‘నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజాగ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2021’లో రూ.వెయ్యి బహుమతి పొందిన కథ.
“హలో సూరజ్!”.
“హాయ్ డాడ్! హౌ ఆర్ యూ..? హౌ ఈజ్ యువర్ హెల్త్?”.
“ఐయాం ఫైన్ రా! నీకో విషయం చెప్పాలి!”.
“ఓహ్.. చెప్పు డాడ్! ఏంటీ విశేషం? ఎదురింట్లో మీ పాత గర్ల్ఫ్రెండ్ ఏమైనా దిగిందా?”.
“అరేయ్.. మాట మార్చకురోయ్! అమ్మ ఉంది పక్కనే.. లిటిగేటేషన్స్ పెట్టకు! తనతో వాదించలేను. సరేలే గానీ.. మీ మామ్ నీకో సంబంధం తెచ్చింది. అమ్మాయిది ఐటీ జాబ్. ఫొటో చూశా.. బాగుంది! ఒకసారి నువ్వుకూడా చూసి చెప్పురా! షి ఈజ్ వెయిటింగ్ ఫర్ యువర్ ఆన్సర్”.
“ఇప్పుడెందుకు డాడ్! కొద్దిరోజుల్లో యూఎస్ నుంచి ఇండియా వస్తానుగా. వచ్చినంక చూద్దాం. ఈ ఫొటోల్లో ఎడిటింగ్.. అవీ ఇవీ ఉంటాయి. ఒరిజినాలిటీ మిస్ అవుతుంది!”.
“ఏదో.. తన సంతోషం! ఒక్కసారి వాట్సాప్ చూసి చెప్పురా.. నీ ఒపీనియన్”.
“ఓకే డాడ్!”..
అని ఫోన్ పెట్టేసి.. వాట్సాప్లో పిక్ ఓపెన్ చేశాను.
ఆ అమ్మాయి.. అవును అదే అమ్మాయి!
సరిగ్గా ఆరునెలల క్రితం. ముంబైలో ఉండగా, ఒకరోజు ఈవినింగ్ బీచ్కు వెళ్దామని పంకజ్, సుశాంత్గాడికి ఫోన్చేస్తే.. ఒకడేమో స్విచ్ఆఫ్, ఇంకొకడు ఏదో ట్రాఫిక్లో ఇరుక్కుపోయానని ఇరుకు గొంతుతో సమాధానం.
ఆ రోజు పూర్తిగా ఎండకాకుండా.. అలా అని మబ్బులు లేకుండా, కాస్తంత డస్కీగా ఉన్నది వాతావరణం. ఆ చల్లని వాతావరణంలో ఒక్కణ్నే బాల్కనీలో కూర్చోలేక.. అరగంట ప్రయాణానికి ట్రాఫిక్లో ముప్పావుగంట వెయిట్ చేసి బీచ్కు వెళ్లిపోయా!
సూర్యుడు పూర్తిగా సెలవు తీసుకొని, చంద్రునికి స్థానం ఇస్తున్నట్టు.. మసక బారుతున్న సమయంలో, దూరం నుంచి ఒక్కసారిగా ఓ తెల్లని మెరుపు. ‘ఏంటా!?’ అని పరిశీలిస్తూ చూస్తుంటే.. దూరంగా తెల్లని చుడీదార్ మీద, గులాబీ రంగు చున్నీ. రింగుల జుట్టు. ఐదడుగులకు రెండుమూడు అంగుళాలు ఎక్కువ ఉంటుందేమో! గోధుమ – ఎరుపు రంగు కలగలిసిన మేనిఛాయతో ఒక ప్రకాశవంతమైన ముఖం. అందులోంచి సూటిగా చూస్తున్న పెద్దకళ్లు. అలలకు కొద్దిదూరంలో కూర్చొని ఉందా అమ్మాయి.
పైన చుక్కల ఆకాశం, కింద ఇసుక నిండిన బీచ్లో అలలు వచ్చి ఒక్కొక్కటిగా తన కాళ్లను తాకుతూ.. కాళ్ల కిందున్న ఇసుకను బతిమిలాడుకొని తీసుకెళ్తున్నాయి.
మొదటి చూపులోనే కాస్త దగ్గరగా వెళ్లి, తనను పలకరించాలని అనిపించింది. కాస్తంత దగ్గరగా వెళ్లి.. భయంతో కూడిన నటనతో..
“హాయ్!” అన్నాను.
తను చూడలేదు. మళ్లీ..
“హాయ్! ఐయాం సూరజ్. వర్కింగ్ ఇన్ ఐటీ సెక్టార్” అని చెప్పాను.
మళ్లీ నిరాశే!
“ఎక్స్క్యూజ్మీ! మే ఐ నో యువర్ నేమ్ ప్లీజ్!”.. పేరు తెలుసుకోవాలనే తాపత్రయంతో మళ్లీ అడిగాను.
తను చూసి..
“రేష్మ” అని మెల్లిగా చెప్పింది.
“ఓహ్.. నైస్ నేమ్! మీరు రెగ్యులర్గా బీచ్కు వస్తారా!? ఐ థింక్ యూ లైక్ బీచ్ వెరీ మచ్”.
“ఇక్కడ ఖాళీ ఏది ఉండదు! ఆకాశం – భూమి – సముద్రం.. ఒకదానికొకటి విడదీయరాని పెయింటింగ్లాగా, ఒకరినొకరు గూఢచారిలాగా రహస్యంగా గమనించుకుంటాయి. ఇక్కడ.. ఈ ఎడారి బీచ్లో పురుషులు, స్త్రీలు, ప్రకృతి.. హింస నుంచి తమను తాము రక్షించుకోవడానికి దాగి ఉంటారు”..
ఆమె చెప్పిన సమాధానంలో ఏదో తెలియని లోతైన విశ్లేషణ దాగి ఉంది. ఆమె కళ్లలో సహజత్వంతో కూడిన గాంభీర్యం ఉట్టిపడుతున్నది. ఇంకేమీ మాట్లాడకుండా అక్కడినుంచి వచ్చేశాను.
దూరం నుంచే ఒక గంటసేపు.. ఆ సాగర అలల సరిగమల మధ్యన ఆమెనే చూస్తూ ఉండిపోయా!
కట్ చేస్తే..
ఆ అమ్మాయే ఈ అమ్మాయి. వావ్.. ఎగిరి గంతేసినంత పని చేసి, మామ్కు కాల్ చేశా!
“అమ్మాయికి ఓకే అయితే.. నాకు ఓకే!” అని చెప్పేశా
నిశ్చితార్థం ఏదో ఫార్మల్గా.. నేను లేకున్నా, పెద్దలలో జరిపించమన్నాను. ఆ రోజు నిఖాలో తనను చూస్తుంటే.. తన అమాయకత్వం, హుందాతనంతో ఫెయిరీ క్వీన్లా కనిపించింది. నా కళ్లు మళ్లీ మళ్లీ తన వైపే తిరిగేంత కంట్రోల్ తప్పాయి.
ఆ తర్వాతి రోజు రాత్రి..
అందరూ ఎంతో ఆతృతతో ఎదురుచూసే రాత్రి అది. సమయం లేకపోవడం, దూరం వల్ల కనీసం పెళ్లికి ముందు తనను కలిసి, తన అభిప్రాయాలు తెలుసుకునే అవకాశం రాలేదు. అందుకు నన్ను నేనే తిట్టుకుంటూ.. ఈ రోజు ఎలాగైనా తనతో విషయం చెప్పి, ఒక హగ్ అయినా ఇవ్వాలనే ఆరాటంతో ఎదురుచూస్తూ ఉన్నా. తను మాత్రం ఏదో ఫార్మల్గా.. పాలగ్లాసు అదీ తేకుండా, సింపుల్గా కుచ్చిళ్లు నేలకు జారుతున్న ఎర్రరంగు చీరలో, జడలో కొన్ని విరజాజులతో గదిలోకి వచ్చింది. తనను చూసి ఆటోమేటిగ్గా నాలో కంగారు మొదలైంది. నేనే నిల్చొని.. తనకు ‘వెల్కమ్!’ చెప్పా!
‘కూర్చో!’ అనగానే, తను మంచంపై కూర్చున్నది.
నేను ఇంకాస్త పక్కకు జరిగి.. టేబుల్పై ఉన్న రోజా పువ్వు తీసుకొని తనకు అందిస్తూ..
“హాయ్! ఐ లవ్ యూ! ఇది నేను నిన్ను చూసిన మొదటిరోజు చెప్పాలనుకున్న విషయం. ఇలా చెప్తున్నందుకు హ్యాపీ” అని చెప్పా.
తను ఏమీ మాట్లాడకపోయేసరికి..
ఇంకొంచెం పక్కకు జరిగి.. తన చేతిని పట్టుకొని దగ్గరగావెళ్లి కిస్ చేసే ప్రయత్నం చేశా..
వెంటనే తను..
“నో!” అంటూ.. కోపంతో నా చెంపపై ఒక్కటిచ్చింది.
“..ప్లీజ్ డోంట్ టచ్ మీ” అని అరుస్తూ.. ఏడుస్తున్నది.
ఎంతో మధురమైన అనుభూతిలా మిగలాల్సిన ఆ రాత్రి.. మా మధ్య నిశ్శబ్ద నిశీధిలో ఒంటరి ప్రయాణం. చెప్పుకోలేని, విప్పలేని రహస్యాల కౌగిట్లో కట్టిన గోడల మధ్యన.. ఇరువురి అష్టదిగ్బంధం.
ఉదయాన్నే నా ఫ్రెండ్ నీరజ ఫోన్ కాల్..
“హాయ్! ఒరేయ్ కంగ్రాచ్యులేషన్స్! పార్టీ ఎప్పుడు ఇస్తావ్? ఎలా ఉన్నావ్ హ్యాపీ కదా?”.
“హ్మ్.. బతికే ఉన్నా!”.
“ఏంట్రా ఆ సమాధానం?”.
పరీక్షల్లో ప్రశ్నలన్నిటికీ సమాధానం తెలిసీ, పెన్ను మరిచిపోయిన వాడి పరిస్థితి ఎలా ఉంటుందో.. అలా ఉంది నా పరిస్థితి.
రాత్రి జరిగిన విషయాన్ని చెప్పాక..
“తనను సాయంత్రం ఇంటికి తీసుకురా! పరిచయం చేద్దువు గానీ” అన్నది నీరజ.
ఫోన్ పెట్టేసి.. రేష్మను పిలిచా.
“నా ఫ్రెండ్ నీరజ! సైకాలజిస్ట్ తెలుసుగా.. సాయంత్రం వాళ్ల ఇంటికి రమ్మంది. వెళ్దాం!” అని చెప్పా.
ఆటోమేటిగ్గా అడిక్ట్ అయిన నా కళ్లను తనవైపు నుంచి తిప్పుకొంటూ ఉంటే.. తను నన్నే చూస్తున్నది.
ఆ చూపుల్లో.. వసంతకాలపు లేతచిగుళ్ల నుంచి వేకువజామున వచ్చే తాజాదనం ఉంది.
కోయిల గానంలో, మయూర నాట్యంలో, చిరుగాలుల సవ్వడిలో వినిపించే ప్రశాంత స్వరంతో.. ఒక అద్భుతం ఆకాశం నుంచి నేలకు జారినట్లుగా..
“ఓకే..!” అన్నది.
సాయంత్రం కాగానే.. ఇద్దరం కలిసి నీరజ వాళ్ల ఇంటికి వెళ్లాం.
నీరజకు తనను పరిచయం చేశాను.
“హాయ్! బిజీగా ఉండి మీ పెళ్లికి రాలేకపోయా. వీడూ నేనూ చిన్నప్పటి నుంచి బెస్ట్ ఫ్రెండ్స్! అల్లరి వెధవ.. నీతోకూడా స్టార్ట్ చేసే ఉంటాడు” అంటూ తనను లోపలికి తీసుకెళ్లింది నీరజ.
నేనూ వారితోనే వెళ్లబోతుంటే..
“నేను తనతో కొంచెం పర్సనల్గా మాట్లాడాలి సూరజ్! నువ్వలా బయటికి వెళ్లి టీ తాగేసి రా!” అంటూ.. నవ్వుతూనే నన్ను గెంటేసినంత పనిచేసింది నీరజ. నేను అలా గుమ్మంవైపు రెండు అడుగులు వేశానో లేదో.. రేష్మను తీసుకొని తన గదిలోకి వెళ్లింది నీరజ.
అయితే.. నాకు ఆ గుమ్మం దాటాలని అనిపించలేదు.
ఎందుకంటే.. ఆ నల్లని కాటుక కళ్ల వెనుక దాగిన నిగూఢ రహస్యం తెలుసుకోవాలనే ఆత్రుత నాది.
“ఇలా చూడమ్మా! ఆడపిల్లలకు అన్ని పరిస్థితులూ ఒకేలా ఉండవు. నన్ను చూడు.. అమ్మ, నాన్న అందరూ అమెరికాలో.. పిల్లలు కూడా! బట్ ప్రొఫెషన్ కోసం నేను ఇక్కడే ఉండిపోయా. కొన్నిటిలో అడ్జస్ట్ అవ్వాలి. ఆర్ యూ హ్యాపీ విత్ సూరజ్? లేదా ఇంకేదైనా బ్రేకప్ లవ్?”.. సూటిగా మ్యాటర్లోకి వచ్చేసింది నీరజ.
ఆమె మాట పూర్తి చేయకముందే..
“అలాంటిదేమీ లేదండీ! సూరజ్లోని ప్రశాంతత, సెన్స్ ఆఫ్ హ్యూమర్.. అన్నిటి కంటే తను మనుషులను అర్థం చేసుకొనే విధానం అంటే నాకు ఇష్టం. ఐ లైక్ హిజ్ గుడ్ మ్యానర్స్” అంటూ చెప్పింది రేష్మ.
“ఓహ్ గుడ్! అయితే మరింకేం!? ఏ అమ్మాయికైనా మొదటిరాత్రి ఉండే టెన్షన్ అలానే ఉంటుందిలే! కాస్త చనువు పెరిగితే నువ్వే సర్దుకుంటావు సంతోషంగా..” అన్నది నీరజ.
కొద్దిసేపు నిశబ్దం.
“లేదు డాక్టర్! ఈ భయం.. ఎప్పుడో ఓసారి వచ్చిపోయే చుట్టం కాదు. జీవితాంతం నన్ను అంటిపెట్టుకొని ఉండే నా నేస్తంలా ఉంది”.
“ఎందుకలా? టెల్ మి ద రీజన్? నేనేమైనా హెల్ప్ చేయగలనేమో?! ఎప్పటినుంచి ఉంది చెప్పు ఈ భయం?”.
ఆమె పెదాలు తడుపుకొంటూ.. నేలకేసి చూస్తూ..
“డాక్టర్.. నేను ఈ బయటి ప్రపంచానికి దూరంగా, ఒక చిన్న మారుమూల గ్రామం నుంచి వచ్చిన వ్యక్తిని. నాకు చిన్నప్పుడు.. సరిగ్గా ఆరేండ్ల వయసు ఉంటుంది. మా ఇంటికి కొందరు పెద్దవాళ్లు వచ్చి మా వాళ్లతో.. ‘ఇదే చివరి అవకాశం! ఇప్పుడు చేయకపోతే మీరు పాపాలు చేసినవారు అవుతారు. మీరు మన ఆచారం నుంచి వెలివేయబడుతారు!’ అని గట్టిగా వాదించారు. వాళ్లు వెళ్లిపోయాక రాత్రివరకూ అమ్మ ఏడుస్తూనే ఉన్నది.
తెల్లవారిన తర్వాత ఒక ముసలావిడ మా ఇంటికి వచ్చింది. మా నాన్నమ్మ నాకు చాక్లెట్స్ కొనిచ్చి, ఎత్తుకొని శిథిలావస్థలో ఉన్న ఇంటిలోకి తీసుకెళ్లింది. అక్కడ నన్ను ఒక బల్లపై పడుకోబెట్టింది. ఒకవైపు నిప్పుల్లో కత్తిని పదును చేస్తున్నారు. ఒకావిడ వచ్చి నా దుస్తులను తొలగించింది. నేను ఏడుస్తుంటే.. నా చేతులను ఆ ముసలావిడ గట్టిగా పట్టుకున్నది. నా కింది భాగంలో ఒక పదునైన కత్తితో కోసినట్లు అనిపించింది. నొప్పితో నేను అరుస్తూ ఉంటే.. దానిపై ఒక నల్లని పొడిని ఉంచింది. నేను చాలా భయపడ్డాను. నొప్పితోకూడిన ఆ షాక్ను నేను ఇప్పటికీ అనుభవిస్తున్నాను. చిన్నప్పుడు ఇలాగే చేయబడ్డ మా కజిన్.. తనకు బాబు పుట్టే సమయంలో ఓవర్ బ్లీడింగ్ అయ్యి చనిపోయింది. ప్లీజ్ డాక్టర్.. అసలు తనకేమైంది. నేను కూడా అలాగే చనిపోతానా? ప్లీజ్ టెల్ మీ ద ఫ్యాక్ట్స్ ప్లీజ్!”..
రేష్మ గొంతు వణికిపోతున్నది. ఆమె నిలువెల్లా కదిలిపోతున్నది. నీరజ సోఫాలోంచి లేచి.. రేష్మ దగ్గరికి వచ్చింది. తనను దగ్గరికి తీసుకుంటూ..
“భయపడకు!” అని ఓదార్చింది.
రేష్మ ఏడుస్తూనే..
“చెప్పండి! నాకు ఏమైంది?” అని అడిగింది మళ్లీ.
“ఈ ప్రకృతిలో స్త్రీకి మాత్రమే ఉత్పత్తితోపాటు పునరుత్పత్తి శక్తి ఉంది. ఒక స్త్రీ మాత్రమే పురుషుని కంటే ఎక్కువగా తనలో తానే మనగలుగుతుంది. అన్నిటికంటే.. పురుషుని కన్నా స్త్రీకే ధైర్యం ఎక్కువ. ఎటువంటి పరిస్థితుల్లోనైనా జీవించే సామర్థ్యం.. ప్రకృతి తనకు కల్పిస్తుంది. దానిని గుర్తించిన పురుషుడు.. క్రమంగా స్త్రీని నిర్వీర్యం చేయాలని ఎన్నో ఆచారాలు, ఎన్నో సిద్ధాంతాలు, కట్టుబాట్లతో అనునిత్యం ఆమెను కట్టివేస్తున్నాడు. దానిలో భాగంగా జరిగిన ఒక క్రూరమైన మతాచారమే.. ఫిమేల్ జెనిటల్ మ్యుటిలేషన్!” అంటూ ఒక్కసారి గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకుంది.
మళ్లీ తానే..
“స్త్రీ జననాంగ విచ్ఛేదం.. అంటే ‘ఖత్నా’ అని పిలిచే ఒక క్రూరమైన సంప్రదాయం ఇది. స్త్రీ జననేంద్రియాల్లోని మృదువైన క్లిటోరిస్ తలను కత్తిరించడం. దీనివల్ల తనకు లైంగికపరమైన ఆసక్తి తగ్గి, పెళ్లికి ముందు కానీ తర్వాత కానీ ఇతరులతో సెక్స్పట్ల విముఖత వ్యక్తం చేస్తుంది. కేవలం స్త్రీని పిల్లలు పుట్టించడానికి మాత్రమే పనికొచ్చేలా చేసే ఒక దురాచారం ఇది. ఇది ఆఫ్రికా దేశాల్లో కొన్ని మిలియన్ల మంది స్త్రీలపై.. నిత్యం జరుగుతున్న క్రూరమైన చర్య ఇది. ప్రపంచ ఆరోగ్య సంస్థ చొరవ వల్ల దీనిపై కొంత అవగాహన ఏర్పడి, కొన్ని దేశాల్లో ఇలాంటి దురాచారంపై నిషేధం ఉంది. కానీ, మన దగ్గర బహిరంగంగా ఎవరూ చర్చించనీ.. కొన్ని తెగలు ఇంకా ఈ ఆచారాన్ని పాటిస్తున్నాయనేది ఒప్పుకోవాల్సిన నిజం!”..
నీరజ గొంతులో అంతులేని ఆవేదన.
“నీరజా! అమ్మ ఫోన్ చేసింది. మమ్మల్ని రమ్మంటున్నది!” అంటూ నీరజ గది తలుపులు తట్టాను.
కాసేపు మౌనం తర్వాత.. తలుపులు తెరుచుకున్నాయి.
నీరజ దగ్గర సెలవు తీసుకొని.. రేష్మను తీసుకొని అక్కడినుంచి వచ్చేశా.
మరుసటి రోజు..
“ఇవ్వాళ ఆఫీస్ నుంచి త్వరగా వస్తాను. బీచ్కు వెళ్దాం!” చెప్పాను ఆమెతో.
తల దించుకునే.. “అలాగే!” అన్నది.
ఆ సాయంత్రం..
అలల నడుమన నిశ్శబ్దంగా నడుస్తున్నాం ఇద్దరం.
రేష్మ మెల్లిగా..
“సూరజ్! నీకో విషయం చెప్పాలి. దాన్ని నువ్వు ఎలా తీసుకున్నా నాకు ఇష్టమే! నీ లైఫ్లో నేను..” అంటూ ఏదో చెప్పబోయింది.
“ప్లీజ్ స్టాప్.. రేష్మ!” మృదువుగానే అన్నాను.
“లెట్ మీ కంప్లీట్ సూరజ్! నేను నీకు సెట్ అవ్వలేను. నిన్ను నేను ఏ విధంగానూ సుఖపెట్టలేను. అసలు విషయం నీకు తెలియదు. నేను”..
“నాకంతా తెలుసు రేష్మా! నీరజతో నువ్వు చెప్పిందంతా నేను విన్నాను. చూడు రేష్మా! నేను నిన్ను ఈ భూమి – ఆకాశం – సముద్రం – గాలి.. అదిగో దూరంగా కనిపించే ఆ లైట్ హౌజ్లోని అగ్ని సాక్షిగా ప్రేమించాను. ఇక ఈ జీవితం నీతోనే! ట్రస్ట్ మీ!”..
అంటూ నా మోకాళ్లపై కూర్చొని, చేతిలో గులాబీ పువ్వుతో.. తన కళ్ల వైపే చూస్తూ అడిగాను.. నా కళ్లలో నీళ్లు నింపుకొని.
రేష్మ గొంతులోని బాధను దిగమింగుకుంటూ.. తన కళ్లలోనూ నీళ్లు నింపుకొన్నది.
అవి ఆనందబాష్పాలేనని గుర్తించడానికి నాకు ఎక్కువ సమయం పట్టలేదు.
నా చేతిలోని గులాబీని అందుకుంటూ..
“నాలాగా ఇకముందు ఏ అమ్మాయి కూడా ఇలా అవగాహన రాహిత్యంతో బాధకు గురై.. జీవితాంతం నొప్పిని అనుభవించొద్దు. ఫిమేల్ జెనిటల్ మ్యుటిలేషన్కు వ్యతిరేకంగా ప్రపంచ ఆరోగ్య సంస్థ నిర్వహించే కార్యక్రమాల్లో నేనూ పాల్గొంటాను. నాలాంటి వాళ్ల కోసం నేనూ పనిచేస్తాను సూరజ్” అన్నది.
“ఓకే! నీ ఇష్టం” అన్నాను.
ఆ బీచ్లో..
ఆమె ఒంటరిగా ముందుకు నడుస్తూ పోతూ ఉన్నది.
మొదటిసారి తనను కలిసినప్పుడు.. ‘ఈ ఎడారి బీచ్లో ప్రకృతి, స్త్రీ.. హింస నుంచి తప్పించుకోవడానికి దాగి ఉంటారు’ అని తను చెప్పిన సమాధానంలో తాత్వికత కొద్దిగా అర్థం అయినట్లుగా..
ఈ రోజు తను నడుస్తుంటే..
ఆమె కళ్లు ఆ చీకటిని చీల్చడానికి వెళ్లే ఓ వెలుతురు కిరణంలా..
తన మాట నిశ్శబ్దాన్ని కదిలించే ఆది ప్రణవ నాదంలా..
ఆమె చూపు అగ్నిపర్వతం వెదజల్లే ఎర్రని వెచ్చని లావాలా..
ఆ ప్రశాంత తీరంలో సాగిపోతున్నది.
అనంత సంఘర్షణలను, సంవేదనలను, సంచలనాలను అనాదిగా అనుభవిస్తూ.. అధిగమిస్తూ నిలుస్తున్న ఆటుపోటుల సముద్రంలా.. నేను కూడా ఆమెను అనుసరిస్తున్నా.
దూరంగా.. నింగీ – నేలా కౌగిలించుకుంటున్నాయి.
ఎత్తుగా.. నీరు – సూర్యుడు ముద్దాడుకుంటున్నాయి.
ఎగురుతున్న రెండు పక్షులు.. మరింత పైకెగిరి ఒకటిగా, ముద్దగా కనిపిస్తున్నాయి.
పద్మజ బొలిషెట్టి
పద్మజ బొలిషెట్టి స్వస్థలం మంచిర్యాల. రెవెన్యూ డిపార్ట్మెంట్లో సీనియర్ అసిస్టెంట్గా పనిచేస్తున్నారు. ఎక్కువగా కవిత్వం రాస్తుంటారు. 30కి పైగా దేశ విదేశాల కవయిత్రుల కవిత్వాన్ని తెలుగులోకి అనువాదం చేశారు. ‘ది అన్టోల్డ్ సీక్రెట్స్ ఆఫ్ ఉమెన్ సప్రెషన్’.. రచయిత్రి మొదటి కథ. ఆఫ్రికా దేశాల్లో ఎక్కువగా కనిపించే.. ‘ఖత్నా’ అనే సాంఘిక దురాచారం ఆధారంగా ఈ కథ రాశారు పద్మజ. ‘ఫిమేల్ జెనిటల్ మ్యుటిలేషన్ (ఎఫ్జీఎం) అనేది స్త్రీ జననేంద్రియ విచ్ఛేదం అనే క్రూరమైన దురాచారం. ఇది భారత్ సహా 30 దేశాలలో నేటికీ సజీవంగా ఉన్నది. 20 కోట్ల కంటే ఎక్కువమంది బాలికలు, మహిళలు ఈ ఎఫ్జీఎం దురాచారానికి బలయ్యారు. స్త్రీలకు సంబంధించిన సామాజిక రుగ్మతలను సమాజానికి తెలియజేసే ఒక చిన్న ప్రయత్నమే.. ఈ కథ ముఖ్య ఉద్దేశం’ అని అంటున్నారు రచయిత్రి.