భూమిని కబ్జా చేయడానికి సముద్రం సునామీని వెంటేసుకొచ్చినట్టుంది. ఆకాశాన్ని బద్ధలుకొట్టి భూమిని నీటితో నింపేయాలని వర్షం ప్రయత్నిస్తున్నట్లుంది.
అక్కడ రైల్వే స్టేషన్ ఒంటరిగా ఉంది. దీన వదనంతో ఉంది. చెప్పలేని.. చెప్పుకోలేని దిగులు గుబులు గుండెల్లో దాచుకున్నట్టుంది. చీకటి ఆకాశం.. రైలు పట్టాలు స్టేషన్ పెట్టుకున్న రెండు కన్నీటి చారికల్లా మెరుపు వెలుగులో మెరుస్తున్నాయ్. బిక్కుబిక్కుమంటున్న ఆ రైల్వేస్టేషన్ బెంచీమీద మరింత బిక్కుబిక్కుమంటూ ఒంటరిగా ఒద్దికగా కూర్చునుంది ఓ అమ్మాయి!
ఆ రోజు వర్షం..!
ఆ వర్షంలో ఐస్క్రీం తింటూ.. చున్నీ నెత్తిన కప్పుకుంటూ నడుస్తున్న నేను.. పర్స్ తీసి నోట్లు లెక్కపెట్టుకుంటున్న ఒకతన్ని ఢీకొట్టేశా. అతను కింద పడిపోయాడు. చేతిలోని పర్సు.. లెక్క పెడుతున్న నోట్లు.. వర్షపు నీటిలో పడి పడవల్లా పరుగులు తీస్తుంటే.. చెప్పొద్దూ.. అతను ఎంత ఆత్రంగా ఆ నోట్లని అందుకున్నాడు. అంతే ఆత్రంగా బట్టలకు నోట్లని తుడుచుకొని.. ఊదుకొని.. అబ్బ.. ఆ ముఖంలో ఎంత కంగారు.. ఆ కంగారులో ఎంత భయం.. ఆ భయంలో ఎంత అమాయకత్వం.. ఎంత.. అబ్బ..! ఇంక నేను ఇంతకన్నా చెప్పలేను. చెప్పాలంటే.. అతనిమీద చెప్పలేనంత జాలేసింది. అతను నావైపు నిస్సహాయంగా చూస్తుండిపోయాడు.
..పాపం. నాకూ పాపం అనిపించింది. అంతే! అప్రయత్నంగా నా చేతిని అతనికి అందించాను. కొండంత పెన్నిధి దొరికినంత సంబురపడి పోయాడతను. అతను నన్ను చూశాడు. నేను అతన్ని
చూశాను. ఆ చూపులో ఏదో అయస్కాంత శక్తి ఉంది. అది నన్ను తనవైపు లాక్కుంటున్నది.
“థాంక్స్” అన్నాడతను.
“సారీ” అన్నాన్నేను.
మళ్లీ ఒకరిని ఒకరం చూసుకున్నాం.
“థాంక్సెందుకు?” అన్నాన్నేను.
“సారీ ఎందుకు ” అన్నాడతను.
మళ్లీ ఒకరినొకరం అలాగే చూస్తుండిపోయాం. అదో అయస్కాంతం.
“మన మధ్య సారీలేంటి?” అన్నాడతను.
“అదే నేనూ అంటున్నాను. మనకీ మనకీ థ్యాంక్సులేంటి?” అని.. అలా అంటుంటేనే ఎందుకో సిగ్గనిపించింది.
మళ్లీ ఒకరినొకరం చూసుకున్నాం. అయస్కాంతం! నన్ను చూసి నవ్వాడు. మెరుపు వెలుగులో అది గమనించాను.
ఉరుముకు.. అతని దగ్గరకు జరిగి అతన్నే చూస్తూ నేనూ నవ్వాను. అప్రయత్నంగా అతనికి దగ్గరైన నన్ను నేను చూసుకొని సిగ్గుతో మళ్లీ నవ్వొచ్చింది.
ఆపైన.. ఇద్దరం నవ్వుకున్నాం.
విడిపోతూనే.. ‘మళ్లీ ఎప్పుడు కలుద్దాం..’ అన్నట్టున్నాయతని చూపులు.
అన్నట్టు.. నా చూపులూ అలాగే ఉన్నాయేమో ఆ క్షణాన.. నాకైతే తెలీదు. కానీ, ఇంకొంచెంసేపు అతనలాగే ఉంటే బావుండేదని మాత్రం అనిపించింది.
ఎందుకో ఆ రాత్రి.. నిద్రకు దూరం అయ్యాను.
అతన్నుంచి దూరం జరగాలంటే.. ఆలోచనలు సైతం వీలు కావడం లేదు.
అతన్ని మొదటిసారి చూశాక ఇన్ని ఆలోచనలు కలిగాయి.
అతన్ని చూడాలని.. మళ్లీ అక్కడికి వస్తాడేమోనని మరుసటి రోజు వెళ్లాను.
అరె.. ఆశ్చర్యం.. అతనూ వచ్చాడు. ఈసారతను పలకరింపుగా నవ్వాడు. నేనూ నవ్వాను. అంతలో.. తుమ్మాడు.
‘అయ్యయ్యో.. వర్షంలో నిన్న తడవడం వల్ల జలుబు చేసింది పాపం’ అనుకున్నాను.
అతను “కాఫీ..” అన్నాడు తుమ్ముతూనే.
ఏం అయస్కాంతమో ఏమో.. అతని వెనకాలే వెళ్లి, అతను కూర్చున్న టేబుల్ ముందు కూర్చున్నాను.
కాఫీ వచ్చింది. అబ్బ.. ఎంత బావుంది. నా జీవితంలో ఎప్పుడూ ఇంత మంచి కాఫీ తాగలేదు. అమృతంలా ఉంది.
అలా.. ఇద్దరం నడుస్తున్నాం. అతను ఏదో మాట్లాడుతున్నాడు. అతని మాటల్లో అయస్కాంతం ఉంది. నేను దానికి గంగిరెద్దులా తలూపుతున్నాను. నన్ను మంత్రముగ్ధని చేశాడు. అతను ఏం చేసినా.. ఏం చెప్పినా వినాలనిపిస్తున్నది. అతను అవునన్నది నేను కాదనలేని స్థితికొచ్చాను. అవును. అతను ఏది చెబితే అది చేయడానికి సిద్ధంగా ఉన్నాను. అవును అతనే నాకు సర్వస్వం. నిప్పుల్లో దూకమన్నా దూకుతాను. విషమిచ్చి..
‘ఇద్దరం కలిసి చద్దాం..’ అన్నా నేను. రెడీ..!
ఐనా, నా రాజు అలా ఎందుకంటాడు? అనడు. అతనికి నేనే సర్వస్వం. నేను లేకపోతే అతను బ్రతుకలేడు. కాదుకాదు. అతనికి బ్రతుకే లేదు. అతను నన్ను పువ్వుల్లో పెట్టి చూసుకుంటానన్నాడు. అతని రాజ్యానికి నన్ను సామ్రాజ్ఞిని చేస్తానన్నాడు. చేస్తాడు కూడా..! డబ్బులేంది ఈ రోజుల్లో ఏదీ జరగదు కదా. ఏదో బిజినెస్ ప్రాజెక్ట్ రిపోర్ట్ తయారు చేసుకున్నాడు. నన్ను ‘ఎండీ’ని చేస్తానన్నాడు.
అన్నీ సిద్ధం చేసుకున్నాడు. ఒక్క డబ్బు తప్ప! పిచ్చి నా రాజు. ఆ రోజు నేనే ఢీకొట్టి ఉండకపోతే.. ఏమై పోయేవాడో.. నాకు నవ్వొచ్చింది. ఈ వరస సంఘటనల తర్వాత.. నేను గట్టిగా ఒక నిర్ణయానికి వచ్చిన తర్వాత.. మా ఊరెళ్లాను. అమ్మ ఎందుకో టెన్షన్ పడుతున్నది. నాన్న ఊళ్లోలేరు. అమ్మ దగ్గరకు చేరాను.
“ఈ సంవత్సరం చదువు పూర్తి చేసెయ్.. నాన్నగారు నీకు ఓ సంబంధం ఖాయం చేశారు. అబ్బాయి బుద్ధిమంతుడు. అమెరికాలో ఓ సాఫ్ట్వేర్ కంపెనీ ఓనర్. కోట్ల డాలర్ల టర్నోవరట!” అన్నది.
నాకు నవ్వొచ్చింది. “డాలర్లను కోట్లల్లో చెప్పరే.. పిచ్చి అమ్మ”
నేను నవ్వాననో ఏమో.. “నువ్వింకేం మాట్లాడకు. ఎదురు చెప్పకుండా నాన్న చెప్పింది చెయ్. ఆశలన్నీ నీ మీదే పెట్టుకున్నారు. ఐదు కోట్లకే వాళ్లు ఒప్పేసుకున్నారట. బంగారం లాంటి సంబంధం. వదులుకోకూడదని మీ నాన్న పట్టుదల. ఈ సంబంధం ఖాయం చేసిందగ్గర్నుంచీ మీ నాన్నగారు గాల్లో తేలిపోతున్నారంటే నమ్ము..” ఇలా అమ్మ నన్ను ఊదరగొట్టేసింది.
రేపు ఆదివారం అని బ్యాంక్నుండి ఈ రోజే రెండు కోట్ల రూపాయలు డ్రా చేసి, ఏదో అర్జంటు పని మీద ఊరెళ్లారట.
అమ్మ అన్నీ చెప్పేస్తున్నది. చెప్పేసుకొని తేలికపడి నిద్రపోతున్నది. నాకేమో నిద్ర రావడం లేదు. నా రాజు ప్రాజెక్ట్ రిపోర్ట్కి సరిపడా డబ్బు.. రెండు కోట్ల రూపాయలు బీరువాలో ఉన్నాయి. బీరువా తాళాలు నా తలదిండు కింద ఉన్నాయి. దిండుకింద తాళాలు నా తలకు గుచ్చుకుంటున్నాయి. ఠక్కున ఓ ఆలోచన.. నాన్నగారికి మూడు కోట్ల రూపాయలు ఆదా చేస్తే.. ఇండియాలోనే ఇండస్ట్రీ పెట్టి గెస్ట్గా నాన్నని పిలిస్తే.. సర్ప్రయిజ్.. తల్చుకుంటేనే యమా థ్రిల్గా ఉంది. ఆ రాత్రి నాన్న రాలేదు. అమ్మ నిద్ర పోతున్నది. ఏదో ఒకటి చేయాలి.
అమ్మంటే నాకు ప్రాణం. నేనంటే నాన్నకు ప్రాణం. నాన్నంటే నాకు భయం.
ఆలోచనలు నా బుర్రను వేడెక్కించేస్తున్నాయి. ఇంకా ఆలోచించి అవకాశాన్ని చేజార్చుకోకూడదు. ‘ఆలస్యం.. అమృతం.. విషం..’. అవును. సరైన సమయంలో సరైన నిర్ణయం తెలివిగల వాళ్ల లక్షణం. గాఢంగా నిట్టూర్చి దృఢంగా నిర్ణయించుకున్నాను..
..చారెడు నీళ్లు మొహాన కొట్టినట్టు
వర్షపు తెర. ఎవరో వస్తున్నారు. అమ్మో.. చున్నీతో ముఖం కనిపించకుండా కప్పుకున్నాను. అతను గమనించి, లైటు వెలుగులో.. వర్షపు ధారలో చూశాడు. నేను ముఖం తిప్పుకున్నాను. ఎందుకలా చూస్తూ వెళ్లాడో ఆ స్టేషన్ మాస్టర్. రైలు రాలేదు. రాజూ రాలేదు. ఈ వర్షంలో నా రాజు ఎక్కడున్నాడో..
అప్పుడూ ఇలాగే వర్షం.. ఓ చోట.. ఒకతను తడిసి ముద్దయి ఉన్నాడు. అతని ప్యాంట్ బ్యాక్ సీట్ జేబులో ‘పర్స్’ నేనున్నానంటూ ఎత్తుగా కవ్విస్తూ కనిపిస్తున్నది. అంతే.. ఇక ఆలస్యం లేకుండా అద్భుతమైన నా చేతివాటాన్ని ప్రదర్శించా. అతని జేబులోని పర్స్ నా చేతిలో ఉంది. పర్స్తో పారిపోవాల్సింది నేనైతే.. అతను పరుగున కారెక్కాడు. కారు రివర్స్ చేసుకొని సర్రున నా మీద వర్షపు నీళ్లు చిమ్ముతూ తుర్రుమన్నాడు. అప్పుడు నాకు కోపం రాలేదు. ఎందుకొస్తుంది? అతను నా మీద చిమ్మింది నీళ్లు కాదు. డబ్బులు కదా.. అనుకుంటూ నడుస్తుంటే.. పర్స్లోని నోట్లు లెక్కపెట్టుకుంటుంటే.. సడెన్గా నన్నెవరో గుద్దేశారు. కిందపడ్డా. చేతిలోని పర్స్.. లెక్కపెడుతున్న నోట్లు.. వర్షపు నీటిలో పడి చేజారిపోతోంటే.. ఆ నోట్లని ఒడిసి పట్టుకొని, తుడిచి ఉఫ్ఉఫ్న గాలి ఊదాను. ఈలోగా ఎంత కంగారు.. ఎంత భయం.. అసలెంత టెన్షన్.. అప్పుడుగానీ గుద్దిన వాళ్లని చూడలేదు. అబ్బ.. అమ్మాయి.. అందమైన అమ్మాయి.. మెరుపుతీగలాంటి అమ్మాయి.. నన్నే చూస్తోన్న అమ్మాయి.. పడిపోయి నిస్సహాయంగా ఉన్న నన్ను చూసి జాలిపడిందో ఏమో.. అప్రయత్నంగా చేయి అందించింది. ఆ అందాన్నీ.. ఆ చేతినీ చూశాను. అప్పుడే ఓ నిర్ణయానికి వచ్చేశాను. ఆ అందాల చేతిని వదులుకోకూడదని అనిపించింది. ఇక ఒక్క క్షణం కూడా వృథా చేయకూడదు అని చేయి అందుకున్నాను.
“థ్యాంక్స్” అన్నాను. తను “సారీ” అంది. ఆకాశం ఉరిమిన ఉరుముకు నాకు మరింత దగ్గరయింది. ఇద్దరం నవ్వుకున్నాం.
మొదటిచూపు అంటారే.. ఆ చూపే ఆమెను కట్టి పడేసినట్టు అర్థమయింది. తను మళ్లీ మరుసటిరోజు అక్కడికి వస్తుందని వెళ్లాను. ఆశ్చర్యం. వచ్చింది. నవ్వింది. నాకు జలుబు చేసి తుమ్ములొచ్చాయి. దానికీ.. “ఇంకెప్పుడూ వర్షంలో తడవద్దు. తడిస్తే నా మీద ఒట్టు” అంది సీరియస్గా. తను అంత ‘రియాక్ట్’ అవుతుందని ఊహించలేదు.
‘ఏంటీ పిల్ల’ అనుకున్నాను. ఇంకా అలా మాట్లాడుతూనే మనీ మేటర్సే కాకుండా మెనీ మేటర్సే చెప్పేసింది. ఇక అప్పటినుండి నా డ్రామా మొదలుపెట్టా. ఆమే శరణ్యం అన్నట్టు. ఆమె లేనిది నేను లేనన్నట్టు. మాటలతో కాకుండా నా చర్యలవల్ల చెప్పకుండా చెప్పాను. అప్పటికి వారం క్రితం నా చేతివాటానికి బలైంది ఓ బ్రీఫ్కేస్. అందులో డబ్బుతోపాటు ఓ ప్రాజెక్ట్కు సంబంధించిన రిపోర్ట్స్ కూడా ఉన్నాయి. దాన్ని తెలివిగా మార్చి, నా ప్రపోజల్గా ఏమార్చాను. అనుకున్నవి అనుకున్నట్టు కుదిరితే నా ప్రేమదేవతని ‘ఎండీ’ని చేస్తానన్నాను. అందుకు డబ్బు కావాలనీ.. అదే లేదనీ.. దాన్నే ఇన్డైరెక్ట్గా అనుమానం పిసరంతయినా కలగకుండా చెప్పాను. దానికి కళ్లార్పి చిత్రంగా తిప్పింది.
ఆ సైగ భాషకు అర్థం.. ‘మై హునా.. ఆ మేటర్ నాకొదిలెయ్’ అన్నట్టుంది.
‘హమ్మయ్య..’ అనుకున్నాను. ఆ తర్వాత మళ్లీ కలిసినప్పుడు తనకు అమెరికా సంబంధాలు చూస్తున్నారనీ, తండ్రిని ఎదిరించే ధైర్యం తనకు లేదని చెప్పుకొని ఏడ్చింది. ఓదార్చాను.
“ఏం చేస్తాం.. నిన్ను ‘ఎండీ’ని చేసి సర్ప్రైజ్ ఇచ్చే ఛాన్స్ మిస్సయింది” అన్నాను.
ఆ మాట బాగా పని చేసింది అనడానికి ఆమె కళ్ల మెరుపే సాక్ష్యం. లోపల్లోపల రక్తం ఎగిరెగిరి పడుతున్నది. దాన్ని బలవంతంగా అణచుకొని నేచురల్గా ఉండటం కోసం చాలా కష్టపడాల్సొచ్చింది. ఐడియా చెప్పింది. నన్ను నమ్మేసింది. హాయిగా ఊపిరి పీల్చుకున్నాను. ఈ రాత్రి డబ్బు.. బంగారంతో వచ్చేస్తున్నట్టు మెసేజ్ పెట్టింది. అసలు నేనెవరు? నా వెనుకా ముందు ఏమిటి? నా మంచీ చెడ్డా ఏమిటి? నమ్మేసి వచ్చేసి మోసపోతున్నది.
..సీసాల చప్పుళ్లకి ఆలోచనల్లోంచి
బైటపడ్డాను.
“ఒరేయ్.. నువ్వీ దెబ్బతో కోటీశ్వరుడివి అయిపోతున్నావ్. ఉత్త మందు పార్టీతోనే సరిపెట్టడం అన్యాయం రా.. అమ్మాయి లేకుండా..” అన్నాడొకడు.
“అవున్రా.. అస్సలస్సలు బాలేదు..” రెండోవాడన్నాడు.
“బాలేదంటే బాలేదు..” మూడోవాడు.
“మరి బావుండాలంటే ఏం చేయాలో అది చెయ్.. బావుంటుంది! ఏరా..?” నాలుగోవాడి తాళం.
నలుగురూ నాలుగు మాటలన్నారు. పీకల్దాకా తాగారు. తిన్నారు. త్రేన్చారు.
“సారీరా.. నా టెన్షన్ నాది. మీకెలా చెప్పాలో తెలీడం లేదు” అన్నాన్నేను.
“ఇందులో చెప్పాడానికేముంది..
ఎరేంజ్ చేసెయ్”
“ఎలా రా..? ఈ టైం అప్పుడు?”
“మనసుండాల్రా..”
“ఆపైన డబ్బులుండాలి”
“రెండూ నీ దగ్గరున్నాయ్..”
“అప్పుడింకెందుకాలస్యం..?”
సమాధానం చెప్పలేక పోతున్నాను.
“అక్కడ.. అమ్మాయి రైల్వే స్టేషన్కి వచ్చి ఉంటుంది కదా..?”
“రాకుండా ఎలా ఉంటుంది..?”
“మరింకేం రా.. దాన్ని తెచ్చేసుకుందాం..”
“అన్యాయం రా..” అన్నానో.. లేదో..
“ఆహా.. నువ్వు చేస్తున్నది మహాన్యాయం” అన్నాడు వాడు.
నేను తలదించుకున్నాను.
“తల దించుకోకురా.. తలా పంచుకుందాం..”
“ప్చ్.. వద్దు.. అసలుకే మోసం వస్తుంది” అన్నాన్నేను.
“ఇంకేం చెప్పొద్దు..” నలుగురూ అన్నారు.
“కుదరదు..” గట్టిగా అరిచాను.
ఆ మెరుపు వర్షంలో పిడుగులా ఉరిమానేమో.. కొంచెం తగ్గారు. అంతే.. అక్కడున్న ఓ బాటిల్ ఎత్తి దించకుండా తాగేసి.. అప్పటికే సర్దుకున్న బ్యాగుతో బయల్దేరాను.
ఆ నలుగురూ అలా అచేతనంగా చూస్తుండిపోయారు, నేను వెనక్కి తిరిగి చూసేసరికి!
యన్నంరెడ్డి వెంకటరెడ్డి
యన్నంరెడ్డి వెంకటరెడ్డి పుట్టి, పెరిగింది ఖమ్మం జిల్లాలో. అక్కడే విద్యాభ్యాసం చేశారు. ఆ తర్వాత హైదరాబాద్లో స్థిరపడ్డారు. ‘ఈటీవీ’, ‘జీ తెలుగు’ చానళ్లలో పనిచేశారు. వందకుపైగా కథలు రాశారు. రెండు వందలకు పైగా కవితలు, రెండు నవలలూ, అనేక వ్యాసాలను వెలువరించారు. 1985లో నిర్వహించిన ‘తెనాలి రసమయి అఖిల భారత స్థాయి తెలుగు కథానికల పోటీ’లో ద్వితీయ బహుమతి అందుకున్నారు. ‘ఆంధ్ర ప్రదేశ్’ మాసపత్రిక నిర్వహించిన కథల పోటీలో తృతీయ బహుమతిని గెలుపొందారు.