అడుగులేసినంత మేరా ఆక్రమించే అదేదో యాగంలో అశ్వానికి మాత్రం అలుపే మిగిలినట్టు.. ప్రగతికి బాటలేసే తాతబ్బాయి.. మొహానికి పట్టిన చెమటను చొక్కాతో తుడుచుకుంటూనే మరోచేత్తో రోడ్డురోలర్ స్టీరింగ్ తిప్పుతున్నాడు. ‘నాతో పోటీయా!?’.. అన్నట్టు సాయంత్రం ఆరైనా సూర్యుడు కూడా డ్యూటీ దిగలేదు. వారం రోజులుగా తారురోడ్డు ప్యాచ్వర్క్ జరుగుతున్నది. ఆరోజే ఆఖరు. గంటకు ఐదు కిలోమీటర్ల వేగంతో నడుస్తున్న రోలర్ కిందినుంచి.. యాభై డిగ్రీల వేడి నేరుగా తగులుతున్నది. తారు, డీజిల్, ఎమల్షన్ కలిసిన వాసనతో ముతక గుడ్డ ముక్కులో కుక్కినట్టు ఉక్కిరిబిక్కిరి అవుతున్నాడు తాతబ్బాయి.ఏడాదిలో ఓ ఆరు నెలల పని. ఆ ఆరు నెలలూ ఇంటికెళ్లాక కూడా చేపల పులుసొండినా, చేమదుంపల కూరొండినా.. అదే వాసన వెంటాడుతూ ఉంటుంది. జీతం మాత్రం పద్దెనిమిది వేల చొప్పున పన్నెండు నెలలూ ఇస్తాడు కాంట్రాక్టర్. కాళ్ల వాపులు కిడ్నీలనూ, ఆయాసం హార్టునూ చెక్ చేయించమని చెబుతున్నా.. ఖాళీ జేబు కాలక్షేపం చేయిస్తున్నది. ఇలాంటి వృత్తిపరమైన ఆరోగ్య సమస్యల కారణంగా అతను నలభై ఐదేళ్ల క్రితం పుట్టినా.. యాభై ఐదేళ్ల క్రితం పుట్టిన వాడిలా ఉంటాడు.నోరులేని రోలరును చల్లార్చడానికి నాజిల్స్ ద్వారా నీటి చుక్కలు పడుతున్నాయి. అలాంటి సదుపాయం లేని తాతబ్బాయి తన సీట్ పక్కనే ఉన్న వాడేసిన కూల్డ్రింక్ బాటిల్లో వేడెక్కిన నీళ్లను తాగలేక, మొహం మీద పోసుకోనూలేక ఉసూరుమంటూ రోలరు దిగాడు.
పనైపోయిందని సూపర్వైజర్ ఫోన్ చేసినట్టు ఉన్నాడు. డైలీ వర్కర్లకు పేమెంట్ ఇవ్వడానికి కాంట్రాక్టర్ శ్రీపతి వచ్చి, కారు దిగి రోడ్డునోసారి పరీక్షించి చూశాడు. ఎవరితోనో ఫోన్లో మాట్లాడి, తాతబ్బాయిని పిలిచాడు.కాళ్లూ, చేతులూ, మొహం కడుక్కొని వచ్చి.. చేతులు రెండూ దగ్గరగా పెట్టుకుని నించున్నాడు తాతబ్బాయి.
“ఏం తాతబ్బాయి.. ఎలా ఉన్నావు? ఈ రోజుతో పనైపోయినట్టేనా?”.. “అయిపోయింది సార్! ఓ గంటలో ఆరిపోద్ది. రోడ్డు అప్పజేప్పేయొచ్చు!” అన్నాడు తాతబ్బాయి వినయంగా.
“గుడ్.. అవునూ, మీ అబ్బాయి పాలిటెక్నిక్ చదివాడన్నావు కదా!? ఇప్పుడేం చేస్తున్నాడు?”. “ఏవో కోర్సులు నేర్చుకున్నాడయ్యా! గల్ఫ్లో ఏదో ఆఫర్ వచ్చిందట. అమౌంట్ కావాలి. దానికోసం తిరుగుతున్నాడు”. “అవునా!? నువ్వుకూడా అప్పట్లో ఐటీఐ పూర్తి చేసుంటే.. ఈపాటికి ఎక్కడో ఉండేవాడివి” అని నవ్వి.. “మన పరిస్థితి నీకూ తెలుసుగా! ఎక్కడి పేమెంట్లు అక్కడ ఆగిపోయాయి. వడ్డీకి తెచ్చి మరీ పనులు పూర్తిచేస్తున్నా”. “అవును సార్. పనులు లేకపోయినా మా జీతాలు కూడా ఆపకుండా ఇస్తున్నారు. అందుకే మిమ్మల్ని అడగడానికి మనసొప్పలేదు. ఏమాత్రం అవకాశం ఉన్నా మీరే ఇచ్చేవారు” అన్నాడు తాతబ్బాయి కృతజ్ఞతగా.
అంతలో శ్రీపతి ఫోన్ మోగింది. కొడుకు ఈవినింగ్ బయటికి వెళ్లాలట. కారు కావాలని ఫోన్. “ఓకే.. నాన్నా! వచ్చేస్తున్నా. ఫైవ్ మినిట్స్” అంటూ ఫోన్ పెట్టేసి..“సరే చూద్దాంలే! వచ్చేవారం పనెక్కడో సూపర్వైజర్ చెబుతాడులే. నువ్వెళ్లు. మళ్లీ నీకు లేటవుతున్నది. ఇంటికెళ్లి వంట చేసుకోవాలి కాబోలు”.. అంటూ తాతబ్బాయిని పంపేసి, సూపర్వైజర్కు పేమెంట్ ఇచ్చేసి.. కారెక్కి ఇంటికి వెళ్లిపోయాడు శ్రీపతి.
ఇంటికొచ్చి స్నానం చేసి ఇండాలియం గిన్నెలో బియ్యం పెట్టి, టమాటాలు, ఉల్లిపాయలు కోసి పక్కన పెట్టుకున్నాడు తాతబ్బాయి.“నాన్నా! ఫ్రెండ్ ఇంటికి వెళ్తున్నా.. చదువుకోడానికి. రాత్రి అక్కడే పడుకుంటా, త్వరగా అన్నం పెట్టు!” అన్నాడు మల్లేశ్.“గుడ్లు ఇంకా రాలేదురా. కాసేపు ఉంటావా లేక మధ్యాన్నం చేసిన రసం ఉంది.. దాంతో తినేస్తావా?”.“ఏదో ఒకటి త్వరగా పెట్టేయ్!” అంటూ హడావుడిగా తినేసి వెళ్లిపోయాడు మల్లేశ్.ఒళ్లంతా పులిసిపోయి, కండ్లు మండుతూ ఉండటంతో ఇంత మజ్జిగన్నం తిని పడుకుందామని.. కంచంలో అన్నం పెట్టుకొని, మజ్జిగ పోసుకున్నాడు తాతబ్బాయి. జ్ఞాపకాల తెరలు తెరుచుకున్నాయి.రోజూ ఉదయాన్నే టీతో మొదలు, మూడు పూటలా మూడు ఐటమ్స్కు తక్కువలేకుండా వేడిగా పెట్టేది. డ్యూటీలో తన క్యారేజీ విప్పగానే అంతా చుట్టూ మూగేవారు. అలాంటిది ఇప్పుడు పొద్దున్నే ఇంత టీ చుక్క కలుపుకొని తాగి, రెండు పూటలా రసమో, పప్పో, కూరో.. ఏదో ఒక ఐటం వండుకొని డ్యూటీకి వెళ్లడం కష్టమైపోతున్నది.ముద్ద నోట్లో పెట్టుకోబోతూ ఉండగా.. ఆలోచనలు చెదిరేలా ఫోన్ మోగింది. చూస్తే శ్రీపతి.“సార్ నమస్తే! చెప్పండి సార్!” అన్నాడు శ్రీపతి.“తాతబ్బాయీ! ఎక్కడున్నావు?”.“ఇంటి దగ్గరే సార్!”.“నువ్వు అర్జంటుగా రావాలి. షేర్ ఆటో గురించి చూడకు, బేరం ఆడకు. దొరికిన ఆటో పట్టుకుని ఇంటికి రా.. మాట్లాడాలి”.
తాతబ్బాయి వెళ్లేటప్పటికి శ్రీపతి తన ఇరవై ఏండ్ల కొడుకును ముద్దుగా తిడుతున్నాడు.“సిటీలో నెమ్మదిగా వెళ్లాలి కదా నాన్నా! ఏం కాదులే! నువ్వు కంగారు పడకు. నేనున్నానుగా!” అంటూ బుజ్జగిస్తున్నాడు.“సార్! అర్జెంటుగా రమ్మనారు”.. నెమ్మదిగా అడిగాడు తాతబ్బాయి.“కూర్చో తాతబ్బాయి!”.“పర్లేదు సార్! ఏదైనా సమస్యా!?” అడిగాడు కంగారుగా.. తాతబ్బాయి.
“ఓ ప్రాబ్లం వచ్చింది తాతబ్బాయి. చిన్న యాక్సిడెంట్. మన ఏరియాలోనే ఎవరో కుర్రాడు కారుకు అడ్డుగా వచ్చి పడ్డాడట. అక్కడికీ బాబు నెమ్మదిగానే వెళ్తున్నాడట..” అంటూ నెమ్మదిగా విషయం చెప్పాడు శ్రీపతి.నాలుగుసార్లు అడిగితేగానీ తండ్రికే చెప్పలేదు.. స్పీడో మీటర్ నూట ఇరవై దగ్గర స్ట్రక్ అయ్యిందని. అడక్కుండా తాతబ్బాయికి మాత్రం నిజం ఎలా చెబుతాడు.
అతణ్నెందుకు పిలిచాడో తాతబ్బాయికి చూచాయగా అర్థం అవుతున్నది.
“దెబ్బ తగిలిన కుర్రాడు ఎలా ఉన్నాడు సార్!?” అడిగాడు తాతబ్బాయి.“వెంటనే హాస్పిటల్లో జాయిన్ చేశాం. చిన్న హెడ్ ఇంజురీ అట. మెడికో లీగల్ కేసు అయ్యేట్టుంది. ఇంకా పర్మనెంట్ లైసెన్స్ రాలేదు. అందుకని బాబు భయపడుతున్నాడు. చదువుకు కాస్త ఇబ్బంది అవుతుందేమోనని కంగారు పడుతున్నాడు. లక్కీగా అక్కడ సీసీ కెమెరాలేవీ లేవు. కారు స్టేషన్లోనే ఉంది. ‘బాబు వెనక సీట్లో ఉన్నాడు. డ్రైవర్ భయపడి పారిపోయాడు. ఫోన్ చేశాం.. వచ్చి రిపోర్ట్ చేస్తాడు’ అని సేఫ్ సైడ్కు చెప్పి ఉంచాం. మన లాయర్తో కూడా మాట్లాడాను. నువ్వెళ్లి ఎస్ఐని కలిస్తే చాలు. ఎఫ్.ఐ.ఆర్ కట్టి, స్టేషన్ బెయిల్ ఇస్తాడు. ఇవ్వకపోయినా రేపు కోర్ట్ తెరిచిన వెంటనే బెయిలు తెచ్చేద్దాం. కాంప్రమైజ్కు వస్తే సరి.. లేదంటే కేసు నడుస్తుంది. ఎలాగైనా కొట్టించేద్దాం! నీకేం ఇబ్బంది ఉండదు. ఇలా అంటున్నానని ఏమీ అనుకోకు. మీ అబ్బాయి ఉద్యోగానికి ఏదో అమౌంట్ కావాలన్నావు కదా.. అది నేను అరేంజ్ చేస్తాను!”.. నెమ్మదిగా చెప్సాల్సింది చెప్పి, ముగించాడు శ్రీపతి.
అతనికి టెన్షన్గా ఉంది. రాత్రిలోగా ఎవరో ఒకర్ని తీసుకెళ్లి అప్పజెప్పేస్తే మేనేజ్ చెయ్యొచ్చు. తాతబ్బాయి ఎంత మంచివాడైనా.. ఒప్పుకొంటాడో లేదో! ఒప్పుకోకపోతే ఇప్పటికిప్పుడు మరొకర్ని వెతుక్కోవాలి. తాతబ్బాయికి విషయం పూర్తిగా అర్థమైంది. లారీ డ్రైవర్గా ఉండేటప్పుడు ఇలాంటివి ఒకటి రెండు విన్నాడు. అతనికి పెద్దగా అభ్యంతరం ఏమీ కనిపించలేదు.
“అయ్యా! పదేండ్లనుంచి నా మంచి, చెడ్డ మీరే చూస్తున్నారు. స్టేషన్కు వెళ్లడం పెద్ద పనేముందయ్యా!? మీరు అంతగా చెప్పాలా! బాబూ.. నువ్వేం కంగారుపడకు. నేను చూసుకుంటా!” అంటూ తాతబ్బాయి ఒప్పుకొనేసరికి.. శ్రీపతి తేలిగ్గా ఊపిరి తీసుకున్నాడు. కొడుకు చేత తాతబ్బాయికి ‘థాంక్స్!’ చెప్పించి లోపలికి పంపేశాడు.
తాతబ్బాయి భుజంమీద చెయ్యేసి గేటు వరకూ తీసుకెళ్తూ..“మరోసారి చెబుతున్నాను తాతబ్బాయి. మీ అబ్బాయి గల్ఫ్ వెళ్లడానికి కావాల్సిన ఏర్పాట్లన్నీ చేస్తాను. ఈ చిన్నసాయం చేసిపెట్టు!” అన్నాడు శ్రీపతి అతని చేతులు పట్టుకుని.“సార్! మీరింక ఈ విషయం మర్చిపోండి. దయచేసి డబ్బు మాటమాత్రం ఎత్తకండి. అంతగా అవసరమైతే ష్యూరిటీ ఉండి లోను ఇప్పించండి చాలు. అయినా ఆ విషయం దీంతో ముడిపెట్టకండి సార్. నాకు ఇబ్బందిగా ఉంటుంది. నాకు వదిలేయండి!’ అన్నాడు తాతబ్బాయి.“చాలా థాంక్స్! తాతబ్బాయి..” అంటూ తన ఫ్రెండ్ కార్లో కూర్చోబెట్టి, స్టేషన్ వరకూ దింపి రమ్మన్నాడు.శ్రీపతి స్పర్శతో పునీతమైన తన రెండు భుజాలు చూసుకుని మురిసిపోతూ.. మొదటిసారి మెత్తటి కారు సీట్లో కూర్చుని బయల్దేరాడు తాతబ్బాయి.. ముస్తాబైన మేకలా!
అర్ధరాత్రి రెండు. తండ్రి మీదున్న నమ్మకంతో శ్రీపతి కొడుకు ధైర్యంగానే ఉన్నా.. నిద్ర మాత్రం రావడం లేదు. అన్నీ బావుంటే అతనీపాటికి ఫార్మ్ హౌస్లో పార్టీలో ఉండేవాడు. అదొక్కటే దిగులు.
పక్కగదిలో ఎవరెవరికో ఫోన్లు చేస్తూ.. స్టేషన్ నుంచి ‘అంతా ఓకే!’ అనే సంకేతం కోసం ఎదురుచూస్తూ, అటూ ఇటూ పచార్లు చేస్తున్నాడు శ్రీపతి. ఇవేవీ తెలియని అతని భార్య మేడపైన నిద్రపోతున్నది. అంతలో కాలింగ్ బెల్ మోగేటప్పటికి ఒక్క ఉదుటున లేచి, తలుపు తీసి చూస్తే.. ఎదురుగా తాతబ్బాయి.“లోపలికి రా తాతబ్బాయి.. ఏం ప్రాబ్లం లేదుగా? ఎఫ్.ఐ.ఆర్ కట్టారా? స్టేషన్ బెయిల్ ఇచ్చారా?” అడిగాడు ఆదుర్దాగా.. తాతబ్బాయిని లోపలికి తీసుకెళ్తూ.“స్టేషన్ నుంచి హాస్పిటల్కు వెళ్లి వస్తున్నాను సార్. ఆ కుర్రాడు పోయాడు సార్!”.. అన్నాడు తాతబ్బాయి.అతని కండ్లలో ఎరుపునకు కారణం.. రోజూ పీల్చే తారూ, డీజిలే అనుకున్న శ్రీపతి, అదేం పట్టించుకోకుండా..“నిన్ను స్టేషన్కు వెళ్లమంటే హాస్పిటల్కు ఎందుకెళ్లావు? నువ్వెళ్లిన పనేమైందో అది చెప్పు?” అన్నాడు ఆదుర్దాగా.
“నావల్ల కాదు సార్! క్షమించండి!”.
“ఏమైంది తాతబ్బాయి? నువ్వు ఎలా అంటే అలాగే అన్నానుగా. మీ అబ్బాయికి డబ్బు సర్దుతానన్నాను. నువ్వే వద్దన్నావు. మళ్లీ ఇప్పుడేంటి?” అడిగాడు విసుగ్గా.‘లాయర్ కానీ, పోలీసులు కానీ ఇతని బుర్ర పాడుచేశారా? మీడియాకు తెలిసిపోయిందా?’.. లాంటి అనుమానాలు మొదలయ్యాయి శ్రీపతిలో.“అదేం లేదు సార్! మా అబ్బాయి ఇకపై గల్ఫ్ వెళ్లాల్సిన పని లేదు”.“అదేం? ఏమైంది?”.
“ఏం లేదు సార్! ఇకపై వాడు నాతోనే ఉంటాడు”.. చెబుతూ ఉంటే తాతబ్బాయి గొంతు వణుకుతున్నది.
“ఏమైంది తాతబ్బాయి? సరిగా చెప్పు!”.
“అయ్యా! మీ దగ్గర చేరక ముందు లారీ నడిపేవాణ్ని. రోజూ డ్యూటీకి వెళ్లేముందు నెమ్మదిగా తోలమని చెప్పి మరీ పంపేది నా భార్య. నెమ్మదిగా నడుపుతున్నానని.. సరుక్కు డెమరేజీలు పడుతున్నాయని తీసేశారు. రోలరైతే పదికి మించి స్పీడ్ తొక్కనక్కర్లేదని మీ దగ్గర చేరాను. నా భార్య ఎలా పోయిందో తెలుసా సార్? పక్కింటి వాళ్ల కోడలు నీళ్లోసుకుంటే సాయానికి ఈమెను వెళ్లమన్నారు. నేను ఇబ్బంది పడతానని మొదట వెళ్లనంది. కడుపుతో ఉన్న పిల్లకు సాయం కదా.. అని బలవంతంగా పంపిస్తే వెళ్లింది. పురుడయ్యాక తిరుగు ప్రయాణానికి రైల్లో టికెట్ దొరకలేదు. ఏదో బందని ఆర్టీసీ బస్సులూ తిరగలేదు. టికెట్కు రెట్టింపు డబ్బిచ్చి ఓ ప్రైవేట్ బస్సులో బయల్దేరింది. ఆ డ్రైవర్ అర్ధరాత్రి నూట ఇరవై స్పీడ్లో నిద్రమత్తుకు కన్ను జోగి.. బస్సును ఓ నదిలో కూలేశాడు. నా భార్య సహా ముప్పై మంది చచ్చిపోయారు” అంటూ ఒక్క క్షణం ఆగి..“నా మాటగా మీ అబ్బాయికి చెప్పండయ్యా! వేగం అంటే త్వరగా చేరుకోవడం కాదు.. త్వరగా బయల్దేరడం అని!” అని లేచి నిలబడ్డాడు.. వెళ్లడానికి సిద్ధపడుతూ. కంట్లో ఆపుకొన్న ఏడుపు.. గొంతులో ఆపలేకపోతున్నాడు.
శ్రీపతికి చిర్రెత్తుకొచ్చింది.
“చూడూ! నిన్ను చిన్నసాయం అడిగాను. చేస్తే చేస్తానని చెప్పు. చెయ్యకపోతే చెయ్యనని చెప్పు. అంతే! వాడేం కావాలని చెయ్యలేదు. పొరపాటున జరిగింది. ఏదో.. ఆ పోయినవాడు నీ కొడుకైనట్టు ఇంత అర్ధరాత్రి నీ ప్రవచనాలు వినాల్సిన అవసరం నాకు లేదు. ఆ మాత్రం సాయం చేసే మనుషులు లేకపోలేదు నాకు. నువ్వుకాకపోతే ఇంకా చాలామంది ఉన్నారు. నువ్వంటే చేసిన సాయం మర్చిపోతావేమో!?”.. కోపంతో ఊగిపోతూ అన్నాడు శ్రీపతి.
అంతే.. వెళ్లబోయే వాడల్లా ఆగి.. ఆయాసంగా ఉంటే ఒక్కక్షణం ఊపిరి తీసుకొని, నెమ్మదిగా చెప్పాడు తాతబ్బాయి. “అయ్యా! మీరు చెప్పినట్టే స్టేషన్కు వెళ్లా. అక్కడ మన కారు చూశా. దానిమీద గుడ్డు సొన తాలూకు మరకలు ఎండిపోయి ఉన్నాయి. అనుమానం వచ్చి హాస్పిటల్కు పరిగెత్తా. బాడీని అప్పజెప్పడానికి ఇంకా టైం పడుతుందంటే.. మీకు విషయం చెప్పి వెళ్దామని ఇలా వచ్చా. పదహారేళ్ల పసిగుడ్డయ్యా! కరెంటు పోతే బుడ్డి దీపం వెలుగులో బుద్ధిగా చదువుకుంటున్న వాణ్ని వాళ్ల అన్నకోసం గుడ్లు తెమ్మని.. పాపిష్టోణ్ని నేనే బైటికి పంపానయ్యా! రోడ్డును నమ్ముకుని బతికేటోళ్లం.. రోడ్డు మీదే చస్తున్నాం”.. ఒక్క క్షణం మళ్లీ ఓసారి ఊపిరి తీసుకొని..
“టీవీలో పెద్దాయన చెప్పాడయ్యా! తనకు తగిలిన బాణం రాముడిదే అయినా.. తన బాధ ఆయనకే చెప్పుకొన్నదట కప్ప. ఈ రోజు వరకూ రోజూ భోజనం చేసేటప్పుడు మిమ్మల్నే తలుచుకున్నా. రేపు నా బిడ్డ దినం భోజనాలకు అప్పు చెయ్యాలన్నా.. మీరు తప్ప నాకింకెవరూ తెలీదయ్యా! అయ్యా.. నిన్నటివరకూ అక్కడ రోడ్డంతా గతుకులు. బండ్లు పాడవుతాయని అందరూ నెమ్మదిగా వెళ్లేవాళ్లు. నా బిడ్డను చంపుకోడానికి నేనే రోడ్డేసినట్టు అయ్యిందయ్యా! ఇకపై ఈ పనిలోకి రాలేను. రేపట్నుంచి మిగిలిన ఒక్క నలుసునూ రోడ్డెక్కకుండా చూసుకోవడమే నా డ్యూటీ అనుకుంటా! ఉంటాను సార్”.. అంటూ గేటు దగ్గరికేసి బైటకొచ్చేశాడు తాతబ్బాయి.
కృష్ణపక్షం కావడంతో బయటంతా చీకటి. ఎంతకూ తరగని ఆ రాత్రిలో.. తెల్లవారుతుందన్న ఆశ కూడా చావగా, దిగులు బరువు మోస్తూ.. రోడ్డుకు ఓ వారగా అటూ ఇటూ బెదురూ చూపులు చూస్తూ.. భారంగా అడుగులేస్తూ.. హాస్పిటల్ దారి పట్టాడు తాతబ్బాయి.
ముద్దుగా పెంచుకున్న కొడుకును.. ముద్దగా తెచ్చుకోడానికి.
ఉమా మహేష్ ఆచాళ్ల
9849303247