సృష్టిలో ఏ భాషస్తుడికైనా కన్నతల్లే పాలుపట్టి శబ్దార్థాలకు ప్రాణం పోయగలదు. నా మట్టుకు నాకు అమ్మ ముఖమందిరంలో కొలువైన శబ్దాకృతే వాగార్థాల సేద్యానికి నన్నో కృషీవలున్ని చేసింది. ఇక కవన కుతూహల రాగాన్ని ఆలపించకుండా ఎలా ఉండగలను కూతరాతలకున్న జననకాలం తెలియదుగానీ కనిపెంచిన ఏ మాతృమూర్తో మన అవ్వల రూపమెత్తి మాతృభాషకు ప్రతిరూపమైంది. తొలిసారి అమ్మఒడిలో ఆడుతున్న వేళ నా అవ్యక్త సౌందర్యానంద పదబంధం కోసం ఎన్నెన్ని పురుటి నొప్పులు పడ్డానో అమ్మకు గాక మరెవ్వరికీ తెలియదు గాక తెలియదు భాషకు తల్లే చిరునామా! పెంచేది నాన్న కావచ్చుగానీ ఆ చిరునామా వల్లనే ఆ వాగర్థాల వంతెన వల్లనే మన నిండైన జాతికి పర్యాయ పదమై జీవిస్తున్నది.
కావ్యలిపి పేర సంస్కృతం వచ్చినేటికీ మనలో తత్సమాల్ని కలుపుతూనే ఉంది ప్రాకృతం మరిన్ని తద్భావాలను చేర్చుతూనే ఉంది ఒకప్పుడు మన బిందె నిండా ఇవేకదా! ఉర్దూ ఆంగ్లభాషలైతే ఒకటి కాదు రెండు కాదు మన పదాలు ఉండాల్సిన చోట పత్యామ్నాయంగా మనం వాటినెట్లా వాడాలో నేర్పుతూనేఉన్నాయి! మనమేమో అమ్మ పరుషముంటే నాన్న సరళమనీ నాన్న పరుషమంటే అమ్మ సరళమనీ ఉభయాలు మనమని తాతకు దగ్గులు నేర్పినట్టు ఆధునిక ప్రౌఢవ్యాకరణ కర్తలకు కొదువే లేదు!
మన మున్నంతకాలం తెలుగు భానుని ప్రకాశానికి కొదివే ముంది! నేటికీ దేశభాషలందు జానుతెనుగు సజీవమే కదా! ఒకటి చెపుతాను విను ఏకాంత సమయాన్ని చూసుకుని రమణీయమైన వాగర్థాలను దోసిట పట్టి ఊపిరున్నంతకాలం వాటిలో దాగినపరిమళ సౌందర్యాన్ని ఆసాంతం అనుభవించడం నేర్చుకో నీదైన సహజ వైభవంలో దేవతలు సైతం మయూరాలై నాట్యవిద్యను నేర్పగలరు!
కూతను గౌరవించని రాత భాషవల్లే అచ్చులు హల్లులు ఉభయాలు మన స్వరపేటికలోంచి ఎలా మాయమై పోతున్నాయో గమనించక పోతే ఎలా? అనునిత్యం కొన్ని కొన్ని ధ్వనుల్ని కోల్పోతూనే ఉన్నాం. మరి కొన్ని స్వరాలు ఆత్మహననానికి సమీపంలోనే ఉన్నాయి! ఐనా ఇటాలియన్ ఆఫ్ ఈస్ట్ అన్న రహస్య రహదారిని వెడల్పు చేయడమే మన పని భాషామృతాన్ని ఆస్వాదించే ముందు దాని దుఃఖామృతాన్ని ఆవాహన చేయక తప్పదు మన మాతృభాష అజేయమైన ఒక మహానది ఎడారులను సైతం ఫలపుష్పాలతో సస్యశ్యామలం చేయగలదు మన గళ సీమలో శబ్దసాగరాన్ని నింపుకొన్నంత కాలం కవన వెలుగులు ఖండాంతరాలు దాట గలవు మన అజంత భాషకున్న అస్తిత్వ అమ్మతనమే పడిలేచి నిలువ గలదు
– నాళేశ్వరం శంకరం 94404 51960