Children Stories | ఒక ఊర్లె ఒక పెద్ద యాపారి ఉండెటోడు. యాపారంల బాగ పైసలు సంపాయించిండు. ఆయినెకు ఒక్కడే కొడుకు. మంచోడే గానీ.. ఆనికి యాపకాయంత ఎర్రి.. పితుకంత పిస! ఆళ్ల నాయిన జేసే యాపారం జూసి.. నవ్వుకుంట ఉండెటోడు. ‘మా నాయిన పాతకాలం మనిషి! పైసలు ఉన్నగనీ నాలెక్క తెల్విలేదు!’ అనుకునెటోడు. ఎట్లనన్న తన తెల్విని ఆళ్ల నాయినకు జూయించాలె అనుకున్నడు. ఒకనాడు.. “ఈసారి నేనే సంతలకు వోయి.. యాపారం జేసుకత్త!” అని ఆళ్ల నాయితోని జెప్పిండు.
పెద్దాయినె అద్దన్నా.. ఈడు మంకుపట్టు వట్టిండు. చేసేది లేక.. “గట్లనే!” అన్నడు ఆ పెద్ద యాపారి. దాంతోని బండ్లమీద బట్టలు, తీరొక్క వస్తువులు, గంధం శెక్కలు ఎత్తిపిచ్చుకొని, బైలెల్లిండు ఈ బుడ్డ యాపారి. అట్ల ఊరూరూ సంతలు దిరుక్కుంట అన్ని వస్తువులను అమ్మవట్టిండు. ఆఖరుకు అన్ని అమ్ముడు వోయినయి గనీ.. ఒక్క గంధం శెక్కల బండి మిగిలింది. అంతట్లకే ఈళ్లు వోయిన సంతల.. ఒకాయినె బొగ్గులు అమ్ముడు జూశిండు మన యాపారి. ఎంటనే ఇకమతు దోసి.. ఆయిన్ని గంధం శెక్కలను గాలవెట్టి బొగ్గులు జేసిండు. ఒక్క దినంలనే గా బొగ్గులన్నిటినీ అమ్మిండు. ఈ కతంత జూసినోళ్లు నవ్వుతుంటె.. ‘నా ఇకమతు జూసి నవ్వుతుండ్లు!’ అనుకుంట ఆడు ఖుషీఖుషీగ ఇంటి మొకాన మల్లిండు.