కరోనా కరాళ నృత్యంతో
మానవ సంబంధాలు మహా పలుచనై
వెక్కి వెక్కి ఏడ్చే ఏడుపులను వెక్కిరిస్తున్నాయి
విచార వదనాలు, విషాద గీతికలు, సంతాప సూచికలు
ఎవరు ఎవరికి కొరివి పెడుతున్నారో
ఎవరి ఎముకలు ఎవరు ఏరుతున్నారో
చితాభస్మం, చివరిచూపు.. మరణమర్మం
కాలచక్రం.. కాటికాపరి కాలధర్మం
పెద్దా లేదు చిన్నా లేదు.. బీదా లేదు బిక్కీ లేదు
ఆడా లేదు, మొగా లేదు.. పాపం లేదు పుణ్యం లేదు
అయ్యో అనేలోపే ఆగమాగంగా అందనంత దూరానికి
అదేం చిత్రమో.. మనుషులనే వారే మరణిస్తున్నారు
మిగతా జంతుజాలమంతా మామూలుగానే ఉంది.
అవును మనం మనుషులం కదా.. గొప్ప జీవులం
నీరూ నిప్పూ.. చెట్టూ చేమా.. గాలీ నేలా
దేనినైనా దోచేస్తాం ఎంతైనా దాచేస్తాం
జీవాయుధాలు తయారుచేస్తాం
ల్యాబుల్లో వైరస్లు పుట్టిస్తాం
ప్రకృతి అన్నీ మనకిస్తే
అన్నీ మనమే పిడికిట పట్టినట్టు విర్రవీగాం
అన్నీ అశాశ్వతం అని తెలిసీ
అరిషడ్వర్గాలతో మిడిసిపడ్డాం.. ఎగిరిపడ్డాం
చివరికి, కంటికి కనిపించని కరోనా భయంతో
కలుగులో దాక్కుంటున్నాం
నావరకొస్తే చూద్దాంలే నుంచి
నాకూ వస్తే ఖర్మేంటని తల్లడిల్లుతున్నాం
ఎవరిముఖాల్లో సంతోషం లేదు
ఆందోళనా ఆదుర్దా తప్ప
కరోనా దెబ్బకు ఇకనైనా
కాళ్లు నేల మీదికొస్తాయేమో
మనుషులు మానవతతో
బతుకుతారేమో
కరోనా.. అబ్ బస్ కరోనా..
ఆగే కుచ్ మత్ కరోనా
హమే మాఫ్ కరోనా..!
కొండగడప స్ఫూర్తి