‘అవ్వా కొంచెమాగవా.. ఓ ఐదు నిమిషాలైతే అన్నమొస్తది..’ ‘అన్నం ఉందా అయ్య’ అనడిగిన ఓ అవ్వను బతిలాడినట్టుగా అన్నడు అన్నం బెట్టే మనిషి. ఆయన మాటకు ‘సరే..’ అన్నట్టుగా ఎంబడున్న పిల్లతల్లినేస్కొని వొయి చెట్టు కింద కూసుండి అన్నం కోసం ఎదిరిజూస్తున్నదో అవ్వ.
‘ఓ పొల్లా.. అన్నమొచ్చినట్టున్నదే, పెడ్తున్న రు, నడువ్. ముందుగాళ్లయితే ఆ పిల్లకు అన్నందినిపియి, మనం తర్వాత తిందాం. ఇంటికి వొయ్యేసరికి ఏ యాళ్లయితదో.. పట్నంల వంద రూపాలు ఏ కొస్సకు మొదలుగావు..’ కోడలో.. బిడ్డో తెల్వదు గని ఆకలిబాధ తెల్సినామెనే అయి ఉంటదా అవ్వ. ఆ పిల్లతల్లి.. ‘ఆం తింటవా బిడ్డా పప్పుచారుంది, పెరుగుంది..’ అని అడుగంగనే మూణ్నాలుగేండ్లుంటయి గావొ చ్చు ఆల్ష్యం చేయకుంటనే తింటా అన్నట్టుగ తలికాయ ఊపింది. వాళ్ల గుసగుసలిన్న నేను ఓ ఇరువై ఏండ్లు ఎన్కకు వోయిన.
‘ఓ సరా… ఊకోరాదే. ఏమైతదే బక్కదానికి, ఏం గాద్.. ఆ ఆప్రీషన్ పాడుగాను ఎన్నటికున్నా తప్పది, ఇప్పుడు జేపిచ్చుకుంటనే పోరి మంచిగైతది. ఆ దేవు డు మనందున మా ఉంటడు’ మా సర సిన్నమ్మేడిస్తే అజ్జిరవ్వ ఊకోవెడ్తున్నది. ఒక్కటే సిన్నర్ర అటూ ఇటు పది పీట్లుంటది. కరెంటు వోయింది. నేన్ వొయి ఇట్ల కాలువెట్టిన్నో లేదో కరెంటు రానే అచ్చె. ఒక్కటే ఎర్ర బుగ్గ. సర సిన్నమ్మ ఏడ్పాపింది గని ఎగవోత మాత్రం ఇనవడ్తున్నది. ఈ ఏడ్పు ఎవ్వల్దిరో అని కాలు గడ్ప ఔతలేసి లోపల్కి జూసిన. పొక్కలువడ్డ బనీన్ల ఎడమదిక్కు శంకర్ బీడికట్ట వెట్టుకొని లుంగీమీదున్న సత్తన్న సిన్నబాపు ఒక్కటే మొకానేడుస్తున్నడు. కండ్లళ్లకెళ్లి నీళ్లు సర్రాసున బీడి కట్టమీద వడ్తున్నయి. నేన్ వొయి పక్కగ్గూసున్న. ‘ఏందే సిన్నబాపు, సిన్నపోరనివానే.. నీ దంటకు నేనత్త పా పట్నం…’ అని కండ్లు తూడ్సిన. ‘పోతవా బిడ్డ, సిన్నవాపుతోని’ సరవ్వకు కొంచెం దైర్నం వచ్చినట్టనిపించింది. ‘పోరగాండ్లు ఒర్రి సత్తరని సూత్తన్నవ్ గని, పట్నంల తిండిక్కొద్ది కర్సయితయా?’ సిన్నబాపు మాటందుకున్నడు.
‘కర్సుకు బయపడి పోరిని సంపుకుంటవా మరి’.., ‘ఆ పోరగాండ్లను మీ అవ్వగారింటికాడ ఇడ్సివెట్టి నువ్వుగూడ నాతోనిరా.. ఎన్నిరోజులన్న గానియ్యి.. బత్కుతే మనది, సత్తె దేవునిది..’, ‘దానికి నేనచ్చుడెందుకు పట్నం? సత్తీసుకు, నీకు రోజుకెంతయితయిది కర్సు..’, ‘ఈ పోరడు పూటకు పిరికెడు మా తింటడుగనీ, నేను మూడు పూటలా ఓటళ్ల తినుడంటే కొద్దయితయా.. నాతోనచ్చి ఏన్నో చెట్టుకింద మూడురాళ్లు పొందిచ్చి ఇంతన్నం బెడ్తే ఐపాయె. ఉన్నన్ని రోజులు తొక్కో, మొక్కో ఎల్లదీసుకుందాం..’, ‘అరేయ్ సత్తిగా పది వేలు కర్సయితే నేనిస్త, ముందయితే బక్కదాన్ని దావఖాన్లకు తీస్కపోర’ అని మా కన్కయ్య సిన్నబాపు సత్తన్న చెయిల పదివేలు వెట్టిండు.
తెల్లారి ఐదు గొడ్తున్నది. బక్కచిట్టీ (మా చెల్లె అక్షర) ఐదేండ్లుంటయి. ‘గుండెకు సిన్న రంధ్రం బడ్డది, ఆప్రీషన్ చెయ్యకుంటే బతుకద’ని డాక్టర్లు చెప్తే చెల్లెకు ఆప్రీషన్ చేపిద్దామని బైలెల్లినం. మా తొవ్వ పట్నం సాగుతున్నది. సాయంత్రం ఆరు గొట్టేసరికి జూబ్లీహిల్స్ అపోలో దావఖాన్ల దిగినం. సుట్టూ జంగలే. చెల్లెను దవాఖాన్ల షరీఖ్ జేసినం. పొద్దున ఆషాడ మల్లయ్య హోటల్ల తాగిన చాయ. మళ్లా దవాఖానకు వొయ్యేదాన్క ఏం లేదు. మా సిన్నబాపు పొద్దూకేసరికి మూడుమాట్ల తల్లెడు తినేటోడు ఆకలికి ఓర్సుకుంటున్నడని నాకర్థమైంది. ‘పారా ఇంత తినొద్దాం ఇగ’ అని వశపడక నాతోనన్నడు.
దావఖాన్లున్న ఓటల్ల అడిగితే ఫుల్మీల్స్ అర వై రూపాలన్నరు. సిన్నబాపుకు దైర్నంరాలే. కొంచెం అటేటువోతే ఏమన్న అగ్గువకు దొర్కుతది గావచ్చనే ఆశకు రెండుదిక్కులా షడాబ్లు దిగినం. ఎక్కడేం ఓటళ్లు లేకపొయ్యేసరికి దావఖాన్లున్న ఓటలే దిక్కయింది. కడుపులేం ఓసర లేదు. ఓటలాయనను ఫుల్ మీల్సియ్యిమన్నం. ఒక్కటే ఇత్తారిచ్చిండు. ఓ చెట్టుకింద గూసొని అదే ఇత్తార్ల ఇద్దరం దిన్నం. అన్నం నాక్కొంచెం ఇటన్నడు సిన్నబాపు. నేను రెండుబుక్కలు నోట్లె వెట్టిన్నో లేదో.. సిన్నబాపు తిన్నడు. తినే చెయ్యితోనే రెండు బుక్కలన్నం ఆయ న దిక్కన్న.. ఆయింత తిన్నంక కొసిత్తారి మల్సినం. అదిగూడ సరిపోలేదని నాకర్థమై ‘ఇంకో పాకెట్ తెచ్చుకుందామానే సిన్నబాపు’ అనడిగిన. ‘అద్దురా, కడుపు నిండింది, రేపు మళ్లా తిందాం తియి’ అన్న డు. చెయ్యి కడ్గి చెల్లె దగ్గరికి మల్లుర్కినం.
2022, అక్టోబర్ 10: ‘ఐదు రూపాల అన్నం’ తిందామని మింట్ కాంపౌండ్ కాడ ఆగిన నాకు ఓ అవ్వ ముచ్చట్లు నా పళ్లెంల ఉన్న పప్పు లెక్కనే మంచిగనిపిచ్చినయి. అవినుకుంటా ఓ ఇరువై ఏం డ్ల కింద పట్నంల అన్నం కోసం మేం పడ్డ తన్లాట ను యాజ్జేసుకున్న. గుర్తుచేసుకున్నా కొద్ది రెండు బుక్కలన్నం ఎక్కువనే జారింది.
గడ్డం సతీష్
99590 59041