నాన్న మంచమ్మీద కదల్లేని స్థితిలో ఉన్నడు. టీవీలో బిడ్డ పాట వస్తున్నది. కూతురి గొంతు వినంగనే కాళ్లలో కదలికలొచ్చినయి. కండ్ల నుంచి నీళ్లు దుంకినయి. పాణం నిమ్మలం చేసుకున్నడు. ఏ ఔషధమూ చూపలేని ఫలితాన్ని తన పాటతో చూపింది మేడ్చల్ వీణ. ఆ పాట ముచ్చట్లన్నీ వీణ మాటల్లోనే..
మా సొంతూరు మెదక్ జిల్లా తూప్రాన్ మండలం కూచారం. ఊళ్లో ఉపాధి కరువై పదిహేను పదహారేండ్ల కిందట మేడ్చల్కు వచ్చి స్థిరపడ్డం. ఐదుగురు పిల్లల్ని పోషించేందుకు అమ్మానాన్నకు కష్టమైంది. నాన్న కృష్ణ మేస్త్రీ పనికి పోతే, అమ్మ ప్రమీల తోడుగా వెళ్లేది. ఐదో తరగతి నుంచే నాకు పాటల మీద ఇష్టమేర్పడ్డది. స్కూల్లో జెండా వందనం, సెల్ఫ్ గవర్నమెంట్ డే వంటివి చేస్తే కచ్చితంగా నేను ఓ పాట అందుకునేదాన్ని.
తెలంగాణ ఉద్యమ సమయం. ఎక్కడ చూసినా ధూమ్ధామ్లు నడుస్తున్నయి. అప్పటికే నేను పాడతానని చాలామందికి తెలిసిపోయింది. ఒకసారి గంగక్క ధూమ్ధామ్ ప్రోగ్రామ్కి మేడ్చల్ వచ్చింది. ‘అక్కా నాగ్గూడా ఇసొంటి పెద్ద ప్రోగ్రామ్లు చేయాలని ఉంది’ అని చెప్పిన. ‘జలజ మేడం ఉంటదిరా. అక్కడికి వెళ్తే మంచి ఈవెంట్స్లో పాల్గొనే అవకాశం దొరుకుతది’ అని సలహా ఇచ్చింది. జలజ మేడం దగ్గరికి వెళ్లిన. ఎన్నో ప్రోగ్రామ్స్ ఇచ్చిన. రెండేండ్లు గడిచినయి. అనుభవమైతే వచ్చిందిగానీ వ్యక్తిగతంగా నాకంటూ పేరు రాలేదు. ఏ కళాకారుడైనా ఒక్కో మెట్టు ఎక్కుకుంటా పోవాలని చూస్తడుగానీ, అక్కడే ఉండిపోవాలని అనుకోడు కదా? అట్లనే నేనుకూడా జలజ మేడం దగ్గర నుంచి బైటికొచ్చిన. ఫ్రీలాన్స్ సింగర్గా కొత్త దారి ఎంచుకున్నా.
యూట్యూబ్లో చానా అవకాశాలు వచ్చినయి. అయితే, అవన్నీ బంజారా పాటలు. ఒకటెన్క ఒకటి ఇప్పటిదాంక మూడొందలకు పైగా పాడిన. తెలంగాణ జానపదం పాడాలె అనేది నా కోరిక. ఎంతోమందిని అడిగిన. కొందరైతే అవమానించినట్లు చూసేది. మనసు బాధపడ్డది. నా టాలెంట్ నిరూపించుకోవాలనే కసి ఏర్పడ్డది. ఎన్నో ప్రయత్నాలకు ఒక అవకాశం వచ్చింది. పాట కూడా చక్కగా వచ్చింది. అట్లా ఐదారు పాటలు వరుసగా పడ్డాయి. కానీ, డిజిటల్ మీడియాల ఒక మంచి బ్రేక్ వస్తెనే ట్రెండింగ్లోకి వెళ్తం. ఆ సమయంలోనే, మానుకోట ప్రసాదన్న పరిచయం అయ్యిండు.
ఒకసారి, గుడికాడ అవ్వ ఒక పాట పాడింది. అది నాకు నచ్చింది. ఫోన్లో రికార్డ్ చేసుకొని మానుకోట ప్రసాదన్నకు వినిపించిన. అన్న కొద్దిగా మార్పులు చేసిండు. ‘మానుకోట పాటలు’ చానెల్లో ‘బొంబై పోవాలె దొరా.. బొట్టులు తేవాలె దొరా.. బొట్టులు తేవాలె దొరా పెట్టుకుంటె మెరవాలె దొరా’ అంటూ ఆ పాట పాడిన. తర్వాత ‘పచ్చని సెట్టూమీద పతిరామ సిలకా’ పాడిన. ఇవన్నీ మంచి సందేశం ఉన్నవే. నాకు మంచి పేరు వచ్చింది. ఇక వెనక్కి తిరిగి చూసుకోలేదు. నా గొంతైతే వినిపిస్తున్నది. నా పాటను అభిమానించేవాళ్లను సంపాదించుకున్న. స్క్రీన్ మీద కనిపించమని చాలామంది రిక్వెస్ట్ చేసిండ్రు. నాగ్గూడా కనిపించాలనే ఉండె. ‘నేను పాడే పాటకు నేనే యాక్టింగ్ చేస్తా’ అని అడిగితే, ‘నీ మొకాన్నెవరు చూస్తరు?’ అని అవమానించిండ్రు. మొదాలు పాడలేవు అన్నరు. పాడి చూపించిన. తర్వాత యాక్టింగ్ నా వల్ల కాదన్నరు. అది కూడా చూపించాలనే కసితో సొంతంగా చానెల్ పెట్టిన. ఊర్లపొంటి తిరిగి అచ్చమైన పల్లె పదాలను సేకరించిన. నా చానెల్ ద్వారానే జనాల్లోకి తీసుకెళ్లి నేనే యాక్ట్ చేస్తున్నా. ఊహించినదానికంటే ఎక్కువ స్పందనే వస్తున్నది.
ఒక్కో మెట్టూ వేసుకుంటూ వస్తున్నా. ఇప్పుడైతే పరవాలేదు. తెలంగాణ మొత్తం తిరిగి నాటి జానపద పాటలను సేకరించి, నా చానెల్లో పెట్టాలని అనుకుంటున్నా. ఇప్పటికే కొన్ని లిస్ట్ చేసిపెట్టుకున్నా. తెలంగాణ ఉద్యమంల భుజమ్మీద వేసుకునేందుకు గొంగడి లేకుండె. మా పెద్దమ్మ బిడ్డె అమ్మవారి చీర ఒకటి ఇచ్చి ‘ఇది వేస్కో’ అని చెప్పింది. తెలిసిన ఒక ఆంటీ గజ్జెలు ఇచ్చింది. కనీసం గొంగడి, గజ్జెలు కొనుక్కునే స్థితిలో లేని నేను తెలంగాణ కోసం పాటతో కొట్లాడినందుకు కేసీఆర్ సారు దయవల్ల, రసమయన్న చొరవతో తెలంగాణ సాంస్కృతిక సారథిలో కొలువొచ్చింది. దీంతోటి నా లాంటి కళాకారులకు ఒక మంచి జీవితం దొరికింది.
ఒకసారి నాన్నకు షుగర్ ఎక్కువైంది. కోమాలోకి వెళ్లిండు. హాస్పిటల్కి తీసుకెళ్తే ‘సచ్చిపోయిన మనిషికేం ట్రీట్మెంట్ చేస్తరమ్మా. తీస్కపోర్రి’ అన్నరు డాక్టర్లు. ఏడ్చీ ఏడ్చీ కండ్లల్ల నీళ్లు ఇంకిపోయినయి. మా ఆపతి చూసినవాళ్లెవరో లక్ష్మారెడ్డి సార్కు చెప్తే ‘బతికున్న మనిషిని సచ్చిపోయిండని ఎట్లంటరయా? ఏమన్నా చెయ్యిర్రి, ఆ మనిషి బతకాలె’ అని హాస్పిటల్ వాళ్లతోటి మాట్లాడిండ్రు. ఒక కాలు తీసేసి మొత్తానికి ప్రాణాలతో బతికించిండ్రు. ఐదేండ్లు మంచం మీదనే. మల్లొకసారి పక్షవాతమొచ్చింది. కదల్లేని పరిస్థితి. ఇక కష్టం అన్నరు. టీవీలో నా పాట వస్తుంటే విని, నాన్న కాళ్లు కదిలించిండు. కండ్లల్ల నీళ్లు తెచ్చుకుండు. పాట తో నాన్నలో కదలికలు తీసుకురాగలిగిన కానీ, ప్రాణాన్నయితే దక్కించుకోలేకపోయిన.
… దాయి శ్రీశైలం