చిన్నప్పుడే మా అమ్మ చనిపోతే,
ఈ కవిత్వం నన్ను పెంచుకున్నది.
ఏ బడిలో వేసినా చదువు రాకపోతే,
మనుషులను ప్రేమించడం నేర్పింది.
చిన్న పలకరింపు కోసం,
ఒక్క మెత్తని పిలుపు కోసం,
జీవితమంతా తిరుగుతూనే ఉన్నాను.
ఏ మైలు రాయివద్ద తప్పిపోయానో,
ఎటువైపు మలుపు తిరగడం మరిచానో
తిరిగి తిరిగి.. మళ్ళీ నా దగ్గరికే చేరాను.
ఈ చిరునామా తప్పుగా ఉన్నదో,
ఆ మైలురాయి మీద ఏ నెంబరున్నదో,
అక్షరాలు రాని,అంకెలు తెలియని,
నా వెతుకులాట, వెతలుగానే మిగిలింది.
సాయంత్రం గూళ్ళు చేరిన పక్షులు,
రెక్కలార్చుకొని హాయిగా నిద్రపోతాయి.
లోకమంతా తిరిగిన ఆలోచనలు,
గూడు దొరకక,గుండెలో జాగా దొరకక,
రాత్రంతా నాకు నిద్రలేకుండా చేస్తాయి.
నాకు ఎదురు పడడం లేదు కానీ,
మనిషి ఎక్కడో ఉండే ఉంటాడు.
నాలాగే.. దారి తెలియని గల్లీలలో,
అడ్రస్ పోగొట్టుకొని,
దిక్కులు చూస్తూ ఉండి ఉంటాడు.
ఆశారాజు: 93923 02245