కన్నీరవుతున్న నిజాన్ని
కాఠిన్యమైన చేతులతో తుడిచేయలేను
వంగిన విల్లు లాంటి దేహపు
అల్లెతాడును అమాంతం తెంపేయలేను
వెలుతురును గడ్డివాములా పేర్చుకుంటున్నా ఇప్పుడిప్పుడే
చీకట్లో జారిపడలేను
పచ్చటి చేను చాటలో పసిపిల్లల్లా ఎగురుతున్నది
కలల్ని కల్లోలితం చేసుకోలేను
జాజుపూతల ఇంట్లోకి వచ్చిన బంధువుల్ని
ఎలా దూరం చేసుకోగలను
దూలానికి ఓ దిక్కు ఆకలితోని తొట్లెల పిల్లగాని ఏడుపు
ఇంకో దిక్కు ఉరితాడు నిత్తెము ఊగుతనే ఉండే
కన్నీళ్ళతోనే పెంచినం నలుసుల్ని
అసలు నీళ్ల జాడేది మునుపు
వలస కడుపుల ఆకల్ని ఒంటె చూపుతోనే
నెమరేసిన కాలాల్లోకి ప్రయాణించలేను
రెప్పల మీద రాత్రి వెన్నెల గీతల్ని తుడిచి
జాగారం ముడుపు కట్టుకున్న రోజుల్ని మర్చిపోలేను
ఎండిన చెరువు ముందు రాబందువుల నీడలో
కుమిలిన క్షణాల్లోకి జారిపోలేను
ఇప్పుడు నేను మత్తడి ముందు నీటి
చుక్కల్లో స్నానం చేస్తున్న పాలపిట్టని
మట్టిలోకి అలవోకగా సాగిపోతున్న నాగలి కర్రును
మెహెందీ చేతులతోని దుఃఖపు ధారల్ని
తుడిచేసుకున్న అమ్మాయిని
మోతె బిందువుల్ని రాల్చేసుకొని
వృద్ధాప్యాన్ని కొయ్యకు తగిలించి
కొత్త చూపుతో ఈ మట్టిని
ముద్దాడుతున్న తరాన్ని మోసం చేయలేను
కటిక చీకట్ల విప్పని బాసింగంతోనే
పొలంల కరెంటు కోసం మూడు రాత్రులు గడిపిన
రోజుల్ని మళ్ళీ మళ్ళీ పలవరించలేను
పాములతో, తేళ్ళతో సహవాసం అక్కరలేదు
నేను ఇక్కడి మట్టిని
తెగించి కొట్లాడిన గౌరవ పతాకాన్ని
చూపుడు వేలుకు బంగారు కలల్ని చుట్టుకొని
రేపటి భద్రమైన బతుకులకు బాటలువేసిన
తేటకండ్ల తెలంగాణ ఆత్మని
-వేముగంటి మురళి
96765 98465