వాడికీ, నాకూ చుట్టరికం ఏమీ లేదు. కానీ.. చలపతి నన్ను ‘బాబాయ్’ అని పిలుస్తాడు. ఆ పిలుపులోని మాధుర్యమో ఏమో.. నేను ఎప్పుడూ వాడిని అలా పిలవొద్దని చెప్పక పోవడం ఒక కారణమైతే, వాడు నన్ను ‘అరే! ఒరే! ప్రసాదూ!’ అని పిలిస్తే చూసేవారికీ, వినే నాకూ బాగుండదని భావించడం ఇంకో కారణం. కానీ, ఆ ‘బాబాయ్’ అన్న పిలుపు వల్ల చాలామంది వాడికీ, నాకూ చుట్టరికం ఉందని భావిస్తూ ఉంటారు.
ఆ రోజు కూడా చలపతి ఆఫీసుకు వచ్చి నా ఎదురుగా కూర్చున్నాడు. అర్జెంటుగా పాతికవేలు కావాలట.. ‘చే బదులు!’ అన్నాడు. కానీ, గత ఐదేండ్లుగా నా దగ్గర మూడు లక్షలకుపైనే తీసుకున్నాడు.. తొందరలోనే ఇస్తానంటూ. అది చెల్లించమని గట్టిగా అడగడానికి నాకు మొహమాటం. పాత బాకీ గురించి నేను అడిగేలోగా.. ముందరి కాళ్లకు బంధం లాగా ఏవో కథలు వినిపించే వాడు. మానవత్వం ఉన్న మనిషి ఎవడైనా ఆ కథలకు లొంగిపోవాల్సిందే! కానీ, ఈసారి నేను వాడు చెప్పే కథలు వినదల్చుకోలేదు.
“పతీ! నా దగ్గర పైసా దొరకదు. నన్ను ఇబ్బంది పెట్టకు” అని చెప్పాను.
చలపతి మొహంలో నిరాశ, నిస్పృహగోచరించాయి. బతిమాలడం మొదలెట్టాడు. నేను విననట్లు నటిస్తూ ఆఫీసు ఫైలులో తల దూర్చాను. రొద పెడుతూనే ఉన్నాడు పది నిమిషాలు.
“బాబాయ్! ఈ ఒక్కసారికి సర్దు. మళ్లీ నిన్ను అడగను. ఒక్క పాతికవేలు చూడు”.
“పతీ! నా దగ్గర లేవు”.. ఇంకోసారి చెప్పాను.
“అలా అంటే ఎలా బాబాయ్! కష్టాల్లో నువ్వు కాకపోతే నన్ను ఇంకెవరు ఆదుకుంటారు? ఈసారి తప్పకుండా రెండు నెలల్లో ఇచ్చేస్తాను”.. చలపతి మళ్లీ తలమీద చెయ్యి పెట్టి ప్రమాణం చేశాడు. ఐదేండ్లుగా ఇలాంటి ప్రమాణాలు చాలానే చూశాను.
“పతీ! నీ సంపాదన ఏమవుతున్నది? పైగా నాలాగా సంసారివి కాదు.. బ్రహ్మచారివి. వచ్చిందంతా ఏం చేస్తున్నావు?” అసహనంగా అడిగాను.
“పీత కష్టాలు పీతవి.. సీత కష్టాలు సీతవి” నిట్టూరుస్తూ చెప్పాడు.
“ఇంతకీ నీకు అంత అవసరం ఏం వచ్చిపడింది?” మెత్తబడి అడిగాను.వాడేదో కహానీ వినిపించాడు. అది కథో, నిజమో నాకు అర్థం కాలేదు. కానీ, ప్రస్తుతం అతనికి డబ్బుతో చాలా అవసరం పడిందని నాకు అర్థమైంది. చలపతి నుదురు చెమటతో తడిసిపోయి ఉంది. నలభై ఐదు సంవత్సరాలు ఉంటాయి. సాదా సీదా బట్టలు ధరిస్తాడు. అతడు ఓ జాతీయ బ్యాంకులో పని చేస్తున్నాడు. జీతం కూడా తక్కువేమీ కాదు. జుట్టూ, గడ్డం నెరిసింది. బక్క పలుచగా, పొట్టిగా ఉంటాడు. కండ్లకు దళసరి కండ్లద్దాలు ఉన్నాయి.
“రేపు రారా పతీ! పిన్నిని ఒక మాట అడుగుతాను”.. అని చెప్పాను.ఆ మాటలకే వాడి కండ్లు మెరిశాయి.
“రేపు ఇక్కడికే వస్తాను. నన్ను గట్టెక్కించు!” అంటూ చేతులు జోడించి వెళ్లిపోయాడు.ఆ రాత్రి నాకు నిద్ర కరువైంది. అసలు వీడితో నాకు పరిచయం ఎలాగైందంటే..
అవి నేను నెల్లూరులో పనిచేస్తున్న రోజులు. ఒక పెద్ద ఇంటిలో ఒక వాటాలో అద్దెకు ఉండేవాణ్ని. మా కాంపౌండులో నాలుగు కుటుంబాలు ఉండేవి. మా ఎదురు పోర్షనులో రామబ్రహ్మం, జానకి వాళ్లు అద్దెకుండేవాళ్లు. ఆయన గవర్నమెంటు స్కూల్లో పనిచేస్తూ ఉండేవాడు. ఆమె ఒక ప్రైవేటు స్కూలులో పనిచేస్తూ ఉండేది. వాళ్లకు ముగ్గురు ఆడపిల్లలు, ఒక అబ్బాయి. వాడే ఈ చలపతి.
రామబ్రహ్మం చిన్న వయసులోనే ఆడపిల్లలకు పెళ్లిళ్లు చేసేశాడు. చలపతికి కూడా చేద్దామనుకున్నాడు. కానీ, మంచి ఉద్యోగం వచ్చేదాకా తనను వదిలిపెట్టమని భీష్మించుకు కూర్చున్నాడు. అప్పట్లో వాడు పోస్టల్, ఎల్ఐసీ ఏజెంటుగా పని చేస్తూ.. కాస్తో కూస్తో సంపాదించేవాడు. బీఎస్సీ, బీఈడీ చేసి గవర్నమెంట్ టీచర్ల భర్తీ ప్రకటన కోసం ఎదురు చూస్తూ ఉండేవాడు. నేను ఎల్ఐసీలో మంచి ఉద్యోగం చేస్తున్నాను కాబట్టి.. నన్ను ఆరాధనగా చూసేవాడు. నేనే ఒకసారి వాడికి సలహా ఇచ్చాను.
“చూడబ్బాయి చలపతీ! గవర్నమెంటు జాబుకోసం కాచుకుని కూర్చోవడం మూర్ఖత్వం! ఉద్యోగ ప్రకటన వచ్చినా ఖాళీలు భర్తీ అవుతాయన్న నమ్మకం ఉండదు. ఎవడో ఒకడు కోర్టుకు పోయి రిక్రూట్మెంటును ఆపుతాడు. ఒక పోస్టుకు కనీసం వెయ్యిమంది పోటీ పడతారు. నువ్వు మెరిట్లో పాసైనా ఇంటర్వ్యూలో ఉత్తర దక్షిణాలు చూస్తారు. కనుక నా మాట విని ఏ బ్యాంకింగో, ఇన్సూరెన్సో కంపెనీల జాబుల కోసం తయారవ్వు. మంచి కోచింగ్ సెంటర్లో చేరి పోటీ పరీక్షలకు సిద్ధమవ్వు!”..
నా సలహా వాడికి తారకమంత్రంలా పనిచేసింది. అప్పటిదాకా టీచరు పోస్టుకు అర్రులు చాస్తున్నవాడు.. దాన్ని వదిలి పెట్టి, కోచింగ్ సెంటర్లో చేరాడు. రెండు సంవత్సరాలు కష్టపడే సరికి చివరికి ఒక బ్యాంకులో క్లరికల్ జాబ్ దొరికింది.
వాడి తల్లిదండ్రులు రామబ్రహ్మం, జానకి.. పాము – ముంగిసల్లా.. రోజూ పోట్లాడుకుంటూ ఉండేవాళ్లు.
జానకమ్మ కూతుళ్లకు బాగానే పెట్టేది. అల్లుళ్లు కూతుళ్లను చిన్నచూపు చూడకూడదని వాళ్లు అడిగినవన్నీ కొనిపించేది. మనవళ్లు, మనవరాళ్లకు ఉంగరాలు, గొలుసులు చేయించడం, మంచిమంచి బహుమతులు ఇవ్వడం చేసేది. రామబ్రహ్మం కొడుకు చలపతికి వచ్చే జీతం కూడా కరిమింగిన వెలగపండు లాగా నెలనెలా ఖర్చయిపోయేది.
బ్యాంకులో కుదురుకోగానే చలపతికి సంబంధాలు రాసాగాయి. రామబ్రహ్మానికి, జానకికి.. కోడలు ఇలా ఉండాలని చాలా కోరికలుండేవి. కోడలు బాగా చదువుకొని అత్తామామల అడుగులకు మడుగులొత్తాలి. ఎన్ని మాటలన్నా పడి ఉండాలి. ఇంటి చాకిరీ అంతా కిమ్మనకుండా చెయ్యాలి. కట్నం కూడా భారీగా తేవాలి.
చలపతికి కూడా కాబోయే భార్య గురించి కొన్ని కలలుండేవి. ఆమె శ్రీదేవిలా అందంగా ఉండాలి. చక్కగా పాడాలి. మంచి ఉద్యోగం చేస్తూ భర్తను దైవంగా భావించి, అతని మాటకు ఎదురు చెప్పకూడదు.
కొన్ని సంబంధాలు అయితే వచ్చాయి కానీ, అమ్మాయి వాళ్లు అతణ్ని విడి కాపురం పెట్టాలని షరతు విధించారు. తల్లిదండ్రులతో ఉండకూడదని, అల్లుడు అమ్మాయి మాటకు ఎదురు చెప్పకూడదని కోరారు. కొందరికి రామబ్రహ్మం, జానకి మధ్య కీచులాటలు తెలిసిపోయి, తమ పిల్లను ఇవ్వడానికి జంకారు. కానీ, కొన్ని సంబంధాలు చివరి దాకా వచ్చి తప్పిపోయాయి. కొన్ని విషయాల్లో రాజీపడమని చాలాసార్లు ముగ్గురికీ చెప్పాను. కానీ, వాళ్లు చెవికి ఎక్కించుకోలేదు.
అలా కొంతకాలం గడిచింది. చలపతికి బుర్ర తిరిగిపోయింది. ఇంట్లో తల్లిదండ్రుల కొట్లాటలు, అక్కడ అక్కాబావల సతాయింపులు ఎక్కువై పోయాయి. సంసార జీవితం అంటే విరక్తి పుట్టింది. పెళ్ల్లి చేసుకుని ఎవరు సుఖపడుతున్నారులే! అన్న వేదాంతంలోకి వెళ్లిపోయాడు.
ఒకరోజు రామబ్రహ్మం హఠాత్తుగా కన్నుమూశాడు. అప్పటికే మొదటి అక్క భర్తతో విడిపోయి పిల్లలతో పుట్టింటికి చేరుకుంది. అక్క సంసార భారం కూడా చలపతిపైన పడింది. జానకమ్మలాగే అతని అక్క కూడా బహు గడసరి. బాగా డిమాండ్ చేసి తమ్ముడితో అన్ని పనులూ చేయించుకునేది. తన ఇద్దరి పిల్లల్ని మంచి కాన్వెంట్లో చేర్పించింది. దానికే చలపతికి బోలెడు ఖర్చయింది. తల్లి అనారోగ్యానికి డాక్టర్ల ఫీజులు, మందులకు చేతి చమురు వదులుతున్నది.
మిగతా ఇద్దరి అక్కల కాపురాలకు కూడా చలపతి ధన సహాయం చేయాల్సిన అగత్యం ఏర్పడింది. దాంతో చలపతి ఉన్న రుణ వనరులన్నీ వాడుకునేవాడు. జీతం మీద బ్యాంకులో తీసుకున్న లోన్లు కాక, అవసరానికి బయట రెండు రూపాయల వడ్డీకి కూడా అప్పులు చేయాల్సిన పరిస్థితి దాపురించింది.
ఇంతలో నాకు కర్నూలుకు బదిలీ అయింది. ఒక పదేండ్లు చలపతి నాకు టచ్లో లేడు.
ఐదేండ్ల కిందట ఒకసారి మా బాసుకు సర్జరీ అయితే గౌరీ గోపాలు ఆసుపత్రికి పోయి అతణ్ని పలకరించి వస్తూ.. మెట్లు దిగుతూ ఉండగా, ఒక వ్యక్తి వచ్చి
‘బాబాయ్!’ అంటూ కావలించుకున్నాడు. తేరిపార చూస్తే.. చలపతి. అప్పటికీ ఇప్పటికీ మనిషిలో చాలా మార్పు వచ్చింది. వాళ్ల అక్క కొడుక్కు కాలు విరిగితే ఆపరేషన్ చేయించాడట. ఈ మధ్యనే తనకూ కర్నూలు బదిలీ అయిందని చెప్పాడు. ఇంకేముంది.. ఒకరి చిరునామాలు ఇంకొకరం ఇచ్చి పుచ్చుకున్నాం.
“మీ శ్రీమతిని తీసుకొని ఒకసారి మా ఇంటికి రారా చలపతి!” అని పిలిచాను.
“హహా! నాకున్నది ఒక్క మతే! శ్రీమతి లేదు” అని నవ్వాడు.కొంచెం ఆశ్చర్యపోయి..
“ఏం.. పుట్టింట్లో ఉందా?” అని అడిగాను.
“మీకు తెలుసుగా బాబాయ్! నేను పెళ్లి చేసుకోకూడదని అనుకున్నానని..” అంటూ జవాబిచ్చాడు.
“ఒరే! బెండకాయ ముదిరినా, బ్రహ్మచారి ముదిరినా పనికి రారని తెలియదా? ఎందుకు చేసుకోలేదు పెళ్ల్లి?”.. కోప్పడ్డాను.
“నా సంసారభారం మీకు తెలియదా బాబాయ్! అటు అమ్మను, ఇటు అక్కను, ఆమె పిల్లల్ని సాకాలి. ఆపైన ఇద్దరు అక్కలను ఎల్లప్పుడూ ఆదుకుంటూ ఉండాలి. దీనికే నా జీతం సరిపోవడం లేదు. మళ్లీ పెళ్లి చేసుకుని ఇంకొకళ్లను పోషించాలంటే నాకు ఎలా సాధ్యం? పెళ్లికాగానే పిల్లలు, ఈతిబాధలూ ఉంటాయి కదా! అందుకే వద్దనుకున్నాను” అన్నాడు చలపతి.
“నువ్వు అలా అనుకున్నావా? నీకు పిల్ల దొరకలేదా?”.. చనువు కొద్దీ నా సందేహం వెలిబుచ్చాను.
దానికి వాడి మొహం కొంచెం నల్లబడింది కూడా. అప్పటినుంచి చలపతి అడపాదడపా నా ఆఫీసుకు వచ్చి పోతూ ఉండేవాడు. ఒకప్పటి స్నేహితుడు దొరికాడు కదా అని మనసు విప్పి మాట్లాడుకుందాం అనుకుంటే.. వాడు ఎప్పుడూ తన ఆర్థిక బాధలు వెల్లడించేవాడు. కొన్ని బలహీన క్షణాలలో వాడిని నమ్మి నేను వాడికి అప్పులు కూడా ఇచ్చాను. నిజానికి వాడు నా అప్పును రెండు నెలల్లో వెంటనే తీర్చేస్తానని చెబుతూ ఉండేవాడు. ఎప్పుడు అడిగినా అమ్మకు బాగోలేదని, అక్కకు అవసరం అయిందని, ఖర్చు అయిపోయిందని చెప్పేవాడు.
అందుకే ఈ రాత్రి మథనపడుతున్నాను. ‘రేపు వాడికి పాతిక వేలు ఇవ్వాలా? వద్దా?’ అని. అప్పు ఇస్తే దానిని వాడు ఎప్పుడు తీర్చగలడు? ఇప్పటికే మూడు లక్షలు బాకీ ఉన్నాడు. ‘ఇవ్వను’ అని గట్టిగా చెప్పవచ్చు కానీ, మానవత్వం అడ్డు వస్తున్నది. ‘నిజంగా పాపం వాడు ఎంత అవసరంలో ఉన్నాడో!?’ అని జాలి కలుగుతున్నది.నిజానికి మానవ సంబంధాల్ని కలుషితం చేసేది, ఉన్నతీకరించేది డబ్బే! లేనివాడిని సకాలంలో ఆదుకుంటే వాడు చూపించే కృతజ్ఞత జీవితాంతం గుర్తుండిపోతుంది. డబ్బు దగ్గర మోసపోతే ఆ గాయం హృదయాన్ని తొలిచేసి జీవితాంతం వెంటాడుతుంది.
నాకు తెలిసి చలపతికి మోసం చేసే నైజం లేదు. కాకపోతే పరిస్థితుల ప్రాబల్యం వల్ల నాకు ఇవ్వాల్సిన డబ్బులు ఆలస్యం చేస్తున్నాడు. మనం సమాజాన్ని ఉద్ధరించలేం కానీ, మనకు తెలిసిన వారికి సహాయపడితే కొంత ఆత్మ సంతృప్తి కలుగుతుంది. అందుకని మరునాడు పాతికవేలు తీసుకుని ఆఫీస్కు వెళ్లి.. వాడి రాకకోసం ఎదురు చూడసాగాను. ఆ రోజు కొంచెం అర్జెంటు ఆఫీస్ పనులు పడ్డాయి. బయటికి వెళ్లి రావాల్సి వచ్చింది. వచ్చిన తరువాత.. ‘నా కోసం ఎవరైనా వచ్చి వెళ్లారా!?’ అని కూడా విచారించాను. సెల్ఫోన్లో కూడా ఎక్కడా మిస్డ్ కాల్ పడలేదు చలపతి నుంచి. ఆఫీస్ మూసేసే వేళ అయింది. మళ్లీ రాత్రికి ఇంటికి తయారవుతాడేమోనని భయపడి వాడికి కాల్ చేశాను. ‘స్విచ్చాఫ్’ వచ్చింది. అంతకుమునుపు ఒకటి రెండుసార్లు వాళ్లింటికి వెళ్లాను కూడా. అందుకని ఇంటికి పోయి కలుద్దామని అనిపించింది. ఇంటికి వెళ్లాను. బయటి నుంచి కేక పెట్టాను.
“ఒరే చలపతి!” అని.కాసేపటికి బయటికి వచ్చి.. నన్ను చూసి చేటంత మొహం చేసుకున్నాడు.
“లోనికి రా బాబాయ్!” అంటూ హాల్ లోపలికి పిలుచుకు పోయాడు.
జానకమ్మ, చలపతి పెద్దక్క సుందరమ్మ నన్ను చూసి గుర్తుపట్టి పలకరించారు.
“కాఫీ తీసుకు వస్తా బాబాయ్!” అని లోనికి వెళ్లింది సుందరమ్మ.
“ఏరా పతీ! వస్తానని రాలేదు?”.. దబాయించాను.వాడి మొహం పాలిపోయింది. ‘చెప్పాలా? వద్దా?’ అన్న సందిగ్ధంలో పడినట్లున్నాడు. జానకమ్మ గారు కలుగచేసుకున్నారు.
“పొద్దుటినుంచి ఇంట్లో తుఫాను వాతావరణం! ఆఫీసుకు కూడా వెళ్లలేక పోయాడు నాయినా!”..
“ఎందుకు వదినగారు!?” ఆశ్చర్యంగా అడిగాను.
కొన్ని సెకండ్లు మౌనమే రాజ్యమేలింది. దానిని సుందరమ్మ కాఫీ కప్పులతో వచ్చి ఛేదించింది.
“ఏం చెప్పమంటారు బాబాయ్గారు! మా పెద్దాడు భాస్కరాన్ని చూశారుగా.. కిందటి సంవత్సరం బీటెక్ పాసయ్యాడు. వాడికి ఇంకా చదువుకోవాలని ఉంది. మనం పరాయి పంచన ఉన్నామన్న జ్ఞానం వాడికి లేదు. ‘మావయ్యా! నన్ను చదివిస్తావా? ఆత్మహత్య చేసుకోమంటావా?’ అని మొదలుపెట్టాడు పొద్దున్నే!”.. కళ్లు తుడుచుకుంది సుందరమ్మ.నేను నివ్వెరపోయాను. భాస్కరం చదువులో మంచి శ్రద్ధ కనబరుస్తున్నాడని నాకు తెలుసు. బీటెక్ కాగానే ఏదో ఒక జాబులో వాడు సెటిలవుతాడని చలపతి అనుకున్నాడు. ఆ మాట నాతో కూడా అన్నాడు. తన రుణభారం తీరిపోతుందని ఆశించాడు.
“అట్లానా! ఇంకా ఏం చదువుతాడట?”.. కొంచెం కోపంగా, నిరసనగా అడిగాను. భాస్కరం పైన నాకు కూడా అధికారం ఉన్నట్లు.
“ఎంబీఏ చేస్తాడట. అది కూడా టాప్ ర్యాంకు ఉన్న కాలేజీల్లో చెయ్యాలట. అప్పుడు కానీ మంచి ప్యాకేజీ ఉన్న ఉద్యోగాలు రావట. అక్కడ మెరిట్లో సీట్ రాదు. డొనేషన్లు కట్టి చదివించాలి” బాధగా అన్నాడు చలపతి.
“ఎంత అవుతుందేమిటి?” ఆలోచిస్తూ అడిగాను.
“ఆ చదువు పూర్తయ్యే సరికి ఎంత లేదన్నా పది లక్షలు కావచ్చు”.
ఉలిక్కి పడ్డాను. చలపతి స్తోమతకు అంత భారం మోయగలడా? కోరికలే గుర్రాలైతే ఇలానే ఉంటుంది.
“అంత పెట్టగలవా వాడికోసం!?” అడిగాను నమ్మలేనట్లు.
వాడు ఏం చెబితే ఏం తంటా వస్తుందో అన్నట్లు దిక్కులు చూశాడు.
“చూడండి బాబాయ్ గారు! భాస్కరం తండ్రి దగ్గరే ఉంటే వాడి చదువుకు వెనకా ముందూ ఆలోచించేవాడా? మా వాడు బుద్ధిమంతుడు. చదువుకుంటానంటున్నాడు. అదేమీ పిచ్చి కోరిక కాదు. మా చలపతికి పోనీ.. పెళ్లీపెటాకులై, భార్యా పిల్లలు ఉంటే ఆలోచించాలి కానీ, ఒంటిలింగం శొంఠికొమ్ము. వాడు మమ్మల్ని కాకపోతే ఎవరిని ఉద్ధరిస్తాడట? వాడి మనసు కష్టపడి పొద్దున్నే ఉరేసుకోబోయాడు. పసిపిల్లలు వాళ్లకు ఏం తెలుసు? పెద్దలం మనమే వాళ్ల మనసు తెలుసుకుని నడుచుకోవాలి”.. సుందరమ్మ సుద్దులు పెట్టింది.
“అది కాదు బాబాయ్! ఆర్థికంగా నేను ఎంత బాధల్లో ఉన్నానో మీకు తెలుసు కదా! ఇంకో సంవత్సరం పోతే మా మేనకోడలు సంధ్య చదువు పూర్తవుతుంది. దానికి పెళ్లి చెయ్యాలి. భాస్కర్ చేతికి అందివస్తాడని ఆశించాను. వాడు మొండి పట్టుదలతో ఉన్నాడు. చదువో చావో తేల్చుకోమని నాకు అల్టిమేటం ఇచ్చాడు”.. ఏడుపే తక్కువ.
నాకు పరిస్థితి అర్థమైంది. ఆ ఇంట్లో చివరికి వీడు విలన్గా మిగిలి పోయేటట్లున్నాడు. అందులోనూ భాస్కర్కు ఆవేశం ఎక్కువ.
“చలపతీ! భాస్కర్ను వాడు కోరినట్లే చదివించు. ఎడ్యుకేషన్ లోన్ ఇస్తారుగా. ప్రయత్నించు. వాడు ప్రయోజకుడైతే వాడే ఈ కుటుంబ భారం మోస్తాడులే. అక్కయ్య చెప్పినట్లు వాళ్లు తప్పించి నీకు ఇంకెవరున్నారులే! పిల్లల మనసు నొప్పించకూడదు. అందులోనూ ఈ కాలం పిల్లలు ప్రతి చిన్నదానికీ ఆత్మహత్యలంటారు” అంటూ నచ్చజెప్పాను. వాడిని బయటికి తీసుకొచ్చాను.. ఓదారుద్దామని. పాతిక వేలు వాడి చేతిలో పెట్టి, మొత్తం బాకీ తొందరలో తీర్చేదారి వెతకమని చెప్పి వచ్చేశాను.
అనుకోకుండా నాకు వైజాగ్ ట్రాన్స్ఫర్ అయింది. హడావుడిగా ఫ్యామిలీని తీసుకొని వచ్చేశాను. చలపతిని కలుద్దామని ప్రయత్నించాను కానీ వీలు కాలేదు.
నాకు వైజాగ్లో తలమునకలయ్యే పనులు పడటంతో కర్నూలు రావడానికి టైమ్ దొరకలేదు. కొన్ని నెలలు సెల్ఫోన్లో యోగక్షేమాలు కనుక్కున్నాను. ఆ తర్వాత వాడి సెల్ అందుబాటులోకి రాలేదు.
భగవంతుడి మీద భారంవేసి నాకు రావాల్సిన డబ్బుల గురించి ఆలోచించడం మానేశాను. ఎక్కువ వర్రీ అయితే బీపీ పెరుగుతుంది తప్ప.. ఫలితం శూన్యమని సమాధానపడ్డాను.
ఐదేండ్లు గడిచిపోయాయి. చలపతి నుంచి వాడి మేనకోడలు పెళ్ల్లి శుభలేఖ అందింది. వీలు చేసుకుని హైదరాబాద్కు వచ్చాను. చలపతి ఇప్పుడు అక్కడ పని చేస్తున్నాడు. సంధ్య పెళ్ల్లి కల్యాణ మంటపంలో బాగా జరిగింది. లక్షల్లో ఖర్చయి ఉంటుంది. వాడి స్థాయికి మించిన సంబంధం తెచ్చి చేశాడు. సంధ్య మామూలు సంబంధాలు ఒప్పుకోలేదట. వరుడు ఫారిన్లో జాబ్ చేస్తున్నాడు. పెళ్ల్లి సందడి తగ్గిన తరువాత వాణ్ని
కలిశాను.
“ఏరా చలపతి! నాకు ఇవ్వాల్సిన డబ్బులు మర్చిపోయావా?” అని అడిగాను.
“బాబాయ్! ఎలా మర్చిపోతాను. తప్పకుండా ఇస్తాను” అని చెప్పాడు.
“ఇంకెప్పుడు? భాస్కరం కూడా బాగా సంపాదిస్తున్నాడు కదా? నా డబ్బులు నాకు ఇవ్వడానికి ఏం రోగం?”.. నిష్టూరంగా అడిగాను.వాడు నవ్వాడు.
“భాస్కరం సంగతి మర్చిపోవాలి! వాడి సంపాదన మాకు పైసా ఇవ్వడు. లవ్ మ్యారేజ్ చేసుకుని ఇల్లరికం వెళ్లిపోయాడు. ఈ పెళ్ల్లి ఖర్చులన్నీ నావే! అక్క బాధ్యత కూడా నాదే! అమ్మకు సీరియస్ అయినా పట్టించుకోడు. వాడు చాలా స్వార్థపరుడై పోయాడు. నాన్న కట్టించిన ఇల్లు అమ్ముకున్నాను. ఆడపిల్లలకు పోను నా వాటా డబ్బులతో ఈ పెళ్ల్లి చేశాను”.. అని చెబుతుండగానే, పెళ్ల్లివారు పిలిస్తే వెళ్లిపోయాడు.
హాల్లో ఒంటరిగా కూర్చున్న జానకమ్మగారిని పలకరించాను. ఆమె ఆరోగ్యం బాగా దిగజారిపోయింది. మొహంలో ప్రేతకళ కనిపిస్తున్నది. నన్ను చూసి కన్నీళ్లు పెట్టుకుంది. పరామర్శ తరువాత ఇలా అన్నది.
“ప్రసాద్ బాబూ! నీకో రహస్యం చెప్పాలి. చేసిన పాపం చెబితే పోతుందంటారు. మా చలపతికి పెళ్ల్లి కాకపోవడానికి కారణం నేనే! కోడలు వస్తే మా బతుకులు ఏమవుతాయోనని భయపడి వచ్చిన సంబంధాలు చెడగొట్టాను. మా భద్రత గురించి ఆలోచించాను కానీ, ఇప్పుడు వాడి పరిస్థితి చూస్తే బాధగా ఉంది. నా తదనంతరం వృద్ధాప్యంలో వాడు ఒంటరిగా ఎలా బతకగలడు? భాస్కర్, సంధ్య మీద నమ్మకం లేదు. ఆడపిల్లలందరూ వాడి సొమ్ము తిన్నారే కానీ, వాణ్ని ఎవరూ చూడరు. సుందరమ్మ కూడా ఎక్కువ కాలం బతకదు. దానికి క్యాన్సర్. ఇప్పుడు మా చలపతికి పెళ్ల్లి చేయాలన్నా ఏ అమ్మాయి ముందుకు వస్తుంది? అంతా చేతులారా చేసుకున్నాను” అంటూ ఏడ్చింది.
నేను నివ్వెరపోయాను. చలపతి మీద జాలి కలిగింది. జానకమ్మ గారి మీద కోపం వచ్చింది. అతణ్ని తమ స్వార్థానికి వాడుకున్న వాడి అక్కల మీద, పిల్లలమీద కోపం వచ్చింది.మర్నాడు బయల్దేరబోతూ, చలపతి దగ్గర వీడ్కోలు తీసుకుంటుండగా..
“బాబాయ్! నీ డబ్బులు పువ్వుల్లో పెట్టి ఇస్తాను. వర్రీ కాకు” అన్నాడు నవ్వుతూ.
“అది సరే! అందరి బాధ్యతలు మోశావు! మరి నిన్ను చూసేవాళ్లు ఎవరున్నారు? ఇప్పటికైనా పెళ్ల్లి చేసుకో!”.. సలహా ఇచ్చాను.
“ఈ వయసులోనా?! జోకుకైనా హద్దులుండాలి. బాబాయ్! నా గురించి బెంగపడకు. నాలాంటి వారికోసం వృద్ధాశ్రమాలు స్వాగతం పలుకుతున్నాయి”.. వాడు నవ్వుతూ అన్నా, అప్రయత్నంగా వాడి కండ్లవెంట రెండు కన్నీటి చుక్కలు వెలువడ్డాయి.
“ఏమీ అనుకోకు రా.. నీకో సంగతి తెలియదు. మీ వాళ్లు చాలా స్వార్థపరులు. వారి భద్రత వారు చూసుకున్నారు కానీ.. నీ గురించి ఎవరూ ఆలోచించలేదు” సానుభూతి చూపిస్తూ అన్నాను.
“తప్పేముంది బాబాయ్! సొంత తల్లికే కొడుకు గురించి పట్టనప్పుడు.. తోబుట్టువులకు, వారి పిల్లలకు ఏం అవసరం నా గురించి ఆలోచించడానికి? ఎవరి భద్రత వాళ్లు చూసుకుంటున్నారు ఈ లోకంలో”.. వేదాంతిలా వాడు చెప్పాడు జీరగొంతుతో. నా గుండె మెలిపెట్టినట్లయింది. నా కంటికి వాడు నిష్కామకర్మ వీరుడిలా గోచరించాడు.
కోపల్లె విజయ ప్రసాద్: 77948 20104