నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజా గ్రంథాలయం సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2020’లో విశిష్ట బహుమతి పొందిన కథ.
“తాతయ్యా.. బస్ వచ్చేసింది”
పిల్లల అరుపుతో ఈ లోకంలోకి వచ్చాను. హడావుడిగా పిల్లలిద్దరినీ స్కూల్ బస్సు ఎక్కించాను. వారి బుట్టలూ, బ్యాగులూ సీటుకింద పెట్టే పనిలో నేనుండగా, నా మెడచుట్టూ తమ చిన్ని చేతులు బిగించి నా మొహాన్ని ముద్దులతో నింపారు ఇద్దరూ. “బై.. తాతయ్యా” అని కిలకిలా నవ్వుతూ బస్సు లోపలికి పరిగెత్తారు. మనసు దూదిపింజ అయ్యింది కాసేపు. వెనక్కి తిరుగుతుండగా,
“కాస్త బస్సు ఆపండి అంకుల్..” అంటూ వెనకనుండి ఓ ఆడగొంతు అభ్యర్థన.
అది నా స్నేహితుడు శివరాం కోడలు సుమది. కాలనీ రోడ్లు ఇరుగ్గా ఉండటం వల్ల స్కూల్ బస్సులు లోపలికి రాలేవు. అర కిలోమీటరు నడిచి మెయిన్ రోడ్డుమీద అరగంట బస్సుకోసం వెయిట్ చేయక తప్పని పరిస్థితి. సుమ దాదాపుగా పిల్లల్ని లాక్కొస్తున్నట్లుగా పరిగెత్తుకొచ్చి, వారిని బస్సులోకి ఎక్కించేసింది. బస్సు కదిలేదాకా ఆగి, నింపాదిగా సుమతోపాటు నడుస్తూ..
“ఏమ్మా! ఈరోజు ఆలస్యమైనట్టుంది?” అంటూ ఆరా తీశాను.“ఈ ఊర్లోనే ఒక పెళ్లికి వెళ్లాలి అంకుల్! ఆ ఏర్పాట్లలో పడి..” అంటూ నవ్వింది.“కనీసం బస్ ఎక్కించే పని అయినా మా శివరాం గాడికి పురమాయించ లేకపోయావా?” అన్నాను సాలోచనగా.“ఈ వయస్సులో ఆయన్ని ఇబ్బంది పెట్టడం ఎందుకు అంకుల్..” అంటూ వాళ్ల ఇంటిబాట పట్టింది.‘ఎంతైనా శివరాం అదృష్టవంతుడు’ అనిపించింది. కొడుకు, కోడలు ఒక్క పనీ చెప్పరు తనకు. ఈ ఒక్క విషయంలో తప్ప చాలా విషయాల్లో నాకు, శివరాంకు పోలిక ఉంటుంది. ఇద్దరం పని చేసింది ఒక ఆఫీసులోనే. ఇద్దరికీ ఒక మగ సంతానమే. వారికీ ఇద్దరేసి పిల్లలు. ఆ నలుగురుకూడా ఒకే స్కూల్లో చదువుతారు. శివరాం భార్య రెండేండ్ల కిందట కాలం చేస్తే , నా భార్య వరలక్ష్మి ఈమధ్యే నాకు దూరమైంది.
ఇంట్లోకి అడుగుపెట్టగానే ఎదురుగా ఫొటోలో నవ్వుతూ నా భార్య. తన జ్ఞాపకాల పరిమళం నన్ను తాకింది. తానో సాదాసీదా ఇల్లాలుగానే నా జీవితంలోకి ప్రవేశించింది. ఆ తర్వాతే తనేంటో అర్థమైంది. మా ఊర్లో మాది లంకంత కొంప. ఇంటికి సరిపోయేంత జనం. బండెడు చాకిరీ నవ్వుతూ చేసేది. గుట్టుగా సంసారాన్ని నెట్టుకొచ్చేది. అతికష్టం మీద పొదుపు చేసి కొంత డబ్బు దాచుకొనేది. అది చీరలో, నగలో కొనుక్కోవడానికి అనుకుంటే పొరబడినట్లే! అనాథ వృద్ధుల అవసరాలు తీర్చడానికి. మా బాబు పుట్టినరోజుతోసహా మా ముగ్గురి పుట్టినరోజులూ, మా పెళ్లిరోజు వృద్ధాశ్రమాల్లో ముసలివాళ్ల మధ్యే జరిగేవి. వృద్ధులంటే తనకెంతో జాలీ, దయా. దానికి ఒక కారణం ఉంది. వరలక్ష్మి పెళ్లి తర్వాత తనతోపాటు అదృష్ట లక్ష్మినికూడా మెట్టినింటికి తెచ్చుకుంది. ఇలా ఎందుకన్నానంటే, మా పెళ్లి తర్వాత ఆమె పుట్టింట్లో దరిద్రమే తాండవించింది. ఆమె తల్లిదండ్రులు చివరి రోజుల్లో కొడుకుల నిరాదరణకు గురై చనిపోయారు. నా వరం బాధ చూడలేక వారిని నా దగ్గరకు తెచ్చుకోవాలని అనుకున్నాను. కానీ, నా బాధ్యతలు నన్ను ఆ పని చేయనివ్వలేదు. అందుకే, వరలక్ష్మి ఆ వృద్ధుల్లో తన తల్లిదండ్రులను చూసుకుంటుంటే నేను అడ్డు చెప్పలేదు.
వరలక్ష్మి తన తల్లిగారి ఇంటినుంచి పెద్దగా పెట్టుపోతలకు నోచుకోలేదు. పెద్ద సంసారం కాబట్టి, నేను కొనిచ్చేది తక్కువే. అందుకే “మనం కాస్త కుదురుకున్నాక దానధర్మాల సంగతి చూద్దాం. కనీసం ఇలాంటి ప్రత్యేక సందర్భాలకైనా చీరలో, నగో కొనుక్కో” అనేవాణ్ని.
“మనిషికి చావు చెప్పి రాదు కదండీ. మంచి పనిని దాట వేసుకుంటూ వెళ్తే, మన చివరి రోజుల్లో ఒకరిచేత సేవ చేయించుకొనే పరిస్థితి కొస్తాం గానీ, ఒకరికి సేవ చేసే సత్తువ మనకు ఎక్కడుంటుంది?” అనేది.అలాంటి ఉన్నత భావాలున్న నా వరం పుట్టినరోజు వారం రోజుల్లో రానుంది. ఆమె పేరుమీద కొందరు వృద్ధులకు అన్నదానం చేయాలని ఉంది. శివరాంని అడిగితే చక్కని సలహాలు చెబుతాడని అనిపించింది. అందునా, వాడిని చూసి చాలా రోజులయ్యింది. శివరాం పెరట్లో మామిడి చెట్టుకింద కబుర్లు అనుకోగానే, నా అడుగులు ఉత్సాహంగా వాళ్ల ఇంటివైపు పడ్డాయి.
శివరాం ఇంటిగేటు తీసే ఉంది. కానీ, ఇంటికున్న తాళం, నన్ను వెక్కిరించింది. నిరాశగా వెనక్కి మళ్లుతూ యథాలాపంగా మామిడి చెట్టువైపు చూశాను. ఆశ్చర్యం! అక్కడ చెట్టు లేదు. ఆ స్థానంలో ఓ రేకుల షెడ్డు వెలసింది. దగ్గరికి వెళ్లి చూద్దును కదా, షెడ్డు లోపల ఓ నులక మంచం. దానిమీద మూలుగుతున్న ఓ ఆకారం. పోల్చుకొనే ప్రయత్నం చేశాను. ఒక్కసారిగా గుండె ఆగినట్టయింది. అతను శివరాం!
“శివా!” అని పిలిచాను.
పిలుపు నూతిలోంచి వచ్చినట్లు నాది నాకే వినిపించలేదు. కానీ, వాడికి వినిపించింది. బలవంతంగా కండ్లు తెరిచాడు. వాడి కండ్లలో తడి. జారిపోయే గుండెను చిక్కబట్టుకొని అడిగాను..
“ఎలా ఉన్నావురా?” అని.
అక్కడి పరిస్థితి చూసికూడా నేను అలాంటి ప్రశ్న వేయొచ్చా? ఉహూ.. మన దురదృష్టం ఏంటోగానీ, ఆప్తుల దగ్గరే అవసరమైన మాటలు కరువవుతాయి. వాడినుండి సమాధానాన్ని ఆశించకుండా.. “ఏమైనా తిన్నావా?” అని అడిగాను.
తలతిప్పి చూపాడు. స్టూల్పైన పళ్లెంలో అన్నం, కూర, పక్కనే నీళ్లు పెట్టి ఉన్నాయి.
‘నేను వంటింట్లోకి కూడా వెళ్లాల్సిన అవసరం లేదురా! మా కోడలే ప్లేట్ చేతికందిస్తుంది’ అని గొప్పగా చెప్పేవాడు. అంటే ఇలాగా! వంటింట్లోకి ఏం ఖర్మ, వాడినసలు ఇంట్లోకే రానీయడం లేదు.
నాకు ఇప్పుడిప్పుడే విషయం కాస్త అర్థమవుతోంది. శివరాం భార్య పోయాక సమయానికి తిండి పెట్టేవారూ, మందలించేవారు లేక సిగరెట్లకూ, మందుకూ అలవాటు పడ్డాడు. అది కాస్తా జబ్బు పేరుతో వాడిని మంచం పట్టించింది. అందుకే వాడు ఈరోజు ఈ పరిస్థితిలో ఉన్నాడు.
“కనీసం నీ కొడుక్కయినా నీకు ట్రీట్మెంట్ ఇప్పించి, నిన్ను జాగ్రత్తగా చూసుకోవాలని లేదారా?” అన్నాను బాధగా.
“నా గురించి బాధ పడటానికి నీలా నా కొడుక్కు ఉద్యోగమిప్పించలేదు. ఇల్లుకూడా కట్టించలేదు కదరా” అన్నాడు అంతకన్నా బాధగా.నిజానికి తండ్రీకొడుకుల మధ్య ఉండాల్సింది బాంధవ్యమా? లేక వ్యాపారమా? కొద్దిసేపు మా మధ్య మౌనం రాజ్యమేలింది.వాడి మాటల వెనకున్న అంతరార్థంలోకి వెళ్తే.. నిజానికి నేనో డయాబెటిక్ పేషెంట్ను. పదేండ్ల కిందటే నాకు చూపు మందగించింది. చేసేది డీఈవో ఆఫీసులో ఉద్యోగం. ఊపిరి సలపని పని. ఒక్కోసారి కండ్లు తిరిగి పడిపోయే వాడిని. ఆఫీసులో దగ్గరే ఉండి నా బాధ చూసినవాడు కాబట్టి శివరాం, నా భార్య సహాయంతో నచ్చజెప్పి నాచేత బలవంతంగా వాలంటరీ రిటైర్మెంట్ ఇప్పించాడు. నా స్థానంలో పోస్ట్ గ్రాడ్యుయేట్ అయిన నా కొడుకు ఒక చిన్న పోస్టుతో ప్రభుత్వ ఉద్యోగిగా మారాడు.
శివరాం బలవంతం మీదే రిటైర్మెంట్ డబ్బులతో కొత్త ఇల్లుకొని గృహప్రవేశం చేశాం. నా కోసం ఇంత చేసిన శివరాం ఇలాంటి పరిస్థితికి రావడానికి ఒక విధంగా నేను కూడా కారణమేమో! కనీసం తన ఒంటరితనాన్ని దూరం చేసే ప్రయత్నమైనా చేసి ఉండాల్సిందని అనిపించింది. శివరాంను లేపి, బలవంతంగా వాడిచేత రెండు ముద్దలు తినిపించాను. కాసేపు కబుర్లు చెబుతూ, వాడు నిద్రలోకి జారుకున్నాక ఇంటిబాట పట్టాను. శివరాం కొడుకును గట్టిగా మందలించి మార్చాలని, వాడి సమస్యకో పరిష్కార మార్గం వెతకాలని ఆ క్షణమే గట్టిగా నిర్ణయించుకొన్నాను.
ఇంటికి వెళ్లేసరికి నా కోడలు వందన గుమ్మంలో నాకోసమే ఎదురు చూస్తోంది.
“ఎక్కడికి వెళ్లారు మామయ్యా! పొద్దుపోయింది రండి. భోం చేద్దురు..” అన్నది.
“శివరాం ఆరోగ్యం బొత్తిగా బాగా లేదమ్మా! చూడ్డానికి వెళ్లా” అన్నాను.
అంతకు మించి అక్కడి విషయాలేవీ తనతో చెప్పాలనిపించలేదు. ఒక విధంగా.. చెబితే నా కోడలు కూడా సుమలా మారిపోతుందనే భయం వల్ల కావచ్చు. భోజనం అయ్యాక కునుకు తీద్దాం అనుకున్నాను. కానీ, శివరాం గురించిన ఆలోచనలు నాకు నిద్రను దూరం చేశాయి. లేచి టీవీ చూద్దాం అనుకున్నా. మనసు దానిమీద కూడా లగ్నం కావడం లేదు.
“మామయ్యా! ఏమనుకోకుండా కూరగాయలు పట్టుకు రాగలరా?” అంది మా కోడలు.
నేను ఖాళీగా కూర్చోవడం వీళ్లకు నచ్చదు. ఒక్క ఫోన్ చేస్తే చాలు నా కొడుకు ఆఫీస్నుండి వచ్చేటప్పుడు కావలసినవి పట్టుకొస్తాడుగా! ఉహూ.. ఏం చేస్తాను. మారు మాట్లాడకుండా మార్కెట్కు బయల్దేరాను.
నా వరలక్ష్మి ఉన్నప్పుడు నన్ను ఒక్క పనీ చేయనిచ్చేది కాదు. ఆఫీసు, టీవీ, శివరాం.. ఈ మూడిటితోనే పొద్దు గడిచిపోయేది. ఏ మాత్రం ఆలోచించకుండా పనిమీద పని చెప్పేస్తుందే వందన! తాను పరాయి పిల్లేం కాదు. నా చెల్లెలు కూతురే. మా ఇంటి గృహ ప్రవేశానికి వచ్చిన మా బావగారు, తన కూతురును నా కొడుకు సుధీర్కు చేసుకోమని అడిగారు. స్వయానా నా చెల్లెలి భర్త అడిగేసరికి కాదనలేకపోయాను. నా మాటకు విలువిచ్చి (నాకప్పుడు అలా అనిపించింది) సుధీర్, వందన మెడలో తాళి కట్టాడు. కానీ, ఆ తర్వాతే తెలిసింది.. సుధీర్, వందన ఒకరినొకరు ఇష్టపడ్డారని, మా వాడు తన మేనత్తను మామను కలుసుకొని పెండ్లి విషయం నాతో మాట్లామని ప్రాధేయపడ్డాడనీ! వరలక్ష్మికి సుధీర్పై చాలా నమ్మకం. కానీ, వాడిలో నాకు స్వార్థమే ఎక్కువ పాలు కనిపించేది. ఈ సంఘటన వాడిమీద ఉన్న నా అభిప్రాయానికి బలాన్నిచ్చింది.
ఈ విషయాలన్నీ వరలక్ష్మితో మాట్లాడుతూ..“చూడు వరం.. నేను చెప్పాను కదా! నా అనుమానం ఏమంటే ఈ పెండ్లి వెనక ఉన్నట్టే నా రిటైర్మెంట్వల్ల వచ్చిన డబ్బులతో ఇల్లు కొనడం వెనుక కూడా వీడి హస్తం ఉండొచ్చు. వీడి మామ గవర్నమెంట్ ఉద్యోగం ఉంటేనే పిల్లని ఇస్తానని మెలిక పెట్టి ఉండొచ్చు. పిచ్చిగా నువ్వు, ఆ శివరాం గాడు వాడి ట్రాప్లో పడి, నాకు ఎసరు పెట్టారు” అన్నాను అక్కసుగా.“ఆపండీ! నోటికి ఎంతమాట వస్తే అంత అనడమే. పెండ్లి విషయం డైరెక్టుగా మనతో చెప్పేందుకు వాడు భయపడి ఉండొచ్చు కదా! ఇక మీ రిటైర్మెంట్, ఇల్లు కొనడం వంటి విషయాలు నేను, శివరాం అన్నయ్య కలిసి ఆలోచించి తీసుకున్న నిర్ణయాలు. ప్రతీది భూతద్దంలో చూస్తారెందుకు?” అంటూ గయ్యిమని లేచింది నాపైకి. తల్లి మనసు తప్పుగా ఎలా ఆలోచిస్తుంది చెప్పండి.
తెల్లవారితే వరలక్ష్మి జయంతి. ఆ రోజున రాత్రి నా మనవడు, మనవరాలితో హోంవర్క్ చేయించి, వారిని చెరోపక్క పడుకోబెట్టుకొని కథలు చెబుతున్నాను. గుమ్మం దగ్గర అలికిడి.“నాన్నా..” అన్న పిలుపు వినిపించింది.నిద్రలోకి జారుకున్న పిల్లల్ని మెల్లగా విడిపించుకొని లేచి, లైట్ వేసి చూశాను. ఎదురుగా సుధీర్! చేతిలో ఏదో కవర్ పట్టుకొని నిలబడి ఉన్నాడు.“నాన్నా.. ఈ అగ్రిమెంట్ చదివి నేను ఇంటూ మార్క్ పెట్టినచోట సంతకాలు చేయండి. ఇదిగో మీ కళ్లజోడు” అంటూ చేతికందించి నా ముఖంలోని భావాలను కూడా గమనించకుండా వెళ్లిపోయాడు.
ఇది నేను ఊహించిందే. రెండ్రోజుల కిందట సుధీర్, వందన మా సొంతూరికి వెళ్లి వచ్చారు. ఎందుకో, ఏమిటో నాతో చెప్పలేదు. వారి సంభాషణ మధ్య పాత ఇంటి ప్రస్తావన లీలగా వినిపించింది. అమ్మకానికి పెట్టి ఉంటారని అనుకున్నాను. దాని తాలూకు రిజిస్ట్రేషన్ పేపర్లన్నీ వాడి దగ్గరే ఉన్నాయి. వాళ్లమ్మే ఇచ్చింది. అంత గుడ్డి నమ్మకం తనది. ఈ రోజుతో ఆ ఇంటితో నా రుణం తీరబోతోంది. కొడుకే పరాయివాడు అయినప్పుడు నాకంటూ సొంత ఆస్తులు ఎందుకని! భారమైన గుండెతో అగ్రిమెంట్ పేపర్లు చదవకుండానే మార్క్ పెట్టినచోట సంతకాలు చేశాను.
ఉదయం లేవగానే అన్యమనస్కంగానే నా పనులన్నీ ముగిస్తున్నాను. మాట మాత్రంగానైనా సుధీర్ తన తల్లిని గుర్తు చేసుకుంటాడని ఎదురుచూస్తున్నా. ఉహూ.. అక్కడా నిరాశే ఎదురయింది.
“నాన్నా.. మన ఊరు వెళ్దాం, బయల్దేరండి” అన్నాడు.ఎందుకు? ఏమిటి? అనే ప్రశ్నలు వేసేంత సమయం కూడా ఉండదక్కడ. ముందునుండైనా మా మధ్య పొడిపొడి మాటలే.అయినా తెలియనిదేముంది. తల్లి పుట్టినరోజు కానుకగా కొడుకు ఇంటిని, తల్లిదండ్రుల జ్ఞాపకాలనూ అమ్మేస్తున్నాడు. ఇంతకన్నా దారుణం ఇంకేముంటుంది? ఆ క్షణంలో శివరాం కొడుక్కు, నా కొడుక్కూ మధ్య పెద్దగా తేడా లేదనిపించింది. వాడు తండ్రి రోగానికి భయపడి తండ్రిని దూరం చేసుకుంటే, వీడు డబ్బుకు ఆశపడి మా జ్ఞాపకాలనే మానుండి దూరం చేస్తున్నాడు.
ఊళ్లోకి దిగగానే ఊరి పెద్దలు, నా బాల్య స్నేహితులు చాలామంది నా చుట్టూ గుమిగూడారు. మంచి పని చేశానంటూ అభినందిస్తుంటే, అర్థం కాక వారితోపాటు అడుగులు కలిపాను.
నేను ఆశ్చర్యంలోంచి తేరుకొనేలోపే మా ఇల్లు వచ్చేసింది. ఇల్లు చక్కగా పూలతో అలంకరించి ఉంది. మా మెయిన్ డోర్కు ఎర్రని రిబ్బన్ కట్టి ఉంది. గుమ్మంపైన పెద్ద అక్షరాలతో ఒక బోర్డు. కళ్లజోడు సరిచేసుకుంటూ చదివే ప్రయత్నం చేశాను..
‘వరలక్ష్మి వృద్ధాశ్రమం’
ఇది కలా? నిజమా? సుధీర్వైపు చూశాను. పళ్లెంతో నా దగ్గరికి వచ్చాడు. అందులో చిన్న కత్తెర. ‘కానివ్వండి’ అంటూ చూపులతోనే సైగ చేశాడు. వణుకుతున్న చేతులతో రిబ్బన్ కత్తిరించి లోపలికి అడుగుపెట్టాను. ఎదురుగా గోడకు మా భార్యాభర్తల పెద్దసైజు ఫొటో తగిలించి ఉంది. సుధీర్ ఒక నడి వయసు జంటను నా దగ్గరికి తీసుకొని వచ్చి పరిచయం చేస్తూ..“ఈ వృద్ధాశ్రమాన్ని ఇకముందు నడిపేది వీళ్లే నాన్నా! వీరి గురించి ఎంత చెప్పినా తక్కువే. వీరి ఆస్తిపాస్తులు, ఉద్యోగాలు చిన్నవైనా ఆశయం మాత్రం పెద్దది. కూలీనాలీ చేసుకొని పూట గడుపుకునే కుటుంబాల్లో వాళ్లు బతికేదే కష్టం. ఇక వాళ్ల ఇండ్లలోని ముసలివాళ్లు మధ్యాహ్న భోజనం లేక అల్లాడిపోతున్నారు. అలాంటివారికి వీళ్లిద్దరూ తమ జీతాలు వెచ్చించి, ఆస్తులు అమ్మి తిండి పెడుతున్నారు. ఎవరూ లేని వృద్ధులను చేరదీస్తున్నారు. దాతల సాయం కోరుతూ పేపర్లో వీళ్లపై వచ్చిన ఆర్టికల్ చదివాను నేను. అమ్మ వృద్ధుల బాగోగుల కోసం ఎంత తపన పడేదో మనకు తెలుసు కదా! నాయనమ్మ, తాతయ్య పోయాక ఈ ఇల్లు ఖాళీగానే ఉంది కదా! అందుకే మన వంతు సాయంగా ఇంటిని వృద్ధాశ్రమంగా వాడుకోమని ఇచ్చాను. మీ జ్ఞాపకాలను మరమ్మతుల పేరుతో మరుగు పరచకూడదని ఇంటికి మార్పులు చేర్పులు చేయకూడదనే నింబంధన పెట్టాను. అమ్మ పుట్టినరోజు జ్ఞాపకంగా ఉండిపోవాలని ఈరోజే ప్రారంభం చేయించాను. ఇక ముందు కూడా ఈ ఆశ్రమం నడవడానికి మన చేతనైనంత సాయం చేద్దాం. అమ్మ పేరుమీద అన్నదాన కార్యక్రమం కూడా ఉంది నాన్నా..” ఇంకా నా కొడుకు ఏదో చెబుతూనే ఉన్నాడు. వాడు నాతో మనసు విప్పి మాట్లాడుతున్నాడు మొదటిసారిగా! నేను వాడిని అర్థం చేసుకొనే ప్రయత్నం చేయడం కూడా మొదటిసారే!
ఆ రాత్రి నాకు నిద్ర పట్టడం గగనమే అయ్యింది. అదేంటో మనిషికి పట్టరాని సంతోషం కలిగినా, భరించలేని బాధ కలిగినా నిద్రే దూరమవుతుంది. బాగా అలసిపోయాను కదా! నిద్రపోయి ఉంటాను అనుకొని సుధీర్, వందన నా గురించే మాట్లాడుకుంటున్నారు. “మీ నాన్నగారి గురించి మీరెంత ఆలోచిస్తారో ఈ రోజే తెలిసిందండి. మరి, ఎందుకండీ ఆయననలా శ్రమ పెట్టడం. పిల్లలకు బయట ట్యూషన్ మాన్పించి ఆయన చేతే చదువు చెప్పిస్తున్నారు. అడపాదడపా ఆయనకు పనులు చెప్పమని నన్నుకూడా పురమాయిస్తున్నారు. మామయ్య మన గురించి తప్పుగా అనుకుంటున్నారేమో?” అంటూ బాధ పడుతోంది వందన. “ఇదంతా ఆయన కోసమే వందనా.. శివరాం అంకుల్ పరిస్థితి చూశావా? ఆంటీ చనిపోయాక ఆయనతో మాట్లాడే వారు లేక, ఆయన కోడలు పిల్లల్నికూడా దగ్గరికి రానీయకపోవడంతో ఒంటరితనం భరించలేక వ్యసనాలకు దగ్గరయ్యారు. నేను నాన్నకు ఎప్పటికీ అలాంటి పరిస్థితి రానివ్వను. అందుకే, పిల్లల్ని ఆయనకు దగ్గర చేసే ప్రయత్నం చేస్తున్నాను. నువ్వు వండింది కాదనలేక తినకూడదని, ఆయనకు ఇష్టమైంది తెచ్చుకుంటారనే కూరగాయలు తెచ్చే పనిని అప్పగించమంటున్నాను.
దిగులుగా కనిపిస్తే ఏదో ఒక పని చెప్పి, మనసును డైవర్ట్ చేయమని చెబుతాను. ‘వృద్ధాశ్రమం’ వల్ల అమ్మ ఆశయం నెరవేరింది. శివరాం అంకుల్ ఇష్టపడితే, ఆయన్నికూడా మన ఆశ్రమంలో చేర్చగలిగితే నాన్నగారి దిగులుకూడా తీరుతుంది. ఇలాంటి విషయాలు ఆయనతో సూటిగా చెప్పలేక ఆయనను కష్టపెడుతున్నాను. నేనేమైనా తప్పు చేస్తున్నానా వందనా?” అని అడుగుతున్నాడు సుధీర్.నా కోడలు ఏం సమాధానం చెప్పిందో వినలేదు గానీ, నేను మాత్రం నీళ్లతో నిండిన నా కండ్లను తుడుచుకుంటూ ‘తప్పు నీది కాదురా.. నాదే! ఎప్పుడూ నీ గురించి తప్పుగానే ఆలోచించాను. మనసు విప్పి మాట్లాడే ప్రయత్నం చేయలేదు. నన్ను క్షమించు!’ అనుకున్నాను మనసులో.ఎదురుగా ఫొటోలో నా భార్య నవ్వుతూ..
‘వాడు మన పెంపకంలో పెరిగిన వాడండీ! వాడెప్పుడూ తప్పు చేయడు’ అన్నట్టు అనిపించింది. పిల్లలిద్దరినీ గుండెలకు అదుముకొని తృప్తిగా నిద్రలోకి జారుకున్నాను.
-చింతపట్ల పద్మా రమేష్