ఎన్ని విషాదాల్ని నిశ్శబ్దంగా మోసిందో శ్మశానం? మోడుబారిన మహా వృక్షంలా కుంగిపోయింది. ఎందరి కన్నీళ్లను గొంతులో నింపుకొందో ఈ మరుభూమి? ఆ గుండెకోతలకు సాక్ష్యంగా బీటలు వారిపోయింది. పేగు కాలుతున్న వాసన అలవాటు చేసుకుని, బూడిదను పూసుకోవడమే తన పనిగా మార్చుకున్న ఆ ప్రాంతం.. ఇప్పుడు మరో శరీరాన్నీ తనలో ఆవాహన చేసుకుంటోంది.
గౌరి అంత్యక్రియలు అయిపోయాయి. కొద్దిసేపటి క్రితం ఎగసి ఎగసి పడిన ఆ చితి.. ఇప్పటికి కాస్త శాంతించింది. మధ్య మధ్యలో చిన్న చిన్న మంటలు, సన్నటి పొగలు. అవి కూడా మెల్లగా ఆకాశమార్గాన్ని వెతుక్కుంటూ.. అంతిమ ప్రయాణం మొదలెట్టాయి.
గౌరి.. ఏం జీవితం చూసిందని? ప్రపంచం తనకేం అర్థమైందని? మొన్నే కదా పద్దెనిమిదొచ్చాయి. ఆ రోజు పట్టు పరికిణీలో గౌరిని చూసుకుని కుటుంబం అంతా ఎంత మురిసిపోయింది?
“నేను డాక్టర్ను అవుతానమ్మా” అంటూ, మెడలో బొమ్మ స్టెతస్కోప్తో, ఉత్తుత్తి మందులు రాసిస్తుంటే ఆ ఇల్లంతా ఎంత పొంగిపోయింది?
కలలు కనాల్సిన మనసు. వాటిని నిజం చేసుకోవాలని తపించే వయసు. అవి రెండూ కట్టెల సాక్షిగా కాలి బూడిదైపోయాయి.
అంత్యక్రియలకు వచ్చిన బంధుగణమంతా.. ఇక ఆ దుఃఖాన్ని మోయలేమంటూ అక్కడినుంచి ఇంటిదారి పడుతోంది.
“పద ఇంటికి వెళ్దాం”.. శేఖర్ను ఎవరో లేపబోయారు.
“లేదు.. మీరు వెళ్లండి. నేను వస్తా” అంటూ అక్కడే కూర్చుండిపోయాడు.
పద్దెనిమిదేళ్లకే కూతుర్ని కాటికి తీసుకొచ్చిన తండ్రి ఆవేదనను వాళ్లంతా అర్థం చేసుకున్నారు. తనను ఒంటరిగా వదలడం ఇష్టం లేకపోయినా, అంతకుమించిన ఉపశమనం ఎవ్వరూ ఇవ్వలేరని గ్రహించి, అంతా వెళ్లిపోయారు. చివరికి ఒక్కడే.. అతనొక్కడే మిగిలాడు.
మండుతున్న కూతురి చితికీ.. తనకూ పెద్ద తేడా ఏం లేదు. రెండూ శిథిలాలే.
తన కండ్లు రెండూ ఆ చితినే చూస్తున్నాయి. ఏదైనా అద్భుతం జరుగుతుందేమో? ఆ మంటల్లోంచి తన కూతురు..
“నాన్నా..” అంటూ పరుగెట్టుకుని వస్తుందేమో అన్న ఆశ. చిన్నప్పుడు దాగుడు మూతల ఆటల్లో..
ఎక్కడెక్కడో దాక్కునేది. వెతికీ వెతికీ
అలసిపోయి.. “గౌరమ్మా.. నేనోడిపోయానమ్మా!” అని ఓ చోట కూలబడితే,
“బూచ్” అంటూ వచ్చి భయపెట్టేది.
ఇప్పుడూ అలానే వస్తుందేమోనన్న ఆశ.
విధి ఆటలెప్పుడూ వికృతంగానే ఉంటాయి. ఒక్క రాత్రిలో తన కూతుర్ని, తనతో పెనవేసుకున్న కలల్నీ కనికరం లేకుండా మాయం చేసింది.
చీకటి పడుతోంది. ఇక అక్కడ్నుంచి బయల్దేరక తప్పలేదు. శేఖర్ కారు రోడ్డెక్కింది. చేతులు స్టీరింగ్పై ఉన్నాయంతే. ఆలోచనలు మాత్రం ఎక్కడెక్కడో తిరుగుతున్నాయి.
“నాన్నా!”..
గౌరి పిలిచినట్టు అనిపించి.. ఉలిక్కిపడింది శేఖర్ గుండె. సడన్ బ్రేక్ వేశాడు.
వెనుక సీటు ఖాళీగా వెక్కిరించింది. చుట్టూ చూశాడు. రోడ్డు సైతం నిర్మానుష్యంగా ఉంది. పక్కనున్న నీళ్ల బాటిల్ అందుకుని రెండు గుటకలు వేసి, కాస్త నెమ్మదిపడ్డాడు. కారు మళ్లీ స్టార్ట్ చేయబోయాడు.
“నాన్నా!”.. మళ్లీ గౌరి పిలుపే.
ఇన్నేండ్లుగా చెవులకు అలవాటైన పిలుపు. తన ఖాళీ మనసును ప్రేమతో నింపిన పిలుపు. తనదే.. తన గౌరీదే!
మళ్లీ సడన్ బ్రేక్ వేశాడు.
తిరిగి చూస్తే.. వెనుక సీట్లో గౌరీ. తనను తానే నమ్మలేకపోయాడు. తెల్లబట్టలో చుట్టిన ముద్దబంతిలా ఉంది. చుట్టూ ఓ రకమైన కాంతి. బహుశా.. అప్పటికే దేవుళ్లు తమలో కలిపేసుకున్నారేమో? తను పుట్టినప్పుడు తొలిసారి చేతుల్లోకి తీసుకుంటున్నప్పుడు కూడా అంతే. తెల్లని దుప్పట్లో.. ఓ అపురూపమైన వస్తువును చుట్టి ఇచ్చిన అనుభూతి కలిగింది. ఇప్పుడూ అంతే. కానీ, అప్పటికీ ఇప్పటికీ తేడా ఒక్కటే.
ఆ కండ్లల్లో జీవం లేదు.
“వచ్చేశావా గౌరీ! నాకు తెలుసు నువ్వొస్తావని”.. ఆనందం, దుఃఖం, ఆశ్చర్యం, ఆవేదన.. ఇవన్నీ కలగలిపిన గొంతుతో అన్నాడు.
“ఓ నిజం తెలుసుకుందామని వచ్చా!”.. చాలా ప్రశాంతంగా అన్నది గౌరి.
“ఏంటా నిజం?” నిజం చెప్పేస్తే గౌరి లేక పోవడం ఓ కలలా మారిపోతుందేమోనన్న ఆత్రుతతో అడిగాడు.
“నన్నెందుకు చంపేశావు నాన్నా!” చాలా మామూలుగానే అడిగింది.
కానీ, శేఖర్ గుండె బద్దలైంది. ఆసుపత్రిలో ప్రాణాలతో పోరాడుతూ, తన చేతుల్లోనే శాశ్వతంగా కన్ను మూసినప్పుడో.. గౌరి చితికి నిప్పు పెడుతున్నప్పుడో బద్దలవ్వాల్సిన గుండె అది. అప్పుడు నిబ్బరంగానే ఉంది. ఇప్పుడు మాత్రం ఒకే ఒక్కమాటతో తునాతునకలైంది.
‘నేను నిన్ను చంపుకోవడం ఏంటి?’ అని అడుగుదామనుకున్నాడు. కానీ.. ఆ మాట సైతం గొంతులోంచి బయటికి రావడంలేదు.
“నేనంటే నీకు చాలా ఇష్టం కదా నాన్నా! కానీ, ఆ ఇష్టాన్ని ఒక్కసారి కూడా చూపించ
లేదెందుకు?”.
శేఖర్ ఇంకా తేరుకోలేదు.
“ఎప్పుడూ పోగ్రెస్ కార్డులూ, మార్కులే తప్ప.. నాపై నీ ప్రేమ ఎప్పుడూ చూపించలేదెందుకు నాన్నా?”.
ఇప్పుడు తేరుకున్నా.. సమాధానం చెప్పలేడు.
“పరీక్ష తప్పితే అంతా అయిపోయినట్టేనా నాన్నా? నాపై అంత ప్రేమ ఉన్నప్పుడు, కొంతైనా జాలి చూపించాల్సింది. నీ పరువంతా నా వల్లే పోయినట్టు.. నేనేదో చేయరాని తప్పు చేసినట్టు.. నన్ను చూస్తుంటే తట్టుకోలేకపోయా నాన్నా!”.
“తప్పు చేసిన వాళ్లకు మరో అవకాశం ఇస్తారట. నాకెందుకు ఇవ్వలేదు నాన్నా! ‘ఈ సారైనా బాగా చదివి పాసవుతావా?’ అని నువ్వు నవ్వుతూ అడిగితే.. ఆ బాధంతా మర్చిపోయి నీకోసమైనా బాగా చదివేదాన్ని కదా నాన్నా!”.
ఒక్కొక్క మాటా తనను ఛిన్నాభిన్నం చేస్తోంది. ఒక్కొక్క ప్రశ్న తనను సూటిగా నిలదీస్తోంది. తన దగ్గర వీటికి సమాధానాలున్నాయా? ఉన్నా చెప్పగలడా? చెప్పినా.. ఆ పసిమనసు అర్థం చేసుకోగలదా? చేజారిపోయిన కాలాన్నీ, ఆ ప్రాణాన్నీ తాను తిరిగి తీసుకురాగలడా?
“చెప్పు నాన్నా.. నన్నెందుకు చంపేశావ్?”.
* * *
గౌరి ఫొటో ముందు దీపం వెలుగుతోంది. మధ్యమధ్యలో ప్రమిదలో చమురు పోసి, ఒత్తు సరి చేస్తున్నారెవరో.
ఇంటికి దీపం కావాల్సిన అమ్మాయి.. ఇప్పుడు మరో దీపం ఆసరా తీసుకొందన్న మాట.
నిర్మల ఆ ఫొటోవంకే దీనంగా చూస్తోంది.
“అమ్మా.. స్కూల్కు వెళ్తున్నా!”.
“అమ్మా.. మా ఫ్రెండ్ ఉష దగ్గరికి వెళ్తున్నా!”.
“అమ్మా.. పార్కుకు వెళ్లి ఆడుకుని, ఓ గంటలో వచ్చేస్తా!”.
.. ఇలా అన్నీ చెప్పేది.
“అమ్మా.. దేవుడి దగ్గరికి వెళ్తున్నా! ఇక ఎప్పటికీ రాను” అని ఎందుకు చెప్పలేకపోయింది.
నిన్న సరిగ్గా ఆరు గంటలకు మంచంపై నురగలు కక్కుకుంటూ కనిపించింది గౌరి.
అప్పటికి కొన ఊపిరితోనే ఉంది. కానీ, అమ్మగా తన ప్రాణాలు పోయాయి. తరవాత ఏదేదో జరిగింది. అవేవీ తన మెదడుని దాటి లోపలికి వెళ్లలేకపోయాయి.
“గౌరికి ఏం కాదు.. మళ్లీ ఎప్పటిలానే నవ్వుతూ వచ్చేస్తుంది” అన్నాడు శేఖర్.
నమ్మేసింది.
“కాస్త క్రిటికల్ అంతే.. రెండ్రోజుల్లో అంతా సర్దుకుంటుంది” అని ధైర్యం చెప్పారు సమీప బంధువులు.
నమ్మేసింది.
“ప్రాణాలతో పోరాడుతోంది. దేవుడే కాపాడాలి! తాను తప్పకుండా కాపాడతాడు!”
ఇంకెవరో చెప్పారు.
అదీ నమ్మేసింది.
“సారీ.. గౌరీ ఇక లేదు!” అన్నారు డాక్టర్లు.
అది మాత్రం నమ్మలేదు. అప్పట్నుంచి.. ఏదీ నమ్మడం లేదు. గోడకు ఆన్చిన ఆ ఫొటో వంకే చూస్తూ ఉండిపోయింది.
లేచి వాష్రూమ్కు వెళ్లింది. చల్లటి నీళ్లు మొహం మీద చల్లుకుంది.
“గౌరికి అన్నీ నీ పోలికలే. అచ్చం వాళ్ల అమ్మ నోట్లోంచి పుట్టుకొచ్చింది” ఇలాంటి మాటలు మరోసారి గుర్తొచ్చాయి.
అద్దంలో తనను తాను చూసుకుంది. చిత్రంగా తాను మాయమై.. గౌరి కనిపించింది.
తనవైపే చూస్తోంది. తన కండ్లలోకే చూస్తోంది.
“అమ్మా!”.
నిన్న ఆరింటికి ఆగిపోయిన తన గుండె.. ఇప్పుడు మళ్లీ కొట్టుకుంటున్నట్టు అనిపించింది.
“గౌ.. రీ..”
వెంటనే ఒడిలోకి తీసుకోవాలని చేతులు చాచింది. కానీ.. అద్దం అడ్డుపడుతోంది. అందులోంచి గౌరి బయటికి రావడం లేదు.
“నన్నెందుకు చంపేశావ్ అమ్మా?”.
ఆ అమ్మలో ఒక్కసారి ఉలికిపాటు. బహుశా ఏ కన్నతల్లికీ ఈ ప్రశ్న ఎదురై ఉండదు.
‘నా బిడ్డను నేను చంపుకోవడం ఏమిటి? నేను పెంచి పోషించిన ప్రాణం. నా చేతులతో తీసేసుకుంటానా? మరీ అంత కసాయిదాన్నా?’ అని తనను తాను ప్రశ్నించుకుంది.
“అవునమ్మా.. నువ్వే చంపుకున్నావ్!”.
ఆ అమ్మ నోటి నుంచి ఇంకొక్క మాట కూడా బయటికి రావడం లేదు.
“కాలేజీ నుంచి వచ్చేటప్పటికి కాస్త ఆలస్యం అవుతుంది. అనుమానంతో చూస్తావ్. నాకేదో ఫోన్ వస్తుంది. తప్పు చేసినట్టు నిలదీస్తావ్. ఎవరితోనో కాస్త నవ్వుతూ మాట్లాడుతూ కనిపిస్తా. నీ చూపులకు అక్కడే సగం చచ్చిపోతా”.
“నా భయాలు నావి కదా తల్లీ!”.
“అలాగని నేను నిన్ను చూసి భయపడ
కూడదు కదా అమ్మా!”.
కొయ్యబారిపోయింది ఆ తల్లి.
“రోడ్డుమీద నుంచి వచ్చేటప్పుడు చాలామంది వికృతమైన చూపుల్ని దాటుకుని వస్తున్నానమ్మా.. ఇంట్లో కూడా అలా చూస్తుంటే, ఇక ఉండాలని అనిపించలేదమ్మా! నువ్వు కాస్త నమ్మి ఉండుంటే, నాకు కాస్త నమ్మకం ఇచ్చి ఉండుంటే.. నేనింకా ఉండేదాన్ని కదమ్మా!”.
“చెప్పమ్మా.. నన్నెందుకు చంపేశావ్?”.
* * *
స్టాఫ్రూమ్లో కూర్చున్నాడు మదన్. లాంగ్బెల్ కొట్టి చాలా సేపయ్యింది. అప్పటికే స్టాఫ్లో చాలామంది ఇండ్లకు వెళ్లిపోయారు.
‘పాపం.. గౌరి! చలాకీగా ఉండేది. ఇలాంటి నిర్ణయం తీసుకుంటుందని అనుకోలేదు..’ అందరి నోటి నుంచీ ఇదే మాట వినీ వినీ.. ఆ గోడలకూ గౌరిపై జాలి వేసింది. ఆఫీస్ బాయ్ కాఫీ తెచ్చి చాలా సేపయ్యింది. చల్లారిపోయిన ఆ కప్పు చుట్టూ.. ఈగలు స్వైరవిహారం చేస్తున్నాయి.
సెల్ఫోన్ పదే పదే మోగుతోంది. కానీ, దాన్ని పట్టించుకునే పరిస్థితిలో లేడు. స్టాఫ్రూమ్లో కాల్చకూడదని తెలిసినా సిగరెట్ ముట్టించాడు. అది తన మరో బలహీనత.
ఆ పొగల్లోంచి గౌరీ రూపం ప్రత్యక్షమైంది.
“గౌ.. రీ..”
వందలమంది విద్యార్థుల ముందు పాఠం చెప్పేటప్పుడు సైతం తొణకని మదన్.. తొలిసారి తడబడ్డాడు.
“మీరంటే నాకు చాలా ఇష్టం సార్!” నిర్మలమైన గొంతుతో అన్నది. ఆ కండ్లలో మదన్కు చాలా అభిమానం కనిపించింది.
కానీ, వాటిని సూటిగా చూడలేకపోతున్నాడు.
“లెక్కలు బాగా చెబుతారు. బాగా నవ్విస్తారు. ఈ కాలేజీ మొత్తానికి మీరే మా ఫేవరెట్!”.
మదన్ ఇంకా షాక్లోనే ఉన్నాడు.
“కానీ.. నన్నెందుకు చంపేశారు సార్?”.
పాయింట్ బ్లాంక్లో పిస్తోల్ పెట్టి కాల్చినట్టు అనిపించింది.
“నేనా.. నిన్నా!”.
“అవును సార్.. మీరే. ఎంత కష్టమైన లెక్కయినా సులభంగా అర్థమయ్యేలా చెబుతారు. కానీ, మీ చేతలే నాకింకా అర్థం కాలేదు సార్. దగ్గరికి తీసుకుని ప్రేమగా పాఠం చెబుతున్నట్టే ఉంటుంది. మీ కండ్లు పుస్తకంపైనే ఉంటాయి. కానీ, మీ చేతులే నా శరీరంపై ఎక్కడెక్కడో తిరుగుతుంటాయి. గొంగళిపురుగు పాకినప్పుడు కూడా అలా అనిపించలేదు సార్. మీరేంటి.. ఇలా? నన్నెందుకు.. ఇలా? ఈ విషయం మిమ్మల్ని చాలాసార్లు అడగాలనుకున్నా. కానీ, నన్నెప్పుడు మాట్లాడనిచ్చారు? నేను కనిపించగానే మీ చూపులెందుకు అంత క్రూరంగా మారిపోతాయి? మీ నవ్వెందుకు అంత విషపూరితంగా ఉంటుంది. మీక్కూడా నా అంత కూతురుంది కదా సార్!”.
ఫ్యాను స్పీడుగా తిరుగుతున్నా.. మదన్కు చెమటలు పట్టేస్తున్నాయి.
“ఇంటికెళ్లి ఎన్నిసార్లు ఏడ్చానో లెక్కేలేదు సార్. మీరంటే ఇష్టం కదా! మీరు నా ఫేవరెట్ కదా! అందుకే ఎవ్వరికీ చెప్పలేకపోయా సార్!”.
“నన్నూ మీ కూతురిలానే చూసుకుంటే బాగుండేది సార్. నేనూ బాగుండేదాన్ని.. ఇప్పటికీ ఉండేదాన్ని సార్!”.
మదన్ గొంతు తడారిపోతోంది.
“చెప్పండి సార్! నన్నెందుకు చంపేశారు?”.
* * *
చేతిలో ఉన్న పుస్తకాల్ని విసిరికొట్టాడు గని. కాగితాలన్నీ ఆ గదిలో చిందరవందరగా పడ్డాయి.
అందిన వస్తువులన్నిటినీ నేలనేసి కొడుతున్నాడు. కాసేపటికే ఆ గదంతా.. రణరంగాన్ని తలపించేలా మారిపోయింది.
“గౌ.. రీ.. ఎంత పనిచేశావ్!” దిక్కులు పిక్కటిల్లేలా అరిచాడు.
“మరి నువ్వు నన్నెందుకు చంపేశావ్?” స
మాధానంగా ఓ గొంతు వినిపించింది.
తిరిగి చూస్తే.. గౌరి.
గని గుండెల్లో రాయిపడింది. తను చూస్తోంది నిజమేనా? తను గౌరీయేనా?
తనవైపే తీక్షణంగా చూస్తోంది గౌరి.
“నన్నెందుకు చంపావ్ గనీ!”.
“నిన్ను నేను చంపడం ఏమిటి గౌరీ. నువ్వంటే నాకు ప్రాణం.. ఇష్టం. నువ్వు నా బెస్ట్ ఫ్రెండ్వి”.
“కదా.. నేను నీ బెస్ట్ ఫ్రెండ్ని కదా.. మరెందుకు దాన్ని ప్రేమగా మార్చాలని చూశావ్?”.
“నిన్ను ప్రేమించా గౌరీ”.
“కానీ, ఆ ఫీలింగ్ నాకు కూడా కలగాలి కదా? అదే చెప్పా. నువ్వేం చేశావ్. భయపెట్టావ్. బెదిరించావ్. చచ్చిపోతా.. లేదా చంపేస్తా అన్నావ్. ప్రేమంటే ఇదా? ప్రేమ ఇలా కూడా ఉంటుందా? ఇలాంటి ప్రేమ నాకొద్దు గనీ!”.
చేతులతో పని లేకుండా చెంపలు పగులుతున్నాయ్.
“ఇన్నేళ్లూ నీలో నేను ఓ స్నేహితుణ్ని చూశా. నువ్వు అది తప్ప అన్నీ చూస్తున్నావని తెలిసి భరించలేకపోయా. నీ చేతుల్లో చచ్చిపోవడం, నీ వల్లే చచ్చిపోవడం రెండూ ఒకటే. అందుకే ఆ నిర్ణయం తీసుకున్నా!”.
సమాధానాలు కూడా వెదుక్కోలేక
పోతున్నాడు గని.
“చెప్పండి.. మీరంతా నన్నెందుకు
చంపేశారు?”.
.. ఇది ఇప్పుడు గౌరి ప్రశ్న మాత్రమే కాదు. గౌరి లాంటి చాలామంది అమ్మాయిల ప్రశ్న. ఈ ప్రశ్నకు ఈ నలుగురూ సమాధానం చెబితే సరిపోదు. సమాజం మొత్తం చెప్పాలి. చెప్పి తీరాలి. ఏ మూల ఏ అమ్మాయి బలవన్మరణానికి పాల్పడినా, ఆ పాపంలో కొంత వాటా ఈ సమాజం మొత్తానికీ ఉంది. మన పక్క చూపులో, అనుమానపు మాటలో, అపార్థం చేసుకోవడం వల్ల తీసుకునే నిర్ణయమో.. అందుకు కారణం కావొచ్చు. మరి మీ దగ్గర సమాధానం ఉందా?
– మహమ్మద్ అన్వర్
83280 68484