‘నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజాగ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2022’లో ప్రత్యేక బహుమతి పొందిన కథ.
అది మూడు రాష్ట్రాల సరిహద్దులో ఒక మారుమూల గ్రామం. ఆ ఊళ్లో ఓ ప్రాథమిక పాఠశాల. పావు ఎకరం స్థలం, రెండు గదులు, ముప్ఫైమంది పిల్లలు.. దాని ఆస్తి. ఆ పాఠశాలకు అన్ని హోదాల్లో సేవలందిస్తున్న ఏకోపాధ్యాయిని కుసుమ.
ఊరి నుంచీ, పిల్లల తల్లిదండ్రుల నుంచీ సహకారం అంతగా లేకున్నా.. ఇంకో టీచర్ లేని లోటు తెలియకుండా, కుసుమ చక్కగా పని చేస్తున్నది. చదువు బాగా చెబుతుందనీ, మంచి టీచరనీ అందరూ చెప్పుకొంటారు. ఊరివాళ్లలో ఎక్కువపాళ్లలో అమాయకత్వం, అదే స్థాయిలో తెలియనితనం, దాన్ని కప్పిపుచ్చే క్రమంలో దొర్లే చిన్నచిన్న అపశ్రుతులు తప్ప..
కుసుమకు పెద్ద ఇబ్బందులేం లేవు.
ఆరోజు జూన్ మూడు. బడిలోంచి వస్తున్న సంగీతం.. బడినే కాకుండా, ఊరును కూడా హోరెత్తిస్తున్నది. పిల్లలు.. అరుపులు, కేకలతో ఉత్సాహంగా గంతులు వేస్తున్నారు. మామూలుగా అయితే, కుసుమ ఆ అల్లరిని భరించేది కాదు. కానీ, తనకు ఇప్పుడు ఆ ధ్యాస కూడా లేదు. ఆలోచనంతా హరి చుట్టూ, తను తెచ్చే సైన్యం చుట్టూ తిరుగుతున్నది.
‘పన్నెండేళ్లు కూడా నిండని ఓ పసివాడిపై ఎక్కువ భారాన్ని మోపానా?’..
‘సమయానికి వస్తాడా? రాడా?’..
‘హరిపై అతివిశ్వాసంతో ఉన్నానా?’.. ఆమె మదిలో మొదలైన ప్రశ్నల పరంపర.. మెల్లగా ఆందోళనగా మారింది.
ఒక్కొక్కరుగా చేరుతున్న గ్రామస్తులకు, సభావేదిక ముందు వేసిన బెంచీలపై కూర్చోవాల్సిందిగా చిరునవ్వుతో సూచిస్తూ.. వచ్చేవాళ్లకు పిల్లల చేత మంచినీళ్లు ఇప్పిస్తూ.. తన కంగారును కప్పిపుచ్చుకునేందుకు విశ్వప్రయత్నం చేస్తున్నది. కానీ, ముఖంపై చెమట, ఆ నవ్వును చెరిపేస్తున్నది.
రాష్ట్రంలో ‘బడిబాట’ మొదలైంది. అందులో భాగంగా ఆ ఊరి సర్పంచ్.. ఊర్లో బడి మానేసిన పిల్లలను బడిలో చేర్పిస్తారు. అందుకే ఈ కార్యక్రమం.
సర్పంచ్ తన అనుచరులతో రాగానే, ఆయన అధ్యక్షతన సభ ప్రారంభమైంది.
ఉపన్యాసాలు మొదలయ్యాయి. చెప్పేవాళ్లందరూ అన్ని విషయాలూ చెప్పాక..
అధ్యక్షుని వంతు వచ్చింది.
ముఖం చిట్లించి మైక్ అందుకొని..
“పొద్దంతా చాయ్ దుకాన్ల, కల్లు దుకాన్ల పాడైతే ఎన్నడు బాగైతరు. దునియా ఎట్లురుకుతంది? మనం గిట్లనే సస్తమంటే ఎట్ల? మంచి మాటలు చెబ్దమని పక్కూరికెల్లి మైక్ తెప్పిచ్చిన. పూరా ఆగం జేసిర్రు”
అని నారోజీని చూస్తూ..
“నారోజీ కాకా! ఉస్సేన్ బాయ్ చాయ్ దుకాన్
కాడ మస్తుమంది పాడైర్రు. పోయి నేను పిల్శిన అని తోల్కరా!” అని పురమాయించి..
“ఆళ్లచ్చినంక చెప్త!” అని మైక్ ఇంకొకరికి
ఇచ్చి కూర్చున్నాడు.
“గట్లనే పటేలా! పోయొస్త!” అని సైకిల్ తీసుకొని బయల్దేరాడు నారోజీ.
జరుగుతున్న ప్రహసనాన్ని అంతా తన మంచికే అని మౌనంగా తిలకిస్తూ, మధ్యమధ్యలో ఆత్రుతగా గేటు వైపు చూస్తున్నది కుసుమ. గేటు వద్ద
ఒక్కసారిగా తళుక్కుమన్నాడు హరి. బడిలో చేరాల్సిన ఐదుగురు పిల్లలతో! మెరిసే బట్టలతో, ముఖంపై విజయ దరహాసంతో, దీటైన నడకతో, తన రక్షకుడిలా..!
‘హమ్మయ్య!’ ఊపిరి పీల్చుకుంది కుసుమ.
వాళ్లను తన దగ్గరికి పిలుచుకొని, ఉత్సాహంగా వాళ్ల చేతుల్లో చేయి కలిపి.. “వెల్కమ్ బ్యాక్ టూ స్కూల్” అని చెప్పి.. కూర్చునే స్థలం చూపించి, వేదికపైన పెద్దలు చెప్పే మాటలు వినమని సైగ చేసింది.
హరిని తనతో తీసుకువెళ్లి, వేదికకు ఒకవైపుగా కొంతదూరంలో నిలబడి, భుజాలపై తన రెండు చేతులు
ఉంచి కళ్లలోకి చూస్తూ..
“నువ్వు నువ్వేరా!” అని మురిసిపోయింది.
“నువ్వే టెంక్షన్ అయినవ్ గనీ.. అరి అనుకుంటే పక్కా అయితది!” కాలర్ ఎగరేశాడు హరి.
నవ్వుతూ చూస్తూ ఉండి
పోయింది కుసుమ.
వేదికపై ఉన్న అందరి ఉపన్యాసాలు అయిపోయాయి. చివరగా సర్పంచ్ మైక్ అందుకున్నాడు. పిలవడానికి పోయిన నారోజీ ఇంకా రాలేదు. వినాల్సిన వాళ్లందరూ వేదికపైనే ఉన్నారు. లాభం లేదనుకొని, వెనక్కి తిరిగి వెనుక వరుసలోని వారికి తన విజయగాథలు ఏకరువు పెడుతున్నాడు. జరుగుతున్న తంతు అర్థంగాక పిల్లలు బిక్కమొహాలు వేశారు.
“చివరిగా చెప్పేడిదేమంటే.. కొంతమంది ఇస్కూల్ బంజేసిన పోరగాళ్లను ఈరోజు శరీక్ చేత్తమన్నట్లు!”.. అంటూ కుసుమ వైపు తిరిగి..
“మొత్తం ఎంతమంది మేడమ్?” అని అడిగాడు.
అయిదుగురని చెప్పింది.
“గిదే సరిపోతదని ఊకుండగూడది. మళ్లసారికి కంసేకం పది మందిని శరీక్
చేయాల. గప్పుడే మనం పెరిగినట్లయితది. మన ఊరి గురించి దునియా మొత్తం తెలుస్తది. ఏమంటరు?” అని చుట్టూ చూశాడు.
ఒక్కసారిగా చప్పట్లతో మార్మోగిపోయింది ఆ ప్రాంతం. తనేం విన్నదో అర్థం కాలేదు కుసుమకు. ఏదైతేనేం సభ ముగింపునకు చేరిందనేది అవగతమైంది. సర్పంచ్ సంతకాలతో అధికారికంగా అడ్మిషన్ ప్రక్రియ స్టేజిపైనే ముగిసింది.
కుసుమ మైక్ అందుకొని..
“బడి మానేసిన పిల్లలను మళ్లీ బడికి తీసుకొని రావడంలో మా హరి చేసిన కృషిని నేను మర్చిపోలేను. ఎన్నోసార్లు ప్రయత్నించినా.. ఒక్కరిని కూడా మార్చలేకపోయాను. అలాంటిది ఇంతమంది మంత్రం వేసినట్లు వచ్చి ఇక్కడ కూర్చున్నారంటే అది తనవల్లే సాధ్యం అయింది. వాడి మాటల్లో అమోఘమైన శక్తి ఉంది”.. అంటూ హరిపై ప్రశంసల జల్లు కురిపించింది.
హరిని అభినందిస్తూ ఆ ప్రదేశం చప్పట్లతో మరోసారి మార్మోగిపోయింది. ఈలోగా నారోజీ చెమటలు కక్కుతూ వచ్చి..
“వోళ్లూ రామన్నరు పటేలా!” అని చెప్పాడు.
“గట్లెట్ల కాకా.. ఇంకా మస్తు జెప్పేడిదున్నది. బాగ మస్తీ అయింది కొ.. లకు”..
అంటూ హరి వైపు తిరిగి..
“నువ్వు పోయి తోలుకస్తవా?” ఆశగా అడిగాడు సర్పంచ్. ‘పోను!’ అన్నట్లు తల అడ్డంగా ఊపాడు హరి.
“గదేందిరా! నీ మాటలు తూటాలని చెప్పవట్టె మీ మేడమ్! నువ్వేమో తుస్సుమనిపిస్తివి”..
“ఆళ్లు అచ్చిన గూడ.. ఫాయిద లేదు పటేలా! గాడుంటే ఆళ్ల పైసల్తోని చాయ తాగుతరు. గీడుంటే పగటికి మీ పైసల్తోని కల్లు తాగుతరు. గంతే! వోల్లకు దమాక్ లేదు”.. అదురూ బెదురూ లేకుండా చెప్పాడు హరి.
ఆ మాటలింటూ విస్తుపోయింది కుసుమ.
“అందరం గూడ శెభాష్ అన్నం గద.. మస్తికైందిలే! ఈడనే నిలబడి కతలు జెప్తున్నవ్” కస్సుమన్నడు సర్పంచ్.
ఇదెక్కడికి దారి తీస్తుందోనని కలవర పడిపోయి, సర్దిచెప్పబోయింది కుసుమ. అతను చేతితోనే.. నువ్వాగన్నట్లుగా సైగ చేసి, వారించే సరికి మిన్నకుండిపోయింది.
“గట్లగాదు పటేలా! రాంగ రాంగ ఉస్సేన్ కాక చాయ్ దుకాన్కి పోయి గిటచ్చిన. గాడ మా నాయనున్నడు. మా నాయన ఏం పంజేయడని మాయమ్మ మస్తు తిడ్తది. నీకుబీ ఎరికే గద! ఎన్నడన్న ఇన్నడ? పనికిపోయిండ? ఇగ ఆడున్నోల్లందరూ మా నాయన దోస్తులు. ఆల్లకేమైన అర్థమైతద…? నువ్వేజెప్పు ఏంటికి పనికస్తరో?”..
హరి మాటలకు అబ్బురపడ సాగింది కుసుమ.
సర్పంచ్ మారు మాట్లాడకుండా వేదిక దిగాడు. కాసేపట్లో సభాస్థలి మొత్తం ఖాళీ అయింది. బెంచీలను సర్దే పని నారోజీకి అప్పగించి, పిల్లలను తీసుకొని తరగతి గదిలోకి వెళ్తూ..
“నువ్వటు పోకుండానే పోయానని అబద్ధం ఎందుకు చెప్పావ్?” హరితో అన్నది కుసుమ.
“మా నాయన ఆడుంటడని నాకు ఎరికే! గాడికి పోయిన్ననుకో.. ‘గీ కొత్త డ్రెస్సు ఏడిదిర?’ అని లొల్లి పెడ్తడు. ‘కల్లుకు పైసలియ్యవుగని.. కొత్త అంగీలు కొంటవులే!’ అని మాయమ్మతోని పంచాతీ శురూ జేస్తడు. అందుకే పటేలుకు కతల్జెప్పిన”.. పెద్దగా నవ్వాడు.
కుసుమ కూడా శ్రుతి కలిపింది. గదిలోకి వెళ్లాక పిల్లలందర్నీ కూర్చోబెట్టి వాళ్లకు స్వీట్స్ పంచిపెట్టి, నిశ్శబ్దంగా ఉండమని సైగ చేసింది.
“సర్పంచుకు చెప్పిన కథలు సరే.. వీళ్లకేం కథలు చెప్పి తీసుకొచ్చావ్?” హరిని చూస్తూ అడిగింది.
హరి లేచి నిలబడ్డాడు.
“కొన్ని కతల్జెప్పిన.. అవ్విటితోపాటు కొన్ని మాటలిచ్చి పట్కచ్చిన!” తల ఎగరేస్తూ చెప్పాడు.
అర్థం కానట్లు చూసింది.
“గీ నారాయణ గాడు ఉన్నడుగద.. వాళ్ల నాయనకు సుస్తీ అయింది. సక్కంగ లేస్తలేడు. మేకల్కి అడివిలోకి కొట్కపోవుడు చాతనైతలేదు. వాళ్ల నాయన పోకుంటే ఈడు పోవాలె. ‘బడికేంటికి రాలేవ్? ఆప్సెంట్ ఎందుకైనవ్?’ అని నువ్ అడగగూడది. పని తీరం ఉన్నప్పుడు అస్తడు. చాతనైనంత సదువుతడు”.. అర్థం అయిందా అన్నట్లుగా చూశాడు.
నిజమే మరి! ఇంట్లో అంత ఇబ్బంది ఉన్నప్పుడు రోజూ బడికి రావడం వీలు పడదుకదా! బడికి సరిగా రాడు అనుకుంది కానీ.. సమస్యను ఈ కోణంలో చూడలేకపోయాను కదా! అనుకొని.. ‘సరే!’ అన్నట్లుగా తలాడించింది.
“వెన్నెలకేం చెప్పావ్?” అడిగింది.
“వాళ్ల అమ్మ నాయన ఇద్దరు ఎవుసం పనికి బోతరు. ఇంటికాడ దాని చెల్లె ఉంటది. పోయినేడాది దాన్నిగూడ బడికి పట్కస్తుండె. గది ఊకె ఏడ్వాటిందని.. ‘అస్తే నువ్ రా! లేకుంటే బడి బంజెయ్యు’ అని నువ్ తిట్టినవంట. చెల్లెను ఇంట్లబెట్టి గది బడికెట్ల అస్తది? దానికోల్లు సూస్తరు? గందుకే.. చెల్లెగ్గూడ తెచ్చుకో అన్జెప్పిన!”..
ఆశ్చర్యపోయి చూస్తున్నది కుసుమ.
“నువ్వేం ఫికర్ జెయ్యకు! సండాస్ బోతే అదే కడుగుతది”.. అభయమిస్తున్నట్లుగా చెప్పాడు.
“ఊఁ.. ఇంకా!” అని నవ్వింది కుసుమ.
“శంకర్ గాని అమ్మతో పెద్ద పంచాతీ ఐంది. శంకర్ గాని అన్న నర్సిమ్మ పదో తరగతి దాంకా సదివిండు. అయినా ఆనికి కొలువు తల్గలేదంట. ఇంట్ల పని ముడ్తలేడు. ఆడు సదివి ఆగమైండని.. ఈన్ని బడికి తోలియ్య
నన్నది. గీడు మంచిగైతడని కతల్జెప్పి ఒప్పించిన. శంకర్ గాడు ఆల్లమ్మతోని కూరగాయలు అమ్మబోవాలె. వారంల రెండు దినాలు ఇడ్సబెట్టేయాల!”..
“చదవమని, రాయమని అడగగూడదు. బడికి వచ్చిందే చాలని అనుకోవాలి. అంతేగా!?” హరిని చూస్తూ అన్నది.
‘అరెఁ.. నీకెట్ల ఎరిక’ అంటూ ఇంకేదో చెప్పబోయే వాడల్లా ఆగి, వెనక్కి తిరిగి..
“చెప్పేడిదాంక ఆగలేవ?” అంటూ తన వెనుక కూర్చున్న వెంకట్ చెంప చెళ్లుమనిపించాడు.
హఠాత్తుగా జరిగిన ఆ సంఘటనకు బిత్తరపోయిన కుసుమ.. వెంటనే తేరుకొని..
“ఎందుకు కొట్టావ్ వాణ్ని!?” అని గద్దించి, వెంకట్ నుంచి దూరంగా జరిపి నిలబెట్టింది.
“లోపటికి అచ్చినప్పటి సంది సూస్తున్న టీచర్!
‘నాది జెప్పు.. నాది జెప్పు..’ అని ఎన్కకెల్లి ప్యాంట్ గుంజాటిండు. మాయమ్మ అద్దనంగ లూజ్ ప్యాంట్ కొన్నది. ‘మస్తు దినాలస్తది.. ఉండన్తీయ్!’ అన్నది. ఆయింత ప్యాంట్ ఊసిపోతదేమోనని టెంక్షనయిన. గందుకే రప్పన ఏసిన!”..
“నాకు చెప్పాలి కదా! నీ అంతట నువ్వు కొట్టడమేనా?” గద్దించింది.
“నువ్వుగూడ గదే జేస్తవ్! మల్ల నువ్వొచ్చేడి దాన్కంటే ప్యాంట్ ఊసిపోతే.. పుట్టినదినం నాడే నా ఇజ్జత్ బోతది గద!” దీర్ఘాలు పోయాడు హరి.
“అరెఁ.. నీ పుట్టినరోజా! ఇప్పటిదాకా చెప్పలేదేం హరీ! నీ కొత్త డ్రెస్ చూసినప్పుడే తెలుసుకోవాల్సింది. నా పనిలో నేనుండి దృష్టి పెట్టలేదు” అంటూ దగ్గరికి వెళ్లి, హరి చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకొని..
“పుట్టినరోజు శుభాకాంక్షలు” అని చెప్పి ప్రేమగా బుగ్గను నిమిరింది.
తన బ్యాగ్లోని పెన్ తీసి ఇచ్చింది.
వెంకట్ను చూస్తూ..
“చెప్పేవరకూ ఆగొచ్చు కదా! అనవసరంగా దెబ్బలు తిన్నావ్. హరి నిన్ను కొట్టడం తప్పే కానీ, వాడి పుట్టినరోజు కదా! క్షమించి వదిలేద్దాం! ఏమంటావ్?” అన్నది.
వెంకట్ తన చెంపను తడుముకుంటూ.. ‘సరే!’ అని తలాడించాడు. తనదే తప్పని వెంకట్తో చెప్పేసరికి కోపమొచ్చింది హరికి.
“ఈ ఏడాది ఎట్లయిన పదిమంది పేర్లు తీస్తవ్ గదా! పస్టు గీ ఎంకట్ గాని పేరు తీసెయ్యు. మిగిలిన తొమ్మిది మంది నీ ఇష్టం!” చెప్పాడు హరి.
పదిమంది పేర్లు తనెందుకు తీసేస్తుందో అర్థం కాలేదు కుసుమకు. అదే అడిగింది.
“ఇందాక సర్పంచ్ పటేల్ ఏం జెప్పిండు? వచ్చే ఏడాది పదిమందిని శరీక్ చేయాలన్లే! ఊర్ల పిల్లలేడున్నరింక. కొంతమంది బస్సెక్కి ప్రైవేటుకు పోవట్టె. మిగిలి
నోల్లందరు ఈణ్నే ఉండె. అప్పుడెయ్యాల్నంటే.. గిప్పుడు తియ్యాల గద! గందుకే.. పస్టు ఈన్ని తీసెయ్యు!” అని వెంకట్ను చూపించాడు.
నవ్వింది కుసుమ. హరి చిన్నబుచ్చుకున్నాడు.
“మన బడి బాగా వృద్ధిలోకి రావాలని సర్పంచ్గారి ఉద్దేశం. నువ్వు అనుకున్నట్లు కాదు” వివరించింది.
“సరే గానీ.. వెంకట్కు ఏం మాట ఇచ్చి తీసుకోచ్చావో చెప్పు” అని కుతూహలాన్ని ప్రదర్శించింది.
“ఆని సంగతి లాస్టుకు జెప్త. గిప్పుడే జెప్ప!”
ఉక్రోషంతో అన్నాడు.
“పెంటయ్య గాని పేరు మార్చాల. అందరూ వాన్ని ‘పెంటయ్య.. పెంటయ్య..’ అని పిలుస్తుంటే వానికి నచ్చుతలేదు. మహేశ్బాబు చెయ్.. ఆని పేరు. ఆనికి అదే కావాల్నంట. అట్లయితెనే బడికి అస్తడంట. ‘పేరు మారుస్తవ్!’ అని చెప్పి పట్కచ్చిన!”..
“పేరు నేనెట్లా మారుస్తాను హరీ! అది నా పని కాదు” అని ఇంకేదో చెప్పబోయేంతలో..
“పిల్లల్ని బడిలో ఏసుడు నా పనా? నీ కోసం నేను జెయ్యలే! గట్లనే ఆని కోసం నువ్వు పేరు మార్సాల”.. దాదాపు ఆజ్ఞాపించాడు.
“అంటే..” అంటూ ఏదో మొదలు పెట్టింది.
కుసుమకు మాట్లాడే అవకాశం ఇవ్వకుండా తనే కొనసాగించాడు.
“లచ్చికి చెల్లె బుట్టినప్పుడు వాళ్లమ్మ, నాయన గా పొల్లను తోలుకచ్చి పేరుబెట్టమని నీకంటే.. ‘ప్రణతి’ అని దాని చెవిల జెప్పి, మాయందరితో చప్పట్లు కొట్టిపీయలేవ? ‘పేరు బెట్టుడంటే గంతే!’ అని జెప్పలేవ? గిప్పుడు గూడ గట్లనే.. నువ్వొకపారి ఆని పేరు ‘మహేశ్బాబు’ అనిజెప్పు. మేమందరం సప్పట్లుగొడ్తం. ఆడు మహేశ్బాబు అయితడు”..
తన పాట్లేవో తను పడొచ్చులే అనుకొని పెంటయ్యను పిలిచి..
“ఇకనుంచి పెంటయ్య పేరు మహేశ్బాబు” అన్నది.
హరి మొఖం విజయగర్వంతో వెలిగిపోయింది.
మహేశ్బాబును చూసి కన్ను గీటాడు. అర్థం అయిన పిల్లలు చప్పట్లు కొట్టారు. అర్థం కాని పిల్లలు వాళ్ల గోలలో వాళ్లున్నారు. అందర్నీ ఒకసారి నిశ్శబ్దంగా ఉండమని చెప్పి, హరిని కొనసాగించమన్నది.
“ఎంకటి గానికి సెల్ఫోన్ గావాల్నంట. కొనిస్తెనే బడికి బోతనని కూసున్నడు. ఆళ్ల నాయన.. ‘గట్లయితే బడి బంజెయ్!’ అన్నడు. గప్పటి సంది ఈడు బడికస్తలేడు”..
“మరి.. ఏం చెప్పి బడికి తీసుకొచ్చావు?” ఆశ్చర్యపోతూ అడిగింది.
“అన్నం బెల్లుల రోజూ నీ ఫోన్ గీకుతవ్ గద! వానికొక అద్దగంట నీ ఫోన్ ఇస్తవ్ అనిజెప్పిన”..
మంచివాడనీ, మాటకారి అనీ తెలుసు. కానీ, ఒక్కొక్కసారి హరి పరిశీలన శక్తి నమ్మశక్యం కాదు కుసుమకు.
లంచ్ టైములో అయినా సరే.. తన ఫోన్ వాడకాన్ని ప్రశ్నించినట్లా? కుదురుగా ఉండలేక పోయింది కుసుమ. చెప్పాలనుకుంటే స్వేచ్ఛగా చెప్పగలిగే నైజం హరిది. కాబట్టి, నిగూఢత ఏమీ లేదు అందులో. వెంటనే సమాధాన పడింది. సరే.. వెంకట్కు కావాల్సింది ఇవ్వలేనిదేం కాదు. వాడి చదువుకు పనికొచ్చేలా వాడనీయొచ్చు.
“ఆని పేరు తీసిందాక ఫోన్ బరాబర్ ఇయ్యాల. లేకుంటే నా మాటబోతది” నొక్కి చెప్పాడు హరి.
“ఎందుకురా పేరు తీసేయాలని పదే పదే చెప్తున్నావ్? అలా ఐతే వాణ్ని తీసుకొని రాకుండా ఉంటే సరిపోయేది కదా!”..
“ఎంకటి గాడు బడికొచ్చుడు నాకిష్టంలే! నా లెక్కకు గాడు లేకున్నా గూడ నడుస్తది గనీ.. నా పుట్టినదినం నాడు నేను అందరికీ చాక్లెట్లు పంచుడు గాడు సూడాల! ఆనిగ్గూడ నేను చాక్లెట్ ఇయ్యాల. చాక్లెట్లు ఇచ్చినంక.. అరిగాడంటే ఏందో ఆనికి తెల్వాల. ఆడు కండ్లు కింది
కెయ్యాల. గందుకే పట్కచ్చిన!”..
మాటల్లో ఎన్నడూ చూడని కసి కుసుమకు కనిపిస్తున్నది. ఆనందాన్ని పంచేందుకు కసి ప్రదర్శన. ఇది కూడా హరికే సాధ్యం. కానీ, ఇంతటి తియ్యని కసి వెనుక ఉన్న కారణాన్ని మాత్రం ఊహించలేకపోతున్నది. అదే ప్రశ్నించింది హరిని.
“నీకు దెల్వది టీచర్. ఎంకటిగాడు మస్తు కంతిరి. మూడో తరగతిల ఉన్నప్పుడు, ఆని పుట్టినదినం రోజు అందరికీ చాక్లెట్లు ఇచ్చిండు. నేను తినేటప్పుడు నాదిక్కు సూసి.. ‘అరిగాడు చాక్లెట్లు తినుడే గానీ ఎన్నడన్న, ఓల్లకన్న చాక్లెట్ ఇచ్చిండార?’ అని ఎడ్డిచ్చిండు. ‘ఆడే గాదు.. ఆని చెల్లెగూడ ఇయ్యది. ఎందుకో ఎరికేనా? పిస్సోల్లిద్దరు సెలవుల్ల పుట్టిర్రు!’ అని మస్తు బాధబెట్టిండు. సెలవుల్ల పుట్టుడు నా తప్పెట్లయితది. నాకంటే అన్నడు. నా చెల్లెగ్గూడ పిస్సదని ఏంటికి అనాలె!”.. కళ్లలో నీటి చెమ్మ కుసుమ దృష్టిని దాటిపోలేదు.
“ఆ దినమే అనుమాండ్ల కాడ ఆగిన. మస్తు మొక్కిన. ‘ఎట్లయిన జేసి సెలవుల్ల బడి చాలు గావాలె సామీ!’ అని. నా పుట్టిన దినం నాడు ఆనికంటే ఎక్కువ మందికి చాక్లెట్లు పంచాలె అని. నా మాట దేవుడిన్నడు. ఎప్పుడు సెలవుల్ల బోయేటి నా పుట్టిన దినాన.. గిప్పుడు బడి పెట్టిండ్రు. ఎంకటి గాడు ఆ దినం ముప్పైమూడు మందికి చాక్లెట్లు పంచిండు. ఎట్లయిన ఆనికంటే ఎక్కువమందికి చాక్లెట్లు ఇయ్యాలని అనుకున్న. గీడ సూస్తే బడిల ముప్పై మందే ఉన్నరు. గందుకే తిప్పలు బడ్డ. కతలు బడ్డ. గీ ఐదుగురుకి పట్కచ్చిన. ఇయ్యాల ఆన్తోని కలిపి.. ముప్పై ఐదు మందికి ఇస్త!”.. వాడి పంతంలో కూడా, చెడు ఆలోచన లేని దృక్పథాన్ని చూసి సంభ్రమాశ్చర్యాలకు లోనైంది కుసుమ.
“దీనికోసమా నువ్వు వీళ్లను తెచ్చింది. నా మాట మీద గౌరవంతో కాదా!” హాయిగా నవ్వుతున్నది కుసుమ.
“అల్లరి గాకు.. నీ కోసం గూడ! నా కోసం జర ఎక్కువ!” అంటూ అందరికీ చాక్లెట్లు పంచడం మొదలుపెట్టాడు హరి.
వెంకట్ చాక్లెట్ తీసుకున్నాక.. ‘చూశావా!?’ అన్నట్లు కళ్లెగరేశాడు. ప్రపంచాన్ని జయించిన చక్రవర్తి కళ్లలో కూడా అంతటి మెరుపుండదేమో! అద్వితీయ ఆనంద ముఖారవిందం.
ఒక చిన్నారి తన ఆనందాన్ని ఇతరులతో పంచుకోవడానికి, మొండిఘటాల్లాంటి పిల్లలను, వాళ్ల తల్లిదండ్రులను అవలీలగా ఒప్పించగలిగినప్పుడు.. బాధ్యత కలిగిన తను ఆ పని చేయలేకపోయిందే అనుకుంది కుసుమ. స్తబ్ధుగా కుర్చీలో కూర్చుండిపోయింది. తనవల్ల హరికి లాభం కలుగుతుందో లేదో తెలియదు కానీ, హరి కచ్చితంగా తనకో స్ఫూర్తిలా మిగులుతాడు.
“టీచర్.. చాక్లెట్!”.. పిలుపుతో ఈ లోకంలోకి వచ్చింది. తను తీసుకోబోతున్న చాక్లెట్ను కాదని ఒక పెద్ద క్యాడ్బరీ చాక్లెట్ తన చేతిలో పెట్టి నవ్వుతూ నిలబడ్డాడు హరి. ప్రేమగా తల నిమిరింది కుసుమ.
ఇరిగినేని హనుమంత రావు
ఇరిగినేని హనుమంత రావు స్వస్థలం నిజామాబాద్ జిల్లా బోధన్ మండలం పెంటాఖుర్ద్ గ్రామం. అదే మండలంలోని అమ్దాపూర్ ఉన్నత పాఠశాలలో ప్రధానఉపాధ్యాయుడిగా పనిచేస్తున్నారు. పుస్తకాలు విస్తృతంగా చదువుతారు. కొవిడ్ లాక్డౌన్ సమయంలో.. మిత్రుడు బాడిశ హనుమంతరావు ప్రోత్సాహంతో కథలు రాయడం మొదలుపెట్టారు. ఇప్పటివరకూ రాసినవి తక్కువే అయినా.. అన్నీ విమర్శకుల ప్రశంసలు అందుకున్నాయి. మొదటి కథ ‘సహగమనం’ తెలుగు వెలుగులో అచ్చయ్యింది. కొన్ని కథలు వెబ్ పత్రికల్లో ప్రచురితమయ్యాయి. వివిధ సంస్థలు నిర్వహించిన కథల పోటీల్లో బహుమతులు అందుకున్నారు. ప్రాథమిక పాఠశాల ఉపాధ్యాయినిగా పని చేస్తున్న తన శ్రీమతి ‘సుష్మ’.. అనుభవాల నుంచి ప్రేరణ పొంది, ‘అరికతలు’ రాశారు. అందుకే.. ఈ కథను ఆవిడకు అంకితం ఇస్తున్నారు.
ఇరిగినేని హనుమంత రావు
96761 23876