జరిగిన కథ : వల్లయ శెట్టి బిడారుతో కలిసి ద్వీపరాజ్యం వైపుగా వెళ్తున్నాడు జాయప. ఆ ప్రయాణంలో నాలుగో రోజు అర్ధరాత్రి.. ఊహించని ఓ భయానకమైన అనుభవం ఎదురైంది ఆ యువరాజుకు. సత్యాచారి అనే యువకుడు, రుద్రాంబ అనే అమ్మాయిని ఇంట్లోంచి తీసుకొని వచ్చి.. అదే బిడారుతో కలిసి వెళ్తున్నాడు. చాగిరాజ్యంలో బిడారు ఆగినప్పుడు.. రుద్రాంబ తండ్రి పండరి వారిని పట్టుకున్నాడు. ఆగ్రహంతో ఇద్దరి తలలనూ తెగ నరికాడు. తన కళ్ల ముందే ఖడ్గంతో ఇద్దరి తలలు నరకడం చూసిన జాయప.. స్థాణువైపోయాడు. రుద్రాంబ స్థానంలో తన అక్కలే కనిపించసాగారు జాయపకు. తన అక్కలకు అలాంటి పరిస్థితి రాకూడదని నిశ్చయించుకొని.. ఎవరికీ చెప్పకుండానే తిరిగి అనుమకొండ వైపుగా అడుగులు వేశాడు.
అర్ధరాత్రి వేళ ఆ దుర్గమ మార్గంలో ఒంటరిగా వెళ్తున్నాడు జాయప. దూరంగా కాగడా వెలుగు కనిపించడంతో, అటువైపుగా మళ్లాడు. కాలి శబ్దం కూడా నియంత్రించుకుంటూ.. వీలైనంత దగ్గరికి వెళ్లాడు. ఆ కాగడా వెలుగులో.. అక్కడి దృశ్యం చూసి గుండె ఆగినంత పనైంది జాయపకు. ఒకవ్యక్తి చచ్చిపడి ఉన్నాడు.. రక్తపు మడుగులో! పక్కనే నలుగురు వ్యక్తులు కూర్చుని ఉన్నారు. వీళ్లే చంపేసి అతని వస్తువులు పంచుకుంటున్నారు. అవతలగా గుర్రం. దానిపై వేలాడుతూ సొరకాయబుర్ర. ఏం చెయ్యాలి? వీళ్లు తనను చూస్తే.. చంపేస్తారు. సందేహం లేదు. తను మెల్లగా వీళ్ల కంటపడకుండా తన దారిన తాను వెళ్లిపోవాలి. మెల్లగా వెనకడుగు వేసి, వెనక్కి తిరిగాడు. అంతే.. ఒక్కసారిగా వణుకొచ్చింది. ఎదురుగా నిప్పులా మెరుస్తున్న ఎర్రని కళ్లతో.. నల్లని చీకటి కొండలా అడవి పంది. ముందు నుయ్యి.. వెనక గొయ్యి! చేతిలోని కట్టెను మరింత గట్టిగా.. కొట్టడానికి సిద్ధంగా ఉన్నట్లు దానికి తెలిసేలా ఎత్తిపట్టుకున్నాడు. ముమ్మూరు దండు భటుడు.. దండను పట్టుకున్నట్లు. అడవిపంది ఎందుకో కొంచెం వెనక్కి అడుగేసింది. అప్పుడు అటూ ఇటూ చూశాడు జాయప. ఏదైనా మరో మార్గం దొరుకుతుందా!? అన్నట్లు. ఎడమవైపు పెద్దదిబ్బ. కుడివైపు మహావృక్షం. ఈ రెండిటి చాటున కాసేపు రక్షణ తీసుకోవచ్చు.
మరింక లిప్తకాలం వ్యర్థం చెయ్యలేదు. పూర్తి పుష్టితో కట్టెను అడవిపంది వైపు విసిరి దిబ్బ వెనక్కి దూకాడు. కట్టె పందిని తాకడం.. అది చావు బాధతో అరవడం.. ఆ దుష్టులు పందిని చూడటం.. లిప్తకాలంలో జరిగింది. కానీ, అరలిప్త కాలంలోనే రక్షణ ప్రదేశానికి చేరిపోయాడు జాయప. ఆ దుష్టులు పందిని చూశారు కానీ, జాయపను గుర్తించలేదు. నలుగురూ వెర్రి ఆవేశంతో దాని వెంటపడ్డారు.
“వోరో.. అడివిపంది. నల్లపంది. కరిసిందంటే వాతంకమ్మి సచ్చిపోతాం. సంపు..” అంటూ అరుస్తూ దానివెంట పరిగెత్తారు. జాయపకు మరో అవకాశం లభించింది. చురుగ్గా కదిలి ఆ గుర్రం వైపు దూకాడు. వాళ్లు పందిని తరుముతూ పోతున్నారు. ముందుగా గుర్రంపై ఉన్న సొరకాయబుర్ర తీసి.. గబగబా మంచినీళ్లు తాగాడు.
కాస్త ఓపిక హెచ్చింది. కిం కర్తవ్యమ్?? కాగడా వెలుగులో హతుడి పక్కగా చురకత్తి కనిపించింది. వేగంగా వెళ్లి దాన్ని చేజిక్కించుకున్నాడు. దీన్ని ఎక్కడ దాచుకోవాలి? తన కంచుకం, అంగీల్లో దాచడం కుదరదు. ఆ హతుడి నడుముకు ఉన్న ఉత్తరీయాన్ని లాగి గబగబా తన నడుముకు చుట్టుకుని దానిలో చురకత్తి దోపాడు. గబగబా గుర్రం కళ్లెంతీసి పట్టుకున్నాడు. అధిరోహించబోయి ఆగిపోయాడు. ఈ అడవిలో నడకే కష్టంగా ఉంది. ఇక గుర్రపు పరుగు సాధ్యమేనా? తిరిగొచ్చిన దుష్టులు గుర్రం లేకపోవడం గుర్తిస్తారు. అప్పుడు దాని డెక్కల శబ్దాన్ని నిశీధిలో అనుసరించి తనను పట్టుకోవడం తేలిక. కానీ, వాహనం లేకుండా దారీ తెన్నూ తెలియని ఈ అడవి నుంచి అనుమకొండ చేరేది ఎలా? దూరంగా పంది ఘుర్ఘురింపు, దుష్టుల అరుపులు వినవస్తున్నాయి. వాళ్లు దాన్ని చంపినట్లున్నారు. వాళ్లు వచ్చేలోగా మాయమవ్వాలి. ధైర్యం చేశాడు. అశ్వం అధిరోహించాడు. అనుమకొండ ముఖంగా అశ్వాన్ని పరుగు పెట్టించాడు జాయప.
* * *
అతను ఊహించినట్లే గుర్రం వేగంగా పరిగెత్తడం సాధ్యం కావడంలేదు. కానీ, నడక కంటే నయమేకదా! అనుకున్నాడు. అతను ఊహించినట్లే కాసేపట్లో దూరంగా ఆ దుష్టుల కూతలు, ఈలలు వినవస్తున్నాయి. వాళ్లు అడవిలో రాయీరప్పా.. చెట్టూ చేమా.. దారీ డొంకా తెలిసిన వాళ్లు. ఉరికురికి వాయువేగంతో వచ్చేస్తున్నారు. గుర్రం కూడా వేగంగా పోతున్నది. రానురానూ అడవి కొంచెం పలుచన అయ్యి.. దగ్గర్లో ఏదో గ్రామం రాబోతున్నదని అనిపించింది జాయపకు. గుర్రాన్ని నిమురుతూ చెవిలో చెప్పాడు.
“మనం అనుమకొండ చేరాలి.. నీదే ఆలస్యం!”.. దాని శక్తి కొద్దీ అది పరిగెడుతున్నది. ఇంతలో ఎవరో తనకు ఎదురుగా వస్తూ.. గట్టిగా అరుస్తున్నారు. ఆ శబ్దం వస్తున్నవైపు చెవులు రిక్కించాడు.
అప్పుడే సర్రున ఓ ఈటె జాయప చెవుల పక్కగా దూసుకుపోయింది. అది జాయపను ఉద్దేశించి విసిరిందే! చటుక్కున గుర్రంనుంచి పడిపోకుండా పక్కగా జారి.. మరింత వేగంగా పొమ్మని గుర్రానికి చెప్పాడు. చీకటిలో విసరడం వల్ల చుట్టూ చెట్టుపుట్టల వల్ల ఈటెలు, బరిసెలు, బాణాలు తగిలే అవకాశాలు తక్కువ. ముందు ఎవడో ఈటె విసురుతున్నాడు. వెనుక దుష్టులు వేగంగా వచ్చేస్తున్నారు. ముందూవెనకా మృత్యువే! ఇప్పుడు ఏది దారి? జాయప కళ్లు చికిలించి చూస్తున్నాడు. ముందు అరుపులు, వెనగ్గా కూతలు, ఈలలు. గుర్రం ఆ చీకట్లో చెట్లను, గుట్టలను ఒడుపుగా తప్పుకొంటూ వెళ్తున్నది. వెనుక శత్రువు తెలుసు. ముందు ఎవడో తెలియదు. తళుక్కున మెరిసిందొక భావన. ముందువాడు, వెనకవాళ్లు.. పరస్పరం శత్రువులైతే?? అదే అయ్యుండొచ్చు. ఈ గుర్రం ఆ దుష్టులది కాదు. కాబట్టి ముందువాడిది అయ్యింటుంది. గుర్రం శబ్దం విని వాడు ఈటె విసిరాడు. దగ్గర కొచ్చేస్తున్నాడు. వెనకవాళ్లు మరీ వేగంగా వస్తున్నారు. ముందువాడు తనను కాపాడవచ్చు. చటుక్కున గుర్రం దిగి దాన్ని ఓ చెట్టుచాటుకు తోలి కింద కూర్చున్నాడు. మెల్లగా ఊపిరి బిగబట్టి.. ముందువాడు దెబ్బ వెయ్యకముందే వాడి శరణుజొచ్చాలి. జాయప ఊహించినట్లే.. ముందువాడు చురకత్తితో చెట్ల చాటున కాచుకుంటూ, మెల్లగా వస్తున్నాడు. జాయప దగ్గరవ్వగానే ఒక్క ఊపున కత్తి విసిరాడు. అందుకు సిద్ధంగా ఉన్న జాయప ఒడుపుగా ఆ కత్తి వాటును తప్పుకొన్నాడు. ఆ మనిషి అప్పుడు చూశాడు జాయపను.
ఆ గాఢాంధకారంలో కూడా తను చంపాలనుకున్నవాడు ఓ చిన్న కుర్రాడని గుర్తించి నిర్ఘాంతపోయాడు. “నువ్వు?.. ఎవడివి?? నా అన్నగుర్రం నీకాడ ఉన్నదేంది?”.. మరో చురకత్తి తిప్పుతూ, జాయపపై ప్రశ్నలవర్షం కురిపించాడు. ఆగంతకుడు చీకటిలో మేరుపర్వతంలా ఉంటే.. కింద చిన్న లేగదూడలా ఉన్న జాయప ఏదో చెప్పబోయాడు. అప్పుడు సర్రున దూసుకొచ్చాయి నాలుగు చురకత్తులు. రెండు వ్యర్థమైనా.. మూడోది ఆ అపరిచితుడి తొడలోకి వెళ్తే, నాల్గోది జాయప ఎడమ భుజంలోకి దిగబడింది. మొట్టమొదటిసారి కత్తి దెబ్బతిన్న జాయప నొప్పితో గజగజా వణికిపోయాడు. గుండెలు అవిసేలా అరిచాడు. అపరిచితుడు ఒక్క ఉదుటన కుడిచేతితో జాయపను తేలికగా ఎత్తి, తన వీపు మీద వేసుకున్నాడు. అంతేవేగంగా మరో చెట్టు చాటుకు అదృశ్యమయ్యాడు. అతని ఒడిలో ఉంటే జాయపను కత్తి కాదు కదా.. వానచినుకు కూడా తాకలేదు. జాయప భరించలేని నొప్పికి వణికిపోతూ, పంటిబిగువున భరిస్తున్నాడు ఆ అపరిచితుడి వెనుక.
అతను అన్నాడప్పుడు.. “భుజంలోని కత్తి లాగేయ్.. ఒడుపుగా పట్టుకో! దానితోనే వాణ్ని సంపాలి నువ్వు!”.. అతని మాటలు మంత్రంలా తోచాయి జాయపకు. కర్తవ్యం బోధపడినట్లుంది. చివ్వున ఆ కత్తిలాగి, పిడి వంపులోకి చేయి పోనిచ్చి.. సిద్ధంగా పట్టుకున్నాడు. నొప్పితో కళ్లు తిరిగిపోతున్నాయి. మరోచెయ్యి అతని భుజం చుట్టూవేసి గట్టిగా పట్టుకున్నాడు. ఇద్దరి కళ్లు చీకట్లో తీవ్రంగా చూస్తున్నాయి.
ఎవరో తెలియని ఆగంతుకుని వీపుపై జాయప. ఇద్దరూ ఊపిరి ఆపి, దొంగదెబ్బ కొట్టిన శత్రువుకోసం.. వాళ్ల చావుకోసం కాచుకుని ఉన్నారు. ఆయుధాలతో.. మృత్యూన్మాదంతో రొప్పుతూ. వాళ్లు నలుగురూ దగ్గరికి వచ్చేశారు. నలుగురూ దూరదూరంగా నాలుగు చెట్లచాటు నుంచి మెల్లగా వీళ్లవైపు కదులుతున్నారు. శుక్లపక్ష మూడోజాము వెన్నెల్లో వాళ్ల కళ్లు మిణుగురు పురుగుల్లా మెరుస్తూ భీతి గొలుపుతున్నాయి. ఆగంతకుడు చటుక్కున జాయపను కిందికి జార్చి.. “మెల్లగా.. పాకుతా అటు ఎళ్లు. ఆడు నావైపు రాగానే ఎనగ్గా కత్తితో పొడిసెయ్..” గుసగుసగా, ఆకుకు కూడా వినపడనంత మెల్లగా అన్నాడు. జాయప అలాగే చిన్న పాములా పాకుతూ అతను చెప్పిన వైపు వెళ్లాడు. దుష్టుల్లో ఒకడు ముందుకు వచ్చాడు. మరొకడు కింద పాకుతూ మొదటివాడితో పాటే ముందుకొస్తున్నాడు.
కిందివాడు జాయపను చూడకుండా అతని దగ్గరికి వచ్చేశాడు. తన దగ్గర ఎవడో పాకడం తెలిసింది జాయపకు.
అంతే! పుష్టికొద్దీ కత్తితో పొడిచాడు. అది అనుకోకుండా వాడి పీకలోనే దిగింది. వాడు పిచ్చికేక పెట్టాడు. పైన నడుస్తున్నవాడు ఈ హఠాత్పరిణామానికి బిత్తరపోయి కిందికి చూశాడు. వెంటనే ఆగంతుకుడు వాడి తలను ఒక్కవేటులో నరికి వేశాడు. తమవారిని చీకటిలో ఎవరో చంపారని మిగిలిన ఇద్దరికీ అర్థమైంది. పారిపోవాలో పోరాడాలో తెలియడం లేదు. వాళ్లు పారిపోతారేమోనని సందేహించిన ఆగంతకుడు.. “సిన్నోడా! మరొకడొస్తున్నాడు. కత్తి గట్టిగా పట్టుకో..” అన్నాడు మెల్లగా. జాయప కత్తి గుచ్చాడేగానీ, వాడు ఎక్కడున్నాడో కనిపించలేదు. వాడు గిలగిలా కొట్టుకుంటూ కాస్త అవతలికి దొర్లాడు. జాయప వాణ్ని వెతికి, వాడి మెడలో దింపిన కత్తిని లాగాడు. అప్పుడు వాడు కొంచెం తన్నుకులాడి ప్రాణాలు వదిలాడు. అప్పటివరకూ వాడు కొనఊపిరితో ఉన్నాడని అర్థమై.. జాయప కంగారు పడిపోయాడు.
“సిన్నోడా సిద్ధమా!? ఆళ్లిద్దరు ఉన్నట్టుండారు. మనమే ఆళ్లమీద దాడిసెయ్యాలి. కత్తి వాటంగా పట్టుకో! దెబ్బకు మెడ తెగిపడాలి..” పళ్లు పటపట కొరుకుతూ అన్నాడతను. జాయపకు ఎక్కడలేని సత్తువ వచ్చేసింది. చురకత్తి పిడి గట్టిగా పట్టుకుని, చీకట్లో ముందుకు కదలబోయాడు. ఆగంతకుడు ఆపాడు. రెండుమూడు లిప్తలు. ఆ తర్వాత చెప్పాడు. “ఆళ్లు చాలా నిశ్శబ్దంగా మనల్ని పసిగడుతున్నారు. గుర్రం ఎక్కడుంది? దానిమీదికి రాయి ఇసురు..” అన్నాడు. జాయపకు అది ఎక్కడుందో తెలియదు. కానీ, వంగి ఓవైపు ఊహించి రాయి విసిరా. గుర్రం కదిలి గట్టిగా సకిలించింది. అంతే.. దుష్టులిద్దరూ ఆ వైపు ఉరికారు. వెంటనే వీళ్లిద్దరూ చిరుతపులుల్లా లంఘించి.. వాళ్లపై దూకి కత్తులతో కసకసా పొడిచారు. ఆ దుష్టులిద్దరూ నేలపై గిలగిలా కొట్టుకుంటున్నారు. హాహాకారాలు.. మృత్యుఘోష.. తర్వాత నిశ్శబ్దం! ఆగంతకుడు మెల్లగా జాయపను తన ఒడిలోకి చేర్చుకుని ఓ వృక్షానికి చేరగిలబడ్డాడు. అతను కూడా బాగా అలసిపోయినా.. తన ఛాతీపై అడ్డంగా కట్టుకున్న ఉత్తరీయాన్ని చింపి, జాయప భుజానికి కట్టుకట్టాడు. అతని ఒడిలో తీవ్రంగా మూలుగుతున్న జాయప.. కాసేపటికి సృహ కోల్పోయాడు.
(సశేషం)
-మత్తి భానుమూర్తి
99893 71284