నా మాతృభాష కన్నడ. దాన్ని నేర్చుకోవాలనే ప్రశ్న నా జీవితంలో రానే లేదు. చిన్ని చిన్ని అడుగులు వేస్తూ నడకలా ఎంతో సహజంగా వచ్చింది నాకు. ఇప్పుడు కన్నడ, తెలుగు, తమిళం, మలయాళం, ఇంగ్లీష్, హిందీ లాంటి పలు భాషలు నాలో గూడు కట్టుకున్నాయి. కన్నడ తప్ప మిగతా భాషలన్నింటినీ నా అవసరం కోసం, వృత్తి కోసం నేర్చుకున్నాను. స్పష్టంగా నా మాతృభాషని చదవటం రాయటం తెలుసు. శ్వాసించే గాలిలా, తినే అన్నంలా, నా తల్లి చెప్పే కథల్ని వినీ వినీ, ఎంచి పెట్టిన నక్షత్రాల్లా, నా నరనరానా ప్రవహించే రక్తంలా, నాలో కన్నడ భాష ప్రవహిస్తోంది. నా మాతృభాషను బాగా నేర్చుకున్నందు వల్లనే వేరే భాషల్ని కూడా సరళంగా నేర్చుకోవటం సాధ్యపడింది.
నా మాతృభాష కన్నడ. నా కూతురి మాతృభాష తమిళం. ఎందుకంటే తన తల్లి తమిళురాలు. పుట్టి పెరిగిన వాతావరణం కూడా తమిళం. ఒక మాతృభాష వెదజల్లే మధురమైన రుచి నా కూతురికి తెలియలేదని ఆ రోజు నా ఆందోళన, కోపానికి కారణం. నా ప్రకారం భాష ఒక అభివ్యక్తి రూపం. సుఖదుఃఖాల్ని వ్యక్తపరిచే మాధ్యమం. మనం బతికే ప్రాంతంలో, మన చుట్టూ ఉండే జనం ఏ భాష మాట్లాడతారో, దాన్ని శుద్ధంగా మాట్లాడటం మనం వారికి ఇచ్చే గౌరవం. నేను మీలా కాదు. డిఫరెంట్ అని ప్రదర్శిస్తూ మాట్లాడటం మనలోని అనాగరికతకు చిహ్నం. ఈ మధ్య ఒక సాఫ్ట్వేర్ కంపెనీ కార్యక్రమానికి అతిథిగా వెళ్లాను. వందలాది మంది యువతీ యువకులతో చర్చలో పాల్గొనే అవకాశం కలిగింది. అక్కడికి వచ్చినవారందరూ ైస్టెల్గా ఇంగ్లీష్లో మాట్లాడుతున్నారు.
ఒక యువకుడిని ‘మీ ఊరు ఏది?’ అని అడిగాను.
‘చిక్కమగళూరు దగ్గర ఒక గ్రామం’ అన్నాడు.
‘మరెందుకు కన్నడ మాట్లాడ్డం లేదు’ అన్నాను.
‘సార్, ఇంగ్లీష్ మీడియంలో చదివాను. అందుకే కన్నడ సరిగ్గా రాదు’ అనేశాడు.
అతడి మాటలకు నవ్వు, కోపం ఒకేసారి వచ్చేశాయి.
ఈ కుర్రాడి జవాబు.. తర్వాతి తరాల అందరి జవాబు అవుతుందనడంలో ఆశ్చర్యం ఏమీలేదు. నగర కేంద్రితమైన స్కూల్లో మాతృభాష చేతుల్ని, కాళ్లని కట్టి ఒక మూలన పడేశారు. ఇంట్లో కూడా అదే పరిస్థితి. భవిష్యత్తు భయంతో మన భాష మనసు నుండి తుడిచిపెట్టుకుపోతుంది. మాతృభాషనే నేర్చుకోని మన పిల్లలు మనతో ఉండి కూడా పరాయిలే కదూ?
– ప్రముఖ నటుడు ప్రకాశ్రాజ్ రచన ‘దోసిట చినుకులు’ నుంచి