ఆకాశం పచ్చికుండలా.. ఏ క్షణాన్నయినా వానవచ్చేలా ఉంది. ఉదయం పదిగంటలైంది. అప్పటికే అందరూ వచ్చి, ఊరిమధ్యలోని గంగరావి చెట్టుకింద కూర్చున్నారు. ఇంకా పెద్దమనుషులు రాలేదు.ఓ పక్కన చదునైన బండరాయి మీదకూర్చుని ఉంది రసూల్బీ. మనిషి కాస్త మొరటుగా, బలిష్ఠంగా ఉంది. చూపులు చురుగ్గా, ధీమాగా ఉన్నాయి.
ఆమెకు కాస్త పక్కగా సిమెంట్బెంచీ మీద నయీమ్ కూర్చున్నాడు. యవ్వనం పూర్తవుతున్న దశలో.. కాస్త అమాయకంగా, కొంచెం మర్యాదగా ఉన్నాడు.
అతనికి కాస్త ఎడంపక్కన కొద్దిదూరంలో సఫియా నిలబడి ఉంది. నవ్వుతున్నట్లుండే కళ్లు ఆమెవి. చామనఛాయలో ఉన్నా.. అందగత్తెలా అనిపిస్తుంది. ఆమె చంకలో ఏడాదిలోపు పిల్లాడు.“వొస్తున్నరు.. వొస్తున్నరు” అన్నారెవరో.
కుర్తా – పైజామాలు వేసుకున్న ఇద్దరు, ప్యాంటూ – షర్టుల్లో ఉన్న మరికొందరు చెట్టుకిందికి వచ్చారు. అందరూ లేచి నిలబడి నమస్కరించారు. అక్కడ వేసి ఉన్న ప్లాస్టిక్ కుర్చీల్లో నలుగురు కూర్చున్నాక.. మిగతావాళ్లంతా సిమెంట్బెంచీల మీదా, అక్కడున్న రాళ్లమీదా సర్దుకుని కూర్చున్నారు.
“ఏందసలుకు పంచాయితీ?”.. తెల్లగడ్డం,నల్లటోపీ ఉన్నాయన అడిగాడు.
“గది మాట్లాడనీకే వొస్తిమి. ఎవరు ముందుగాల జెప్తరు?” అడిగాడు ఇంకో పెద్దమనిషి.
కాసేపు ఎవరూ మాట్లాడలేదు.
“ఏందమ్మా మాట్లాడ్తలేరు?
రసూల్బీ.. నువ్వేచెప్పు. పెద్దదానివి. మీదికెల్లి పంచాయితీ కూడా నువ్వే పెట్టిచ్చినవ్ గద!” అన్నాడు ఇంకొకాయన.
“ఎవలు పెట్టిస్తె ఏమున్నది భాయి! మా ఇంట్ల పరిస్థితి మంచిగలేదు. నా కొడుక్కు ధోకా
అయింది. గందుకనే మాట్లాడేతందుకు పెట్టిచ్చిన” అన్నది రసూల్బీ స్థిరంగా.
“ముందుగాలకెల్లి ఏమైందో చెప్పు! అందరికి సమజ్ అయితది” అని యాకూబ్ అన్నాడు.
రసూల్బీకి అన్న వరుస అవుతాడు.
“ఏంలేదు భాయి! చిన్నప్పటికెల్లి ఎన్ని బాధలుబడ్డనో.. ఎంత తక్లీఫులు జూసిన్నో నాకే ఎరుక! మా అమ్మీకింద ఎంతపని జేసుకుంట తిప్పలుబడ్డ!
గీపోరడు గింత మొల్క కాన్నుంచి.. వాన్ని జూసుకుంట, వానికోసమే బతికిన! గీపిల్ల అన్నబిడ్డే గదా.. తల్లిలేని పోరి. పనిపాట జేసుకుంట కలిమిడిగ ఉంటదనుకుంటె.. దీనికి మాయరోగం పుట్టింది. నా కొడుకు అందర్ల తెలివిగ బతుకాల్నని కడుపుగట్టుకొని, అప్పుసప్పుజేసి.. తినితినక ఉండుకుంట.. వాన్ని మా అక్కకొడుకుల సోపతికి మస్కట్ పంపితి. వాడు రెక్కలుముక్కలు జేసుకొని, నెత్తురు శెముటగాంగ పనిజేసి.. పైసలు సంపాయించి పంపుతాంటే.. గీ బద్మాష్ దానికి కావురంబట్టి, గా ఆరెంపీ డాక్టర్ గాన్ని పట్టుకున్నది. నా కండ్లుగప్పి వానితోని కులుకుతాంది. గీ పోరడు కూడా వానికి పుట్టినోడే! ఖాందాన్ జెడగొట్టే పోరి మాకొద్దు. మీరే నాయం జెప్పుండి!”.. నిప్పులు కురిపించే కళ్లతో సఫియా వైపు చూస్తూ గబగబా అన్నది రసూల్బీ.
సఫియా తల దించుకుని వింటున్నది. అత్త అంటున్న మాటలకు ఆమె ముఖం జేవురించింది. నయీమ్
అభావంగా విన్నాడు.
“ఏం మాట్లాడ్తున్నవ్? మా బెహెన్ మీన ఝూటామాటలు చెప్తున్నవ్ పుప్పూ! మా అక్కను ఏమన్నంటె ఊకునేదిలేదు!” అంటూ ఆవేశంగా ముందుకొచ్చాడు
ఓ యువకుడు. సఫియా తమ్ముడు అన్వర్.
“అరేయ్ అన్వర్! జర రుకో! గుస్సా జేస్తున్నవేంది? నిన్ను అడిగినప్పుడు జెప్పు! అప్పడిదాక గమ్మున కూసో!” అన్నాడొకాయన.
“ఇంక ఎవలన్న వచ్చేటిదుందా?”
అడిగాడు పెద్దమనిషి.
అప్పుడే మోపెడ్ మీద అక్కడికి వచ్చాడు ఒకతను.
“ఏమైందిరా.. వొస్తున్నడా?”.. అతణ్ని అడిగాడు పెద్దమనిషి.
“అహ! రానన్నడు”.
“వాడెందుకొస్తడు? చేసేది చేసిండు! గిప్పుడు ఇంట్ల పండుకొని రానంటాండు” అక్కసుగా అన్నది రసూల్బీ.
“నువ్వుండమ్మా! నడిమిట్ల మాట్లాడకు! సదానందం ఏమన్నడురా యూసఫ్?” అనడిగాడు పెద్దమనిషి.
యూసఫ్ ఏమీ మాట్లాడలేదు.
“ఫర్వా నై! ఏమన్నడో చెప్పు!” అన్నాడాయన.
యూసఫ్ నోరువిప్పాడు.
“ఆయినెసుత కొంచెం గరం మీదనే ఉన్నడు. ‘మా కులపెద్దల పర్మిషన్ లేకుండ నేనెందుకొస్త? మా కులంల పంచాయితీ అయితె ఒస్తగని! నేను ఆ ముసల్దానికి జెరమొచ్చినా, వాళ్లింట్ల ఎవ్వరికి ఒంట్లె బాగలేకపోయినా.. ఎప్పుడు పిలిస్తె అప్పుడొచ్చి, మందులిచ్చి వైద్యం జేస్తె.. నామీద పుండాకోర్ మాటలు మాట్లాడి బద్నాం జేస్తదా? నా శెల్లె అసుమంటి పిల్లతోని నాకు సమ్మందం అంట
గడ్తదా? దానిసంగతి జూస్త! ఒదిలిపెడ్తనా!?’ అన్నడు” అని చెప్పిండు యూసఫ్.
సఫియా అత్త ముఖంవైపు చూసింది. ఆమె కళ్లల్లో ఎర్రజీరలు కనిపించాయి.
“నువ్వేం జెప్తవో చెప్పు నయీమ్” అన్నాడు పెద్ద
మనిషి.. సంభాషణను మారుస్తూ.
నయీమ్ కాసేపు తల్లివైపూ.. భార్యవైపూ.. ఆమె
చేతుల్లో ఉన్న పిల్లాడివైపూ మార్చిమార్చి చూశాడు.
“నాకు ఏం చెప్పాల్నో తోస్తలేదు. దిమాక్ పని
జేస్తలేదు” అన్నాడు రెండుచేతుల్లో తల పెట్టుకుని.
“వాడేం జెప్తడు? వాడు రాజ్యం ఇడిశిపెట్టి ఏడ్నో ఉండబట్టె! వాడు ఈడ్నే ఉండి సూస్తె ఎరుకయ్యేటిది! అట్ల వానికి కండ్లపడ్తె.. చీరి ఉప్పుకారం పెట్టెటోడు! వానికీ పిల్లవొద్దు!” అన్నది అక్కసుగా రసూల్బీ.
“నువ్వుమటుకు జూసినవా పుప్పూ! నిజంగ జెప్పు! అల్లాకీ కసమ్!” అన్నాడు అన్వర్.
“ఛుప్! చిన్నపోరనివి. నీకేం ఎర్కని మాట్లాడుతానవ్? గమ్మునుండు”.. అన్వర్ని కసిరింది రసూల్బీ.
“మా బెహెన్కి గింత అన్యాలం జరుగుతుంటె నేనూకుంటనా? చిచ్చా.. మీరడుగున్రి!” అంటూ అఫ్జల్ పాషా వైపు చూశాడు అన్వర్.
ఆగమన్నట్టు సైగచేశాడు అఫ్జల్. అతనికి రసూల్బీ వదిన వరసవుతుంది. ఆమె సంగతంతా తెలుసు. అఫ్జల్ మూడుసార్లు మక్కా వెళ్లివచ్చాడు. నిజా
యతీగా, నిక్కచ్చిగా ఉంటాడు. మిగతా పెద్దమనుషులంతా అతని మాటను గౌరవిస్తారు.
అఫ్జల్ ఓసారి రసూల్బీ వైపు చూశాడు. కోడల్ని ఎలాగైనా తరిమేయాలన్న పట్టుదలతో ఉన్నట్టుంది. అటు చూస్తే నయీమ్.. మంచివాడే గానీ తల్లిమాట జవదాటలేడు. వచ్చేముందే ఆ ఇంటి విషయాలన్నీ తెలుసుకున్నాడు అఫ్జల్.
రసూల్బీ తండ్రి దూది ఏకి పరుపులు కుట్టేవాడు. దానిమీద ఆదాయం అంతంత మాత్రంగానే ఉండేది. ఇద్దరుపిల్లలు చిన్నగా ఉన్నప్పుడే టీబీవచ్చి చచ్చిపోయాడు. బంధువులెవరూ దగ్గరికి రానివ్వలేదు. తినడానికి గుప్పెడు గింజలు దొరక్క.. చెప్పలేనన్ని బాధలుపడింది రసూల్బీ తల్లి ఫరీదా. మెరిగెలూ, పరిగెలూ ఏరుకోవడానికి కళ్లాల చుట్టూ తిరిగేది. ఎవరేం పనిచెపితే.. అది చేసేది. నాట్లూ – కలుపులూ, కోతలూ –
నూర్పిళ్లూ.. అన్ని వ్యవసాయ పనులూ నేర్చుకుంది. ఆ పనులు లేనప్పుడు తాపీమేస్త్రీల దగ్గర కూలికి వెళ్లేది. రైస్ మిల్లుల్లో హమాలీ పనికి వెళ్లేది. కొడుకునూ, కూతుర్నీ ఏమాత్రం గారాబం చేయకుండా.. చిన్నప్పట్నుంచీ పనినేర్పుతూనే పెంచింది. తనూ.. పిల్లలు చేసిన కష్టంతో డబ్బులు కూడబెట్టి, రెండెకరాల పొలం కొన్నది. కొడుకు సుతారి పని నేర్చుకుని బాగానే పొదుపుచేశాడు. ఫాతిమా, సఫియా, అన్వర్ పుట్టగానే అతని భార్య చనిపోయింది. మళ్లీ పెళ్లి చేసుకుంటే రెండోభార్యకు కూడా ఇద్దరు పిల్లలు కలిగారు. అతని మీదా, అతని సంపాదనమీదా రెండోభార్య ఎప్పుడైతే పట్టుసాధించి పెత్తనం సాగించడం మొదలుపెట్టిందో.. ఫరీదా కొడుకును దూరంపెట్టడం ప్రారంభించింది.
అంతకుముందే, రసూల్బీకి పక్కూరి జమాలుద్దీన్తో పెళ్లిచేసి.. కూతుర్నీ అల్లుణ్నీ తనదగ్గరే పెట్టుకుంది ఫరీదా. అల్లుడు ఉత్త బద్ధకస్తుడు. రసూల్బీపై ప్రేమగానే ఉన్నా.. ఇరవై నాలుగ్గంటలూ తినికూర్చోవడం తప్ప, మరేమీచేయడు. అతణ్ని దారిలోకి తేవడానికి ఫరీదా ఎంతో ప్రయత్నించింది గానీ లాభం లేకపోయింది.
ఈలోగా నయీమ్ పుట్టాడు.
వ్యవసాయం పనులు ఎటూరావని రైస్మిల్లో బస్తాలు మోసే పనికి కుదిర్చి, స్వయంగా దగ్గరుండి పంపిస్తే.. కొంచెంసేపటి తర్వాత బస్తాల చాటున పడుకుని నిద్రపోయేవాడు జమాలుద్దీన్. ఎన్నో ప్రయత్నాలు చేసి విసిగిపోయిన ఫరీదా.. పెద్దమనుషులతో పంచాయతీ పెట్టించి, కూతురికి తలాక్ ఇప్పించేసింది.
రసూల్బీకి భర్త జమాల్పై ప్రత్యేకమైన ప్రేమలేకపోయినా పెద్దగా ద్వేషమేమీ లేదు. మంచి వయసులో ఉన్నప్పుడు భర్తకు దూరమవడం, తీరికలేని పని, సంపాదన.. వీటితో తెలియకుండానే డబ్బుయంత్రంగా మారినా, ఏమూలో అందరిలాగా తనూ భర్తతో ఉంటే బాగుండుననే కోరిక ఉండేది. తల్లంటే విపరీతమైన భయం.. పనిచేసేచోట తనంటే శ్రద్ధచూపే వీరయ్య అంటే ఇష్టం.. అతనికి దగ్గరయ్యేలా చేశాయి.
చాన్నాళ్లకు గానీ కూతురి విషయం తెలియలేదు ఫరీదాకు. అప్పటికే చేయి దాటిపోయింది. చేసేదేమీలేక నోరు మూసుకుంది. రసూల్బీ కొడుకు నయీమ్కు అటు చదువూ, ఇటు పనీ అబ్బలేదు. తాపీమేస్త్రీ దగ్గర కుదిరిస్తే.. పని బాగా నేర్చుకుని, పెద్దమేస్త్రీ అయి సంపాదిస్తాడనుకుంటే.. ఎన్నాళ్లయినా తట్టలు మోయడం, సిమెంట్ కలపడం తప్ప ఎదుగూబొదుగూ లేదు.
ఈలోగా తను చచ్చిపోయేముందు మనవడి పెళ్లి చూడాలనీ, అదికూడా కొడుకు కూతురు సఫియాతోనే పెళ్లి జరిపించాలని గట్టి పట్టుపట్టింది ఫరీదా. ఆ పేరుతో కొడుకు డబ్బుతో కొన్న పొలం.. బయటివాళ్లకు ఇవ్వక్కర్లేకుండా ఉంటుందని ఆమె ఆలోచన.
అసలే తల్లిలేని పిల్ల. సవతితల్లి సరిగా చూట్టంలేదు. తన చెల్లి కొడుకును చేసుకుంటే.. అక్కడైనా సుఖంగా ఉంటుందనీ, పొలం ఎట్లాగూ ఫరీదా చేతిలోనే ఉందికదాని.. పెళ్లికి ఒప్పుకొన్నాడు ఫరీదా కొడుకు. అదివరకే ఫాతిమా పెళ్లయింది. అప్పటికి సఫియా పదో తరగతి చదువుతున్నది. మంచిమార్కులతో పాసై ఇంకా చదువుకోవాలని ఇష్టంగాఉన్నా.. నిస్సహాయుడైన తండ్రికోసం ఆమె రాజీపడింది.
పదహారేళ్లకే ఓ ఆడపిల్లకు తల్లి అయిన సఫియా.. మరో రెండేళ్లకు ఇంకో ఆడపిల్లకు జన్మనిచ్చింది. ఈలోగా ఫరీదా చనిపోయింది. ఇంటి పెత్తనం అంతా చేతికివచ్చిన రసూల్బీ.. అచ్చు తనతల్లిలాగే ప్రవర్తించసాగింది.
నలుగుర్లోనూ కొడుకు గొప్పగా ఉండాలనే కోరిక తీరే మార్గాలు వెతకసాగింది.
‘ఇద్దరు ఆడి సైతాన్లను కన్నవ్. ఇల్లెట ్లగడుస్తది.. పనిచేసేటిది లేదు, రూపాయ్ సంపాదించేటిది లేదు, తిండికిమటుకు బరాబర్!’ అంటూ సూటిపోటి మాటల్తో సఫియాను తిట్టడం మొదలుపెట్టింది.
ఆ మాటలు పడలేక కొన్నాళ్లు వ్యవసాయకూలీగా పనిచేసిన సఫియా.. పిల్లలు కొంచెం పెరుగుతుండగానే టైలరింగ్ నేర్చుకుని, ఊరివాళ్ల బట్టలు కుట్టడం మొదలు
పెట్టింది. ఈలోగా రసూల్బీ తనకు అక్కవరుస అయిన రుక్సానా కొడుకులు మస్కట్ పోయి, బాగా సంపాదించి ఇళ్లూ పొలాలూ కొన్నారని తెల్సుకుని.. వాళ్లను బతిలాడీబామాలీ బోలెడు డబ్బులు ఖర్చుపెట్టి.. ఏజెంట్ ద్వారా కొడుకును మస్కట్ పంపే ప్రయత్నాలు చేసింది.
తల్లినీ, భార్యాపిల్లల్నీ వదిలి వేరే దేశం పోవడానికి పాతికేళ్ల నయీమ్ ఇష్టపడలేదు. కానీ, బోలెడు డబ్బులు ఖర్చుపెట్టాననీ, అక్కడ పెద్దమ్మ పిల్లలు పని ఇప్పిస్తానన్నారనీ, పరిస్థితులు కొంచెం మెరుగుపడ్డాక వీళ్లను తీసుకుపోవడమో.. బాగా సంపాదించాక వెనక్కి వచ్చేయడమో చేయొచ్చనీ సర్దిచెప్పింది తల్లి.
నయీమ్ వెళ్లే తేదీ దగ్గరపడ్డాకే.. సఫియాకు విషయం తెల్సింది. ఆమె ఖిన్నురాలైంది. తల్లినీ, తననూ, ఇద్దరు ఆడపిల్లలనూ వదిలి అక్కడికివెళ్లి అతనేం చేయగలడో ఆమెకు అర్థంకాలేదు. అదే విషయం అడిగితే.. అతను కన్నీళ్లు పెట్టుకున్నాడు.
“అమ్మీ చెప్పింది ఇనకపోతే నారాజ్ అయితది. ఏడుస్తది. చిన్నప్పట్నుంచీ నామీదనే జాన్ అన్నట్టు బతికింది. కొన్నిదినాలు అయినంక.. ఆడ ఉండనిస్తలేరనీ, ఎల్లగొడుతాన్రనీ జెప్పి వచ్చేస్త!” అన్నాడు.
తీరా వెళ్లే ముందుకూడా..
“గుబులైతాంది సఫీ! అందర్నీ వదిలిపెట్టి పోబుద్ధయితలేదు!” అంటూ కన్నీళ్లు పెట్టుకున్న భర్తను ఏమనాలో సఫియాకు తోచలేదు.
ఈ తొమ్మిదేళ్లలో ఆరేడుసార్లు వచ్చివెళ్లాడు. క్రితంసారి వచ్చివెళ్లిన ఏడాదికే కొడుకు పుట్టాడని మళ్లీవచ్చాడు. ఇప్పుడు.. ఈ కష్టం!!
సఫియా ఆలోచనలో ఉండగానే..
“ఎందుకు భాబీ! ఆ పిల్లమీద అనుమానమొచ్చింది నీకు?” అని రసూల్బీని అడిగాడు అఫ్జల్.
అదాటున అడిగేసరికి ఒక్క క్షణం తొట్రుపడింది రసూల్బీ. తన అనుభవంతో ముఖంలోని తొట్రు
పాటును కనబడకుండాచేసి..
“ఎందుకేంది? వాడు పత్యాకం మనింట్లనే కనబడబట్టె! నేను ఇంటికి ఎప్పుడచ్చినా.. వాడూ, ఇదీ నవ్వుకుంటనే ఉందురు” అని చెప్పింది.
“అయితె.. నవ్వుకుంట ఉండంగనె వాండ్ల నడుమ ఏందో ఉన్నట్టేనా? ఇంటికి రావొద్దని గాయినెతోని చెప్పనుంటివి. వానితోని మాట్లాడొద్దని నీ కోడలికి చెప్పనుంటివి. ఉండగూడని తరీకల అవుపడితె.. గప్పుడే బైటికెల్లి తలుపుగొల్లెంపెట్టి నలుగుర్ని పిలిచేటిదుండె! గప్పుడే తెలుస్తుండె గద! ఉత్త అనుమానంతోని పిల్లను ఇడిశి
పెడ్తరా?!”.. అఫ్జల్ కంఠం కఠినంగా ధ్వనించింది.
మరో పెద్దమనిషి యాకూబ్ కల్పించుకుని..
“అరె! మొత్తం కనుక్కుంటె గద అనుమానమా, నిజమా? సమజ్ అయితది! ఎవలు చెప్పేటిది వాండ్లు జెప్తరు.. అందరు మాట్లాడినంక ఫయిస్లా అయితది” అన్నాడు.. రసూల్బీ వైపు పర్వాలేదన్నట్టు చూస్తూ.
“నయీమ్! నువ్వేమంటవో చెప్పు! సంసారం నీది. సఫియా నీ పెండ్లాం, మీకిద్దరు ఆడి పిల్లలున్నరు. ఓ కొడుకున్నడు. మీ అమ్మ నిన్నొక్కణ్ని మొగడులేకున్నా కష్టపడి పెంచింది. రేపుమల్ల సఫియా సుత మీ పిల్లల్ను గట్నే ఒక్కతే పెంచాల్నా?! మంచిచెడ్డ ఆలోచించుకొని చెప్పు. కావాల్నంటె.. మీరిద్దరు పక్కకు పొయ్యి మాట్లాడుకోని రాండి!” అన్నాడు అఫ్జల్ స్థిరంగా.
“అబ్బో! అది మాట్లాడిందంటే నాకొడుకు మనసు తిప్పిపారేస్తది. వొట్టి బోగరిది! మాట్లాడుడులేదు, ఏంలేదు. పంచాయతీకాడికి వొచ్చినంక ఇంకేంది?” అన్నది రసూల్బీ.
నయీమ్ తల్లివైపు కొత్తగా.. ఇప్పుడే చూస్తున్నట్టు చూశాడు. తన చిన్నప్పటినుంచీ అబ్బాజాన్ లేని ఇంట్లో అమ్మీ, నానీ ఎంత కష్టపడ్డారో తెలుసు. కానీ, అమ్మీని ఇట్లా ఎన్నడూ చూడలేదు. ఎందుకు సఫియా అంటె ఖిలాఫ్ అయిందో తెలుస్తలేదు. పాపం.. సఫియా మంచిదేగద! అట్లచేస్తదా!? ఏమో?! ఏం చెప్పాల్నో తోస్తలేదు. ఒకదిక్కు షబ్నమ్ను చూడుమని సలీంభాయ్ తనెంబడి పడుతున్నడు.
“నయీమ్ అటెంక మాట్లాడుతడు. ముందుగాల సఫియా ఏం జెప్తదో చెప్పుమనుండి” అన్నాడు యాకూబ్.
అఫ్జల్ సరేనని.. సఫియావైపు చూశాడు.
అవమానం, భయం, అభద్రత, దుఃఖం గుండెలోంచి తన్నుకువస్తుంటే.. మాట్లాడలేకపోయింది సఫియా.
“ఏం చెప్తది? అవద్దమైతె గద.. బద్మాష్ ఆడిది!
షరంలేదు! ఇంక మాటలేంది? ఇడుపు గాయిదం రాసుకోవాలె!”.. అక్కసుగా అన్నది రసూల్బీ.
“అరే! తూ జరా రుకో.. బోల్నేదో! సఫియా.. ఏమంటవ్ చెప్పు?!” అఫ్జల్ కల్పించుకున్నాడు.
సఫియా గొంతు సవరించుకున్నది.
“ఏం చెప్పాలె కాకా! నా బతుకే బర్బాద్ అయింది. అల్లాకీ కసమ్.. నేనేమీ తప్పుజెయ్యలే! నాభర్త తప్పిచ్చి ఇంకొకడు తెల్వదు నాకు. నా పిల్లల మీదొట్టు! గిట్ల బద్నాం చెయ్యాల్నంటె.. నేను చూసిన సంగతి చెప్పాల్నా మరి?!”.. ఓరకంట అత్తను చూసూ ్తఅన్నది.
రసూల్బీ తినేసేటట్టు చూసింది కోడల్ని.
“నేను మంచిగ చదువుకునేటప్పుడు.. మా బావకు పిల్లనెవరు ఇయ్యకుంటె, గప్పుడు పదేండ్లు చిన్నదాన్నయిన నన్నిచ్చి పెండ్లిచేసిన్రు. మా రెండెకరాల భూమి యాడపోతదో అని మా ఆయన పేరుమీద రాయించుకున్నరు. ఆయన ఏపని సక్కగ జెయ్యకున్నా గని.. ఆయన దిక్కునుంచి గూడ నేనే తిట్లుతిన్న. నాకు రాకున్నా నాట్లు, కలుపు పనికి కూడా పోయి కూలితెచ్చిన. కొసకు మిషిన్ కుట్టుకుంట సంపాయిస్తున్న. గీయినను మస్కట్కు పంపిచ్చేదిసుత నాకు ముందుగాల తెల్వది. ఆడికెల్లి ఆయన ఎన్ని పైసలు పంపిండో నాకు ఎవ్వలు చెప్పకున్నా.. ‘అయితెమానె తియ్యి! మా సంసారం గురించేనాయె!’ అనుకున్న. ఏమన్న కొనుక్కొచ్చేదానికి గూడ వాళ్లమ్మ ఏమనుకుంటదో అని భయపడేటోడు. ఎన్ని తిప్పలవడ్డనో నాకే ఎరుక. మొగపిల్లగాడు పుట్టాల్నని, ఆపరేషన్ చేయించుకోవద్దని మా అత్త పట్టుపడితె ఊకున్న. నా భర్త ఏడాదికో రెండేండ్లకో ఒకసారొస్తడు. నెలో, రెణ్నెల్లో ఉండి మల్లపోతడు. గప్పుడే మేం
మాట్లాడుకునేది. సంసారంచేసేది”..
సిగ్గుతో ఓక్షణం ఆగింది సఫియా. అందరూ శ్రద్ధగా వింటున్నారు.
“నేను గర్భవతిని గాంగనే మా అత్తకు భయ్యం.. మల్ల ఆడిపిల్ల పుడతదేమోనని! ఎవలితోనో మందుపోపిస్తది. ఆడిపిల్లయితే పోతది.. మొగపిల్లగాడయితె నిలుస్తది అని! ఆ మందేంటిదో అల్లాకే ఎరుక! అసలు గటువంటి మందు ఉంటదా? ఒద్దంటె ఇనదు. నాకు పేగులు తెగి
పోయేటంత బాధ! గట్ల రెండుసార్లు అబార్షన్ అయింది. గుండ్రాయి లెక్క ఉండేదాన్ని.. పీనుగలెక్క అయిన! నోరులేని పాణాలను తీసిన పాపం తగుల్తదని చెప్పరానంత దుఃఖమొస్తాంది. ఈతాప ఎట్లనో మత్పరిచ్చి గా చెట్లమందు తాగలే! గీ పోరడు పుట్టిండు. వీని గురించి అనుమానపడితే నేనేడపోవాలె? కావాల్నంటె ఇవ్వాలరేపు గా పరీక్షలు ఏవో చేస్తాన్రటగద.. చేయించున్రి! ఎవల కొడుకో తెలుస్తది. గీయిన తొమ్మిదేండ్ల సంది దూరదేశాన ఉంటాండు. మరి ఎవలితోటి ఉంటాండోనని నేను అనుమాన పడ్డనా? మనిషిమీద నమ్ముకముండాలె. నాకు తల్లిలేదు, తండ్రి ఉన్నా పట్టిచ్చుకోడు. ఇగ మా తమ్ముడు అన్వర్.. ఏమన్న మాట్లాడితె వాణ్ని చిన్నపోరని లెక్క చూస్తాన్రు. నేనేం జెయ్యాలె?! అగ్గిల దుంకాల్నా!? నిప్పు ముట్టుకోవాల్నా?!”..
దుఃఖంతో గొంతు పూడుకుపోయింది సఫియాకు. ఎవరూ మాట్లాడలేదు.
“ఇంతకు ఏమంటవమ్మా? మీ అత్త షికాయత్ మీద నువ్వు చెప్పేది చెప్పు!” యాకూబ్ అన్నాడు.. ఓరకంట రసూల్బీ జేవురించిన ముఖంలోకి చూస్తూ.
“గదే చెప్తున్న చిచ్చా! ఏడేళ్ల కింద దాది చచ్చిన కాణ్నుంచి పొల్లగాళ్లకు, మా అత్తకు, నాకు జరమొచ్చినా, దగ్గుపడిసెం పట్టినా.. ఆరెంపీ డాక్టర్ సదానందమే చూసెటోడు. పైసలు ఎక్వ అయితయని పెద్దడాక్టర్ కాడికి పోనియ్యది మా అత్త. నాకు నిరుడు పదిరోజులు జరమొచ్చి నోట్లె నీళ్లు పొయ్యకుంటె.. గాయినే తక్వజేసిండు. ఇంటికొచ్చి గుల్కోసులు పెట్టిండు. గాయినె భార్యకు జాకిట్లు కుట్టి.. మందుల బాకి తీరుస్తుంట. ‘అన్నా!’ అని పిలిసే మనిషితోని నాకు అంటగడ్తదా? మరి నన్ను ఖుద్దు చూస్తె.. అప్పుడే పట్టుకోకపోయిందా? గిదంత ఎందుకంటె.. మా ఆయన పెద్దమ్మ కొడుక్కు మరదలున్నది. గాపిల్ల గీయినెను చేసుకుంటనని జిద్దు చేస్తాందట. వాళ్లు ఉన్నోళ్లే గనుక.. చేసుకుంటె మస్తు పైసలొస్తయ్. భూమి జాగలిస్తరు. గా పిల్ల రెండు కండీషన్లు పెట్టిందట. నాలెక్క అత్తను జూసుకుంట గీడ ఉండదు. మస్కట్ పొయ్యి మొగనితోని ఉంటది. అయితెమాయె.. మనిండ్లల్ల ఎందర్ని జేసుకున్నా తప్పులేదని వీళ్లు ఊకుందామంటె.. నాకు ఇడుపుగాయిదం ఇస్తెనే నా మొగన్ని చేసుకుంట అన్నదట గా షబ్నమ్. మరి కుట్టేటోళ్లు కుడితెనే చెవులు నొయ్యయి. గా పిల్లను చేసుకుంటె పైసలొచ్చె, మస్కట్ల కొడుకుతోటి ఉండె కోడలొచ్చె. మరి గిదంత ఉత్తగైతాది?! నా మీద నిందేస్తెనే ఐతది”.. సఫియా ఆగింది.
తనింకా ఏం చెప్పనిదే షబ్నమ్ సంగతి సఫియాకెలా తెలిసిందా!? అని ఆశ్చర్యం నిండిన కళ్లతో నయీమ్ చూస్తే, ఆగ్రహం నిండిన కళ్లతో రసూల్బీ చూసింది.
మళ్లీ అన్నది సఫియా..
“మా ఆయన మొగనిగ ఉన్నదానికీ, తలాక్ ఇచ్చినంక సుత నాకేమి ఫరక్ పడేతట్టు లేదు. రెండేండ్లకు ఓసారి వొచ్చిపోంగనె నేను నెలతప్పుడు, విషమసొంటి మందు మింగుడు, లేకుంటె పిల్లలగనుడు.. గింతే గద! తలిస్తెనే భయమైతాంది. ఏడాదంత నా తిప్పలు నాకే! నా చాకిరి నాకే! అయ్యలారా.. మంచిదే! నాకు తలాక్ ఇప్పిచ్చున్రి. మా అమ్మ బాపతు రెండెకరాల పొలం నాదినాకు మెహర్ కింద ఎన్కకు ఇయ్యమనుర్రి. ఇద్దరు బిడ్డలు, కొడుకు నాతోనే ఉంటరు. కన్నంక అయ్యకు తప్పినా.. నాకు తప్పదు కద! వీండ్ల సదువులు, పెండ్లిళ్లు అన్నిటికి గలిపి ఎంతైతదో ఇప్పుడే వాళ్ల పేరుమీన పైసలు డిపాజిట్ చెయ్యమనున్రి. ఇగనుంచి వీళ్లకు నాయినేగని.. నాకు మొగడు కాడు!”..
రసూల్బీ చూపులతోనే కాల్చేసింది కోడల్ని. పెద్దమనుషులు యాకూబ్, అఫ్జల్ చర్చించుకుంటున్నారు. ఇక మాట్లాడేది నయీమ్వంతు అన్నట్లు అతనివైపు చూశారు.
అప్పటిదాకా కళ్లూ, చెవులూ అప్పగించి.. సఫియా చెప్పే మాటలు వింటూ, ఆమెనే చూస్తున్న నయీమ్.. ఈసారి తలపట్టుకుని నిస్సహాయంగా చూడలేదు. అలాగని తల్లివైపు కూడా చూడలేదు. సఫియా దగ్గరగా నడిచి ఆమెచేతిలోని పిల్లాణ్ని ఎత్తుకుని ముద్దు పెట్టుకున్నాడు. సఫియా చున్నీతో ఆమె కళ్లు తుడిచి..
“నీకు తలాక్ ఇస్తె.. అల్లా నాకు శాపం ఇస్తడు. ఈ మెహర్ నాకే ఉండాలె!” అన్నాడు కన్నీళ్లతో.
‘నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజాగ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2022’లో రూ.3 వేల
బహుమతి పొందిన కథ.