పూర్వం నుంచీ అల్లుడంటే అపార గౌరవం, ఎంతో మర్యాద. మన ఆడబిడ్డను ఇస్తాం కాబట్టి, ‘ఇంటికొచ్చిన అల్లుణ్ని సరిగ్గా చూసుకోకపోతే.. రేపు కూతుర్ని ఏమైనా అంటడేమో అనే భయం. అత్తింటివారు సాగిచ్చుకుంటరేమో, బిడ్డను ఇబ్బందుల పాల్జేస్తరేమో అనే అనుమానం. కాబట్టే, ఇంటికొచ్చిన అల్లుడిని తమకు తోచినంతలో మంచిగా చూసుకుంటారు అత్తమామలు. ఆ ప్రయత్నంలో శక్తికి మించి ఖర్చుచేస్తారు. ఆ ఇబ్బందులను గుర్తెరుగని అల్లుళ్లు అత్తమామలను పీడించుకు తింటారు. గొంతెమ్మ కోర్కెలతో అత్తింట్లో సాగిచ్చుకుంటారు.
ఇద్దరు ముగ్గురు అల్లుళ్లు పండగలప్పుడు కలిస్తే.. ఆ హంగామానే వేరు. ఆ క్రమంలో అత్తమామలు పడే బాధ వర్ణనాతీతం. కాబట్టే, ఆడపిల్లల తండ్రులు ‘ఆరు రాజ్యాలు జయించగలం కానీ, అల్లుణ్ని జయించలేం’ అనే సామెతకు ప్రాణం పోశారు. అయితే, ఇప్పుడు పరిస్థితులు మారాయి. అత్తింటివారి పరిస్థితులను అల్లుళ్లు అర్థం చేసుకుంటున్నారు. కాబట్టే, ‘మా అల్లుడు బంగారం’ అంటూ మామలు నెత్తిన పెట్టుకుంటున్నారు. కానీ, ‘అడవిలో ఆంబోతై తినాలి! అత్తవారింట్లో అల్లుడై తినాలి’ తరహా సామెతలు మాత్రం వాడుకలోనే ఉన్నాయి.