హస్తవాసి ఉన్న వైద్యుడు. హృదయనేత్రం కలిగిన ఫొటోగ్రాఫర్. రోగి ప్రాణం నిలబెట్టాలని తపిస్తారు. ఫొటోకు జీవం నింపాలని ఆశిస్తారు. లక్షలమందికి ఆయన వైద్యుడు. ఆయనకు డాక్టర్.. కెమెరా! ఒత్తిడితో చిత్తయిపోయే ప్రతి ఒక్కరికీ ఆయన ప్రిస్క్రిప్షన్.. ఫొటోగ్రఫీ! సూర్యోదయానికి ముందు.. ఒక క్లిక్. సూర్యాస్తమయం తర్వాత.. ఒక క్లిక్. ప్రతి వారాంతం ఓ ఫొటో టూర్! ప్రపంచ ఫొటోగ్రఫీ దినోత్సవం సందర్భంగా..డాక్టర్-ఫొటోగ్రాఫర్ మల్లెల వెంకటేశ్వరరావు (ఎం.వి. రావు)‘ఫ్లాష్’బ్యాక్!
వృత్తిరీత్యా డాక్టర్ను కావడంతో పని ఒత్తిడి ఎక్కువే. అర్ధరాత్రి వరకూ రోగులతోనే సరిపోతుంది. చాలా ఓపికగా ఉండాల్సి వస్తుంది. సమస్యలను సావధానంగా వినాల్సి ఉంటుంది. ఇక కరోనా తర్వాత వైద్యులపై ఒత్తిడి విపరీతంగా పెరిగింది. నాపైనా ఆ ప్రభావం ఉంది. నా వరకైతే నేను ఫొటోగ్రఫీని ఔషధంగా భావిస్తాను. స్ట్రెస్ ఫీలయినప్పుడు ఫొటోలపై దృష్టిపెడతాను. ఫొటోలు తీయడమే కాదు, గతంలో తీసిన ఫొటోలనూ చూస్తూ.. ఫలానా రోజు ఎలా గడిచింది, ఎంత ఉల్లాసంగా ఉన్నానన్నది నెమరేసుకుంటా. 1980ల నుంచి ఇప్పటి వరకూ ఇదో అలవాటుగా మారింది. ఇంట్లో జరిగిన ఫంక్షన్లు.. దగ్గరి బంధువుల శుభకార్యాలు .. పిల్లల చిన్నప్పటి వేడుకలు .. విదేశాలకు వెళ్లినప్పుడు తీసిన ఫొటోలు.. ప్రతీది ఓ జ్ఞాపకమే, ప్రతి ఫొటో ఓ ఎనర్జీ బూస్టరే. తీసేటప్పుడు వాటి విలువ తెలియదు. తీసిన తర్వాత చాలాసార్లు చూసుకుంటాం. అదే, ఛాయా చిత్రాల్లోని చమత్కారం.
ఏమాత్రం సమయం దొరికినా, ఆన్లైన్లో కెమెరాలకు సంబంధించిన తాజా విశేషాల కోసం శోధిస్తుంటాను. కెమెరా నా వ్యసనం. మార్కెట్లోకి ఏ కెమెరా వచ్చింది, లెన్స్లు ఎలా ఉన్నాయి? అన్నది తెలుసుకుంటాను. యూట్యూబ్లో ఫొటోగ్రఫీకి, కెమెరా వాడకానికి సంబంధించిన పాఠాలు వింటాను. ఆన్లైన్ ఫొటోగ్రఫీ వర్క్షాప్లకు కూడా హాజరవుతాను. ప్రపంచవ్యాప్తంగా రోజూ ఏదో ఒక కొత్త విషయం వెలుగులోకి వస్తూనే ఉంటుంది. టెక్నాలజీలో అప్డేట్ కావాలి కదా? ఈ విషయంలో ఆన్లైన్పైనే ఆధారపడుతాను. ప్రపంచవ్యాప్తంగా వివిధ పత్రికల్లో ప్రచురించే ఫొటోలను చూస్తాను, ఆన్లైన్ ఎగ్జిబిషన్లను పరిశీలిస్తుంటాను. కాలేజీ రోజుల్లో ప్రముఖ ఫొటో జర్నలిస్టు రఘురాయ్కి వీరాభిమానిని. ఆయన తీసే ప్రతి ఫొటోలో జీవం కనిపించేది. పేపర్లో పేరు… ఆ కిక్కే వేరు! నాది పూర్తిగా గ్రామీణ నేపథ్యం. కెమెరాల గురించి వినడం, చూడటం తప్పిస్తే అందుబాటులో ఉండేవి కావు. కేఎంసీలో వైద్య విద్యార్థిగా ఉన్నప్పుడు.. కాలేజీలో జరిగే స్పోర్ట్స్, కల్చరల్ ఈవెంట్స్కు సంబంధించి ఫొటో ఎగ్జిబిషన్లు పెట్టేవారు. అక్కడే నాకు స్టెతస్కోప్తోపాటు కెమెరాపైనా మక్కువ పెరిగింది.
కృష్ణ అనే మిత్రుడు ఉండేవాడు. తనకూ ఫొటోగ్రఫీ అంటే ఇష్టం. ఇద్దరం కలిస్తే ఫొటోలపైనే చర్చ. కృష్ణ నాకు కొన్ని మెలకువలు నేర్పించాడు. అప్పుడే, ఊళ్లో మా సిస్టర్ ఇంట్లో గృహప్రవేశం జరిగింది. అసలే పల్లెటూరు. ఫొటోగ్రాఫర్ అందుబాటులో లేడు. నేనే తీయక తప్పలేదు. బాగా వచ్చాయి. ఇంట్లో వాళ్లు మెచ్చుకున్నారు. దీంతో కాన్ఫిడెన్స్ పెరిగింది. మేం మెడికల్ కాలేజీలో ఉన్నప్పుడు అనేక ఆందోళనలు జరిగాయి. విద్యార్థుల సమస్యలపై ధర్నాలు చేశాం. ఆ కార్యక్రమాల ఫొటోలు తీసి మీడియాకు ఇచ్చేవాళ్లం. ఆ రోజుల్లోనే పత్రికల్లో నా పేరుతో ఫొటోలు ప్రచురించారు. అచ్చులో పేరు చూసుకోవడం అన్నది బోలెడంత కిక్ ఇచ్చింది. పీజీ కోసం హైదరాబాద్ ఉస్మానియా మెడికల్ కాలేజీకి వచ్చాక, ప్రముఖ ఫొటోగ్రాఫర్ రవీందర్ రెడ్డితో పరిచయం ఏర్పడింది. ఆయన నాకు మరిన్ని మెలకువలు చెప్పారు. అవి ఎంతో ఉపయోగపడ్డాయి. కాలేజీలోనే కాదు, ఇంట్లోనూ ఏ కార్యక్రమం జరిగినా ఫొటోగ్రఫీ బాధ్యత నాదే. ఇప్పటికీ అంతే. మా అబ్బాయి సాయి అరవింద్ కూడా ఫొటోలు తీస్తాడు. తను ఇంజినీరింగ్ చేశాడు. ఎవరి వద్దా ఫొటోగ్రఫీ నేర్చుకోలేదు. ఇంట్లో ఇప్పుడు ఇద్దరు ఫొటోగ్రాఫర్లం!
రీల్ కెమెరా మొదలు డిజిటల్ ఫుల్ఫ్రేం కెమెరాల వరకు అన్నీ ఉపయోగించాను. తొలి ప్రొఫెషనల్ కెమెరా ‘పెంటాక్స్’ను విదేశాల నుంచి తెప్పించుకున్నా. అంతకుముందు కూడా చిన్నచిన్న కెమెరాలు వాడాను. రీల్ లోడ్ చేసుకోవడం, మాన్యువల్ ఫ్లాష్ వాడకం, రీల్ కడిగించడం.. అప్పటి అనుభూతులు అన్నీ ఇన్నీ కావు. కాలగమనంలో అనేక మార్పులొచ్చాయి. ఆ పరిణామాలకు అనుగుణంగా కెమెరాలను మార్చుతున్నా. నేను వాడిన మొదటి కెమెరా నుంచి ఇప్పుడు వాడుతున్న అత్యాధునిక సోనీ కెమెరా వరకు దాదాపుగా అన్నీ నా దగ్గర భద్రంగా ఉన్నాయి. ఇన్నేండ్లలో వేల ఫొటోలు తీసి ఉంటాను. ప్రతీ ఫొటో నా దగ్గర ఉంది. ఇదో హాబీ నాకు. అప్పుడప్పుడూ మొబైల్ ఫోన్లతో కూడా తీస్తుంటాను. ఇవి కూడా ప్రొఫెషనల్ కెమెరాల్లానే పనిచేస్తున్నాయి.
ఒక ఫొటో వెయ్యి భావాలను పలికిస్తుంది. మాజీ ప్రధాని నెహ్రూ ఫొటో తీయడానికి బ్రిటిష్ ఫొటోగ్రాఫర్ ఒకరు అయిదేండ్లు కష్టపడ్డారట. ఇప్పటికీ మనకు నెహ్రూ అనగానే లాల్చీ, జేబు పక్కన గులాబీతో.. చిరునవ్వుల ముఖమే గుర్తుకు వస్తుంది. కొందరు నాయకులను తలుచుకున్నప్పుడు వారి హావభావాలు, ఆహార్యం ప్రత్యేకంగా మనసులో నిలిచిపోతాయి. దానివెనుక ఓ ఫొటోగ్రాఫర్ ప్రతిభ దాగి ఉంటుంది. ఫొటో తీయడం అంత సులభం కాదు. మంచి కెమెరా ఉన్నంత మాత్రాన మంచి ఫొటోలూ రావు. మనం కసరత్తు చేయాలి. ఎమోషన్స్ ఉండాలి. యాంగిల్ కుదరాలి. సీన్ గురించి ఆలోచించే విధానమూ ముఖ్యమే. అప్పుడే గొప్ప ఫొటోలు వస్తాయి. ఒకరకంగా చెప్పాలంటే ఫొటో కూడా వైన్ వంటిదే. ఎంత పాతబడితే అంత బాగుంటుంది.
నా వరకైతే పిల్లలు, పువ్వులు తిరుగులేని సబ్జెక్ట్లు. వర్షం వెలిసిన వెంటనే ఫొటోలు తీయడం గొప్ప అనుభూతి. సూర్యోదయానికి గంటముందు, సూర్యాస్తమయానికి గంట ముందు, తర్వాత కూడా బాగుంటుంది. ఆ సమయంలో ఫొటోలు బాగా వస్తాయి. ఫొటోతీసే ప్రాంతం, సబ్జెక్ట్, సమయం.. ఇలా అన్నీ ఫొటోను ప్రభావితం చేస్తాయి. ల్యాండ్స్కేప్ ఫొటోలు తీయడం కష్టం. ల్యాండ్స్కేప్, బర్డ్ ఫొటోగ్రఫీలో ఇంకా సాధన చేయాల్సి ఉంది.
భవిష్యత్తులో మెడికల్ ప్రాక్టీసు తగ్గించి, ఫొటోల కోసమే ప్రపంచమంతా పర్యటిస్తా. ట్రావెల్ ఫొటోగ్రఫీ నా చిరకాల వాంఛ. నేను నేర్చుకోవాల్సింది బోలెడుంది. ఫొటోగ్రఫీపై ఆసక్తి ఉన్న వైద్యులు చాలా మంది ఉన్నారు. అమెరికాలో సప్నరెడ్డి అనే రేడియాలజిస్టు ఉన్నారు. ఆమె ట్రావెల్ ఫొటోగ్రఫీ చేస్తుంటారు. ప్రపంచం చుట్టివచ్చారు. వారానికి మూడు రోజులు ఫొటోగ్రఫీకే కేటాయిస్తారు. ఇటీవల ఈ రంగంలోకి మహిళలు కూడా వస్తున్నారు. వైల్డ్ లైఫ్, నేచర్, ల్యాండ్స్కేప్ ఫొటోగ్రఫీ ఎక్కువగా ప్రాచుర్యం పొందుతున్నాయి. నా దృష్టిలో వైద్యానికి, ఫొటోగ్రఫీకి పెద్దగా తేడా లేదు. రెండుచోట్లా.. జీవం నింపడమే ప్రధానం!
ప్రతి మనిషికి ఒక హాబీ ఉండాలి. సమాజంలో ప్రతి ఒక్కరూ ఏదో ఒకరకమైన ఒత్తిడితో ఉంటున్నారు. ఒత్తిడిని జయించేందుకు ఎవరికివారు ప్రయత్నించాలి. ముఖ్యంగా వైద్యులకైతే స్ట్రెస్ను అధిగమించడానికి ఓ హాబీ తప్పనిసరి. ఫొటోగ్రఫీ అనేది మంచి హాబీ. ఇది కాకపోతే పుస్తకాలు చదవడం.. ప్రయాణాలు చేయడం, పర్యాటక ప్రాంతాలకు వెళ్లడం.. మొక్కల పెంపకం.. ఆటలు.. ఇలా ఎవరికి తోచింది వారు చేయవచ్చు.
… ఓరుగంటి సతీశ్