కొత్తొక వింత.. పాతొక రోత అంటారు. కానీ కొత్త రోత, పాత మాత్రం ఎప్పుడూ ఓ వింతే అంటున్నారు జయ తులసి. కొత్త ఫర్నిచర్ కోసం మనిషి ఆరాటానికి అడవులు బలైపోతున్నాయి. వ్యర్థాలు గుట్టలుగా పేరుకుపోతున్నాయి. పర్యావరణ విధ్వంసం వల్ల జంతువుల ఆవాసాలు తగ్గి పోతున్నాయి. సముద్ర మట్టాలు పెరిగిపోతున్నాయి. ఈ సమస్యలకు తనవంతు పరిష్కారంగా పాత ఫర్నిచర్కు కొత్త హంగులు అద్దుతున్నారు ‘బ్రౌన్ అండ్ టీల్’ అధినేత్రి జయ తులసి. ఆ ఎకోఫ్రెండ్లీ ఆంత్రప్రెన్యూర్ అనుభవాలు, జ్ఞాపకాలు..
హైదరాబాద్ అబిడ్స్ ప్రాంతంలో పుట్టి పెరిగాను. కింగ్ కోఠిలోని సెయింట్ జోసెఫ్స్ నుంచి మాస్ కమ్యూనికేషన్స్లో పట్టా అందుకున్నాను. అప్పుడే, ఫొటోగ్రఫీ పట్ల ఆసక్తి కలిగింది. అంతలోనే, మణిపాల్ యూనివర్సిటీలో ఎంఏ డిజిటల్ మార్కెటింగ్లో సీటొచ్చింది. దీంతో, పీజీ తర్వాతే ఫొటోగ్రఫీని సీరియస్గా మొదలుపెట్టాను. చేతికొచ్చిన డబ్బుతో కెమెరా కొన్నాను. Two To Tango ఫొటోగ్రఫీ కంపెనీ పెట్టాను. పెళ్లిళ్లు, నిశ్చితార్థాలు, బారసాలలు, సీమంతాలు.. తదితర సంప్రదాయ వేడుకలే కాదు.. వాణిజ్య ప్రకటనల కోసం కూడా ఫొటోగ్రఫీ చేస్తున్నాను. మా అమ్మ ప్లే స్కూల్ నడుపుతుంది. నాన్న బిజినెస్ చేస్తారు. అక్కకు కాలేజ్ ఉంది. వీళ్లందరి మద్దతూ నాకుంది. కాబట్టే, అంత నిశ్చింత.
పీజీ రోజుల్లో ఉడుపిలోని పాత ఇళ్లు చూసేదాన్ని. ఆర్.కె. నారాయణ్ ‘మాల్గుడి డేస్’ కథలన్నీ అగుంబే రెయిన్ ఫారెస్ట్లోని కర్కలా అనే పల్లెటూరు నేపథ్యంలో సాగుతాయి. ఆ గ్రామం మణిపాల్కు కొద్ది దూరంలో ఉంటుంది. నేనూ అక్కడికి వెళ్లాను. ఆ ఇళ్లు, నిర్మాణ శైలి, ఫర్నిచర్, గృహాలంకరణ అద్భుతంగా అనిపించాయి. నిజానికి, మనకు కూడా అందమైన వారసత్వ సంపద ఉంది. దాన్నంతా చెత్తకుప్పలో విసిరేసి, పక్కా పాశ్చాత్యుల్లా మారిపోతున్నాం. కార్పొరేట్ కంపెనీలు తయారుచేసిన ైప్లె వుడ్ ఫర్నిచర్ ఇంటికి తెచ్చుకుంటున్నాం.
మా పాతింట్లో తాతలనాటి ఫర్నిచర్ చాలా ఉండేది. నాకు చాలా ఇష్టం. వాటిలో అందం, హుందాతనమే కాదు, నాణ్యతా ఉంటుంది. వాటిని మనం జాగ్రత్తగా కాపాడుకోవాలి. కానీ, మనవాళ్లు చిన్న మరమ్మతు వచ్చినా పక్కన పడేస్తున్నారు. వద్దనుకుంటే నిర్దాక్షిణ్యంగా పారేస్తున్నారు. రిపేరు చేసి మళ్లీ ఉపయోగించుకోవచ్చనే ఆలోచనే రాదు. ఆ ఆలోచన ఉన్నవారికేమో.. రిపేరు చేసే కార్పెంటర్లు దొరకడం లేదు. ఫలితంగా సంప్రదాయ గృహాలంకరణలు మాయమైపోతున్నాయి. వీటిని, ఎలాగైనా కాపాడుకోవాలనిపించింది. కొవిడ్ సమయంలో దాదాపుగా ఈవెంట్స్ లేవు. ఉన్నా పది మంది, ఇరవై మందితో జరుపుకొనేవారు. ఆడంబరాలు లేని పెళ్లికి ఫొటోగ్రాఫర్లెందుకు? అనుకునేవారేమో. మాకూ ఆర్డర్లు తగ్గాయి. అప్పుడే, ఫర్నిచర్ మీదికి మనసు మళ్లింది.
నగరంలోని బస్తీలన్నీ తిరిగి పాత ఫర్నిచర్ కొన్నాను. మా కింది పోర్షన్ ఖాళీ కావడంతో అక్కడే వర్క్షాప్ పెట్టాను. ఓ మంచి కార్పెంటర్ను పెట్టుకొని రిపేర్లు చేయించాను. అవసరమైతే సమూలంగా మార్పించాను. వాళ్లతో పని చేస్తూ నేనూ చెక్క పని నేర్చుకున్నాను. సోషల్ మీడియా ద్వారా ఆ ఫర్నిచర్ అమ్మాను. జనం ఇష్టంగా కొన్నారు. మంచి లాభం వచ్చింది. వ్యాపారం పెరగడంతో వర్క్షాప్ను మారేడ్పల్లికి మార్చాను. అట్నుంచి ఇండస్ట్రియల్ ఏరియాకు వెళ్లాను. ముగ్గురు కార్పెంటర్లు, పాలిష్-కేన్ వర్కర్లు పని చేస్తున్నారు. కొత్తగా మార్చిన పాత ఫర్నిచర్ను ఆన్లైన్లో అమ్ముతాను. ముంబై, చెన్నై తదితర ప్రాంతాల నుంచి ఆర్డర్లు వస్తాయి.
అలవాట్లే కాదు, అభివృద్ధి విధానాలూ మారిపోతున్నాయి. ఫర్నిచర్ తయారీ కోసం చెట్లను కొట్టేయడం వల్ల అడవులు తగ్గిపోతున్నాయి. జంతువులకు ఆవాసాలు లేకుండా పోతున్నాయి. జంగల్ (బ్రౌన్)ను కాపాడితేనే నీల సముద్రాన్ని (టీల్) రక్షించుకోగలం. పాత కాలపు జ్ఞాపకాలను కాపాడుకుంటూ.. పర్యావరణ పరిరక్షణకు పాటుపడటమే ‘బ్రౌన్ అండ్ టీల్’ లక్ష్యం. ఆ ప్రయత్నంలో భాగం.. పాత ఫర్నిచర్ను పునర్వినియోగంలోకి తెస్తున్నాను. అన్నిచోట్లా ఇలాంటి ప్రయత్నాలు జరగాలి. పర్యావరణం గురించి అందరూ ఆలోచించాలి. జంతువులు బతకాలి. రేపటి తరాలూబతకాలి.
‘పెళ్లంటే నూరేళ్ల పంట. దురదృష్టవశాత్తు, ఆ వేడుకలో వందేండ్లయినా మట్టిలో కలవని ప్లాస్టిక్ పదార్థాలను అలంకరణకు వాడుతున్నారు. ఇది తప్పు’ అంటున్నారు తులసి. ఆమె ‘డెకార్ బై వైట్ గార్డెన్’ అనే వ్యాపారమూ నడుపుతున్నారు. ఈ సంస్థ నూటికి నూరుపాళ్లు ఎకో ఫ్రెండ్లీ డెకొరేషన్ చేస్తుంది. ‘నెలకు ఒక ఈవెంట్ అయినా చేస్తాను కానీ, పర్యావరణానికి హాని కలిగించే పదార్థాలు మాత్రం వాడను. అలా వాడమని ఎవరైనా ఒత్తిడి చేస్తే.. ఆ ఈవెంట్ను వదులుకుంటాను’ అని స్పష్టంగా చెబుతారు తులసి.
– నాగవర్ధన్ రాయల