‘నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజాగ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2022’లో రూ.5 వేల బహుమతి పొందిన కథ.
ఫరీదా కాళ్లీడ్చుకుంటూ మెల్లగా నడుస్తున్నది. ఆలోచనలు మాత్రం మిస్సైల్స్లా దూసుకొస్తూ.. భయంకరమైన శబ్దంతో మెదడును ఛిద్రం చేస్తున్నాయి. ఒంట్లోని రక్తమంతా ఏ డ్రాకులానో చివరి బొట్టువరకూ పీల్చేసినట్టు మొహమంతా పాలిపోయి.. బలహీనమైన ఆడశరీరంలా రూపాంతరం చెందిన విషాదం నడుస్తున్నట్టు..దూరంగా రైలుపట్టాలు కనిపించాయి. సమాంతరంగా ప్రవహిస్తున్న రెండు చేతులు చాచి, తనను మృత్యుకౌగిలిలో బంధించడానికి ఎదురుచూస్తున్న రైలుపట్టాలు. బాధల నుంచి, కష్టాల నుంచి తనకు శాశ్వతంగా విముక్తి ప్రసాదించే లోహపు ఉరితాళ్లలా ఊరిస్తున్న పట్టాలు. ఆమె వేగం పెంచింది. తొందరగా చచ్చిపోవాలన్న ఆరాటం! ఆలస్యమైతే మనసు మారుతుందేమోనన్న భయం. అలా జరిగితే మళ్లీ అజహర్తో కాపురమనే నరకంలోకి వెళ్లాల్సి వస్తుందన్న ఆలోచనకే ఒళ్లు జలదరించింది. చిన్నప్పుడు దోజఖ్ గురించి చదివినప్పుడు ఎంత భయమేసిందో! చనిపోయాక పాపులను శిక్షించడానికి నిర్దేశించిన స్థలం దోజఖ్. కానీ, అజహర్తో నిఖా జరిగాక అంతకన్నా భయంకరమైన దోజఖ్ను తను బతికున్నప్పుడే అనుభవించింది.
చిన్నప్పుడు తమ్ముడు స్కూల్కు వెళ్లడం చూసి..
“నేనూ చదువుకుంటాను అబ్బాజాన్” అంటే..
“ఆడపిల్లవు.. నీకెందుకు చదువు? అమ్మ దగ్గర ఉర్దూ, అరబ్బీ నేర్చుకో చాలు” అన్నాడు.
అమ్మ తనకు మద్దతు ఇస్తుందనుకుంటే.. ఆమె తన కంటి చెమ్మ కనిపించకుండా, తలొంచుకుని లోపలికి వెళ్లిపోయింది. పదహారేళ్లు నిండకుండానే తనకు
అజహర్తో నిఖా చేయబోతున్నట్టు నాన్న చెప్పినపుడు..
“అప్పుడే పెళ్లేంటి అబ్బాజాన్? నేనింకా చిన్న
పిల్లనేగా”.. అంటూ ఎంత ఏడ్చిందో!
తన కన్నీళ్లు ఇంటినిండా కాల్వలు కట్టినా.. నాన్న గుండె కరగలేదు. అమ్మకు గుండెను రాయిగా చేసుకుని పురుషాధిపత్యానికి తలొంచక తప్పలేదు.
అజహర్ ఆటో తోల్తాడు. అద్దె ఆటో.. రెండు చిన్న గదులున్న రేకుల షెడ్లో కాపురం. తనకు పస్తులూ,
పేదరికం కొత్త కాదు. సర్దుకునిపోయేది. కానీ, రోజూ తాగొచ్చి గొడ్డును బాదినట్టు బాదే మొగుడి విషయంలోనే సమాధాన పడలేకపోయింది.
జైలులాంటి జీవితం. చీకటి కుహరంలో కాళ్లూచేతులు కట్టేసి బంధించినట్టు.. సంకెళ్లు కాళ్లూ చేతులకే కాదు, హృదయానికి కూడా! భరించడం ఎంత దుస్సహంగా ఉందో! స్వేచ్ఛలేని జీవితం కూడా జీవితమేనా? అదేం జీవితం? మృతప్రాయమైన జీవితం.
ఒంటరిగా బైటికి వెళ్లకూడదు. వెళ్లాలనుకుంటే
అజహర్ తోడుండాలి. నల్లటి బురఖాలో శరీరాన్ని కప్పుకొనే బైట అడుగుపెట్టాలి. బంధువులతో, స్నేహితులతో మాట్లాడకూడదు. వాళ్లెవ్వరూ ఇంటికి రాకూడదు. తను వాళ్ల ఇళ్లకు వెళ్లకూడదు. పెళ్లిళ్లు, శుభకార్యాలకు కూడా వెళ్లడానికి వీల్లేదు. ఎన్ని సంకెళ్లో.. కంటికి కనిపించని సంకెళ్లు!
“ఎందుకు వీల్లేదు? పంజరంలో పక్షిలా ఉండాలా?” అని అడిగిందో రోజు.
సమాధానంగా ఒళ్లంతా వాతలు తేలేలా కొట్టాడు.
“అందంగా ఉన్నావుగా. నీ వెంట పడేవాళ్లు చాలామంది ఉంటారు. వాళ్లలో ఎవడో ఒకడితో లేచిపోవని గ్యారంటీ ఏంటి?” అన్నాడు.
ఆడది కావడం, ముస్లిం కుటుంబంలో పుట్టడం, అందంగా ఉండటం.. ఇవన్నీ తన పాలిట శాపాలయ్యాయి. ఇంట్లో అతను మాట్లాడిందే శాసనం. ఎదురు చెప్పకూడదు. అతను కోరుకున్న ప్రతిసారీ శరీరాన్ని అప్పగించాలి. కడుపు నొప్పిగా ఉన్నా, కాళ్లు నొప్పిగా ఉన్నా.. తప్పని, తప్పించుకోలేని నరకం. పెళ్లికి ముందు ఎన్ని కలలు కన్నదో!? ప్రేమ కదా ఉండాలి. ప్రేమతో కదా కలవాలి. మొగుడూ – పెళ్లాల మధ్య ఉండే అపురూపమైన అనుబంధం ఏదీ? జ్వరంతో లంఖణాలు చేస్తూ పడుకుని ఉన్నా.. మొగుడు పడుకోమంటే పడుకోవాలా? శరీరాన్ని అమ్ముకునే స్త్రీకైనా స్వాతంత్య్రం ఉంటుందేమో కానీ, తనకు మాత్రం లేదు.
ఎన్నిసార్లు అనుకుందో.. ఈ సంకెళ్లను తెంపుకొని స్వేచ్ఛగా ఎక్కడికైనా ఎగిరిపోవాలని. కానీ, ఎక్కడికని పోగలదు? నిఖా చేసి అతనింట్లో ఓ గుంజకు కట్టేశారుగా. మొన్నటివరకు ఎన్ని కష్టాల్ని భరించిందో!? అయినా ఇప్పుడు అనిపించినట్టు.. చావాలని ఎప్పుడూ అనిపించలేదు.
నాలుగు రోజులక్రితం బిందెతో నీళ్లు మోసుకువస్తూ కళ్లుతిరిగి ఇంటిముందు పడిపోయింది. అప్పుడు అజహర్ ఇంట్లో లేడు. పక్కింటి ఖాజావలీ పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చి.. ఆటోలో డాక్టర్ దగ్గరికి తీసుకెళ్లాడు. అప్పుడే తెలిసింది.. తను కడుపుతో ఉన్న విషయం!
అజహర్ ఇంటికి రాగానే.. ఎంత సంతోషంగా చెప్పిందో! అతను ఆనందంతో ఎగిరి గంతేస్తాడనుకుంది. కానీ, అతని మొహం కోపంతో ఎర్రబడటం చూసి మ్రాన్పడిపోయింది.
“నా వల్లే వచ్చిందంటావా?”.. కడుపు వైపు అనుమానంగా చూస్తూ అడిగాడు.
“అయ్యో.. అదేం మాట? మిమ్మల్ని తప్ప పరపురుషుడివైపు కన్నెత్తి కూడా చూడలేదే!?” అన్నది.
“పక్కింటి ఖాజావలీగాడికి నీమీద అంత శ్రద్ధ ఎందుకో ఇప్పుడర్థమైంది. వాడివల్లే కదూ ఈ కడుపు? లేకపోతే ఆ సమయంలో వాడు ఇంట్లోనే ఎందుకున్నాడు? కళ్లు తిరిగి పడిపోవడం నాటకం కదూ.. వాడి ఆటోలో వెళ్లడం కోసం ఆడిన నాటకం”..
ఆమె నిరుత్తరురాలైంది.
“ఆర్నెల్ల కింద నువ్వు వాణ్ని చూసి నవ్వినప్పుడే అర్థమైంది.. మీ మధ్య ఏదో ఉందని!” అన్నాడు.
ఆర్నెల్ల కింద ఓ రోజు.. ఉతికేసిన బట్టల్ని బైట దండెంమీద ఆరేస్తూ, రాత్రి అజహర్ కొట్టిన బెల్టుదెబ్బలు గుర్తొచ్చి, విషాదంగా నవ్వుకున్నది. ఆమెకు కొద్ది
దూరంలో ఖాజావలీ నిలబడి ఉన్న విషయం తను గమనించలేదు. కానీ, అజహర్ గమనించాడు. ఖాజావలీనే చూసి నవ్వావని ఎన్ని రోజులు పోట్లాడాడో.. తాగొచ్చి. అట్లకాడని ఎర్రగా కాల్చి, గుండెలమీద వాతలు కూడా పెట్టాడు.
“అల్లా కసం! నేనే పాపమూ ఎరుగను. కడుపులో పెరుగుతున్న బిడ్డ నీ బిడ్డే!” అన్నది ఏడుస్తూ.
ఖాజావలీకి సొంత ఇల్లుంది. సొంత ఆటో ఉంది. అతని డబ్బు చూసి తను మోజు పడి ఉంటానని
అజహర్ అనుమానం.
“నాకు తెలుసు. ఈ కడుపు వాడివల్లే వచ్చింది!” అంటూ నానా రభసా చేశాడు.
నాలుగు రోజులు భరించింది. ఇక భరించడం తనవల్ల కాలేదు. తన కడుపు పండి బాబో – పాపో పుడితే.. తన కష్టాలు తీరుతాయని ఆశపడింది. ఇప్పుడా కడుపువల్లే మరిన్ని కష్టాలు వచ్చేలా ఉన్నాయి. బిడ్డ పుట్టకముందే ఇంత నరకం చూపిస్తుంటే.. బిడ్డ పుట్టాక ఇంకెంత నరకం చూపిస్తాడో!? బిడ్డను బతకనిస్తాడో లేదో!?
ఆ ఆలోచనకే ఆమె భయంతో వణికిపోయింది. అందుకే బిడ్డతోపాటే చచ్చిపోవడం మంచిదనుకుంది.
ఆమెకు పదడుగుల దూరం నుంచి ఎక్స్ప్రెస్ రైలేదో అమిత వేగంగా వెళ్లిపోవడంతో.. తుళ్లిపడి ఆలోచనల్లోంచి బైటపడింది. ఆ శబ్దానికి ఆమె గుండె దడదడలాడింది. ఎంత ఆదమరిచి ఉందో.. ఇంకో క్షణం ఆలస్యమైతే రైలుకు నేరుగా వెళ్లి గుద్దుకునేది. అప్పుడు ఏ కాలో.. చెయ్యో.. విరిగిపోతే! అమ్మో.. ఎంత నరకం!? రైలు కిందపడి రెండు ముక్కలుగా తెగిపడాలి తప్ప.. అవిటితనంతో బతికిపోకూడదు.
ఆమెకు కడుపులో ఏదో కదిలినట్టయింది. తను భయపడినట్టే కడుపులో బిడ్డకూడా భయపడినట్టుంది.
‘పదడుగుల దూరంనుంచి రైలు వేగంగా వెళ్లిపోతేనే భయపడిన బిడ్డ.. రైలు చక్రాలు తనను రెండుగా చీలుస్తూ ఉన్నప్పుడు ఇంకెంత హింస పడ్తుందో కదా!’.. ఆ ఆలోచనకే ఆమెలోని తల్లి హృదయం తల్లడిల్లింది.
తన ప్రాణం తనిష్టం. కానీ, బిడ్డప్రాణం తీసే హక్కు తనకెక్కడుంది? లేదు. తను చావకూడదు. బిడ్డను బతికించుకోవాలంటే తను బతికుండాలి. తన బిడ్డ కోసం అజహర్తోనేకాదు.. మృత్యుదేవత ఎదురొచ్చినా పోరాడి కాపాడుకోవాలి.
ఫరీదా వెనక్కి తిరిగి ఇంటికొచ్చింది.
ఆమెకు అందమైన కూతురు పుట్టింది.. ఆఫ్రీన్!
ఆఫ్రీన్కు ఇప్పుడు పదిహేనేళ్లు. కడుపులో ఉన్న బిడ్డను కర్కశ లోహచక్రాలకు బలివ్వకుండా అప్పుడు కాపాడుకుంది. ఇప్పుడు మరోసారి కాపాడుకోవాల్సిన అవసరం వచ్చింది. కాపాడుకుంటుంది. తన ప్రాణాల్ని పణంగా పెట్టయినా కాపాడుకుంటుంది.
ఏమైనా సాయం చేస్తాడన్న ఆశతో తన కష్టాలు తమ్ముడితో చెప్పుకొన్నది.
“ఆఫ్ఘనిస్తాన్లోని ఆడవాళ్లతో పోలిస్తే నువ్వు చాలా అదృష్టవంతురాలివి ఆపా!”.. అంటూ తాలిబన్ ప్రభుత్వం ఏర్పడి ఏడాది పూర్తయిన సందర్భంగా టీవీలో వచ్చిన కథనాల్ని పూసగుచ్చినట్టు చెప్పాడు.
ఫరీదా విషాదంగా నవ్వుకుంది. ఆ కష్టాలన్నీ తన జీవితంలో కూడా ఉన్నాయి. తనలా ఇంకెంతమంది ముస్లిం స్త్రీలు అటువంటి దుర్భర జీవితాల్ని గడుపుతున్నారో.. ఆఫ్ఘనిస్తాన్లో దారుణాలు జరుగుతున్నాయి సరే.. మరి ఇక్కడెందుకు జరుగుతున్నాయి? ఎవరు బాధ్యులు? ఆఫ్ఘనిస్తాన్లో కంటే ఇక్కడి ముస్లిం స్త్రీల జీవితాలు ఏం మెరుగ్గా ఉన్నాయని!?..
ఆమె పక్కనే చాప మీద పడుకుని ఉన్న ఆఫ్రీన్..
“అమ్మీ.. నాకు భయమేస్తున్నది” అనడంతో ఫరీదా ఆలోచనల్లోంచి బైట పడింది.
“భయం దేనికి? నేనున్నానుగా. ధైర్యంగా ఉండు” అన్నది పక్కకు వత్తిగిలి, తన కూతురి మీద చేయి వేస్తూ.
“అబ్బాజాన్ నీ మాట వినడు. నన్ను ఆ ఫరూక్ గాడికిచ్చి నిఖా చేస్తాడు. ఎలా తప్పించుకోవాలో తెలియడం లేదు. పారిపోదామా?”.. సన్నగా ఏడుస్తూ అన్నది.
“పారిపోవడం పిరికివాళ్ల లక్షణం. మనం ఇక్కడే ఉండి పోరాడుదాం. నన్ను నమ్ము బేటీ! నిశ్చింతగా ఉండు” అన్నది ఫరీదా.
నాన్న ఎంత మొండివాడో ఎంత కర్కోటకుడో తెలిసి కూడా అమ్మ అంత నిబ్బరంగా ఎలా ఉందో ఆఫ్రీన్కు అర్థం కాలేదు.
‘ఫరూక్తో మనమ్మాయికి నిఖా పక్కా చేసుకుని వచ్చాను’.. అని నాన్న చెప్పినపుడు, అమ్మ భీకరంగా పోట్లాడిన విషయం తనకు గుర్తుంది. దెబ్బలు తింటూ కూడా అమ్మ ఆడపులిలా గర్జిస్తూనే ఉన్నది.
ఫరూక్కు దాదాపు నలభై ఐదేళ్లుంటాయి. ఇద్దరు కూతుర్లు. వాళ్లకు పెళ్లిళ్లు అయ్యాయి. రెండేళ్లక్రితం అతని భార్య గుండెజబ్బుతో చనిపోయింది. ఆఫ్రీన్ను రెండో పెళ్లి చేసుకోవాలని అతని ఉబలాటం. లాడ్బజార్లో అతనికి గాజుల దుకాణం ఉంది. డబ్బుకు కొదువ లేదు.
అజహర్ బలహీనతలేమిటో అతనికి తెలుసు.
“అంత అందమైన కూతురుండగా సారాయి తాగాల్సిన ఖర్మేం పట్టింది? బాగా డబ్బున్నవాడికిచ్చి నిఖా చేశావనుకో.. అప్పుడు రోజూ ఫారెన్ విస్కీ తాగొచ్చు” అంటూ ఉచ్చులోకి లాగాడు ఫరూక్.
“అంత డబ్బున్న పెళ్లికాని యువకులు మన ఇలాఖాలో ఎవరున్నారు?” అని అజహర్ అడిగినప్పుడు..
“యువకులే కావాలా? రెండో పెళ్లివాళ్లు పనికిరారా? వాళ్ల దగ్గరే లక్షలకు లక్షలు మూల్గుతుంటాయి” అంటూ మరింత ఉచ్చు బిగించాడు.
“ఎవరో ఎందుకు? నేనే చేసుకుంటాను. నీ అప్పులన్నీ తీరుస్తాను. నీకు కొత్త ఆటో కొనిస్తాను. ఆలోచించు”.. అంటూ తన చివరి అస్త్రం ప్రయోగించాడు. ఆ గాలానికి అజహర్ చిక్కుకున్నాడు.
“పదిహేనేళ్ల మనమ్మాయిని ఆ ఫరూక్కు ఇచ్చి పెళ్లి చేస్తారా? మీకేమైనా మతి పోయిందా? మీకన్నా వయసులో పదేళ్లు పెద్దవాడు కదండీ! డబ్బుకు ఆశపడి కూతురి జీవితంలో నిప్పులు పోస్తారా!?” అంటూ
నిలదీసింది ఫరీదా.
“అరబ్ నిఖాల గురించి వినలేదా? పదిహేను పదహారేళ్ల అమ్మాయిల్ని అరవై ఏళ్లు దాటిన అరబ్ షేకులకిచ్చి నిఖాలు చేయడం లేదా? నేను చేస్తున్నది అంతకంటే ఘోరమేమీ కాదే!” అన్నాడు.
“దాన్ని నిఖా చేయడం అనరు. కూతుర్ని అమ్ముకోవడం అంటారు. అలాంటి వాణ్ని తండ్రి అనరు.. ‘థూ!’ అని ఊస్తారు” అంటూ.. పక్కన ‘థూ!’ అంటూ ఊసింది.
అజహర్ కుడికాలితో ఆమె డొక్కలో తన్నాడు. పెద్దగా అరుస్తూ కింద పడిపోయింది.
“నువ్వు కూతుర్ని కన్నా ఎందుకు భరించానో తెలుసా? దండిగా మెహర్ వస్తుందన్న ఆశతోనే! నువ్వు చచ్చి గీపెట్టినా ఈ పెళ్లి ఆగదు” అన్నాడు.
అదంతా గుర్తుకొచ్చి ఆఫ్రీన్ మనసంతా వికలమై
పోయింది. నిఖా జరక్కుండా అమ్మ ఎలా ఆపుతుందో ఎంత ఆలోచించినా అర్థం కాలేదు.
ఇంటి ముందు షామియానా వేసి, అక్కడ ఫరూక్ను, బంధువుల్ని కూచోబెట్టాడు అజహర్. ఇంటిలోపల ఆఫ్రీన్ పెళ్లి బట్టల్లో మెరిసిపోతున్నది. పెళ్లి ఇష్టంలేదని పోట్లాడిన తల్లీకూతుళ్ల మొహాల్లో చిరునవ్వులు చూసి.. అజహర్ మొదట కంగారుపడ్డాడు. తన దెబ్బలకు భయపడి లొంగిపోయి ఉంటారనుకుని గర్వపడ్డాడు.
ఖాజీ వచ్చేశాడు. ఖురాన్లోని కొన్ని సూరాలు చదివాడు. ఇంటి లోపలికి ఇద్దరు సాక్ష్యులతో వెళ్లి ఆఫ్రీన్ ఎదురుగా నిలబడి..
“ఫరూక్ మియాసే నిఖా కుబూల్ హై?” అని
అడిగాడు ఖాజీ.
“నహీ!” అన్నది ఆఫ్రీన్.
ఖాజీ కంగారు పడి..
“కుబూల్ హై! అనాలి బేటీ” అన్నాడు.
“కుబూల్ నహీ హై” అన్నది ఆఫ్రీన్ దృఢంగా..
ఖాజీ నిరుత్తరుడై.. ‘ఏమిటిదంతా?’ అనేలా అజహర్ వైపు చూశాడు.
అప్పటికే అజహర్ కోపంతో ఊగిపోతున్నాడు.
“చమడాలు ఒలిచేస్తాను. ‘కుబూల్ హై!’ అని చెప్పు”.. అంటూ ఆఫ్రీన్ భుజం పట్టుకుని కుదిపాడు.
“కుబూల్ నహీ!” అంటూ పెద్దగా అరిచింది ఆఫ్రీన్.
“ఇదంతా నువ్వూ, మీ అమ్మా కలిసి పన్నిన పన్నాగం కదా. మిమ్మల్ని వదలను. మీ రక్తం కళ్ల చూస్తాను. ‘కుబూల్ హై!’ అని చెప్పలేదో.. ముక్కలు ముక్కలుగా నరుకుతాను”.. అజహర్ పిచ్చిపట్టినట్టు అరుస్తున్నాడు.
“దుల్హన్ ఇష్టపూర్వకంగా, ఎవరి ప్రోద్బలం లేకుండా ‘కుబూల్ హై!’ అనాలి బర్ఖర్దార్. అప్పుడే నిఖా జరుగుతుంది. బెదిరించి, భయపెట్టి ‘కుబూల్ హై!’ అనిపించినా.. అది చెల్లదు. ఈ నిఖా జరగదు” అంటూ ఖాజీ బైటికి వెళ్లిపోయాడు.
విషయం తెలుసుకున్న ఫరూక్.. పూనకం వచ్చిన
వాడిలా ఊగిపోయాడు.
“అరే అజహర్! నన్నే మోసం చేస్తావురా? నా బంధువుల ముందు అవమానం చేస్తావురా? నీ అంతు చూస్తారా. నా దగ్గర తీసుకున్న డబ్బులన్నీ కక్కిస్తారా” అంటూ అరుస్తున్నాడు.
ఫరూక్ను బుజ్జగించడం కోసం బైటికి వెళ్లబోతూ.. ఫరీదా వైపు చూశాడు అజహర్. ఆమె పెదవుల మీద విజయగర్వంతో కూడిన నవ్వు చూసి.. “ఇప్పుడు కాదు! వీళ్లందరూ వెళ్లిపోయాక నీ సంగతి తేలుస్తాను” అంటూ పళ్లు కొరికాడు.
ఖాజీతోపాటు మిగతా కులపెద్దలు, బంధువులు వెళ్లడానికి సన్నద్ధమవుతున్న తరుణంలో ఫరీదా బైటికొచ్చి..
“దయచేసి కొద్దిసేపు కూర్చోండి. మీ అందరి సమక్షంలో నేనో నిర్ణయం తీసుకోబోతున్నాను” అన్నది.
బురఖా లేకుండా అంతమంది మగవాళ్ల మధ్యకొచ్చి నిలబడ్డ ఫరీదాను చూసి..
“ముందు లోపలికెళ్లు. బేషరం ఔరత్!” అంటూ తిట్టాడు అజహర్.
ఫరీదా అతణ్ని పట్టించుకోకుండా ఖాజీ వైపు తిరిగి..
“నేను నా షొహర్కు విడాకులు ఇవ్వాలనుకుంటున్నాను. నాకు ఖులా కావాలి” అన్నది.
ఖాజీ మొదట ఆశ్చర్యానికి లోనైనా.. తన్ను తాను సంబాళించుకుంటూ, అజహర్ వైపు తిరిగి..
“నీ బేగం ఖులా కావాలంటున్నది. నీకు సమ్మతమేనా?” అని అడిగాడు.
అతను సమాధానం చెప్పేలోపలే ఫరీదా కల్పించుకుంటూ..
“అతనికి అభ్యంతరం ఎందుకుంటుంది జనాబ్? చాలా పౌరుషమున్న మగాడు. సంపాదన ఉంది. ఖులా వల్ల మాకు ఇబ్బందిగానీ, అతనికేం నష్టం? నేనతణ్ని వద్దంటున్నా.. ‘నువ్వే కావాలి’ అని ప్రాధేయపడటానికి అతనికి సిగ్గూశరం లేదనుకుంటున్నారా?” అన్నది.
అదంతా అతణ్ని రెచ్చగొట్టి, ఖులాకు అనుమతి ఇచ్చేలా చేయడంకోసం మాట్లాడిన మాటలు.. ఖులా విషయంలో రకరకాల అభిప్రాయాలు ఉన్నాయని మతపెద్దలు చెప్పారు. భర్త అంగీకారం తెలుపకున్నా.. ఖులా పూర్తయినట్టేనని తీర్పు చెప్పే అధికారం ఖాజీకి ఉందని కొంతమంది చెప్పారు. భర్త అనుమతి లేకపోతే ఖులా చెల్లదనీ, భర్త కోర్టుకెళ్లే అవకాశం ఉందని మరికొంతమంది అభిప్రాయపడ్డారు. ఇటువంటి అవరోధాలేమీ లేకుండా ఖులా లభించాలని ఫరీదా కోరుకుంది.
ఆమె ఆశించినట్టే అజహర్ పౌరుషానికెళ్లాడు.
“నాకు సమ్మతమే!” అని ఖాజీతో చెప్పాడు.
“ఆమెతో ఫారక్తుని అని చెప్పు. అంటే.. ‘నేను నీనుంచి విడిపోతున్నాను’ అని అర్థం” అన్నాడు ఖాజీ.
అజహర్ ఫరీదా వైపు తిరిగి..
“ఫారక్తుని” అన్నాడు.
ఖాజీ ఖులానామాను తయారుచేసి, వాళ్లిద్దరి సంతకాలతోపాటు సాక్ష్యుల సంతకాలు కూడా తీసుకున్నాడు.
తమ బట్టలతోపాటు అవసరమైన సామగ్రి సర్దుకొని తల్లీకూతుళ్లు ఇంటి బైటికి అడుగుపెట్టారు.
“అమ్మీ.. ‘నిఖా జరక్కుండా అడ్డుపడే ప్లాన్!’ అని కదా చెప్పావు. ఈ ఖులా గురించి చెప్పనేలేదే. ఇప్పుడు మనం ఎక్కడుంటాం? ఎలా బతుకుతాం?” దిగులుగా అడిగింది ఆఫ్రీన్.
ఫరీదా హాయిగా నవ్వింది.
“వారం కిందే ఓ ఇల్లు అద్దెకు మాట్లాడిపెట్టాను. ఇక బతుకు తెరువు అంటావా!? నాకు ఉర్దూ, అరబ్బీ వచ్చుగా. నలుగురు పిల్లలకు పాఠాలు చెప్పుకొనైనా బతకొచ్చు. బందీఖానాలో ఉండి, ఆత్మాభిమానం చంపుకొని, పరమాన్నం తినడం కన్నా.. స్వేచ్ఛా స్వాతంత్య్రాలను ఆస్వాదిస్తూ, గంజి నీళ్లు తాగినా అది అమృతంతో సమానం. అన్నిటికన్నా తలెత్తుకుని బతకడం ముఖ్యం” అన్నది.
వాళ్లిద్దరూ ముందుకు నడుస్తూ ఉంటే.. సంకెళ్లు తెగిపడుతున్న శబ్దం శ్రావ్యంగా వినిపించసాగింది.
సయ్యద్ సలీం
సమాజంలోని సమస్యలను భిన్న కోణాల్లో పరిశీలించి.. వాటిని కథలుగా మలుస్తున్నారు సయ్యద్ సలీం. ప్రకాశం జిల్లా త్రోవగుంట ఈయన స్వస్థలం. ఎమ్మెస్సీ చేశారు. ఇన్కంటాక్స్ డిపార్ట్మెంట్లో అడిషనల్ కమిషనర్గా ఉద్యోగ విరమణ పొందారు. మూడు కవితా సంపుటాలు, పది కథా సంపుటాలు, 30 నవలలు వెలువరించారు. పలు రచనలు ఇతర భాషల్లోకి అనువాదమయ్యాయి. ఆంగ్లంలో 13 పుస్తకాలు, హిందీలో 6 పుస్తకాలు, మరాఠీలో 6, ఒరియాలో 9, కన్నడలో 16, మలయాళంలో 4, తమిళంలో ఒక నవల.. పుస్తకరూపంలో వచ్చాయి. బాలల కోసం ఆరు సై – ఫై నవలికలు రాశారు. భాషా పురస్కారం, చాసో సాహిత్య పురస్కారం, వాసిరెడ్డి సీతాదేవి సాహిత్య పురస్కారం, కొవ్వలి సాహిత్య పురస్కారం, మాడభూషి రంగాచారి స్మారక పురస్కారం, అభ్యుదయ సాహితీ పురస్కారం.. ఈయన అందుకున్న పురస్కారాలలో కొన్ని. వివిధ విశ్వవిద్యాలయాల నుంచి ఈయన రచనల మీద పన్నెండు మంది పీహెచ్డీ/ ఎంఫిల్ చేశారు. తరతరాల అణచివేతకు, తలాక్ బెదిరింపులకు తలొగ్గకుండా.. ఎదురుతిరిగి, ఆత్మాభిమానంతో బతకడానికి సిద్ధపడ్డ ఓ ముస్లిం మహిళ కథే ‘సంకెళ్లు’ అని రచయిత చెబుతున్నారు.
సయ్యద్ సలీం
95886 30243