‘భరతనాట్యం నేర్చుకున్నాను. సంగీత సాధన చేశాను. వీణ పలికించాను. కంప్యూటర్ ప్రోగ్రామింగ్ తెలుసు. మడికట్టుకుని పూజలు చేస్తాను. గడపదాటితే ఆంత్రప్రెన్యూర్ని.భార్యగా, తల్లిగా కుటుంబ బాధ్యతలు నిర్వర్తిస్తున్నాను.
‘భరతనాట్యం నేర్చుకున్నాను. సంగీత సాధన చేశాను. వీణ పలికించాను. కంప్యూటర్ ప్రోగ్రామింగ్ తెలుసు. మడికట్టుకుని పూజలు చేస్తాను. గడపదాటితే ఆంత్రప్రెన్యూర్ని.భార్యగా, తల్లిగా కుటుంబ బాధ్యతలు నిర్వర్తిస్తున్నాను.బాధ్యత కలిగిన పౌరురాలిగా సమాజానికి సేవ చేస్తున్నాను’ అంటున్నారు విరించి గ్రూప్ ప్రమోటర్ మాధవీలత కొంపెల్ల. ఆ మనోగతం ఆమె మాటల్లో..
పుట్టిపెరిగింది హైదరాబాద్లోని సంతోష్ నగర్లో. ఉస్మానియా యూనివర్సిటీలో ఎంఏ చదివాను. కంప్యూటర్ కోర్సులు చేసి కొంతకాలం మధు సాఫ్ట్వేర్ సొల్యూషన్స్ సంస్థను నడిపాను. పెండ్లి తర్వాత మూసేయాల్సి వచ్చింది. ఐటీ రంగంలో (విరించి సాఫ్ట్వేర్) ఉన్న మా ఆయన (విశ్వనాథ్ కొంపెల్ల) బర్కత్పురాలో యాభై పడకల హాస్పిటల్ ఏర్పాటు చేయాలనుకున్నారు. భవన నిర్మాణ బాధ్యత నాకు అప్పగించారు. వ్యాపారంలో అదే నా మొదటి అడుగు. మారేడ్పల్లి, కార్ఖానాలో విరించికి ఆఫీస్లు ఉన్నాయి.
పెద్దమ్మాయి పుట్టాక ఆ ఆఫీస్లు రీమోడలింగ్ చేయించే పనుల్లో కూడా సాయపడ్డాను. బయోటెక్నాలజీ రంగంలోకి రావాలని మా వారి కోరిక. ఆ ప్రయత్నంలో ప్రారంభించిన వివో బయోటెక్కు సంబంధించి ఆర్ అండ్ డీ, ఫండింగ్, రిక్రూట్మెంట్ ఆయన చూసుకుంటే, భవన నిర్మాణ బాధ్యతలన్నీ నేను పర్యవేక్షించాను. ప్రజ్ఞాపూర్ దగ్గర నాలుగు లక్షల చదరపు అడుగుల్లో యానిమల్ హౌస్ నిర్మించాం. మేం ఆర్థిక రంగంలోనూ అడుగుపెట్టాం. అమెరికాలో ‘క్యూ ఫండ్’ అనే ఫిన్ కార్ప్ ఉంది మాకు. వీటన్నిటికీ మా ఆయన నాయకుడైతే నేను ఆయన సహాయకారిని. నా ప్రపంచం విశాలమైంది. చిన్నప్పుడు భరతనాట్యం నేర్చుకున్నాను. రోజూ డ్యాన్స్ క్లాస్కు పాటలు పాడుకుంటూ వెళ్లేదాన్ని. అలా సంగీతమూ అబ్బింది. కాలేజీలో ఎన్సీసీ క్యాడెట్గా మంచి షూటర్ని. కంప్యూటర్స్ కూడా నేర్చుకున్నాను. ఇలా జన్మతః కొన్ని, సాధనతో కొన్ని నైపుణ్యాలు వరించాయి.
సేవకు దారి
పెద్దమ్మాయి కడుపులో ఉన్నప్పుడు.. ఓ రోజు నెక్లెస్ రోడ్ మీదుగా కారులో వెళ్తున్నాం. రయ్మంటూ ఇద్దరబ్బాయిలు బైక్ మీద పోతున్నారు. డివైడర్ ఎదురుగా కనిపించే సరికి సడెన్గా బ్రేక్ వేశారు. బండి అదుపు తప్పింది. ఇద్దరూ ఎగిరి పడ్డారు. అదృష్టవశాత్తూ వాళ్లకేమీ కాలేదు. ఆ రోజు రాత్రి నాకు నిద్రపట్టలేదు. ఇంకెప్పుడూ ఎవరికీ అలా జరగకుండా ఏదైనా చేయాలనే ఉద్దేశంతో.. ఇరవై ఏండ్ల క్రితం లోపాముద్ర చారిటబుల్ ట్రస్ట్ ప్రారంభించాం. 16 లక్షల రూపాయలు ఖర్చు చేసి, జంట నగరాల్లో డివైడర్లు ఉన్న చోటల్లా రేడియం స్టిక్కర్లు ఏర్పాటు చేయించాం. అప్పటి నుంచీ ఏదో ఒక సేవా కార్యక్రమం చేపడుతూనే ఉన్నాను. మా పెద్దమ్మాయి పదిహేనేండ్లకే ఐఐటీలో సీటు సంపాదించింది. అబ్బాయి కూడా అదే వయసులో ఐఐటీలో చేరాడు. మూడో అమ్మాయి ఐఐటీకి ప్రిపేర్ అవుతున్నది. పెద్దవాళ్లిద్దరూ చెల్లిని ప్రిపేర్ చేస్తున్నారు. దీంతో నాపై భారం తగ్గింది. కాస్త తీరిక దొరికింది. ఆ సమయాన్ని నలుగురి కోసం ఉపయోగించాలని అనుకున్నాను.
వ్యాపారం, కుటుంబాన్ని నడిపిన అనుభవంతో సేవలోనూ సక్సెస్ అవుతాననే నమ్మకం ఉంది. ఒక రోజు చెన్నై నుంచి ఫోన్ వచ్చింది. వెంపటి చినసత్యం గారి అబ్బాయి మాట్లాడారు. ఆయన్ని నేనెప్పుడూ కలవలేదు. ‘అమ్మా మేం కష్టపడుతున్నాం. కూచిపూడి కళాకారులను ఆదుకోవాలి’ అని అడిగారు. కళల్ని బతికించుకోవడం మన బాధ్యత కదా? అనిపించింది. ఎనిమిది వందల మంది కళాకారులను ఆదుకున్నాం. మదురై ఆలయంలో 130 మంది పండితులకు రెండు నెలలకు సరిపడా సరుకులు అందించాను.
ఉస్మానియా మెడికల్ కాలేజీలో రోజుకు మూడు వందల మందికి వండిన పొట్లాలు ఇంటినుంచే పంపించాం. పసిబిడ్డ జననంతో ఇంట్లోకి ఆనందం రావాలి కానీ అప్పులు కాదు. ఆ ఉద్దేశంతోనే మా లోపాముద్ర ట్రస్ట్ ద్వారా 1008 కాన్పులు ఉచితంగా చేయాలని సంకల్పించాను. పేదల బస్తీల్లో హెల్త్ క్యాంపులు పెట్టి ఉచితంగా టెస్టులు చేస్తున్నాం. మందులు కూడా ఇస్తున్నాం. పేద మహిళలు తమకాళ్లపై తాము నిలబడినప్పుడే పిల్లల్ని చదివించగలరు, ప్రయోజకుల్ని చేయగలరు. వారి కోసం పాతబస్తీలో టైలరింగ్ సెంటర్లు ప్రారంభించాం. ట్రైనింగ్, మెటీరియల్, ఆర్డర్స్ మేమే ఇస్తాం. నెలనెలా ఖాతాలో జీతం వేస్తున్నాం. కష్టాల్లో ఉన్నవారిని ఆదుకోవడం తోటి మనిషిగా నా బాధ్యత కూడా.
హోమ్ మేనేజర్గా
మహిళల నాయకత్వాన్ని సమాజం అంగీకరించడానికి కొంత సమయం పడుతుంది. నా మట్టుకు నేను ఆ సమస్యను ఎదుర్కోలేదు. మహిళలకు కుటుంబం, పిల్లల తర్వాతే ఏదైనా. మా అమ్మాయికి ఐఐటీ చెన్నైలో సీటొచ్చింది. తన కోసం నేను చెన్నై వెళ్లాను. హాస్టల్లో వదిలేయలేక ఇల్లు తీసుకుని నాతోనే ఉంచుకున్నాను. తర్వాత మా అబ్బాయికీ ఐఐటీలో సీటొచ్చింది. మా వారు హైదరాబాద్లో ఉంటూ బిజినెస్ చూసుకున్నారు. నేను పాతకాలపు మనిషిని. చాదస్తం ఎక్కువే. ఆయన దేవుణ్ని నమ్మరు. కానీ, నా పూజలను, నమ్మకాలను ఆటంకపరచలేదు. అది ఆయన ఔన్నత్యం. ఆయన్ని మార్చే అధికారం నాకు లేదు. అలాంటి జీవిత భాగస్వామి దొరకడం నా అదృష్టం.