నా చిన్నప్పటి సంది చూస్తున్న
ఊరుకాని ఊరొచ్చి బువ్వ కోసం దేవులాడుతుంటే
కొత్త సంచి కుట్లిప్పి
రెండు సేర్ల బియ్యం బోసి ఆకలైన కడుపులకు
అన్నంబెట్టిన ఆ సెయ్యి ఇస్తరాకు అయ్యేది
నేను సద్వుకునేటప్పుడు
బొడ్డుగిన్నెలో బువ్వబెట్టి
కారం పొడి కలిపి తింటుంటే
రోజు కారంబువ్వ తింటే
కడుపుల పేగులు పాడైతయిరా అని
అరచేతిలో కూరేసి ఆ పూటకు
కడుపు నింపిన కరుణామయ తల్లీ
ఇల్లిల్లు బట్టల మూట కట్టుకొచ్చిన సాకలమ్మ
పయిటాల పొద్దుకు ముద్ద దిగాలంటే
ఊరంత ఎవరు బువ్వ పెట్టకపోయినా
ఆ ఇంట్లో మెతుకుల మీద
మా పేర్లు రాసుంటాయని
సాకలమ్మ నోర్లు ఆ గుమ్మం ముందర
బువ్వను మింగుతుంటయి
ఇంటి పక్కల
కొడుకులు వేరుచేసిన ముసలోళ్లు
వండుకోలేని రోజు జయక్క చేతులే
పట్టెడన్నం బెట్టి ఆ గుండెలకు
కొడుకులున్నా కూడుబెట్టని లోటును భర్తీ చేస్తుంటది
ఇప్పటికీ పల్లె మీద పండువెన్నెల కాస్తుందంటే
తుమ్మ కొమ్మల మీద తూనీగ వాలుతుందంటే
కడుపు గాలిన పిల్లిలా తిరిగే పేగుల్లో
సల్ల పోసే వడ్ల జయక్క సేతుల చలువనే అనుకుంటా!
కంచం పట్టుకొని అమ్మా.. ఇంత బువ్వ పెట్టండమ్మా
పిల్లలు ఉపాసంతో ఉన్నారంటే
తింటున్నా కూడా లేసొచ్చి ఉడుకుడుకు బువ్వ
బిచ్చగత్తె గిన్నె నింపే మనసుగల్ల తల్లీ!
ఆస్తులను కూడబెట్టిన మనుషుల కన్నా
ఆకలిదీర్చిన చేతులే గుర్తుంటయి
పల్లెకు పునాదులేసి కట్టినవాళ్లకన్నా
పట్టెడన్నం బెట్టిన గుండెలే చరిత్రల నిల్చిపోతయి!
అవనిశ్రీ
99854 19424