మేడ పై ఒక్కడినే నిలబడి,
చూపుల కుంచెతో ఆకాశానికి
ఏకాంత రంగుల్ని అద్దుతున్నాను..
ఒక మిత్రుడు ఎప్పుడొచ్చాడో
గమనించలేదు….
నా ఒంటరి భుజంపై ఓదార్పు చేతితో,
ధైర్యాన్ని నిమురుతూ పక్కన నిల్చున్నాడు..
కనుగుడ్లను కమ్మేసిన చెమ్మలోంచి
వాడి రూపం మసకగా కనిపిస్తోంది..
ఏదో చెప్పబోతున్నాను కానీ,
మాటలు పెదాల సరిహద్దులు దాటకుండా,
పెగలని దుఃఖమేదో, జీర గొంతులో
అడ్డుపడుతోంది..
అంతా తెలుసన్నట్టు తలూపి,
సుడులుగా తిరుగుతున్న బాధను తుడుస్తూ…
వాడొక కథ చెప్పాడు..
వెలేసిన ఆకాశం నుంచి
రాలిపడ్డ ఒక తార,
మిణుగురులా మారి నేలపై
ప్రకాశించిన కథ అది
నన్నొక మిణుగురులా
మార్చే ప్రయత్నం వాడిది…
ఆ కండ్లల్లో నా మాట వినాలనే తపన..
ఈసారి రెట్టింపు మౌనాన్ని సృష్టించాను..
అంతలోనే..
చూడడానికి ఇష్టపడని ఒక దృశ్యం,
వినడానికి మనసొప్పని ఒక శబ్దం,
ఊరేగింపుగా వచ్చి
వీధి చివర్లో నర్తిస్తోంది..
బరాత్ మధ్యలో ఆమె రూపం
ముస్తాబై మెరుస్తోంది….
అప్రయత్నంగానే కండ్లు మూతబడ్డాయి..
వేట దృశ్యాలు వెంటాడుతుండగా,
గుండె మబ్బులు జారవిడిచిన బరువు,
అశ్రువర్షమై కురుస్తోంది..
మెల్లిగా నా భుజం వాడి చేతి
స్పర్శను కోల్పోయింది..
వాడికీ అర్థమైనట్టుంది..
బలంగా తగిలిన పంజా దెబ్బకు
ఇక జింక కోలుకోవడం కష్టమేనని