పొద్దున్నే ఎండ పరచుకున్న వాకిలి
ఆమె పాదాలకు కొత్తగా ఏమీ నేర్పకున్నా
కన్నీటితో కడిగిన ముఖంతోబాటు
అప్పుడే సున్నం వేసిన గోడ ఏ నీడను ఇవ్వకున్నా
మొన్నటి అప్పు తాలూకు వడ్డీని కట్టి
సెల్లుఫోనుకు సంగతి అంతా చెప్పింది
ఊపుతున్న తలతోబాటు
నింగి పువ్వులు తురుముకున్న శిగ మీది వెంట్రుకలు
గేటు మీద నుంచి వచ్చిన చిరుగాలికి వంతపాడినవి
నడి నెత్తి మీదికి పొద్దు ఎక్కినా
పాత వాసనల గూడు నుండి
మత్తు దిగని మొగని కంపు అలవాటైన ఆమె
గతం తాలూకు ఆలోచనలన్నీ వదిలేస్తుంది
మొక్కలను కంటున్న నేలమ్మతో సావాసం ఆమెది
గడ్డితాడు విప్పి కట్టెల మోపు కింద పడేసి
నిన్నతుంచిన కొమ్మలకు చూపు కొడవలి వేస్తుంది
ఇంకో వారం ప్రాణం వాసనలు ఉంటాయని ఆమె భావన
ఉడుకుతున్న అన్నం చెబుతూనే ఉన్నది
చేత గీతలు నుదుటి గీతలు పలు వరుసల్లో కనిపిస్తున్నట్టే
ఆమె రెక్కల సవ్వడికి కాకి ఒకటి చూర్లు మారుస్తూనే ఉన్నది
గూడెం వదిలి పట్నం చేరిన సందేశ వాక్యాలు ఏవి
ప్రేమ రాగాలు వినిపించవని తెలిపిన రోడ్డు
రెండువైపులనే కాదు
విడగొట్టే సిమెంట్ అడ్డుకట్టపై విరిసే పచ్చదనానికి
వెచ్చని తన చేతి పని తొలకరి చినుకులు
అయితే గాని చెట్ల ఆకులు మురిసిపోగలవు
ఆమె జానెడు పొట్టకు పట్టంకట్టగలదు
చక్రాలాగని వాహనాలు ఉన్నంతవరకు
నాలుగు రాళ్లు బొడ్డు సంచి దూప దీరుస్తుంటాయి
రాదారి గీతాలకు ఆమె కలుపుతీత
పల్లవి అవుతూనే ఉంటుంది
సోపతిగాళ్ళ నవ్వులలో తనూ
ఓ నవ్వు అవుతూనే ఉంటుంది
పాతబడిన వాక్యాల్లో ఓ పదం ఆమె
ఆమె గరిక పూల మెత్తని పలకరింపులకు
పులకరిస్తుందని భూమాత చెప్పినట్టే ఉన్నది
పరిశుభ్రతల తరగని శ్రమగీతంలో
సొంత మనిషిలా కనబడుతుంది ఈ నేలరాలని కొమ్మ
-కొండపల్లి నీహారిణి