ఊరొదిలి పట్నం వచ్చింది. భర్త వాచ్మన్. ఆమె ఇండ్లలో పనిచేసేది. ఉన్నంతలో సర్దుకుపోయే గుణం. క్యాబ్ తీసుకుంటే కష్టాలు తీరుతాయని ఎవరో సలహా ఇచ్చారు. పది లక్షలు పెట్టి కారు కొని లీజుకు ఇచ్చింది! అతను మోసం చేసి పారిపోయాడు.ఇంతలో, కరోనాతో భర్త కన్నుమూశాడు. ఎన్ని కష్టాలు ఎదురైనా, మరెన్నినష్టాలు చవిచూసినా ఎదిరించి నిలిచింది. తన కారు తానే నడుపుతూ క్యాబ్ డ్రైవర్గా మారింది. ట్రాఫిక్ పద్మవ్యూహాన్ని దాటుకుంటూ గెలుపు దిశగా దూసుకెళ్తున్న క్యాబ్ డ్రైవర్ దండు లక్ష్మి పరిచయం ఆమె మాటల్లోనే..
మాది మహబూబ్నగర్ జిల్లా నవాబ్పేట మండలం కాకర్లపాడు. ఊళ్లో పొలం పనులకు పోతుంటి. మా ఆయన సత్తయ్య దుకాణంలో పని చేసేటోడు. ఇట్ల బతుకుడు కష్టమని ఊరు ఇడిసిపట్నం వచ్చినం. కొత్తలో మా ఆయన అడ్డమీద కూలికి పోతుండె. పని దొరికిన నాడు తిండి తినేది. లేకపోతే పస్తుండేటోళ్లం. కొన్నాళ్లకు మా ఆయనకు నేరేడ్మెట్లో ఒక కట్టె మిషిన్ కాడ వాచ్మన్ నౌకరి దొరికింది. ఉండనీకె ఒక చిన్న గది ఇచ్చిండ్రు. నేను చుట్టుపక్కల ఇండ్లకు పనికి పొయ్యేదాన్ని. మొదలు రెండిండ్లు చూసుకున్న. తర్వాత ఇంకో నాలుగిండ్లు కుదిరినయ్.
అలా ఆరిండ్లలో బట్టలుతికి, బాసన్లు తోమి నెలకు పదివేల దాక సంపాదిస్తుంటి. పొద్దున ఐదింటికే పనికి వెళ్లేదాన్ని. ఎనిమిదింటికి వచ్చి వంటచేసి, పిల్లల్ని స్కూల్కు తీస్కపోయేదాన్ని. నా పైసల్లో నెలకు కొంత దాచిపెట్టిన. కొన్ని రోజులకు వాటితోని ఒక స్కూటీ కొన్నం. మా ఆయన సైకిల్ నడపనీకె కూడా భయపడ్తడు. స్కూటీ నేర్చుకొమ్మని ఎంత బతిమలాడినా ఒప్పుకోలే. కష్టపడి నేనే నేర్చుకున్న. అందరిలెక్కనే స్కూటీమీద స్కూల్కు తీస్కపోతే.. నా బిడ్డలు మస్తు ఖుషీ అయ్యేటోళ్లు. ‘పాచి పనిచేసేది కూడా స్కూటీ నడపవట్టె’ అని కొందరు అనేటోళ్లు. నేను అవన్నీ పట్టించుకోలే. పట్టుబట్టి కారు నడుపుడు కూడా నేర్చుకున్న.
ఉబర్లో అవకాశం
గిన్నెలు తోమి కూడబెట్టుకున్న పైసలతో సెవెన్ సీటర్ కారు తీసుకున్న. కారు ఖరీదు రూ.10 లక్షలు. లక్షన్నర బయానా కట్టిన. నెలకు కిస్తీ ఇరవై అయిదువేలు. ఒకాయనకు కారు లీజ్కు ఇచ్చినం. ఒక్క నెలలో పదకొండువేల కిలోమీటర్లు తిప్పిండు. ఒక్క రూపాయి కూడా ఇయ్యకుండా మా ఇంటికాడ కారు పెట్టి పారిపోయిండు. నిలువునా మోస పోయినం. లక్షలు పెట్టి తీసుకున్న కారు ఇంటికాడ ఉట్టిగ ఉండేసరికి గుండె ఆగినంత పనైంది.
ఒకరోజు తెలిసిన తమ్ముడొకడు మా ఇంటికి వచ్చిండు. ‘ఇంటిముందు కారు పెట్టుకొని అట్లా పరేషాన్ అయితే ఏం లాభం అక్కా? ఉబర్లో పెడితే బాగనే గిట్టుబాటు అయితుంది’ అన్నడు. కొంత ధైర్యం వచ్చింది. నేను డ్రైవింగ్ నేర్చుకున్నప్పుడే లైసెన్స్ తీసుకున్నా. అది ఇప్పుడు పనికొచ్చింది. కానీ, పెద్దకారు నడుపుడు నాతోని అయితదా అనిపించింది. భయంభయంగా ఉబర్ ఆఫీసుకు వెళ్లిన. ‘ఒక మహిళ డ్రైవింగ్ చేస్తానంటూ సొంత కారుతో వచ్చినందుకు సంతోషంగా ఉంది. మిమ్మల్ని అభినందిస్తున్నాం’ అన్నరు అక్కడి సార్లు. ఉబర్లో కారు నడుపుడు మొదలుపెట్టిన.
రోజుకు మూడునాలుగు వేలు వస్తుండే. ఇంతలో లాక్డౌన్ పెట్టిండ్రు. మళ్లీ మా బతుకులు ఆగమైనయ్. కరోనాతో మా ఆయన పోయిండు. బతుకంతా చీకటైనట్టు అనిపించింది. భర్త పోయిన బాధలో నేనుంటే.. బ్యాంకోళ్లు ఫోన్లు చేసి కిస్తీ కట్టమని సతాయించుడు మొదలుపెట్టిన్రు. ఇక లాభం లేదు, కారు అమ్ముదామని అనుకున్నా. కానీ, ఇంతదాకా వచ్చి మళ్లీ ఇండ్లల్ల పనికి పోతే ఓడిపోయినట్టే అనిపించింది. క్యాబ్ డ్రైవర్ల యూనియన్ చైర్మన్ సలావుద్దీన్ అన్నకు నా పరిస్థితి వివరిస్తే.. తలా ఇన్ని పైసలు వేసుకొని ఆ రెండు నెలల కిస్తీ కట్టిండ్రు. రెండు నెలల తర్వాత మళ్లీ డ్యూటీల చేరిన.
సోషల్ మీడియా ప్రచారం
ఒకరోజు ట్యాంక్బండ్కు కార్ బుక్ అయ్యింది. ఒక మేడం, కొందరు పిల్లలు ఎక్కిన్రు. నన్ను చూసి మేడమ్ ఆశ్చర్యపోయింది. ప్రయాణంలో నా కథంత చెప్పిన. ఆమె పేరు హిమబిందు. నన్ను ప్రేమతోని లక్ష్మక్కా అని పిలుస్తది. తను ఓ సామాజిక కార్యకర్త. అదేందో సోషల్ మీడియా అట, అందులో నా గురించి పెట్టింది. నా కథ అందరికీ తెలిసింది. ఆ మేడమే పెద్ద కంపెనీలో నా కారు పెట్టించింది. ఇంకా ఐదారు నెలలు కిస్తీలు కడితే కారు అప్పు తీరిపోతది. కిందామీదా పడి బిడ్డను ఎంబీఏ చదివించిన, కొడుకును డిగ్రీ చదివిస్తున్న. ఇంటి కిరాయిలు భరించలేక దమ్మాయిగూడెం షిఫ్ట్ అయినం. ప్రభుత్వం నెలనెలా నాకింత పింఛన్, నేనూ నా పిల్లలు తలదాచుకునేందుకు ఒక ఇల్లు ఇస్తే నా జన్మ ధన్యమైనట్టే! బతుకు బండి నడిచేటందుకు నాలుగు చక్రాల బండి ఉండనే ఉన్నది.