‘నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజాగ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2022’లో ప్రత్యేక బహుమతి పొందిన కథ.
“గౌరీ శంకరన్న ఇంక రాలే!?”.. కుషీగ అడుగుతూ వచ్చి బండమీన కూసున్నడు బాజి.
“రాలేదురా.. అన్న కొరకె చూస్తున్నం” అని చిన్న కిష్టయ్య జవాబు.
“గింతకూ మనోడు గా రమాదేవిని పటాయించే ఉండార?” అని శామ్యూల్ అనే పోరని ఉడుకుడుకు ఆత్రం! వాడు సదివేటిది తొమ్మిది!
“రాత్రీలి అయిపోయే ఉంటదిలేరా! మన అన్న సూపులె ‘మన్మథ బాణా’లాయె! ఎవ్వలైన కొంగువర్సాల్సిందె మరి!” అంటూ ఇంటర్ మూడుమార్లు డింకీలు గొట్టిన పుల్లాచారి మెచ్చుకోలు. వాడు గౌరీశంకర్కు హార్డ్ ఫ్యాన్. ‘ప్రచారకర్త’ గూడ మరి!
ఆ ఊరి పెద్దబడి గోడపొంటి ఒక కొసన.. దూరంగ ఇసిరేసినట్టుగ ఉంటది ఆ పెద్దరసాల చెట్టు. ప్రతిదినం పొద్దుగూకేయాల్లకు పెద్దబడిల సదివె పిల్లగాండ్లంత ఆ చెట్టుతాన జమయి.. గోటీలు, చెడుగుడు, సిర్రగోని, పిచ్చిబంతులాట ఆటలాడేటోళ్లు. అదైనంక ఇక శురు అయ్యేటిది.. గా పోరళ్ల రొమాంటిక్ దర్బార్! ఆ కౌమారసేనకు పెబ్బ ‘గౌరీశంకర్’ అనే పిల్లగాడు. వాళ్లందరిలోకి సీనియర్. దాపునె ఉన్న పట్నంల ఇంటర్ సదువుతున్నడు. ఇస్త్రీపని చేసుకునేటి పెరుమాండ్లు కొడుకు. తల్లిలేని బిడ్డ. ఇంట్ల గావురం మరిగిండు. సక్కనోడు. సోకులమారి. మహా మాటలపుంజు. వాని మాటలు మీఠాపాన్లు. సదువుల్ల సుత తేజ్గనె ఉంటడు. అమ్మాయి లెమ్మట పడుడులో గూడ! బడి సోపతిగాల్లంత రోజు గోదలచ్చేయాల్లకు వాని చుట్టుజేరి.. గా రొమాంటిక్ హీరో కమ్మంగ ఊరిచ్చి, ఉబ్బిచ్చి చెప్పేటి అతని లవ్కహానీలు విని మస్తుగ కుషీ అయ్యేటోళ్లు.
“అగో ఫ్రెండ్స్! మన గౌరన్న వస్తుండ్రోయ్”.. అంటూ ఒక పెద్ద సిన్మహీరో ఎంట్రీ లెవల్ల మొత్తుకున్నడు రమణ అనే పోరడు.
అక్కడో కలకలం.. తియ్యటి కుతూహలం!
అప్పుడె ధన్మని నాలుగు దోరదోర మామిడిపండ్లు రాలిపడ్డయి. జెప్పనలేసి ఉరికి ఒక పెద్దపండును పట్టుకొచ్చిండు ఎనిమిది సదువుతున్న బుడ్డారెడ్డి. వాడు వాళ్ల బడి పీటీసారు కొడుకు. తండ్రికి తెల్వకుంట గా సోపతుల గుంపులోనికి సాటుమాటుగ చొరబడుతుంటడు! మొసవోసుకుంట గా పిల్లగాడు గౌరీశంకర్కు ఎదురుంగ ఉరికి గా పండును అతని చేతులవెడుతూ..
“నీ కోసమె దెచ్చిన. తినన్నా తిను..” అంటు తమ నాయకునిపట్ల ఎంతెంతనో నెనరు జూపిచ్చిండు.
“థ్యాంక్స్ బుడ్డారెడ్డి! చెట్టుమీద మాగిన కాయ. మస్తు కమ్మగుంటదిలె. అర్రె! గీడ పండును పిట్ట ఎట్ల గొట్టిందో జర సూడవోయ్!” అంటూ.. ఎంతో స్టయిల్గా వచ్చి, వాని రోజువారీ ‘సింహాసనం’ ఐన ఒక పలకరాయిమీన కూసున్నడు అవ్వల్ దర్జాగ!
“ఓ గౌరన్న! గా పండును పిట్టగొట్టుడేంగానీ.. గా రమాదేవితో నీ శిలక్కొట్టుడు ఏకాడికచ్చిందో సుత జెప్పరాదె?” అని ఎంతో ఆత్రంగ, ఉబ్బు ఆగక అడగబట్టిండు అతని ‘వీరాభిమాని’ ఐన పుల్లాచారి.
గౌరీశంకర్ మహా దర్పంగ తన ‘ఫ్యాన్స్’పై ఓ కొంటెనవ్వు జల్లి.. వర్ణించుడు షురూజేసిండు తన శృంగార గాథామంజరి! అప్పుడప్పుడే ఈడుకస్తున్న గా మర్క పిల్లలసువంటి పిల్లగాండ్లంత అతనిచుట్టు జమై.. ఒళ్లంత చెవులు చేస్కొని వినబట్టిన్రు.
“అరె దోస్తులూ.. అమ్మాయిల కాడ సక్సెస్ కావాల్నంటె కండలకన్న గుండెలు ముఖ్యం! లవ్వుకు లౌక్యముండాలె! రమాదేవి ఇంటోల్లందరు గూడ గుండగాల్లని మనందరికెరుకే గద. మరి అసువంటి ఇంటిపిల్లను దొర్కవట్టుడు గంత ఈజీయేంగాదు. మా ఇంట్లోల్లకు ఏవో లొట్టపీసు ముచ్చట్లు జెప్పి రమ ఇంటికి నేనేబోయి ఇస్త్రీ బట్టలిచ్చుడు షురూజేసిన! రమనే వచ్చి వాటిని పట్టుకపోయేటిది. ఓ పాలి గా పిల్లను జూసి కండ్లెగరేసిన. ఖాతరు జేయలె! ఇంకోపాలి సైగలు జేసిన. కొద్దిగ్గూడ నాకెల్లి చూడనే లేదు. నవ్వులాటకని జోకులేసెటోణ్ని. ఒక్కమారైన నవ్విందిగాదు! పిల్ల ‘గట్టి పిండమేనే!’ అనుకున్న! ఒక పొద్దుటీలి ఇస్త్రీ బట్టలివ్వబోతె రమాదేవి తమ్మునితో గరంగరంగ జగడమాడుతున్నది. వానికాడున్న నెమలీకలన్ని గుంజుకున్నదట. వాడేమో.. అక్క వయ్యిలు చింపేసిండు! బట్టలు ఆమె చేతిల వెడుతూ గుసగుసగ అడిగిన.. ‘నీకు నెమలీకలంటె అంత ఇష్టమా రమా?’ అని. ‘గవంటె ప్రాణం నాకు’ అన్నది కండ్లు మెరిపిచ్చుకుంట. ‘ఐతె రేపు పొద్దగాల్లనె తెచ్చిస్త.. ఓకేన మరి!’ అని అనంగనె.. రమ కండ్లల్ల దీపాల పండగనాటి దివ్వెలెన్నో ఎల్గినయ్! తెల్లారి పొద్దుపొద్దున్నే ఊరి కోయవాడల మన సోపతోల్లకాడ దేవులాడి దేవులాడి పది నెమలీకలు దొరకవట్టుకొని రమకు తెచ్చిచ్చిన. ఏన్గెక్కినంత సంబురమయ్యింది ఆ పిల్లకు. ‘అబ్బ! గివెంత ముద్దుగున్నవో కదా.. మెనీమెనీ థ్యాంక్స్ గౌరీశంకర్’ అంటూ సుతారంగ వాటిని తన గుండెలకు హత్తుకున్నది. అట్ల శాన శాన ప్రయత్నాలు జేసి రమకు ఎంతో దగ్గరైన!”..
“అబ్బ అన్న! గట్ల ఊరిచ్చి ఊరిచ్చి సంపకు. నెక్ట్స్ ఏం జరిగిందో సీద జెప్పన్న?”.. అంటు ఉడికిపోయిన్రు ఆ పడుసు పోరగాండ్లు.
“ఓకే ఓకే.. మెల్లంగ రమ డ్రెస్సుల్లోపట రహస్యంగ జాజులు, సంపెంగలు.. ఇంక ఆ పిల్లకు వేటిమీన కాయిషున్నదో వాటిని.. అంటే క్రీములు, లిప్స్టిక్లు, పౌడర్లు పెట్టిస్తుండేవాన్ని. ఆ ప్రేమనజ్రానలు చూస్కొని ఎంతో కుశాలువడేటిది. అట్ల నిమ్మలంగ గా పిల్లకు క్లోజ్ అయిన. ఎట్లుంది ఫ్రెండ్స్ మన ఉపాయం?” అంటూ గర్వంతోటి కాలరెగిరేసిండు ఆ పిల్ల మన్మథుడు.
“ఉత్తినే నెమలి కన్నులు, జాజి పువ్వులు ఇచ్చుడేనా!? పటేల్గిరీ పని దీర్సుడేమన్న ఉన్నదా? ఉంటెగింటె గా ముచ్చట ముందు జెప్పవే అన్న!”.. అని అడగబట్టిన్రు ఆ పిల్లగాండ్లంత. వాళ్లల్ల గణేశ్కు, చిన్న కిష్టయ్యకు చెడ్డీలల్ల సునామీ షురువు అయింది.
“ర్రేయ్ పాగల్! మీ గౌరీశంకరన్న టార్గెట్ వెట్టినంక మిస్సయితదా? నా చేతికి చిక్కితే.. ఎవ్వలైన మల్ల పుష్కిపోవుడుంటదా? మొన్నామద్దెల ఒక దినం రమాదేవి ఒక్కతే ఇంట్ల ఉన్నది. వాళ్ల ఇంటోల్లందరు సుట్టాలింటికి పెండ్లికని పోయిన్రు. బాగ పొద్దు మునిగినంక నేను ముందుగ చెప్పినట్టు నా కోసం వచ్చింది. వాళ్ల పెరట్లనె మాకు ‘పసిరిక పానుపు’ దొరికింది. పైన వెన్నెలతెర మెరిసింది.. కింద వన్నెలతార మురిసింది! చుట్టు ఏపుగ పెరిగిన బంతిచెట్ల నీడలే.. మాకు ఆ రాత్తిరి పహరా! ముందు బెదురువడ్డది.. ‘అద్దొద్దు’ అని గుంజుకున్నది! కానీ దోస్తులూ.. ఒక్కసారి తారాజువ్వ వొత్తికి సరిగ్గ అగ్గి తాకిస్తె.. సర్రన రగిలి పైకి ఎగిసి రవ్వలు చిమ్ముకుంట నింగి సుక్కల్ని అంటాల్సిందేగద! ఇగ ఆ రాత్తిరంత మా ఇద్దరి సొంతమే అయిందనుకోండ్రి!”.. అంటూ కొద్దికొద్దిగ ఆ పిల్లపోరళ్లను ఊరిచ్చుకుంట తన ఘనకార్యాన్ని సక్కగ కైతగట్టినట్టు మస్తు రొమాంటిక్గా వర్ణించుకుంట పోయిండు.. ఆ చిలిపిగుంపు హీరో లెక్క ఎంతెంతనో ఫీలయ్యేటి గా గౌరీశంకర్.
“అబ్బో అబ్బో! నువ్వెంత ఇంద్రజిత్తువన్నో!”.. అంటూ కుశాలుగ కేకవెట్టిండు పుల్లాచారి.
ఇగ సంగతి చెప్పాల్నంటె ఆడున్న గా పొట్టెగాండ్లకందరికి వాని మాటలు విని ఏందేందో మత్తుమత్తుగ పెయిల గరంగరం ఐనట్లయ్యె! అందరు సప్పునలేసి లొల్లికేకలు పెడుతూ.. తమ సింగారయోధుడైన ‘గౌరన్న’కు షేక్హ్యాండ్లు ఇచ్చుకుంట.. వాని ‘పటేల్తనం’కు జిందాబాద్లు పలికిన్రు.
వసంత మాసపు ఆఖరి దినాలు. మామిడికోతలు ముగిసేటి యాల్ల. పెద్దబడి ముంగట చిల్లరదుకాణం నడిపేటిది భద్రమ్మ. ఆమె కూతురు పరిమళ.. ఒకదినం పొద్దుటీలి తన సోపతులతోని కల్సి పెద్దరసాల మామిడిపండ్లను రాల్పుకొనుడు మొదలువెట్టింది. కానీ, గా చెట్టేమో గౌరీశంకర్ గ్యాంగుకు జాగీరు. దాని కొమ్మయిన రెమ్మయిన.. పిందైనా పండైనా గాని వాళ్లవే. గా సంగతి తెలిసిగూడ పరిమళ గా చెట్టుమీన చెయ్యేసింది.
“ఏయ్ పరిమళ! ఆగాగు! ఏంది యవ్వారం? కాయలు తెంపకు. గయి మాయి..” అంటూ దమ్కీ ఇచ్చిండు రమణ. మిగతావాండ్లు గూడ ఆమెను మిర్రిమిర్రి జూస్తు.. గట్టిగ బనాయించ జూసిన్రు.
“కాయలు తెంపుకొంటే ఏం జేస్తర్ర? నీ బచ్చగాండ్లార! మీకు లడాయి గావాల్నంటె ఒక్కొక్కల్లె నా మీదికి రండ్రి.. కమాన్ కమాన్! అరె అట్ల మిర్రిమిర్రి జూస్తరేంర! నువ్వు రార బక్కోడ రమణగా. అరె నువ్వయిన రార పచ్చిపులుసు పుల్లాచారీ!”.. అని బగ్గుబగ్గుమంట సవాళ్లు ఇసిరింది.
అసలే.. ‘పొగరుకు పరికిణి గడితె అది పరిమళే!’ అన్నట్టుంటది! తెల్వక లొల్లికి దిగినట్టున్నరు వాండ్లు!
ఆమె తరీక తెగువ జూసి ఆడున్న ఆ ‘పిల్ల మగవాండ్లు’ తమ ఇజ్జత్ మన్నుల గల్సిపోయిందని మొత్తుకుంట కండ్లెర్రజేస్తు.. ఆ ఆడబిడ్డ మీదికి దాడిచేయ పూనిన్రు. ఇగ హాలత్ చేయి మించిపోతుందని గమనించిన గౌరీశంకర్.. కండ్ల సైగలతోటె తన జతగాళ్లను సముదాయించిండు. మొత్తంమీద రబసగాకుంట ఎట్లనో ఆపగలిగిండు తెలివిగ.
“రా పరిమళా! మాతోని నీకు జగడమెందుకు? ఆరాంగ నీకెన్ని కాయలు గావాల్నో తెంపుకో! నా దోస్తుల తరఫున నే మాఫీ అడుగుతున్న!” అంటూ బుదగరిచ్చిండు ఆమెను.
పరిమళ ఒలింపిక్స్ల పతకం గెల్సుకున్న వస్తాదులెక్క బిర్రు జూపుతూ, ఇసురుగ జబ్బలెగరేసుకుంట..
“థ్యాంక్స్ గౌరీశంకర్! మంచోనివి. కానీ, నీ దోస్తులే దేడ్ దిమాగ్గాళ్లు! నీకు దగ్గట్టుగ లేరు! నీకున్న ఇగురంల గింతైన వీళ్లకు నేర్పరాదు!” అని వాణ్ని మెచ్చుకుంట.. మామిడికాయలు గంపనిండ నింపుకొని పోయింది.
తొలిసారిగ వాండ్లందరూ తమ లీడర్ గౌరన్నమీన మస్తుగ గుస్స అయిన్రు.
“ఏంది గౌరన్న? గా పోరిమీద మేర్వానం సూపెడుతున్నవ్? అది పటాకు పోరి! దానికెంత మిర్రో జూసినవా అన్న! నువ్వాపకుంటె పొల్ల ఈపు ఇమానం మోగేది!” అంటూ సిగం ఊగిన్రు ఆ పొలగాండ్లంత.
“అరే! మీరట్ల మర్లవడితె ఎట్లరా? గా పరిమళకు వొల్లంత పొగరే! దుకానం జోర్దార్గ నడుస్తున్నది గద. పైసలు నిండ కమాయిస్తున్రు. గర్ర నెత్తికెక్కింది! మరి గసువంటి పోరిని పెయిమీన గాదు.. దెబ్బగొట్టాల్సింది. ఏడ గొడితే మన దారికస్తదో ‘ఆడనే’ కొట్టాలి. మీరు శాంతవడుర్రి. నే జూస్కుంట గద!” అంటూ.. కన్నుగీటి వాని మొలక మీసం తిప్పుకొంట ఒక మొల్కనవ్వు నవ్విండు గా ‘పోటుగాడు’ గౌరీశంకర్.
“ఔ ఔ అన్న! అర్తమైంది అర్తమైంది! ఆ పరిమళ పోరి తలబిర్రుతనం నువ్వే దింపగలవ్. గా పోరి తీటదీర్సి తిత్తిదియ్యాలె.. నువ్వె ఒక రాత్రీలి!”.. అని సంబురంగ అందరూ ఏదేదో వొర్లుతూ, గదేదో ముఖ్యమైన ఆర్డినెన్స్ జెప్పజెప్పన జారిజేసినట్లు వాళ్లల్లవాళ్లే హుకుంజేసుకుని.. పరిమళమీన ‘ఆ తీరుగ’ కచ్చె దీర్సుకునేటి జిమ్మెదారి తమ సింగార కౌమార నాయకుని భుజాల మీదట వెట్టిన్రు.
మరొక కామునికార్యానికి మూర్తం ఖరారైంది!
గౌరీశంకర్ దోస్తులకు ఎండకాలం సెలవులు వచ్చినయి. ఆ పడుసు పిల్లగాండ్లంత వలస పిట్టల్లెక్క రెండు మాసాల దనుక అగుపించకుండ పోయి.. మళ్ల బడులు, కాలేజీలు షురువు అయ్యేయాల్లకు సొంతూరి గూటికి ఎన్కకు మర్లొచ్చిండ్రు. గుంపుల అందరికీ సోడెలాగులు పోయి.. పొడుగు పైంట్లచ్చినయి. కొందరి మొకాలు ల్యాత మీసకట్టుతోని నిగనిగ చమ్కాయించుతున్నయి.
ఒకనాటి సల్లటి సందేల పేరెల్లిన ఓ కవి గాయకుడి ప్రేమ ఘజల్లు విననీకి దర్జాగ కూసున్న నవాబుల్లెక్క.. గా గౌరీశంకర్గాని బృందమంత.. వాని తాజతాత శృంగార సాహసగాథలు విననీకి వాని చుట్టూ జమైన్రు!
“గౌరన్నో.. ఇంతకుమరి సెలవులల్ల గా పరిమళ పొగరు గుడ్డు పలగ్గొట్టినవా లేదా?” అంటూ సీదా పాయింటుకచ్చిన్రు.. గా ఉబ్బు పోరగాండ్లు.
“ఓస్! గది నాకు చేతుల పనే గద ఫ్రెండ్స్! గా పోరిపైన మీ కచ్చ, నా కచ్చ.. బలె సింగారంగ తీర్సుకున్న. లేకుంటే..? పాములెక్క బుసలు గొడ్తదా! కోరలల్ల కషమంత కక్కిపించిన! మనతోని పరిమళ లొల్లివెట్టుకున్న నాటిసంది గా పిల్ల అవ్వ.. గదే, ఆ భద్రమ్మ దుకానం కాడికి రెగ్యులర్గ పోబట్టిన. మగోని దిక్కు లేని కొంప వాల్లది! ఇంట్ల, దుకానంల కావాల్సిన పనులన్ని జేసివెడుతూ, వాళ్లతాన మంచి మార్కులు కొట్టేసిన. అట్ల తక్కువ టైంలనే పరిమళకు మస్తు క్లోజ్ అయిన. ఒకనాడు పొద్దుపొద్దున్నె తల్లికూతుండ్లిద్దరు తగ్గపోరుగ జగడమాడుతున్నరు. పరిమళ తన దోస్తులతోని గల్సి పక్క ఊర్లె జాతరకు పోతనని పోరువెడుతున్నదట. కానీ, భద్రమ్మేమో జాతర్ల లంగపోరలు ఉంటరని వొద్దంటున్నది. నేను మాత్రం ‘మంచి మౌక.. ఇడిసి పెట్టుకోవద్దు’ అనుకుని.. ‘భద్రమ్మక్కా.. నేను సుత జాతరకు పోతున్న! పరిమళను పైైలంగ తీస్కపోయి తీసుకొత్తగద! నువ్వేం రందివడకు. నేను చూస్కుంటగద..’ అని బరోస ఇచ్చి, వాళ్లను జాతరకు తీసుకపోయిన!”..
“అబ్బ అన్నో! సీదా అసలు ముచ్చట చెప్పవె అన్న! పైంట్లు పలిగిపోతున్నయ్ ఈడ!” అని ఉడికిపోతూ, ఎంతో ఆత్రంగ విషయం ఇచ్చిచ్చి అడగవట్టిన్రు గణేశ్, బుడ్డారెడ్డి. ఇంక కడమ పిల్లగాండ్లది కూడ గదే కత!
“పరిమళను ఆమె సోపతోల్లతోని జుమ్లజేసి జాతరకు తీస్కపోయిన గద.. ఇగ జూడుర్రి! గా రాతిరి ఆ జాతర మొత్తం మా సొంతం. ఇరాం లేకుంట ఆడిపాడినం. వాళ్లకు జాతర్లున్న తమాషాలన్ని సూపించిన. సరదాలన్ని తీర్పించిన. నా తియ్యతియ్యటి ముచ్చట్లతోని వాళ్లందరు బగ్గ కుషి అయిన్రు. ఇంగ పరిమళైతే.. ఏక్దం వశీకరణ మంత్రమేసినట్టు వొశం ఐపోయింది! నిషా కండ్లతో నషా ఎక్కించింది! గుడి ఎన్క ‘సతీ సావిత్రి’ బాగోతం ఆడుతున్నరు. పరిమళ సోపతులను గా బాగోతంకాడ ఇడిసిపెట్టి.. నేను, పరిమళ మున్నేరు అవకటి వొడ్డుకు చిన్నదోనెలో చేరుకున్నం. ఏటిగట్టుమీన సల్లటి మరుగుతావు చూసుకున్నం. అరేయ్! నమ్ముర్రి – నమ్మకపోర్రి గానీ.. పరిమళను అట్ల తాకంగనె ఓ వెన్నెల సెట్టును వాటేసుకున్నట్లె అన్పిచ్చి ఉక్కిరిబిక్కిరి ఐపోయిన. పైన పరిక్కంపోలె అవుపడె పరిమళ.. అస్సలుకు లోపటంత పచ్చి ఎన్నముద్ద! గా జామురాత్తిరి మా ఇద్దరి పెదాలమీన సమురుఊట మాదిరి ఊరిన కోరిక.. వందల ముద్దుల ఒత్తులతోని రగిలి, అక్కడో ప్రేమ దివ్వెల పండుగ వెలిగినట్లయింది! మా ఇద్దరి పెయిలకెల్లి చెమటల వాగులు మత్తడి దుంకినట్లుగ అన్పించె! అట్లనే, ఆడనే శానసేపు కుశాలుగ గడిపి నడిజామేల్లకు దొంగ పిల్లుల్లెక్క మల్ల ఎన్కకి మర్లొచ్చి జాతర్ల జొచ్చినం”.. అని తన ఘనకార్యం గురించి ఎదురుబొచ్చ ఉబ్బిచ్చుకుంట కొలువంత జెప్పినట్లుగ చెప్పవట్టిండు గా పిల్ల మన్మథుడు.
“అబ్బ! అది గదిర మన గౌరన్న తడాకంటె! మంచిగయిందిలె గా పోరికి. లేకుంటె మనకే సవాళ్లేస్తదా?” అంటు మల్ల చెక్కభజన అందుకున్నడు పుల్లాచారి.
అట్ల గౌరీశంకర్ గా పొద్దు వాని రాసలీలా ఇలాసం చెప్పుకొంట వోతుంటె.. ఆ లేత పోరగాండ్లంత అట్లనె నోరుతెర్సుకుని.. నోటెమ్మట సొల్లు కార్సుకుంట ఇనబట్టిన్రు. వాళ్లంత లోపట్లోపట ఏవేవో తియ్యటి అనుభూతులకు గురై.. ఎంతెంతనో తకబిక అయిండ్రు. నాటి సంజెయాల్లన పొగరుబోతు పరిమళమీన తమ కౌమార వీరనాయకుడు ఆ తరీకగ తియ్యటి కచ్చ తీర్సుకున్నడని సంబురంగ గా పోరళ్ల గుంపంత గా ఊరి కాకా హోటల్ల మిర్చిబజ్జీల దావత్తు సుత జేసుకున్నరు.
“అస్సలు అంతగ ఏముంటదన్న ఈ ఆడోళ్లకాడ?”.. గా ఏడాదే ఈడుకచ్చిన ఏడు చదువుతున్న నగేశ్ అనే పోరని జిజ్ఞాస!
“కారం! కారం రా కారం!” అంటూ ఇకిలించిండు జాను.. ఉడుకుడుకు మిర్చిబజ్జిని నములుకుంట.
“ఏ.. పాగల్గ! ఆడోళ్ల తాన ఏముంటదిరా? ఆడతనమున్నదే ఆడది!” అంటూ తాను ఓ అత్యద్భుతమైన నిర్వచనం ఇచ్చినానని గణేశ్గాని వీరఫోజు!
“మరి ఆ ఆడతనం అంటే ఏందన్న?”.. అమాయకంగ అడిగిండు వాళ్లందరిల బుడ్డోడైన చందుగాడు.
“ఆడతనం అంటెనా? అదే.. అమృతం అంటరే.. అసువంటిదేరా! అందరికీ దొరుకుతుందా అది! ఏమో మరి!” అని తనలోతానే మాట్లాడుకుంటున్నట్లుగ జవాబు చెప్తున్న గౌరీశంకర్.. ఆ ఘడియల ఎందుకోగాని మరి నింగివైపు నిర్వేదంతోటి చూసిండు. అప్పుడు వాని కండ్ల కొసల్ల ఉబికిన నీటి చెమ్మను దోస్తులెవ్వరు చూడకమునుపే తుడిపేసుకున్నడు. ఆ తీరుగ ఆ గౌరీశంకర్ రాసలీలల ముచ్చట్లకు పెద్దసావడి ఐన గా మామిడిమాను ఏండ్లు గడుస్తున్న కొద్దీ పెద్దదై ఈడుబోతుంటె.. దానితోబాటే ఈడు పెరిగిన ఆ పడుసు పిల్లలంత ఎదిగి పెద్దవాండ్లవుతూ.. ‘ఉదర పోషణార్థం బహుకృత వేషమన్నట్లు!’ చదువులనీ, నౌకర్లనీ దేవులాడుకుంట దూరతీరాలెన్నో దాటిపోయిన్రు. ఆ ఊరి బడిల, గుడిల, అమ్మఒడిల ఎంతో నెనరుగ పొందిన మమతల యాది.. బాయిలోపటి పూడికలెక్క మరపు అనేటి లోయల్లోపటకి అడుగు వడిపోయింది..
తమిళ చైత్రమాసం. అది ‘కళ్లకురిచ్చి’ జిల్లా ‘కూవగం’ అనే పేరున్న ఊరు. అక్కడ ‘అరవణ స్వామి’ కోవెలలో అరవణునే తమ ఇవేల్పుగ కొలుస్తుంటరు హిజ్రాలు. అక్కడ జరిగేటి ‘కూత్తండవర్’ జాతరకు అసంఖ్యాకంగ తరలివస్తరు. సూడసక్కంగ తయారై, గానాబజానాలలో మునిగి తేలుతుంటరు. ఆ ఉదయం ‘కూత్తండవర్’ ఉత్సవంల ప్రధాన బలిఘట్టం షురువైంది. ఏడజూడ ఆడ జనమే.. జనం! లక్షల మంది జనం. జాతర పడెంత్రం పోలీసోళ్లు జోర్దార్గ బందోబస్తు డ్యూటీ చేస్తున్నరు.
అంతలో ఒకకాడ సొగసైన పూలబొమ్మలున్న పల్చని షిఫాను చీరెల్ల ఉన్న ఇద్దరు ట్రాన్స్జెండర్లు.. గండ్ల ఒగామె శాన ఎత్తుగ, ఎంతో సింగారంగ బంతి పువ్వోలె ఉన్నది. ఆమె కిందికి మీదికి అణువణువు ప్రౌఢత్వపు సొగసు నిండి ఉన్నది. ఒక్క ముక్కల జెప్పాల్నంటె.. ఆమె సింగిడి నెత్తిన సుక్కోలె ఉంది మరి!
ఆ ట్రాన్స్జెండర్ పొడుగు సౌరంల పెట్టుకున్న లిల్లిపువ్వుల దండలకెల్లి గమగమ వాసన గుమాయిస్తున్నది. ఆమె నుదుటిని పావువంతు ఆక్రమించినట్టు, కుదురుగ దిద్దుకున్న ఆమె నాగ సిందూరపు బొట్టు, మాగిన మోసంబీ పండ్లంత ఉన్నగానీ.. ఎగిరి దుంకుతున్నట్లున్న ఆమె ఉరోజాలు, అల్లనేరేడు పండ్ల రసంతోని తయారుజేసినట్టున్న ముదురు ‘పెదవుల రంగు’ అద్దిన ఆమె అధరాలు, మణికట్టు నుంచి మోచేతులదనుక వొత్తుగ ధరించిన లాడ్బజార్ చమక్కుల గాజులు, ఆమె కాళ్లకున్న చిరుమువ్వల పట్టీలు, తీరుతీరుగ వేసుకున్న గోళ్ల రంగులు.. ఆమె లోపట విలుప్తమయి ఉన్న ఒకనాటి ‘మగవాని’ ఆనవాలును మాత్రం విజయవంతంగ దాపెడుతున్నవి.
ఆ ట్రాన్స్జెండర్ను చూడంగనే ఆ ఏరియా పోలీస్ సబ్ ఇన్స్పెక్టర్ ధన్మని తమ గస్తీబండిని ఆపించి.. ఒకే ఒక్క దుంకుల కిందికి దిగిండు.
వారిద్దరి కండ్లు కండ్లు కల్సుకున్నవి.
‘ఈ మనిషిని ఏడనోగాని బాగ చూసిన.. ఈ శిల్క ముక్కు, సొట్టల సెంపలూ.. ఈ మనిషిని నేనేడ జూసివుంటనబ్బా?’ అని అనుకుంట.. ఆ పోలీసాయన ఆ వ్యక్తిని కిందిమీదికి పరీచ్చపట్టి చూడవట్టిండు.
ఇగ ఆ పోలీసాఫీసరునే గుడ్లు మిటకరించుకుంట చూస్తున్న ఆ హిజ్రాను, ఆమె సోపతైన మరో హిజ్రా మనిషి జబర్దస్తుగ చేయిపట్టి గుంజుతూ..
“ఏంది గౌరక్కా? జల్దిరాయే పోదం. లేటయి పాయె! పుస్తెలు, గాజులు తీయించుకోవద్దా ఏంది?”.. అంటూ పొడుగు రాగాలు తీసింది.
‘గౌరక్క నా?’.. కండ్లు దిరిగిపోయినయి ఆ పోలీసు సబ్ఇన్స్పెక్టర్కు. పొద్దున్నే సద్దిదింటున్న సంటిబిడ్డ.. గదేదో దెయ్యాన్ని జూసి సరం పడినట్లయ్యింది అతనికి.
కాళేశ్వరం ప్రాజెక్టు గేట్లన్నీ ఒక్కపాలిగ మీదికి గుంజితె ఉగ్రంగ దుంకేటి నీటి అలుగుల్లెక్క.. అతని మెదడులోపటి నెత్తురంత మత్తడులు ఉరికింది. అతని యాదిల ఒకదానెమ్మటి మరొక్కటి ఫ్రేమ్స్లెక్క కదిలినవి చిన్ననాటి ముచ్చట్లన్నీ.. ఒక రామసక్కని ఊరు. ఊరి చుట్టూ పచ్చని చేనుచెలకలు. వాటి నడుమగా సక్కంగా చిన్నపాప పాపిటను పోలిన మట్టిబాట. బాట పొంటినే బడి. బడి గోడను కావలించుకున్నట్టుండేటి గుబురు మండల మామిడిచెట్టు. చెట్టుకింద పడుసు పిల్లగాండ్ల గుంపు.. ఇరవైయేండ్ల జ్ఞాపకాల శిఖరానికి అడ్డుగ ఉన్న నీలి మబ్బుతెరలు ఒక్కసారిగ తొలగి, ఓ సుందర చిత్తరువు లిప్తపాటున తేటగ స్పష్టమైంది ఆ పోలీసు అధికారి మనసు కాన్వాసుమీన.
“ఆగు గౌరన్నా ఆగు! అన్నా.. నేను యాదికస్తలేనా? మన ఊరు. పెద్దబడి.. పెద్దరసాల మామిడిచెట్టు. మన సోపతోల్లు.. చిన్న కిట్టయ్య, బాజి, జాను, గణేశ్, పుల్లాచారి! అన్నా.. నేనన్నా బుడ్డారెడ్డిని. నీకిష్టమైన నీ చిన్నప్పటి సోపతిని!”.. అంటూ పెద్దపెద్ద అంగలేస్తూ, ఉరుముతున్నట్లు పలుకుతున్న పదాల నడుమ విరామం తీసుకుంట గట్టిగ పిలిచిండు ఆ పోలీసు అధికారి.
దెబ్బకు డంగయిపోయి బిత్తిరి బిత్తిరి జూసింది ఆ ట్రాన్స్జెండర్. బిరబిర నడుసుకుంట అతని ముంగటికొచ్చి నిలబడ్డది. అతణ్నే కిందమీదకి చూసుకుంట..
“ఆర్నీ! నువ్వా బుడ్డారెడ్డీ! మా ఆటలసారు కొడుకువు గద! బలె అజానికజం పెరిగినవ్గ! అట్టకు అట్ట ఉన్నవ్ పో! అబ్బబ్బ.. అమ్మరబాయి! నువ్వు పోలీసయినవా?! గీడ అరవదేశంల కొలువు దొరికిందా!? అబ్బ! ఎంత దిల్ఖుషీగుంది నిన్ను చూస్తాంటే!”.. అంటూ తన రెండు చేతులూ సుతారంగా అతని చెంపలకు తాకిస్తూ, ఒళ్లంత వయ్యారంగ ఊపేసింది గౌరక్కగా మోహన రూపుదాల్చిన ఒకనాటి గౌరీశంకర్.. ‘ద మాచో మ్యాన్!’
ఎప్పుడు జూసినగానీ మొకం మంగలంపెంక లెక్కపెట్టి సీరియస్గ ఉండేటి తమ ఎస్సైగారు ఆ యాల్ల అట్ల ఒక హిజ్ర మనిషితోని అంత చనువుగ వుండుడుజూసి.. దూరంగ నిలబడి తంతు జూస్తున్న మిగతా పోలీసోళ్లు ఏమి అర్థంగాక నెత్తి గోక్కుంటున్నరు!
“అమ్మయ్య! ఆనవాలు పట్టినవ్ చాలు! సర్లెగానీ గౌరన్నా.. ఓహ్! సారీ సారీ.. ‘గౌరక్కా’.. మరి గంతమంది పోర్లను పడేసిన నువ్వే గిట్ల మారుడు!?”..
“పడేసుడా పాడా రెడ్డీ! గవ్వన్నీ ఉత్తమాటలే!!”.
“అమ్మనీ.. అన్ని ఉత్తమాటలా! మరైతె గా రమాదేవి.. పరిమళ .. ఇంక ఆ.. ఆ..?”.
“అంత నా బొంద.. నా బొక్క! గవన్ని నేను మీకు అందంగ అల్లి చెప్పిన కతల్ కార్కానాలె!”.
“కట్టు కతలా? ఐతె మరెందుకు గౌరీ.. అట్ల గా ఆడపిల్లల శీలాల మీద నల్లసిరా చల్లినవు?” అని తన దోస్తును నిలేస్తూ అడిగిండు గా పోలీస్ ఆఫీసర్.
“ఓ రెడ్డీ! ఇక తియ్ లే గా ముచ్చట! నేను ఏ అమ్మాయిని ఆగంజేయలె. వాళ్లే నాతోని ఆడగూడని మైండ్గేమ్స్ అన్ని ఆడిండ్రు! అవ్వతోడు! అసలు సంగతి జెప్తున్న ఇను.. నేను రమాదేవిని నా పానంకన్న మిన్నగ ప్రేమించిన. కానీ, ఆ పిల్ల మాత్రం అడ్డమైన సాకిరికి నన్ను అడ్డంగ వాడుకునేటిది. శానకాలం నన్ను నవ్వించి కవ్వించి.. ఒకనాడు నా ఎదలోపటి ప్రేమను వెలుపటికి చెప్పిన ఎమ్మటె ఏం జేసిందో ఎరుకేన నీకు? వాళ్ల ఇంటోళ్లకు నామీన షికాయతు జేసింది. ఒక రాత్రీలి నన్ను గుట్టకాడ పట్టుకొని.. ‘టికానలేని గరీబు నా కొడక! అస్సలు మీ అసువంటోళ్లను మాపొంటి రానిచ్చుడే ఎక్కువ. నీకు మా ఇంటి ఆడబిడ్డ గావల్నెరా మాకె లౌడే!’ అని తిట్టుకుంట.. రమాదేవి తండ్రి చందర్రావు, అతగాని జీతగాండ్లతో కలిసి నన్ను చీకట్ల గుంజుకొచ్చి, వాళ్ల ఇంటెనక దొడ్ల వడేసి పులుసులకు బొక్కలేకుండగ బగ్గ బగ్గ తన్నించిండు. అగో.. మా దేవర అరవణ సామి మీన ప్రమాణంజేసి చెప్తున్న.. నేను ఏ ఆడపిల్ల జీవితాన్ని ఆగం చేయలే! నేనే ఆగమైన! ప్రేమించుడు అంటే ఏదో ఉబలాటం దీర్సుకొనుడు గాదని.. గరీబోల్లు పైసగల్లోల్ల బిడ్డల్ని ప్రేమించుడు అంటే.. ఆ ప్రేమకు ఆయువును, అభిమానాన్ని నెత్తురుగ సాక పోసుడని నాకు మెల్లగ అర్థమైంది మిత్రమా!”.. అని తన చిన్ననాటి సోపతి కండ్లనీళ్లు తుడుసుకుంట గోస చెప్పుకొంట బోతుంటె.. ఆ పోలీస్ ఆఫీసరుకు ఏడనో గుండెల కలకల అయ్యింది.
“అంత జరిగిన.. మల్ల గా పరిమళను ఎందుకు టచ్ చేసినవ్?”.. వద్దనుకుంటనే అడిగేసిండు బుడ్డారెడ్డి.
“తప్పేగానీ.. రమకాడ పొందలేని ప్రేమ పరిమళతాన దొరుకుతుందని ఆశవడ్డ! ఐతే ఆ ప్రయత్నం అడ్డిమార్ గుడ్డి దెబ్బ మాత్రం గాదు. ఎంతో నెనరుతోని తనకెంతో జేసిన. కానీ, ఆ బొడ్డిగూడ నన్ను వాడుకొని ఒడిసేసింది మరి! గా దినం జాతర్ల పరిమళ చేతిని నా చేతుల్లకి దీస్కొని ‘నిన్ను ఎంతగానో ఇష్టపడుతున్న!’ అని అనెటాల్లకె.. ఒక్కసారే సైతానులెక్క గయ్యిమని లేసింది. ఆమె సోపతులంత నన్ను పొట్టు పొట్టు తిట్టిన్రు! ఇద్దిద్ది లొల్లి జేయబట్టిన్రు. అది చూసి జాతర్ల డ్యూటీల ఉన్న ఇద్దరు పోలీసోల్లు ఉరుకొచ్చి.. నా ఈపు పలుగ గొట్టిన్రు. అది మిత్రమా.. గా రాత్రి జామున నాకు ఎన్నెల్లో జరిగిన సింగారం! ఇంగ పొద్దున్నే పరిమళ తల్లి భద్రమ్మ వచ్చి మా ఇంటి ముంగిట శివమూగింది. మా మీన, మా కులంమీన బూతు సానుపంత సల్లిపోయింది! మా ఇజ్జతంత గంగల గల్సిపాయె! నన్ను మా అయ్య, అన్నలు.. ‘థూ!’ అని చీదరిచ్చుకున్నరు. మరి నేను ఏ గల్తి జేయలేదని ఏ మసీదెక్కి చెప్పాలె? మొకం చెల్లక ఒక చీకటియాల్ల ఇల్లు ఇడిసిపెట్టి బైటకొచ్చేసిన. గుండెనిండ బుగులు కమ్ముకొన్నది. దేశాలు వట్టుకుని ఏడేడనో తిరిగిన. ఈడు రాకుండ, ఇగురం పెరగకుండ లేత వయసుల ప్రేమల వడుడు వ్యర్థమని అర్థమైంది! దిమ్మరి లెక్క అటుఇటు కాకి తిరుగుడు తిరిగిన. అన్నం ఆగారంలేక అలమటించిన. కైకిలిగంబలి చేస్కుంట దినం ఎల్లదీస్కొనుడు సురవుజేసుకున్న. కొసాకరికి ఇగో.. ఈ అరవణీల స్నేయితం దొరికింది..” అంటూ గోసరిల్లుతున్న తన దోస్తు మాటలకు అడ్డుపడుతూ.. మల్లో ప్రశ్న ఇసిరిండు గా ఎస్సై.
“అయ్యొ రామ! అన్ని పుల్లెందలు పడినవా? ఐతె నాకు మటుకు ఒక్క సంగతి వింతగ అన్పిస్తంది. ఒక్కళ్లు గాదు.. ఇద్దరు ఆడపిల్లలు నీ ప్రేమను ‘రిజెక్ట్’ చేసిన్రు గద.. నీ జాగల నేనుంటె కడ్డు స్త్రీ ద్వేషినయ్యేటోణ్ని! మరి నీకట్ల అన్పించలే? ఆడోళ్ల మీద కచ్చ పుట్టలే నీకు?” అని నవ్వుకుంట అడిగిండు.
“అయ్యో దోస్తూ! నువ్వు పోలీసోనివి! అన్ని ఎరికైన నీకు నేనేం జెప్పగలను! ఒక మగువ ఒక మగవాణ్ని వద్దనుకుంది అంటే.. ఆమె ప్రేమ, సాంగత్యం మాత్రమే అతణ్ని తిరస్కరించినట్లు అని గాకుండ, అసలుకు అతణ్ని మొత్తంగ ‘స్త్రీత్వం’ అనేదే తిరస్కరించడమని నేను అనుకున్న రెడ్డీ! నచ్చిన స్త్రీ ప్రేమను పొందేటి ఐశత్ ఉండదు శానమంది మగవాండ్లకు. చిన్నప్పటి ఆ కాలంల మనం అనుకునేటోళ్లం యాదికున్నదా నీకు.. ‘అసలేముంటదరా ఈ ఆడోళ్ల దగ్గర?’ అని! అది కేవలం పైనకు కన్పించే ‘ఆడతనం’ మాత్రమేగాదనీ, అది మగవాండ్ల ఒంటి కోరికను తీర్చేటి సింగారపు సోకుదనం అనుకునుడు పెద్ద పొరపాటనీ, ఆడతనమంటే ఒక అమూర్త అమృత భావన అని నాకు ఆలస్యంగ ఎరుకైంది. స్త్రీలోపటి ఆ ప్రేమామృతాన్ని నిండుగ పొందాలంటే.. అది నజ్రానలతోని, నాటకాలతోని గాదనీ, ప్రతి మగవాడు దానిని తన గుణంతోనే గెల్సుకోగలడని నాకు సమజైంది సోపతీ! ఇది సమజు జేసుకొనుడే ప్రతి మగవానికి ‘జన్మరంది’ అవ్వాలె మరి! ఆ ఇశారం, ఇగురం లేకుంటె.. నా లెక్కనే భంగవడతరు! అదీ గాకుంట అమ్మ లేకుండ పెరిగిన నాకు ఆడతనంలోని ‘అమ్మాయితనమే’ గానీ.. ‘అమ్మతనం’ బోధపడలేదు. అందుగురించే కావచ్చు.. స్త్రీ ప్రేమను గెల్చుకునేటి తొవ్వలో నేను జారిపడిన అనుకుంట!” అంటూ వేదాంతిలా వివరం చెప్పబట్టిండు ఒకనాటి ‘పోటుగాడు’ అని పేరెల్లిన ఆ గౌరీశంకర్.
“అది సరేగానీ.. మరి నవ్వేగిట్ల విచిత్రంగ ఆడమనిషి లెక్క మారుడెందుకు?”.
“ఎందుకంటవా రెడ్డీ.. ఎంతో గట్టిగ, నియ్యత్గ అనుకున్ననబ్బా.. ఒకామె కాడనో, ఇంకొకామె తాననో స్త్రీ ప్రేమ దొరుకలేదని స్త్రీలమీన కోపం, కచ్చ పెంచుకోలే! అసలా స్త్రీతత్వమేందో ఎసుమంటి ‘ఫిల్టర్స్’ లేకుంట అర్థం చేసుకోవాలెనని ఆరాటపడిన. ‘అందని ద్రాక్ష పుల్లన’ అని అనుకునేకన్న.. నేనే ఒక ద్రాక్ష తీగెనైన! నాలుగు తేనె సుక్కలు దొరుకలేదని గోసపడే స్థాయిలకెల్లి ఎదిగి.. ఇగొ జూడు నన్ను నేనే ఒక నిండు తేనెపట్టుగ రూపుదిద్దుకున్న. ‘ఆడదాన్ని అనుభవించుడు గాదు. అసలు ఆ ఆడతనాన్నే నాలోపట నేనే అనుభవించాలె’ అని అనుకున్న గాబట్టే.. ఇట్ల..!”.
“వండర్ఫుల్ గౌరీ! అయినగానీ, ఇంతజేసి అందరు నిన్ను ఆడదైన మగోడనో, ఆడి బట్టలోడనో, హిజ్రా అనో, ఇంకేదో అని అంటరుగానీ.. నీలోని ఆ ‘ఉమెన్హుడ్’.. గదే ఆ మగువతనాన్ని గుర్తిస్తరంటవా?” అంటూ చిరునవ్వుతోని కూల్గా ఇంకో సందేహం వదిలిండు బుడ్డారెడ్డి.
“మిత్రమా! నీ ప్రశ్న సంద్రమంత లోతైనది.. ఆకాసమంత ఎత్తయినది! నా అనుభవపూర్వకంగ.. నాకెరుకైనంత వరకూ అసలీ ప్రేమ, కామం, సుఖం, సంసారం.. ఇసువంటి భావాలన్నిటికీ అతీతంగ ఆవలి సరిహద్దులల్ల స్త్రీ మూర్తుల అంతర్మూలాల్లో తల్లివేరు లెక్క ఉండే ఆ స్త్రీతత్వాన్ని ఏ మగవాడు చూడగల్గుతడు? ఏ మొగుడు ఆ తత్వంతోని సంపూర్ణంగ సంలీనం కాగలడు చెప్పు ముందు నువ్వు? మగువ మనసు విశ్వరూపం.. మగువకే అగుపిస్తుందని నేను అనుకుంట! ఆ రూపాన్నే, ఆ తత్వాన్నే, ఆ లోతునే నేనిప్పుడు నాలోపట నేనే అన్వేషించుకుంటున్న. మీరిప్పుడు ‘నా ముంగిట ఒక హిజ్రా నిలబడి ఉంది’ అని అనుకోకుండా.. మీ మనసుకు అడ్డంగ ఎసువంటి ఫిల్టర్స్ లేకుండ నన్ను చూడగలిగితే.. నాలోనూ అచ్చమైన ఆడతనం, స్వచ్ఛమైన అమ్మతనం తప్పకుండ కన్పిస్తయి! వాటినే ప్రతి ఘడియలా నాకు నేనుగా నాలోలోపట నేను అనుభవించుకుంటున్న మిత్రమా! దాన్ని ఎవ్వల్లు గూడ గుర్తించాల్సిన పనిలేదు. అంతేగాదు.. జర సోచాయించు. ఆఖరి మాటగ ఇంకో మాటను అనుకుందామా! అసలీ ‘ఆడ – మగ’ అనేటి లింగతత్వాలు ఎక్స్ – వై అనేటి గా క్రోమోజోమ్ల దాగుడు మూతలాట మాత్రమేనని పెద్దబడిల మన ఇస్మాయిల్సారు సైన్స్ క్లాసులల్ల నేర్సుకున్న పాఠం ఒకటి చెప్పకుంటనె చెప్తుంది కద మరి! సరే తియ్గాని గా ముచ్చట గూడ.. అసలు నాకిదంత అనుభవసారంగ ఎరుకపర్చిన మా జమీల అక్కకు నా పానం సాక వోసినగానీ రుణం తీర్సుకోలేను. తనది సుత అటుఇటుగ నా కథే! నేను ఆడమనిషిగ మారిపోతనని అడగంగనే.. ముందుగాల వద్దంటె వద్దన్నది. కానీ, నా అసలు కథను విన్నంక నా ఉద్దేశంలోని నియ్యతిని బాగా ఇశారం జేసినంక ఒప్పుకొని, అవుసరమైన ఆపరేషన్లు, హార్మోన్ థెరపీ చేయించి.. ఇదిగో నాకీ సక్కని రూపును ప్రసాదించింది. బొంత పురుగోలె మిగిలి పోతనేమో అనుకున్న నేను.. నన్ను నేను లిబరేట్ చేసుకొని సకలవన్నెల సీతాకోక చిలుకను అయ్యాను. ఐ యామ్ ఎ ఫ్రీ బటర్ఫ్లై నౌ..! అంతేగాదు.. మా ఎల్జీబీటీ సోపతోల్లంతా నా జిమ్మెదారీ తీస్కొని నాతో ఒక బ్యూటీ బొటిక్ గూడ పెట్టిచ్చిన్రు. జరుగుబాటు మంచిగున్నది. అట్ల వాళ్లంత కూడి నాకు ఈ పునర్జన్మనిచ్చిన్రు!”.. అని గుండెలు ఎగసిపడే ఉద్వేగంతో తన కథను ముగించింది ఇప్పటి ఆ ‘గౌరక్క’.. ఒకప్పటి ‘గౌరీశంకర్’.
“శనార్తులు గౌరీ! నీకు వేయి శనార్తులు! ఎక్కడనో కాదుగానీ.. ఇప్పుడే ఇక్కడే నా ముంగిటనె నాకు నీలో ఆ పరమశివుని అర్ధనారీశ్వర రూపం అగుపిస్తున్నది!” అని అంటూ తన బాల్యపు సోపతిని ఆలింగనం చేసుకున్నడు.. ఎంతెంతనో నెనరుతోని పెద్దమనసు కల్గిన ఆ పోలీసు మిత్రుడు.
కరిగిపోయింది కర్పూర దీపమై ఆ గౌరి మనసు.
వేణు మరీదు
‘ఏ ఒక్కరి మేఘంలోనైనా నువ్వు ఓ ఇంద్రధనుస్సువై విరియాలి’.. అన్న ప్రసిద్ధ అమెరికన్ కవయిత్రి, ఉద్యమకర్త మాయ ఏంజిలో మాటను దృఢంగా నమ్మే ఆంగ్ల అధ్యాపకుడు వేణు మరీదు. స్వస్థలం ఖమ్మం జిల్లా పెనుబల్లి మండలం వంగ ముత్యాల బంజర గ్రామం. ప్రస్తుతం ఖమ్మంలోని బాలికల కళాశాలలో పనిచేస్తున్నారు. చిన్న వయసులోనే బోధనారంగంలోకి ప్రవేశించారు. పాఠశాల, కళాశాల స్థాయిలో విద్యార్థుల జీవితాలను.. ఎంతో ప్రేమతో, సునిశితంగా పరిశీలించడం వల్లే తనకు రచనా శక్తి అబ్బిందని వేణు మరీదు అభిప్రాయం. కాస్త ఆలస్యంగా రచనా వ్యాసంగం ప్రారంభించిన వేణు మరీదు, ఇప్పటికి 15 కథలు రాశారు. వాటిలో కాటుక కన్నుల సాక్షిగా, ది టాయిలెట్ గర్ల్, నాక్కొంచెం ఇంగ్లీషు కావాలి!, అచ్చమ్మవ్వ ఆరో నాణెం, ప్రెజెంటెడ్ బై వసుధ, అవ్వా బువ్వ పెట్టవే!, ఆ నలుగురు లేని నాడు కథలు.. పాఠకుల మన్ననలు పొందాయి.
వేణు మరీదు
85550 53547