” అవతల్నించి శంకర్రావు ఆదుర్దాగా మాట్లాడుతున్నాడు.
“ఇది ఇంజినీరింగ్ నాన్నా. ఎగ్జామ్స్లో టైంకి తినడం, రాత్రుళ్లు పడుకోవడం కుదరదు. అన్నీ ఇంటికొచ్చాకే! స్నానం కూడా సాయంత్రమే. ఉంటాను నాన్నా.. టైం అవుతున్నది. ఇంకా ఓ చాప్టర్ చదవాలి. బై!” అంటూ ఫోన్ పెట్టేసి, అలవాటు ప్రకారం ఇంకా చదవాల్సిన చాప్టర్ హెడ్డింగ్ చేతిమీద రాసుకుని.. ఎలాగూ బ్రేక్ వచ్చిందని మంచం మీదనించి లేచి ఒళ్లు విరుచుకుని, రూమ్లో అటూ ఇటూ పచార్లు చేయసాగాడు.
రాతి గోడలు చూస్తే అతనికి ప్రొఫెసర్ సభాపతి గుర్తొచ్చాడు. కోరుకున్న కొండ ఎక్కుతున్నప్పుడు కాళ్లల్లో రాయి గుచ్చుకున్నట్టు.. ఫస్ట్ ఇయర్లో అతనితో వివాదం గుర్తొచ్చింది. అతను ఏదో తప్పు చెప్పాడనిపించి, కొత్త కావడంతో అత్యుత్సాహం కొద్దీ లేచి కరెక్ట్ చెయ్యడంతో.. అతను అఫెండ్ అవడం, ఆ తర్వాత అసైన్మెంట్ సబ్మిట్ చేస్తే బైటికి విసిరేయడం, తను రివ్యూకి అప్లయి చేసి మార్కులు పొందడం, దాంతో అతను మరింత కోపం పెంచుకోవడం.. అవన్నీ ఇప్పుడు తలుచుకుంటే నవ్వొస్తున్నది. తనదే పొరపాటు. సభాపతి కోపిష్టి అనీ, శాడిస్ట్ అనీ క్లాసురూమ్ లోనేకాదు స్టాఫ్రూమ్లోనూ టాక్ ఉంది. ఒక్క సెమిస్టరు తలొంచుకుంటే సరిపోయేది. ఇప్పటికీ తను ఎదురైతే కాల్చేసేలా చూస్తాడు.
‘ఎగ్జామ్ అయిపోగానే.. ఊరెళ్లేలోపు ఓసారి ఆయన్ని కలిసి సారీ చెప్పాలి’ అనుకున్నాక.. మనసు కాస్త తేలికపడి, తిరిగి చదువులో పడిపోయాడు.
మధ్యాన్నం మూడు. ఎగ్జామ్ హాల్ నిశ్శబ్దంగా ఉంది. ఫైనల్ సెమిస్టర్ ఆఖరి పేపర్. రాత్రంతా కష్టపడి చదివినందుకు తలెత్తకుండా రాస్తున్నాడు శ్రీకర్. ఈ ఒక్క ఎగ్జామ్ అయిపోతే డిగ్రీ చేతికొస్తుంది. ప్లేస్మెంట్ వచ్చేసింది కాబట్టి.. ఓ నెలలో జాయిన్ అయిపోవచ్చు. అతనికి ఆ క్షణం అమ్ములు గుర్తొచ్చి బుగ్గలు ఎరుపెక్కాయి.
‘బావా! నాకు ఈ ఇంజినీరింగ్ ఎక్కదు. హాయిగా హ్యుమానిటీస్ చదువుకుంటా! నీకు పాతిక, నాకు రెండు తక్కువ దాటకుండా పెళ్లి చేసుకుందాం’ అంటుంది అల్లరిగా.. చెల్లెలు పోవడంతో మేనకోడలి బాధ్యత శంకర్రావే చూస్తున్నాడు.
మరొక్క అయిదు నిమిషాల్లో ఆన్సర్ పేపర్ ఇచ్చేసి రూమ్కెళ్లి బట్టలు సర్దుకుని స్టేషన్కు వెళ్లాలి. ఆఖరి ప్రశ్నకు చకచకా రాస్తూ ఉండగా.. కుందేలు మీద లారీ టైరు ఎక్కినట్టు, సీతాకోకచిలుక మీద ఇటుక లోడు దించినట్టు.. అతని లేత భుజం మీద ఇనుప దిమ్మలాంటి ఓ చెయ్యి బలంగా పడింది. తుళ్లిపడి, నొప్పితో తలెత్తి చూశాడు.
సభాపతి. ఒక్కసారిగా శ్రీకర్ చేతిలో పేపర్ లాక్కుని, అతని చెయ్యి లాగిపట్టుకుని, దాని పక్కనే శ్రీకర్ ఐడీ కార్డు పెట్టి, తన ఫోన్లో ఫొటో తియ్యడం.. ఆపై శ్రీకర్ను కాలర్ పట్టుకుని బయటికి లాక్కెళ్లడం.. ఇదంతా ఒక్క నిమిషంలో, శ్రీకర్ తేరుకునేలోపే జరిగిపోయింది.
“సర్ సర్! ఏం జరిగింది సర్? నన్ను ఎక్కడికి తీసుకెళ్తున్నారు సర్!” అంటూ భయంగా అడుగుతున్నాడు శ్రీకర్.
ఇన్విజిలేటర్ జూనియర్ కావడంతో సభాపతిని ఏమీ అనలేకపోయాడు.
“కాపీ కొడతావురా! పదరా ప్రిన్సిపాల్ దగ్గరికి. నీ సంగతి తేలుస్తాను” అంటూ రొప్పుతూ, శ్రీకర్ని లాక్కుని వెళ్తున్నాడు సభాపతి.
“సర్ నేను కాపీ చెయ్యడం ఏంటి సర్!? అలాంటిదేం లేదు సర్. మీరు పొరబడుతున్నారు సర్!” అంటూ చటుక్కున వంగి ఆయన కాళ్లు పట్టుకున్నాడు శ్రీకర్.
అంతే! ఆ హఠాత్ చర్యకు ఒక్కసారిగా తూలిపడ్డాడు సభాపతి. లేచి..
“రాస్కెల్! నా మీదే చెయ్యి చేసుకుంటావా?” అంటూ మరింత స్పీడ్గా డీన్ రూమ్కు లాక్కెళ్లిపోయాడు.
శ్రీకర్ భయంతో షాక్లో ఉండిపోయాడు. అతనికేం అర్థం కావడం లేదు. స్టూడెంట్స్ అంతా వింతగా చూస్తున్నారు.
డీన్ రూమ్లోకి ఎంటర్ అవుతూనే.. సభాపతి చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు. అతనికి దాదాపు యాభై ఐదేళ్లు ఉంటాయి. పరిగెత్తుకుంటూ రావడం వల్ల ఆయాసంతో రొప్పుతున్నాడు. కోపంతో అతని కళ్లు ఎర్రగా ఉన్నాయి.
“సర్! వీడు ఎగ్జామ్లో మాల్ ప్రాక్టీస్ చేస్తూ నాకు దొరికిపోయాడు. ఇదిగో సర్ ఎవిడెన్స్!” అంటూ శ్రీకర్ చేతిని, అతని సెల్ఫోన్లో తీసిన ఫొటోనూ ప్రిన్సిపాల్కు చూపించాడు సభాపతి.
అప్పుడు గానీ తేరుకోలేదు శ్రీకర్. పొద్దున ఇంకా చదవాల్సిన చాప్టర్ మర్చిపోకూడదని, చేతి మీద రాసుకోవడం గుర్తొచ్చింది.
ఆ రోజు స్నానం చేయకపోవడం వల్ల అది చెరిగిపోకుండా అలాగే ఉంది. అదే విషయం ప్రిన్సిపాల్కు చెప్పాడు శ్రీకర్.
డీన్కు విషయం అర్థమైంది. శ్రీకర్ మెరిట్ స్టూడెంట్ అని తెలుసు. అతనికి సభాపతి సంగతి కూడా తెలుసు. ఈ విషయాన్ని వదిలిపెట్టడు.
“సరే! మీరు వెళ్లండి. మ్యాటర్ డిసిప్లినరీ కమిటీకి రిఫర్ చేద్దాం!” అంటూ ఇద్దరినీ పంపేశాడు.
ఏడుస్తూ రూమ్కు వచ్చేశాడు శ్రీకర్. విషయం తెలిసి శంకర్రావు దొరికిన బస్సు పట్టుకుని వచ్చాడు. శ్రీకర్ను తీసుకుని డీన్ దగ్గరికి వెళ్లాడు.
అంతా విన్న డీన్..
“చూడండి! ఆయన పట్టుకోవడం తప్పుకాదు కానీ, అంత క్రూరంగా ఉండనవసరం లేదు. మీ అబ్బాయి గురించి మాకు తెలుసు. కానీ, ఓ ప్రొఫెసర్ రిటెన్గా ఎవిడెన్స్తో సహా కంప్లయింట్ ఇచ్చాక.. మేమేం చెయ్యలేం! ఆ చేతిమీద రాసుకున్నది ఆన్సర్స్ కావని మాకూ తెలుసు. కానీ ఈరోజు సబ్జెక్టుకు సంబంధించినదే కదా! రూల్స్ ప్రకారం అది మాల్ప్రాక్టీస్ కిందకే వస్తుంది. డిసిప్లినరీ కమిటీ కూడా అంతకంటే ఏమీ చెప్పకపోవచ్చు. ఏది ఏమైనా.. నేను చెయ్యగలిగిందల్లా, అదేమీ లేకుండా ఈరోజు మీవాడు ఆబ్సెంట్ అయినట్టు చూపించగలను. దానికి ఆయన కూడా ఒప్పుకొన్నాడు. సప్లీ రాసుకోమనండి. ప్లేస్మెంట్ మిస్ అవుతుంది. మీవాడు చాలా బ్రైట్. ఆఫ్ క్యాంపస్లో కూడా జాబ్ కొట్టగలడు. ఆలోచించుకోండి” అంటూ బెల్ కొట్టాడు.. ‘ఇంక వెళ్లండి!’ అన్నట్టు. చేసేదేంలేక ఇద్దరూ బైటకొచ్చేశారు.
ఉదయం పదిగంటలు కావస్తున్నది. నగరంలో వీఐపీ మూమెంట్ ఉండటంతో పోలీస్ స్టేషన్ హడా
వుడిగా ఉంది. ఠీవిగా కూర్చున్న ఎస్సైకి పాతికేళ్లు ఉండొచ్చు. నరక్కుండా వదిలేసిన సరుగుడు చెట్టులా దృఢంగా, ఎత్తుగా ఉన్నాడు. శరీరదారుఢ్య పరీక్షలో ఒకసారి పూర్తి చెయ్యాల్సిన టార్గెట్ను పదిసార్లు పూర్తిచేసి మరీ డిపార్టుమెంటులోకి వచ్చిన వాడిలా ఉన్నాడు. అతను బిజీగా అందరికీ పనులు పురమాయిస్తూ, ఆగకుండా మోగుతున్న ఫోన్లు అటెండ్ చేస్తున్నాడు. అతని ఎదురుగా కూర్చున్న సభాపతి అరగంట వెయిట్ చేసి, ఎదుటి వ్యక్తి ఎంతకీ పట్టించుకోక పోవడంతో అసహనంగా కదిలి, ఫోన్లో ఎవరికో మెసేజ్లు చేస్తున్నాడు.
తన చెయ్యి పట్టుకున్నాడని సభాపతి మీద కంప్లయింట్ ఇచ్చిందో అమ్మాయి. అయినా సభాపతి ఏమాత్రం భయపడ లేదు. ఎవరినో పట్టుకుని ఎవరికో చెప్పించాడు. ఆయన స్టేషన్కు వెళ్లి తనపేరు చెప్పమన్నాడు. అదీ ధీమా!
చివరికి సభాపతి నెమ్మదిగా..
“సర్ అదీ!” అంటూ ఉండగా.. ఎస్సై ఫోన్ మళ్లీ మోగింది.
“సర్! ఎస్ సర్! ఓకే సర్!” అంటూ ఫోన్ పెట్టేసి, కంగారుగా..
“రైటర్ గారూ! పీసీ 763 ఎక్కడ? బందోబస్త్ ఏర్పాట్లు చూడ్డానికి ఏసీపీ గారు వస్తున్నారట. అందరూ అలర్ట్గా ఉండండి. ఇదిగో ఈయన్ను పక్కకు తీసుకెళ్లి కూర్చోపెట్టు” అన్నాడు గట్టిగా.
వెంటనే ఓ కానిస్టేబుల్ వచ్చి సభాపతిని పక్కకు తీసుకెళ్లాడు.
ఓ అరగంటలో ఏసీపీ వచ్చాడు. డైరెక్ట్ రిక్రూట్. అకాడమీ ట్రైనింగ్ అయ్యి, ప్రస్తుతం డిస్ట్రిక్ట్ అటాచ్మెంట్లో ఉన్నాడు. ‘తెలివి’కి టెంప్లేట్లా ఉన్నాడు.
వస్తూనే చాంబర్లోకి వెళ్లి కూర్చుని..
“ఆ ప్రొఫెసర్ గారిని పిలవండి!” అన్నాడు ఎస్సైతో.
వెంటనే సభాపతి లోపలికెళ్లాడు.
“నమస్తే సర్!” అన్నాడు సభాపతి.
ఎందుకో అతను చాలా నీరసంగా ఉన్నాడు. దాదాపు ఏడుస్తున్నాడు.
“ఆ! నమస్తే మాస్టారు! రండి కూర్చోండి” అన్నాడు ఏసీపీ.
ఇతను కొంచెం మర్యాదగా ఉన్నందుకు ఆశ్చర్యపడి..
“థాంక్యూ!” అంటూ నెమ్మదిగా కూర్చున్నాడు సభాపతి.
“అదే సర్! నిజంగా నాకేం తెలియదు. ఏదో పొరబాటున చెయ్యి తగిలినందుకే.. ఆ అమ్మాయి ఇలా కేసు పెట్టడం అన్యాయం సర్!” అన్నాడు బాధగా.
దానికతను తాపీగా..
“మాస్టారూ! కేవలం ఒక్క ఇన్సిడెంట్ వల్లే మీరు ఇక్కడివరకూ వచ్చారంటారా? మీ గురించి మీకు తెలీదా!? లేదా కనీసం ప్రిలిమినరీ ఎంక్వయిరీ కూడా చెయ్యకుండానే మిమ్మల్ని పిలిపించామంటారా? మీ ‘అకాడమిక్ ఎరోగెన్సీ’ వల్ల అప్పుడే జాయిన్ అయిన పిల్లల్ని నలుసుల్లా చూస్తారు. మీరే మీ క్లాస్కు రాజు. మిమ్మల్ని అడిగేవాడు ఉండడు. ప్రశ్నించే వాడుండడు. వాళ్లను బాణంలా సంధిచాల్సిన మీరే.. బాధల్లో బంధించేస్తారు. చీమల్ని చేత్తో నలిపినట్టు, తూనీగ తోకకు దారంతో రాయికట్టినట్టు.. మీ ఇష్టం! మీరు ఏదైనా చెయ్యొచ్చు. కెరీర్ కోసం, కన్నవాళ్ల కోసం, మీరు ఏం చేసినా.. వాళ్లు మౌనంగా భరించాలి. ఎప్పుడైనా, ఎవరికైనా.. భరోసాగా భుజం మీద చెయ్యేసి ఓ మంచిమాట చెప్పారా? మునుపెన్నడూ చదవని టెక్నికల్ సబ్జెక్ట్స్ అర్థం కాక, మిమ్మల్ని అడిగే ధైర్యం లేక, అప్పటివరకూ తల్లిదండ్రుల పెంపకంలో పెరిగి, ఒక్కసారిగా ఊరు కాని ఊర్లో హాస్టల్లో తమను తాము మేనేజ్ చేసుకుంటూ, పదిహేడేళ్ల వయసులో ఎంత ఒత్తిడితో ఉంటారో.. ఎప్పుడైనా ఒక్కసారి వాళ్ల కళ్లల్లోకి చూస్తే తెలుస్తుంది మీకు. ఆ క్లాస్రూమ్ దాటితే.. బైట మీరూ అందరిలాంటి వాళ్లే! ఆ నాలుగేళ్లూ దాటితే.. వాళ్లూ మీలా గొప్పవాళ్లే!”..
అతను చెబుతూ ఉండగా..
‘అనువుగాని చోట’.. పద్యం చదివిన వాడిలా, తల దించుకుని వింటున్నాడు సభాపతి.
ఏసీపీ కొంచెం ముందుకు వంగి..
“మాస్టారూ! మన దేశంలో గంటకో విద్యార్థి ఆత్మహత్య చేసుకుంటున్నాడు తెలుసా!? దానికి గల అనేక కారణాల్లో ‘ఫ్యాకల్టీ ఎరోగన్సీ’ ఒకటి అని సర్వేలు చెబుతున్నాయి. నాలుగేళ్ల కోర్స్లో ఓ స్టూడెంట్ సగటున ఇరవై మంది ఫ్యాకల్టీని ఫేస్ చెయ్యాలి. అందులో పంతొమ్మిది మంది మంచివాళ్లున్నా సరే.. మీలాంటి వాళ్లు ఒక్కరు తగిలితే చాలు!” అంటూ ఓసారి నిట్టూర్చి,
“అయినా.. రిఫరెన్స్తో వచ్చారు కాబట్టి ఎఫ్ఐఆర్ రాయకుండా ఓ రెండ్రోజులు ఆపుతా. ఈలోగా ఆ అమ్మాయికి అపాలజీ చెప్పి, కంప్లయింట్ విత్డ్రా చేసుకోమని రిక్వెస్ట్ చేసుకోండి. ఒప్పుకొంటే చూద్దాం! వెళ్లండి!” అంటూ బెల్ కొట్టాడు.
“సర్! నేను ప్రొఫెసర్ని అని చెబుతున్నా కూడా వినకుండా.. మీ కానిస్టేబుల్ నా బట్టలూడదీయించి కూర్చోబెట్టాడు” అన్నాడు సభాపతి రోషంగా. అలా చెబుతున్నప్పుడు అతని ముక్కుపుటాలు అదిరాయి.
“మాస్టారూ! బట్టలు పెట్టి పంపడానికి మీరిక్కడికి అతిథిగా రాలేదు. అక్యూజ్డ్గా వచ్చారు. అయినా వాళ్లు మీ అంత చదువుకున్నవాళ్లు కాదు కదా! అలాగే రూడ్గా ఉంటారు. అట్టే విసిగించక వెళ్లండి!”.. వ్యంగ్యమూ, విసుగూ కలబోతగా అంటూ లేచి వెళ్లిపోయాడు ఏసీపీ.
ఉదయం పదిగంటలు. పోలీస్ హెడ్ క్వార్టర్స్.
“ఏమయ్యా! కోరి ఆ స్టేషన్కు పోస్టింగ్ వేయించుకున్నావు. ఆ ప్రొఫెసర్ విషయంలో నీ ప్రవర్తనకు ఓరల్ వార్నింగ్ ఇమ్మన్నాను అంతే! ఎంక్వయిరీ కూడా వద్దనే చెప్పాను. మరెందుకు ఈ రిజిగ్నేషన్? నీ గురించి తెలుసు కాబట్టి ఇదంతా. లేదంటే ఈ విషయం నావరకూ రానవసరం కూడా లేదని తెలుసు నీకు?” విసుగ్గా అన్నాడు పోలీస్ బాస్.. ఫైల్ పక్కన పెడుతూ.
“అదేం లేదు సర్! హెల్త్ అంతగా బావుండటం లేదు సర్ అంతే! ఉంటాను సర్. థాంక్యూ సర్!” అంటూ సెల్యూట్ చేసి, అలాగే అడుగులు వెనక్కి వేస్తూ బయటకొచ్చేసరికి అమ్ములు ఫోన్.
“ఆ మావయ్యా! ఎక్కడున్నారు? వంట చేసేసి అన్నీ టేబుల్ మీదే పెట్టాను”.
“పనైపోయిందమ్మా వచ్చేస్తున్నా!”.
“ఉద్యోగం మానేస్తున్నందుకు బాధగా ఉందా మావయ్యా? మనమేమన్నా తప్పు చేశామా? ఆ విషయం అంతటితో వదిలేయాల్సిందా!?” అన్నది అమ్ములు దిగులుగా.
“అదేం లేదమ్మా!”.. అంటూ అతను ఆఫీస్ బయట చెట్టు కింద ఉన్న చప్టా మీద కూర్చుని.. ఉక్కపోతగా ఉంటే చొక్కా పైబొత్తాయి విప్పి, కొంచెం వెనక్కి జారబడి, నెమ్మదిగా తనలో తను అనుకుంటున్నట్టు చెప్పసాగాడు.
“ఏ దుఃఖమూ శాశ్వతం కాదంటారు. వరదంత వ్యథ తర్వాత మెరుపంతైనా మంచి జరుగుతుందంటారు. పుట్టిన్నాడు ఏడ్చే ఉంటాను. ఆ వెంటనే అమ్మను గుర్తుపట్టిన్నాడు నవ్వేనట. జ్వరంతో ఉన్న బిడ్డను ఒళ్లో వేసుకుని.. నాకోసం మీ అత్త వీధిలో రాత్రంతా చూస్తున్నప్పుడు, ఎవరో ఎప్పుడో వస్తారని, ఎక్కడో రోడ్డు మీద బందోబస్తు డ్యూటీలో పడిగాపులు పడిన్నాడు ఏడ్చాను. ఆ మర్నాడు వాడికి తగ్గాక తేరుకున్నాను. టెన్త్లో వాడు తాలూకా ఫస్ట్ వచ్చి ప్రైజ్ అందుకున్ననాడు.. స్వయంగా చూడ్డానికి లేకుండా ఎవరో తాగుబోతులిద్దరూ కొట్టుకు చస్తే, శవ పంచానామా దగ్గర చిక్కడిపోయిన్నాడు ఏడ్చాను.
ఇంటికొచ్చాక.. వాడి కళ్లలో ఆనందం చూసి సరిపెట్టుకున్నాను. చెయ్యని తప్పుకి రెక్క పట్టుకుని పరీక్ష హాల్లోంచి ఈడ్చుకెళ్లి మరీ ఫెయిల్ చేసినప్పుడు.. వాడు ఉప్పెనొచ్చినట్టు ఏడుస్తూ ఉంటే, ఎలా ఊరుకోపెట్టాలో తెలీక మళ్లీ ఏడ్చాను. ఎప్పటిలాగానే.. ‘ఇది కేవలం తాత్కాలికం! ఓ రోజులో అంతా సర్దుకుంటుంది’ అనుకున్నాను. కానీ, ఆ మర్నాడే వాడు తిరగని ఫ్యాన్ను తిరిగిరాని లోకాలకు వెళ్లిపోడానికి వాడుకున్నప్పుడు.. నా దుఃఖం శాశ్వతమని తెలిసి, కన్నీళ్లు ఇంకిపోయేలా ఏడ్చాను. నా బిడ్డ ఆత్మహత్యకు కారణమైనవాడు ఇంకెవర్నీ ఇబ్బంది పెట్టకుండా.. ఆమాత్రం బుద్ధి చెప్పగలిగాం! అది చాలు. అదేం తప్పు కాదు తల్లీ! అయినా ‘ప్రేమలోనూ, పోరులోనూ అంతా నైతికమే!’ అని ఎవరో పెద్దాయన చెప్పాడని నువ్వే చెప్పావ్ కదా. సరే! బయల్దేరతాను. రేపట్నుంచి ఇంట్లోనేగా! నేనే వంట చేస్తాలే!”.. అంటూ భారంగా అడుగులేస్తూ, ఇంటిదారి పట్టాడు శంకర్రావు, పీసీ 763 (రిటైర్డ్).
ఏ దుఃఖమూ శాశ్వతం కాదంటారు. వరదంత వ్యథ తర్వాత మెరుపంతైనా మంచి జరుగుతుందంటారు. పుట్టిన్నాడు ఏడ్చే ఉంటాను. ఆ వెంటనే అమ్మను గుర్తుపట్టిన్నాడు నవ్వేనట. జ్వరంతో ఉన్న బిడ్డను ఒళ్లో వేసుకుని.. నాకోసం మీ అత్త వీధిలో రాత్రంతా చూస్తున్నప్పుడు, ఎవరో ఎప్పుడో వస్తారని, ఎక్కడో రోడ్డు మీద బందోబస్తు డ్యూటీలో పడిగాపులు పడిన్నాడు ఏడ్చాను. ఆ మర్నాడు వాడికి తగ్గాక
తేరుకున్నాను. టెన్త్లో వాడు తాలూకా ఫస్ట్ వచ్చి ప్రైజ్ అందుకున్ననాడు.. స్వయంగా చూడ్డానికి లేకుండా ఎవరో తాగుబోతులిద్దరూ కొట్టుకు చస్తే, శవ పంచానామా దగ్గర చిక్కడిపోయిన్నాడు ఏడ్చాను. ఇంటికొచ్చాక.. వాడి కళ్లలో ఆనందం చూసి సరిపెట్టుకున్నాను.
ఉమా మహేష్ ఆచాళ్ల
‘కథ వల్ల కనీసం రచయిత అయినా మారతారు!’ అంటారు ఉమా మహేష్ ఆచాళ్ల. కేంద్ర కస్టమ్స్ డిపార్టుమెంట్లో ఉద్యోగం చేస్తూనే.. సమాజహితం కోరే కథలు రాస్తున్నారీయన. స్వస్థలం తూర్పు గోదావరి (ప్రస్తుతం కాకినాడ జిల్లా) తుని. ఉద్యోగరీత్యా
విశాఖలో ఉంటున్నారు. మొదటి కథ.. ‘మా తుఝే సలాం’ 2016లో ‘వార్త’లో ప్రచురితమైంది. ఇప్పటివరకూ దాదాపు 45 కథలు ప్రముఖ పత్రికల్లో వచ్చాయి. వీటిలో 21 కథలను.. ‘సంఘే శక్తి కలియుగే’ శీర్షికతో కథా సంపుటి వెలువరించారు. ఈ సందర్భంగా ప్రముఖ రచయిత యండమూరి వీరేంద్రనాథ్ చేతుల మీదుగా స్వర్ణ పతకం, ప్రశంసాపత్రం అందుకున్నారు. ‘తెల్సా 2022 కథల పోటీ’లో బహుమతి దక్కించుకున్నారు. ఈనాడు ‘కథా విజయం – 2019’లో ‘భువి కోరని భ్రమణం’ కథకు, 2020లో ‘అడ్డుగోడ’ కథకు బహుమతులు గెలుపొందారు. నమస్తే తెలంగాణ – ముల్కనూరు ప్రజా గ్రంథాలయం కథల పోటీల్లో ‘వానకారు కోయిల’ , ‘ఇంకా తెలవారదేమీ’ , ‘నైతికానైతికం’ కథలకు వరుసగా బహుమతులు అందుకున్నారు. ‘ఇంకా తెలవారదేమీ’ కథ.. కన్నడంలోకి అనువాదమై, అక్కడా ప్రశంసలు పొందింది.
ఉమా మహేష్ ఆచాళ్ల
98493 03247