పిడికెడు
ఇత్తనాలను చల్లితే
గుమ్మిలకొద్దీ కంకుల్ని కాన్పయే పుడమి
ఎప్పటికీ కన్న తల్లే!
ఈడ
అమ్మ కోసం
కొమ్మకు పూచిన రెమ్మల చిగురులు సైతం
చిట్టచివరి శ్వాస వరకు
పట్టు వీడని యుద్ధాలు చేసి
అమరత్వమైన ఆనవాలున్నయి
ఇది
వట్టి మట్టి కాదు
నేనే పోటుగాన్ని
అనుకున్న గట్టి తలలనెన్నో
పొట్టుపొట్టుగా
మట్టుపెట్టిన మహిమ గల పట్టి
ఈ మట్టిలోనే
బతుకును చూసుకొని
జీవితమనుకున్న వాళ్లం
మట్టి కణకణంలో విలీనమైనోళ్లమే కానీ,
మలినం అనుకున్నోళ్లం కాదు
ఆకలైనప్పుడల్లా
పసి పిల్లాడిలా దోసిలి పడితే
తన కడుపును చీల్చుకుని
మన కడుపుల దూప తీర్చి
ముసిముసిగా నువ్వుకున్న భూమంటే ప్రాణం
ఏడ పుట్టినమో
చచ్చినంక ఆ మట్టి ఒడిలోనే
వెచ్చగ ఒదిగిపోవాలనుకునే ప్రేమ పిచ్చోళ్లం
అందరు
మెచ్చుకునే ఆకుపచ్చని శాసనాలను
తన ఎదల మీద
అచ్చు పోసుకున్న అవని అంటే గౌరవం
పెట్టెడు
బంగారం, వజ్ర వైడూర్యాల కన్నా
తట్టెడు మన్ను గొప్పదని తత్వమెరిగినోళ్లం
గెట్ల కాడ
నెత్తులు పట్టుకోని
అడుగు జాగకు జగడమాడిన మూర్ఖులం
అలుకగా అమ్మ నేల నమ్ముకుంటాం
నేలను భూలచ్చువమ్మా.. అని కొలుచుకునేటోళ్లం
వేలానికి తూకమేసి కోసి కొలిచేటోళ్లం కాదు!
– చిక్కొండ్ర రవి 95023 78992