తథాగతా! లోకాయత!!
తలొంతుము సదాహిత
దయామయా ప్రబోధిత
మనంబుపాడే నీ కథ
నీ పాదం తాకిన శిల
నేర్చుకుంది ధ్యాన కళ
నీ వొంపిన జ్ఞాన జల
జీవనదిగ పారెనిల
నీవు నాటిన కరుణ ఫల
వనముల వికసించె నేల
దుఃఖ నదుల నవలీల
దాటించును నీ లీల
కదిలి నేల కేతెంచిన
కరుణగల్ల రూపమా
ఏలికలను ఎదిరించిన
తొలి విప్లవ కంఠమా
మనిషిలోని మలినాలను
నిలువరించే సుగుణమా
మాయ ఎండమావులాపె
జ్ఞానబోధి వృక్షమా
కడుదీనుల బాధగాంచి
కరిగి తల్లడిల్లినావు
పొదిగిన రతనపు మేడల
కుదురు నొదిలి కదిలినావు
ఊయలూగే ప్రతిబింబం
సతిబంధం నొదిలినావు
గాయాలను భరించి బలి
యాగాలను ఆపినావు
నీ చల్లని చూపు వల్లె
జగతి మంచి వైపు మల్లె
నీ వలన లోకానికి
సత్యమేదో తెలిసింది
నీ తపనతో అవని లోన
సాధుత్వం బతికింది
నిను మరువని నరుల వల్ల
కరుణ కొంత మిగిలింది
నీ బోధచే భూగోళం
బరువు కొంత తొలిగింది
నీ ఎరుకచే ఈ జగాన
మురికి ఎంతో కరిగింది
నీ ధ్యానముతో జ్ఞానపు
పయనం సులువైంది
నీ శరణంచే మరణం
సయితం సుఖమైంది
-గోరటి వెంకన్న