బహుమతి మేడ్‌ ఇన్‌ ముల్కనూరు

‘నమస్తే తెలంగాణ-ముల్కనూరు సాహితీపీఠం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2025’లో ప్రత్యేక బహుమతి రూ.5 వేలు పొందిన కథ.

‘నమస్తే తెలంగాణ-ముల్కనూరు సాహితీపీఠం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2025’లో ప్రత్యేక బహుమతి రూ.5 వేలు పొందిన కథ.

ఆపరేషన్‌ థియేటర్‌..
ఆకుపచ్చ అక్షరాల బోర్డ్‌, దానిపైన ఎరుపురంగు బల్బ్‌. వెలుగుతూ, ఆరుతూ.. లోపల జరుగుతున్న శస్త్రచికిత్స విజయావకాశాలకు సంకేతంగా.. ఆ శస్త్ర చికిత్స జరుగుతున్న వ్యక్తి గుండెస్థితికి చిహ్నంగా.. రెడ్‌ బల్బ్‌.
బయట కూర్చున్న నలభైరెండేళ్ల కిరణ్‌, ఆరేళ్ల గాయత్రి బల్బ్‌వైపు ఆందోళనగా చూస్తున్నారు.
“నాన్నా!”.. గాయత్రి పిలుపుతో ఉలిక్కిపడి చూశాడు కిరణ్‌. “అమ్మ మంచిది కాదా?” బిడ్డ ప్రశ్నకి మరోసారి ఉలిక్కిపడ్డాడు. కొన్ని క్షణాల నిశ్శబ్దం.
“చాలా మంచిది”.. జవాబిచ్చాడు కిరణ్‌.
“మరి మన ముగ్గురిలో అమ్మకే ఇలా ఎందుకయ్యింది?”.

“స్ట్రెస్‌! వర్క్‌ లోడ్‌ పెరిగింది కదా. నువ్వు స్కూలుకి, నేను ఆఫీసుకి వెళ్లే ముందు, వెళ్లిన తర్వాత, వెళ్లొచ్చాక.. బండెడు చాకిరీ అమ్మ ఒక్కతే చేస్తుంది కదా” చెప్పాడు కిరణ్‌.
ఉన్నట్టుండి.. ఈ సమయంలో గాయత్రి ఆ ప్రశ్నలు ఎందుకు అడిగిందో అర్థం కాలేదు కిరణ్‌కి. కానీ, అతని అంతరంగం పసిగట్టింది. అందుకే అది కిరణ్‌తో ఆచితూచి సమాధానాలు ఇప్పించింది.
“అమ్మకి వర్క్‌లోడ్‌ ఎందుకు పెరిగింది నాన్నా?” గాయత్రి ప్రశ్నలు ఆగలేదు.
“కారణం నీకూ తెల్సు. పనివాళ్లందరూ మానేశారుకదా”.

“పనివాళ్లు ఎందుకు మానేశారు?”.
ఈసారి సమాధానం చెప్పటానికి కిరణ్‌కి ఇబ్బంది అయ్యింది. అంతరాత్మ కూడా మౌనం వహించింది.
“చెప్పు నాన్నా!” గాయత్రి రెట్టించింది.
“అదివాళ్ల ఇష్టం. నచ్చితే ఉంటారు. నచ్చకపోతే
వెళ్లిపోతారు”.
ఏదో నచ్చచెప్పాలని నోరు విప్పిన కిరణ్‌తో నిజమే చెప్పించింది అంతరాత్మ.
“అయినా ఈ సమయంలో ప్రశ్నలేంటి? టెన్షన్‌ పడకు. అమ్మకి ఏం కాదు” కూతుర్ని సముదాయిస్తూ దగ్గరికి తీసుకున్నాడు కిరణ్‌.
తండ్రి గుండెలపైన తలవాల్చి.. కళ్లు మూసుకుంది గాయత్రి. ఆమె జ్ఞాపకాలు కొన్ని నెలలు వెనక్కి వెళ్లాయి. మూసిన కళ్లముందు గతం కనిపించింది.

“మేడమ్‌.. మేడమ్‌..”
కొత్త పిలుపుకి ఇంట్లోంచి బయటికి వచ్చింది ముప్పై మూడేళ్ల ఇంటి యజమానురాలు. ఎదురుగా పాతికేళ్ల యువతి. ఆమెని పైనుంచి కిందికి చూసింది. తెల్లని, నాజూకైన శరీరం. మంచి చీరకట్టింది. పెద్ద జడ,
తల్లోపూలు. నుదుట బొట్టు. నిండుగా విచ్చుకున్న
తెల్ల గులాబీలా ఉంది.
“పనిమనిషి కావాలని తెలిసి వచ్చాను మేడమ్‌” అంది ఆ యువతి.
చక్కటి తెల్లని పలువరుస తళుక్కుమంది. చదువుకున్న యువతిగా మంచి భాష.
“కిరణ్‌ సార్‌ రమ్మన్నారా నిన్ను?” ఆమె వాలకాన్ని చూస్తూ, అనుమానంగా అడిగింది యజమానురాలు.
“ఆయనెవరు మేడమ్‌?” అర్థంకానట్టు అడిగింది యువతి. “ఆ.. మా ఆయనగారు” దీర్ఘం తీసింది
యజమానురాలు.
“కాదు మేడమ్‌. ఇదే వీధిలో పనిచేసే సుబ్బమ్మ
పిన్ని చెప్పింది” చెప్పిందామె.
“చదువుకున్నావా?”
“ఇంటర్‌ పాసయ్యాను మేడమ్‌”
“ఏం పేరు?”
“మంగతాయారు”
ఆ సమాధానానికి ఉలిక్కిపడింది యజమానురాలు. హాల్‌లో ఉన్న కిరణ్‌, గాయత్రి కిసుక్కున నవ్వబోయి ఆపుకోటాన్ని ఓరగా గమనించింది.
“నువ్వు ఈ ఇంట్లో పనిచెయ్యటానికి పనికిరావు”.. ఇంటర్వ్యూ పూర్తయిన ధోరణిలో అందామె.
“అదేంటి మేడమ్‌? కనీసం నేను ఎందుకు పనికిరానో తెలుసుకోవచ్చా మేడమ్‌?” అయోమయంగా అడిగింది యువతి.

“నువ్వేమో ఎర్రగా బుర్రగా దోర జాంపండులా ఉన్నావ్‌. పైగా ఇంటర్‌. మేడమ్‌, సార్‌ అని నైస్‌గా, తియ్యగా మాట్లాడుతున్నావు. మా ఇంట్లో చిలకలు, గండుచీమలు ఉన్నాయి. ఏ చిలకో జామపండును చిలక్కొట్టొచ్చు. రోజూ బెల్లంముక్కను చూస్తూ ఉంటే.. ఏ చీమకైనా చప్పరించాలనిపిస్తుంది. నీ మంచికే చెప్తున్నాను. వేరే ఇల్లు చూస్కో”..
మరో మాటకి తావివ్వకుండా లోపలికి వెళ్లిపోయింది యజమానురాలు. “ముసలోళ్లతో వేగేకంటే ఇలాంటి వాళ్లని పెట్టుకుంటే బావుంటుంది కదా” అన్నాడు కిరణ్‌.
“ఎవరికి బావుండేది? మీకా? మీకు బాగానే ఉంటుంది. ఉప్పూకారం తినేవాళ్లం. నా జాగ్రత్తలో నేను ఉండాలి కదా” కూతుర్ని చూసి పొదుపుగా సమాధానం ఇచ్చింది.
“అయినా ఇప్పుడు నీపేరు మంగతాయారు కాదు కదమ్మా! ‘మ్యాగీ’ అని మార్చుకున్నావు కదా. ఆ ఆంటీని పనిలో పెట్టుకుంటే ఏమవుతుంది?” అమాయకంగా అడిగింది గాయత్రి.
“ఆ.. ఏదో రోజు కొంప కొల్లేరవుతుంది. నువ్వు దాన్ని ఆంటీ అంటావ్‌. అది నిన్ను స్వీటీ అంటుంది. నువ్వు, మీ నాన్నా కలిసి దాన్ని పిలుస్తున్నారో, నన్ను పిలుస్తున్నారో తెలీక చావాలి.. ఖర్మ! దాని పేరు, నాపేరు ఒక్కటే అని తెలిస్తే దానికి చులకనైపోనూ?” మూతి ముడిచింది మంగతాయారు.. అలియాస్‌ మ్యాగీ.
వారం తిరక్కముందే పెంటమ్మని పనిలో పెట్టుకుంది మ్యాగీ. శూర్పణకకి చెల్లిలా, తాటకికి తల్లిలా ఉండే పనిమనిషి కోసం పనికట్టుకుని ప్రయత్నించినా ఫలితంలేక.. చివరికి కారు నలుపులో ఉన్న నలభైఐదేళ్ల పెంటమ్మతో సరిపెట్టుకుంది. అదికూడా చేసుకునే ఓపిక సన్నగిల్లి రాజీపడింది. అయినా ఎప్పుడూ పెంటమ్మని విసుక్కోవడం, కసురుకోవటమే. ఆ అవమానం భరించలేక పని మానెయ్యాలనుకుంది పెంటమ్మ. అదే విషయాన్ని ఆ ఇంటి వాచ్‌మన్‌ రామయ్యకి చెప్పుకొని బాధపడింది. రామయ్య చెప్పిన ఓదార్పు మాటల్లోని నిజాన్ని గ్రహించిన పెంటమ్మ మనసు మార్చుకొని, ఆ ఇంటిలో స్థిర పడిపోయింది.

“అక్కా! మ్యాగక్కా..” చాకలి నాగమణి పిలుపుకి బయటికి వచ్చింది మంగతాయారు.
ఎందుకు పిలిచిందో కూడా వినకుండా, ఆమెపైన విరుచుకుపడింది.
“ఏయ్‌.. నన్ను ‘అక్కా!’ అని పిలవొద్దన్నానా? ‘మేడమ్‌’ అని పిలువ్‌. లేకపోతే పని మానేసి వెళ్లిపో” హెచ్చరించింది మంగతాయారు.
“సెమించండమ్మ! ఏంసేసేది? మేము సిత్తూరోళ్లం. ఇట్లే పిల్సుకోవటం మాకు వాడిక. ఒక్క తూరిగా మార్సుకునే దానికి శానా కట్టం కదా.. మ్యాడమ్‌. ఇంకోతూరి అట్టా పిల్సను. సరేగానీ.. గుడ్డలేస్తే బకిట్లో నాన బెట్టుకుంటాను మ్యాడమ్‌” వివరణ, క్షమాపణ, పిలిచిన పని అన్నీకలిపి చెప్పింది నాగమణి. మంగతాయారు కొరకొరా చూస్తూ, బట్టల కోసం లోపలికెళ్లింది.

ఆదివారం. ఇంటివెనుక దుప్పట్లను ఉతుకుతోంది నాగమణి. వంగి దుప్పట్లను బండకేసి కొడుతోంది. ఆమెకు ఎదురుగా కొద్ది దూరంలో రామయ్య, కిరణ్‌ మొక్కల పనిలో నిమగ్నమై ఉన్నారు. వంటగదిలోంచి ఆదృశ్యం చూసిన మంగతాయారు. విసురుగా నాగమణి దగ్గరకొచ్చింది.
“రోజంతా ఇక్కడే టైమ్‌పాస్‌ చేస్తావా? ఆ పని ఆపి, ముందు వాషింగ్‌ మిషిన్లో ఉన్న బట్టల సంగతి చూడు. పో” కోపంగా అరిచింది.
పిడుగుపడ్డట్టు భయపడ్డ నాగమణి క్షణంలో
అక్కడినుంచి వెళ్లిపోయింది.
“ఆ పని రామయ్య చూసుకుంటాడు. మీరు లోపలికి నడవండి” కిరణ్‌ వైపు ఉరిమిచూసింది మంగతాయారు. భార్య స్వరంలోని తేడాని గుర్తించిన కిరణ్‌ మౌనంగా లోపలికెళ్లి పోయాడు.
మంగతాయారుకి అకారణంగా ఎందుకు కోపం వచ్చిందో, చేస్తున్న పని మాన్పించి ఎందుకు వెళ్లగొట్టిందో నాగమణికి, కిరణ్‌కి అర్థంకాలేదు. అర్థమయ్యింది ఒక్కరికే.. అర్థమైన ఆ కళ్లల్లో ఒకలాంటి వెలుగు.

మరోరోజు. బట్టలు ఇస్త్రీ చేస్తూ, కిరణ్‌ కాటన్‌ చొక్కా జేబు దగ్గర ఓ దారపు పోగు గమనించింది నాగమణి. దానిని నోటితో తెంచే ప్రయత్నం చేసింది. అది చూసిన మంగతాయారు ఉగ్రరూపం దాల్చింది.
నాగమణి చెంప ఛెళ్లు మనిపించింది.
“జేబు మీద నిప్పుల పెట్టి పెడుతున్నావా? గుండెల్లో నిప్పులు రాజేస్తున్నావా? దరిద్రపు దానా..” అంటూ, పూనకం వచ్చినట్టు ఊగిపోయింది మంగతాయారు. నాగమణి బిక్కచచ్చిపోయి బిగుసుకు పోయింది.

ఇంకోరోజు. జ్యూస్‌ తాగుతున్న గాయత్రి చేతిలోంచి గ్లాస్‌ జారి కిందపడి ముక్కలయ్యింది. హాలంతా చిందర వందరగా పడి ఉన్న గాజు పెంకులను ఎత్తి, ఫ్లోర్‌ను తుడ్చే పనిలో ఉంది పెంటమ్మ.
కిరణ్‌ సోఫాలో కూర్చొని ఎక్కడెక్కడ గాజుపెంకులు ఉన్నాయో పరీక్షగా చూస్తున్నాడు. గ్లాసు పగిలిన శబ్దానికి, హడావుడిగా పూజ ముగించుకున్న మంగతాయారు హాల్‌లోకి వచ్చింది. సోఫాలో కిరణ్‌.. కింద పెంటమ్మ ఉండటం ఆమె కంటపడింది. ఆ దృశ్యం ఆమెకి అస్సలు నచ్చలేదు. ఆమె కళ్లు ఎరుపెక్కాయి. పెంటమ్మ జుట్టుపట్టుకొని పైకిలేపి, చాచిపెట్టి గట్టిగా చెంపపైన కొట్టింది.
“హాల్‌లోకి, బెడ్‌ రూముల్లోకి రావద్దని ఎన్నిసార్లు చెప్పాను నీకు? ఒక్కసారి చెప్తే అర్థంకాదా? పో బయటికి” శివంగిలా గర్జించింది మంగతాయారు. ఏడుస్తూ బయటికి పరుగుతీసింది పెంటమ్మ.
“పాపం! పెంటమ్మదేం తప్పులేదు మ్యాగీ. నువ్వొచ్చే వరకు ఆలస్యమవుతుందని..” కిరణ్‌ మాట పూర్తి కాకముందే, అతని వైపు మింగేసేలా చూస్తూ అక్కడినుంచి వెళ్లిపోయింది మంగతాయారు. పెరట్లో కూర్చొని వెక్కివెక్కి ఏడ్చింది పెంటమ్మ. రామయ్య ఓదార్పుతో ఎప్పటికో కానీ తేరుకోలేదామె.

ఆరోజు గాయత్రిని ఇంటికి తీసుకురావటానికి స్కూలు దగ్గకి వెళ్లాడు రామయ్య. సరదాగా తనను ఎత్తుకొని తీసుకెళ్లమని చెప్పింది గాయత్రి. పసిబిడ్డ ముచ్చట చూసి రామయ్య మెత్తబడ్డాడు.
అతని భుజంపైన అటోకాలు, ఇటోకాలు వేసి.. అతని తలను పట్టుకొని కూర్చుంది గాయత్రి. అలాగే ఇంటివైపు నడిచాడు రామయ్య. వచ్చేపోయే వాహనాలు, పరిసరాలు చూస్తూ గాయత్రి ఎంతో సంబరపడింది. ఇల్లు దగ్గరికి వచ్చాక గాయత్రిని కిందికి దించెయ్యాలని అనుకున్నాడు రామయ్య. కానీ, అప్పటికే బిడ్డ రావడం ఆలస్యం కావటంతో రోడ్డుపైకి వచ్చింది మంగతాయారు. దూరంగా గాయత్రిని ఎత్తుకొని వస్తున్న రామయ్య కనిపించాడు.
“బుద్ధి ఉందానీకు? రోడ్డుమీద ఆ వేషాలేంటి? లేబర్‌ బుద్ధులు, లేబర్‌ అలవాట్లు. పాపను కిందికి దించు. ఇంకోసారి ఇలాచేస్తే తాట తీస్తా!” అంటూ, రోడ్డుమీదే కోపంతో ఊగిపోయింది.

గాయత్రి పుట్టినరోజు. పట్టులంగా, పట్టు జాకెట్లో అమ్మవారి పసి రూపంలా ముద్దుగా ఉంది. కేక్‌ కటింగ్‌ పూర్తయ్యింది. గాయత్రి సంతోషాన్ని చూసి ఎంతో మురిసిపోయాడు రామయ్య. అదే వీధిలోఉన్న స్నేహితురాళ్లని భోజనానికి ఆహ్వానించటానికి బయటికి వెళ్లింది మంగతాయారు. అలాంటి అవకాశం కోసం ఎదురుచూస్తున్న గాయత్రి.. తోటపనిలో ఉన్న రామయ్య దగ్గరికి వెళ్లింది. రామయ్యకి ప్రేమగా లడ్డు తినిపించింది. రామయ్య కళ్లు తృప్తితో వెలిగిపోయాయి.
“అందరూ నాకు బహుమతులు ఇచ్చారు. నువ్వేమీ ఇవ్వవా?” బుంగమూతి పెట్టి అడిగింది గాయత్రి.
“అయ్యో.. నిజమేకదా! యాద్‌ మర్సినా. మాఫ్‌ జెయ్యి బిడ్డ. అచ్చే యేడు నీపుట్టిన రోజుకి ఈ తాత నీకు మంచి ఈనామ్‌ ఇస్తడు. మాట ఇస్తున్నా బిడ్డ”..
గాయత్రి చేతిలో చెయ్యివేసి ప్రేమగా ప్రమాణం చేశాడు రామయ్య.
“ఓ పిచ్చితాత.. అచ్చే యేటి ముచ్చట గిప్పుడెందుకే? గీ మనమరాలికి ఓ ముద్దియ్య రాదే!” ప్రేమగా అడిగింది గాయత్రి.

రామయ్యలో వాత్సల్యం ఉప్పెన అయ్యింది. ప్రేమవరద ముంచెత్తింది. కోటి దీవెనలను కలబోసి.. గాయత్రి నుదుటిపై ప్రేమగా ముద్దుపెట్టాడు. గాయత్రి కూడా రామయ్యకు ముద్దుపెట్టింది. హాల్‌లోంచి ఆ దృశ్యం చూసిన కిరణ్‌ కళ్లు చెమర్చాయి. సరిగ్గా అప్పుడే తిరిగొచ్చిన మంగతాయారు.. గాయత్రిని విసురుగా పక్కకి లాగి, రామయ్య గుండెలమీద బలంగా తన్నింది. కూర్చొని ఉన్న రామయ్య అలాగే వెల్లకిలా దబ్బుమని వెనక్కి పడ్డాడు.
“హౌ డేర్‌ యు టు కిస్‌ మై చైల్డ్‌! చంపేస్తాను రాస్కెల్‌” ఆవేశంతో ఆడపులిలా ఊగిపోయింది మంగతాయారు. ఒక్కఉదుటున పరుగెత్తుకు వచ్చిన కిరణ్‌.. మంగతాయారు చెయ్యిపట్టుకొని వెనక్కి లాగాడు.
“దిసీజ్‌ టూ మచ్‌. ఇప్పుడేమయ్యిందని?
తండ్రిలాంటి వాడిపైన…”
“ఆపండి. అతను మీకు గొప్పేమో. నాకు పనివాడే. పనివాడు పనివాడిలానే ఉండాలి. హద్దుమీరితే చీరేస్తా” భద్రకాళిలా కళ్లెర్రజేసింది.
“పనివాడైతే!? పసిబిడ్డని ముద్దు పెట్టుకోకూడదా?” కోపంగా అడిగాడు కిరణ్‌.
“మూర్ఖంగా మాట్లాడకండి. అతను పనివాడే కాదు. మగాడు. కన్నతండ్రే కూతురి విషయంలో హద్దుల్లో ఉండాలి. రోజులు ఎలా ఉన్నాయి? ఎంతమంది పసిమొగ్గల్ని చిదిమేస్తున్నారో వినటం లేదా? చేతులు కాలాక చేసేదేం ఉండదు” అంటూ రామయ్య వైపు తిరిగింది.
“ఇంకొక్క క్షణం కూడా నువ్విక్కడ ఉండటానికి వీల్లేదు. పో బయటికి” కోపంగా అంది మంగతాయారు.
“నువ్వేం మాట్లాడుతున్నావో అర్థం అవుతోందా? వయసుమళ్లిన మనిషిని అనుమానిస్తున్నావా? పాతికేళ్లుగా నమ్మకంగా పనిచేస్తున్న రామయ్యను వెళ్లి పొమ్మంటున్నావా?” కోపంగా అన్నాడు కిరణ్‌.
“మీ అలుసు చూసుకునే.. వాడు మొన్న గాయత్రిని ఎత్తుకున్నాడు. ఈరోజు దగ్గరికి తీసుకొని ముద్దుపెట్టాడు. రేపు ఇంకేం చేస్తాడో? నాకీ టెన్షన్‌ వద్దు. ఒక్క గంట. ఒకే ఒక్క గంటలో వాడు ఈ ఇల్లు వదిలి వెళ్లిపోవాలి. వెళ్లకపోతే.. నేనే ఇల్లు వదిలి వెళ్లిపోతాను” హెచ్చరించింది మంగతాయారు.
ఆ మాటకి వేగంగా పైకి లేచిన రామయ్య..
మంగతాయారు కాళ్లు పట్టుకున్నాడు.
“అమ్మా! నన్ను తిట్టు, కొట్టు, చంపు. ఇల్లొదిలి వెళ్లమని మాత్రం అనకు తల్లి. మీ ముగ్గుర్నీ, ఈ ఇంటిని సూడకుండా ఉండలేను తల్లి. బతకలేను తల్లి. నన్ను మాఫ్‌జెయ్యి తల్లి. నన్ను ఈ ఇంటికి దూరం జెయ్యకు తల్లీ!” భోరుమని ఏడ్చాడు రామయ్య.
రామయ్య పట్టుకున్న కాళ్లను విదిలించి పక్కకి జరిగింది మంగతాయారు.
“చివరిసారిగా చెప్తున్నాను. వీడు ఈ ఇంట్లో ఉంటే నామీద ఒట్టే!” అంటూ ఒట్టు పెట్టుకుంది. కిరణ్‌, గాయత్రి, నాగమణి, పెంటమ్మ, రామయ్య ఒక్కసారిగా నివ్వెరపోయారు. రామయ్య ఇంక ఆలస్యం చెయ్యలేదు. తనకు నివాసంగా ఇచ్చిన స్టోర్‌ గదిలోకి వెళ్లి.. తన బట్టల్ని సంచిలో కుక్కుకొని బయల్దేరాడు. కన్నీళ్లతో ఆ ఇంటిని.. ఆ ఇంటి సభ్యుల్ని.. అక్కడి పనివాళ్లని చూస్తూ.. తడబడుతున్న అడుగులతో ఆ ఇంటి గేట్‌ దాటాడు రామయ్య.

ప్రమాదంలో అందర్నీ పోగొట్టుకొని, ఒంటరిగా మిగిలిన రామయ్య.. పాతికేళ్ల ముందు కిరణ్‌ ఇంట్లో పనికి కుదిరాడు. అతనే వాచ్‌మన్‌. అతనే తోటమాలి. అతనే నౌకరు. అతనే కిరణ్‌ కుడిభుజం. అతనే పనివాళ్లకు మేస్త్రీ. నమ్మినబంటు. అన్నీ అతనే. ప్రహరీలోపల స్టోర్‌ గదిలో ఉంటూ, క్షేత్రపాలకుడిలా ఆ ఇంటిని కాపాడుతున్న రక్షకుడు.. రామయ్య.
అతని నిష్క్రమణతో ఆ ఇల్లు కళ తప్పింది. పెంటమ్మ పనిమానేసి వెళ్లిపోయింది. ఆ వెనుకే నాగమణి కూడా! కిరణ్‌ ఎంత ప్రయత్నించినా కొత్త పనివాళ్లు దొరకలేదు. ఆ ఇల్లు అన్నా, మంగతాయారు అన్నా హడలి పోతున్నారు. లంకంత ఇంట్లో బండెడు చాకిరీ మంగతాయారు పైనే పడింది. నెలలోపే మంగతాయారు ఆరోగ్యం పాడయ్యింది. హాస్పిటల్‌కి తీసుకు వెళ్లిన కిరణ్‌కి.. గుండె పగిలే ఊహించని వార్త తెలిసింది. మంగతాయారు ఆయుష్షు ఇంకో రెండునెలలే అని తెలిసి కుంగిపోయాడు. ఆమెను దక్కించుకోటానికి ఎన్ని ప్రయత్నాలు చెయ్యాలో.. అన్నీ చేశాడు. అందులోని చివరి ప్రయత్నమే లోపల జరుగుతున్న శస్త్రచికిత్స.
“ఆపరేషన్‌ పూర్తి కావటానికి ఇంకా చాలా సమయం పడుతుంది. మీరు ఎదురుగా ఉంటే ఆందోళన పడతారు. మిమ్మల్ని వెయిటింగ్‌ హాల్‌లోకి పంపమని డాక్టర్‌ చెప్పారు. అక్కడికి వెళ్లి కూర్చోండి”.. నర్స్‌ మాటలకి కిరణ్‌, గాయత్రి అక్కడి నుంచి లేచారు. వెయిటింగ్‌ హాల్‌లోకి వెళ్లి కూర్చున్నారు బిక్కుబిక్కుమంటూ.

వెయిటింగ్‌ హాల్‌లో కూర్చున్న కిరణ్‌, గాయత్రి తమ దగ్గరికి వచ్చిన ముగ్గురు వ్యక్తులను చూసి ఆశ్చర్యపోయారు. ఆ ముగ్గురూ నాగమణి, పెంటమ్మ, పెంటమ్మకి ముందు పనిచేయటానికి వచ్చిన మంగతాయారు. వాళ్ల చేతుల్లో భోజనం క్యారేజీలు, నీళ్ల బాటిల్స్‌, ఫ్లాస్క్‌, పళ్లు.
“మీరేంటి ఇలా?..” నమ్మలేనట్టు అడిగాడు కిరణ్‌.
“అలా అడుగుతారేంటి అయ్యగారు? అమ్మగారికి ఆపరేసన్‌ కదా. తమరు మగోరు. పాప సిన్నది. కూసింత పక్కనుంటే మంచిదని ..” పెంటమ్మ వినయంగా చెప్పింది.
“అవును సార్‌. ఎట్లేదన్నా మీ ఉప్పు తిన్నోళ్లం. ఇట్టామాదిరి కట్టమొచ్చినప్పుడు మీతో ఉంటే మాకు నెమ్మదిగా ఉంటాది సార్‌” నాగమణి. మంగతాయారు మొహంలో కూడా అదే భావం.
“మీకెవ్వరికీ అమ్మగారి మీద కోపంగాలేదా?” ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు కిరణ్‌.
గాయత్రి కళ్లలో కూడా అదే ప్రశ్న.

“ఏమాటకి ఆమాటే సెప్పుకోవాలి. అమ్మగారు సీటికి మాటికి సిర్రుబుర్రులాడి, తిట్టటం, కొట్టటం మొదలెట్టాక.. మాకు కోపం వొచ్చినమాట నిజమే అయ్యగారు. ఆరోజు పాప జూసు గ్లాసు పగిలినప్పుడు, నన్ను జుట్టుపట్టి లాగి కొట్టినప్పుడు, ఇంట్లోకి ఎందుకొచ్చావని నిలదీసినప్పుడు.. నేనేమైనా దొంగనా? ఇంకేమైనానా? అని కుళ్లికుళ్లి ఏడ్సాను అయ్యగారు. అట్టాంటి మాటలు పడుతూ ఆడే పడుండేకంటే, ఏరే ఇంట్లో పని సూసుకోవటం మంచిదనిపించింది అయ్యగారు” పెంటమ్మ.
‘మరెందుకు వెళ్లిపోలేదు?’ అన్నట్టు చూశాడు కిరణ్‌.
“ఆరోజు రామయ్య సెప్పిన మాటలు ఇన్నాక నాకు అమ్మగారి మీద కోపం పోయింది అయ్యగారు. బోలెడంత పేమ, అబిమానం కలిగాయ్‌” చెప్పింది పెంటమ్మ.
“రామయ్యా? ఏమన్నాడు?” మెల్లగా అడిగాడు కిరణ్‌. రామయ్య మాటలు గుర్తు చేసుకుంది పెంటమ్మ..
‘పిచ్చిదానా! అమ్మగారు అమ్మోరులెక్క. ఇంతకుముందు పనోళ్లు ఇంట్లోకి సుత ఎల్లేటోళ్లు. ఓసారి ఇంట్లో అయ్యగారి ఉంగరం పొయ్యింది. గప్పుడు పనిలో ఉన్న పోరిని అనుమానించి.. తిట్టి, కొట్టి ఎల్లగొట్టింది అమ్మ. పద్దినాలైనంక సోపా సందులో ఉంగరం దొరికింది. ఆ దినం ఆ పోరిని కొట్టి ఎల్లగొట్టినందుకు అమ్మగారు మస్తు బాదపడింది. దినమంతా తిండిదినలే! గట్లాంటి అపార్థాలు జరగొద్దని, ఆ దినం సంది పనోళ్లని ఇంట్లోకి రానిచ్చుడు బంద్‌ పెట్టిన్రు. అమ్మగారి మాటే కరుకు. మనసు ఎన్నలెక్క!’..
పెంటమ్మ ద్వారా రామయ్య మాటలు విన్న కిరణ్‌ మొహం బాధలో కూడా వెలిగిపోయింది.
“అవును సారు. అంగీ తోమినప్పుడు నన్ను మ్యాడమ్‌ కొట్టిన ఆపొద్దు.. నేను కూడా అట్లే అనుకుంటిని. శానా బాదపడితి. పెంటమ్మ మాదిరి పని నిల్సిపొయ్యి, యాడికైనా పూడుస్తామనుకుంటిని. కానీ, నన్ను కూడా రామయ్య తాతే.. ‘యాడికిరా పొయ్యేది’ అని అడ్డంపడినాడు” వివరించింది నాగమణి.
కిరణ్‌, గాయత్రి నాగమణి వైపు ఆసక్తిగా చూశారు. నాగమణి కూడా రామయ్య మాటలు గుర్తుచేసుకుంది.

‘సూడు నాగమణి. అమ్మగారికి నీమీద కోపంగాదు. అయ్యగారిమీద పేమ. తన సంసారం మింద జాగర్త. ఎంతైనా మీరంతా ఒకే వయసోల్లు. పనులు జేస్కునే మనకి సోకులు, జాగర్తలు తెలీకపాయె. పెయ్యిమీద బట్ట ఏ తీరుగ ఉందో జూస్కునే సోయి గూడా ఉండది. మన మనసులో సెడ్డ ఆలోచన లేకపోయినా.. గట్లాంటివి జూసినప్పుడు అయ్యగారికి యాడ కన్ను పడ్తదో, యాడ మనసు అదుపు తప్పుద్దోనని బయం. అందుకే గా దినం నువ్వు బండమీద బట్టలు బాదినప్పుడు, పెంటమ్మ బాబు గారి ముందు కూసోని నేల ఊడ్సినప్పుడు అమ్మగారు తట్టుకోలేక పోయిన్రు. నువ్వు అయ్యగారి అంగీ జేబుమీద దారం కొరికితే.. గది అయ్యగారి గుండెని తాకినట్టేనని అమ్మగారు విలవిల్లాడి పోయిన్రు. అది అమ్మగారి బయం, జాగర్త. మేడమ్‌ మనసు శానా గొప్పది. మేడమ్‌ పెళ్లిరోజు అస్తే.. గరీబోల్ల ఆశ్రమంల అన్నదానం పెట్టుడు, సర్కారు దవాఖానాల పాలు, పండ్లు పంచుడు. మూగ పిల్లలకి, కండ్లు లేని పిల్లలకి పుస్తకాలు, కొత్తబట్టలు ఇచ్చుడు.. గిట్లాంటి పనులు మస్తు జేస్తది. గిదంతా పదేండ్ల సంది నాకెరిక. అట్లాంటి గొప్పతల్లి సల్లగుండాలే. మనం మెల్లంగుండాలే. ఎందరో గరీబోల్లకి మంచి జరగాలె’.. మరోసారి రామయ్య మాటలు విన్న కిరణ్‌, గాయత్రి కళ్లు మెరిశాయి.

“రామయ్య తాత ఈ మధ్య నాకు రైతుబజార్లో కలిశాడు సార్‌. తాత మానేసిన పనిలో నన్ను చేరమని చెప్పాడు. ‘పని మానేసిన అందర్నీ మళ్లీ పనిలో చేరమంటున్నావు. మరి నువ్వు కూడా అలాగే చేరొచ్చు కదా. నీకేం మాయరోగం తాత?’ అని చనువుగా అడిగాను. దానికి తాత ఏమన్నాడో తెలుసా సార్‌? ‘మీ అందరి సంగతి వేరు. నా సంగతి వేరు. నేను ఇంట్లోకి రాకుండా అమ్మగారు ఒట్టు పెట్టుకున్నారు. కాబట్టి అమ్మగారి పానాల కోసం నేను దూరంగా ఉండాలి’ అన్నాడు సార్‌. నాగమణికి చెప్పినట్టే అమ్మగారి ప్రాణం ఆ కుటుంబానికి, పేదవాళ్లకి చాలా అవసరమని చాలా బాధపడుతూ అన్నాడు సార్‌?” కళ్లనీళ్లు పెట్టుకున్నది మంగతాయారు.
“ఒక్కమాట నిజం అయ్యగారూ! రామయ్య తాత సెప్పినట్టు ఆయమ్మకి పనోళ్ల మీద పగ, కోపం కాదు. ఇంటాయన్ని, సంసారాన్ని కాపాడుకోవాలనే మరులు జాస్తి, జాగర్త పడతాంది”.. నాగమణి.
“ఒక ఆడదాని మనసు ఇంకో ఆడదానికే తెలుత్తాది అయ్యగారు. అమ్మగారు శానామంచోరు. మా అందరికీ ఎప్పుడు వణ్నం, టిపినీలు పెట్టినా, ఏడిఏడిగా పెట్టారే గానీ.. సల్లారినవి, సద్దన్నాలు ఎట్టలేదు. పాత బట్టలు ఎట్టలేదు. ఏ పండగొచ్చినా కొత్తబట్టలే ఎట్టేది మహాతల్లి”.. పెంటమ్మ.

“పెద్ద మాటలు అంటున్నాను అనుకోపోతే ఒకటి చెప్తాను సార్‌. ప్రవచనాలు చెప్పేవాళ్లు కోపంగా, అరుస్తూ చెప్తే బావుండదు సార్‌. అలాగే పోలీసోళ్లు మెత్తగా, మర్యాదగా ఉంటే పని నడవదు. అమ్మగారు తన కాపురం చుట్టూ తన కోపంతో కంచె వేసుకున్నారు. తన మాటలతో గోడ కట్టుకున్నారు. నిప్పులు చెరుగుతూ, సంసారం చుట్టూ అగ్నిగుండాన్ని రక్షణగా పెట్టుకున్నారు. మేడమ్‌ గయ్యాళిగా అనిపించినా.. అది మేడమ్‌ గారి గడుసుదనం సార్‌. తన ఇంటిని కాపాడుకోటానికి, తనను తాను గయ్యాళిగా మార్చుకున్నారు. అదికూడా ఒక రకమైన త్యాగమే సార్‌. మేడమ్‌ గారి మనసుని మాకంటే రామయ్య తాతే బాగా అర్థం చేసుకున్నాడు సార్‌”.. మంగతాయారు.
కిరణ్‌కి తన భార్య ఏంటో బాగా తెలుసు. కానీ, అది బయటికి వాళ్లకి అర్థంకాక, వారి దృష్టిలో ఆమె నోరుపారేసుకునే, చెయ్యిచేసుకునే కఠినాత్మురాలిగా ముద్రపడిందనే బాధఉండేది. తనభార్యను సాటి మహిళలు అర్థంచేసుకోవటం, అందుకు రామయ్య ముఖ్యకారణం కావటం అతనికి ఎంతో ఊరట కలిగించింది. ఆ ముగ్గురూ మాట్లాడింది చిన్నారి గాయత్రికి అర్థం కాకపోయినా.. తనతల్లి మంచిది అని చెప్తున్నారనే నిర్ధారణకి వచ్చింది. పొంగిపోయింది.

“మీరందరూ వచ్చారు. మరి తాతరాలేదు?” గాయత్రి అడిగింది.
“పిచ్చోడు.. ఎక్కడున్నాడో తెలీదు తల్లి. ఆమద్దీల మేము పెద్దతిరపతి ఎల్లినప్పుడు అక్కడ కనిపించాడు. అమ్మగారు కోలుకోవాలని మొక్కుకున్నానని సెప్పాడు. గుండు కూడా సేయించుకున్నాడు” చెప్పింది పెంటమ్మ.
“నాకు కలిసినప్పుడు మాత్రం బెంగుళూరులో పనిదొరికిందని అన్నాడు సార్‌” అన్నది మంగతాయారు.
“ఈ ఆపరేసను సంగతి తెల్సున్నుంటే నిలస్తాడా సార్‌? కాలికి సెక్రాలు కట్టుకొని వొచ్చుడుస్తాడు సార్‌” చెప్పింది నాగమణి.
“కొంచెం ఎంగిలిపడి.. మీరు ఇంటికెళ్లి తానంసేసి, బట్టలు మార్సుకోండి అయ్యగారు. మేము ముగ్గురం ఇక్కడే ఉండి సూసుకుంటాం” అన్నది పెంటమ్మ.
“ఆయమ్మకు బాగయిందాక మేం మీతానే ఉంటామయ్యా! మీ ఇంట్లోనే పనిసేస్తాం. మీరు పొమ్మన్నా యాడికీ పోము. వద్దనబాకు సారు”.. నాగమణి.
“మేడమ్‌ కోలుకున్న తర్వాత కూడా మేము మీ ఇంట్లోనే పని చేస్తాం సార్‌. అలా అని రామయ్య మా దగ్గర మాట తీసుకున్నాడు”.. మంగతాయారు.

మంగతాయారుకి జరిగిన శస్త్రచికిత్స విజయవంతమైంది. డిశ్చార్జ్‌ చేసి ఇంటికి పంపించారు. ఇంటి గేట్‌ లోపల. రెండువైపులా బారులుతీరిన పూలమొక్కలు మంగతాయారుకి స్వాగతం పలుకుతున్నట్టు గాలికి రెప రెపలాడాయి. ఆ ప్రతి మొక్కలో, ప్రతి పువ్వులో రామయ్యే కనిపించాడు మంగతాయారుకి.
తనని కంటికిరెప్పలా కాపాడే మహిళా సైనికుల్లా తనని అంటిపెట్టుకొని ఉన్న పెంటమ్మ, నాగమణి, మంగతాయారు వైపు కృతజ్ఞతగా చూసింది మంగతాయారు.. అలియాస్‌ మ్యాగీ.

ఆపరేషన్‌ పూర్తిచేసి, తన చాంబర్లో కూర్చున్నాడు డా.తానేటి శ్రీనివాస రావు. అతనిలో ఏవేవో ఆలోచనలు. అంతా గజిబిజిగా ఉంది. రెండువారాల ముందు జరిగిన సంఘటన గుర్తొచ్చింది అతనికి. ఒక వ్యక్తి డాక్టర్‌ చాంబర్‌లోకి వచ్చాడు. తన కూతురికి గుండె మార్పిడి చేయాలని వివరాలు అడిగాడు. అందుకు దాతలు ఉండాలని, అది అంత తేలిక కాదని చెప్పాడు డాక్టర్‌ శ్రీనివాస్‌. అవయవదానానికి అంగీకరించిన వ్యక్తి ప్రమాదంలోనో, సహజంగానో మరణిస్తేనే.. ఆ వ్యక్తి గుండె అమర్చటానికి సాధ్యం అవుతుందని, అలాంటి అవకాశం వచ్చేవరకు, పేషెంట్‌ బ్రతికి ఉండాలని, ఏదో అద్భుతం జరిగి అదృష్టం కలిసొస్తే తప్ప.. అవన్నీ ఆచరణలో సాధ్యంకాదని చెప్పాడు. అయినా అతను చాలా సందేహాలు గుచ్చిగుచ్చి అడిగి తెలుసుకున్నాడు. అతని ఆసక్తికి, ఆరాటానికి, కూతురిమీద అతనికి ఉన్న ప్రేమకి ముచ్చట పడ్డ శ్రీనివాస్‌.. చాంబర్‌ దాటుతున్న అతన్ని పేరు అడిగాడు. అతను పేరు చెప్పాడు. అతన్ని ఎక్కడో చూసినట్టు అనిపించింది. ఎంత ఆలోచించినా ఎక్కడ చూశాడో గుర్తు రాలేదు.

వారం ముందు జరిగిన మరో సంఘటన గుర్తొచ్చింది డా.శ్రీనివాస్‌కి. వన్‌ టౌన్‌ ఎస్సై బాబూరావు నుంచి ఫోన్‌ వచ్చింది.
డాక్టర్‌ శ్రీనివాస్‌.. మా స్టేషన్‌కి దగ్గరలో ఒకవ్యక్తి చెట్టుపైనుంచి పడి చనిపోయాడు. మా విచారణలో అతను అనాథ అని తెలిసింది. అతని జేబులోఉన్న వివరాల ప్రకారం.. అతను తన అవయవాలను ఎవరికైనా దానం చేయవచ్చని ఎప్పుడో రాసిపెట్టుకున్న లెటర్‌ దొరికింది. ఇంకో ఆశ్చర్యకరమైన విషయం కూడా ఆ లెటర్లో ఉంది. నువ్వు నీ ఫ్రెండ్‌ భార్యకి గుండె కావాలని చెప్పింది గుర్తొచ్చి వెంటనే నీకు ఫోన్‌ చేశాను.
ఫార్మాలిటీస్‌ పూర్తయ్యాయి’ బాబూరావు చెప్పిన మాటలు తలుచుకున్నాడు శ్రీనివాస్‌.
ఆరోజు తన స్నేహితుడి భార్యకి గుండె దొరికిందనే ఆనందంలో మరే వివరాలు తెలుసుకోలేదు డా.శ్రీనివాస్‌. ఎస్సై బాబురావుకి వెంటనే ఫోన్‌ చేశాడు. ఆరోజు లెటర్‌లో ఉన్న ఆశ్చర్యకరమైన విషయం ఏంటని అడిగాడు. బాబురావు చెప్పిన విషయం విని షాకయ్యాడు డాక్టర్‌. అతని పేరు అడిగాడు. ఎస్సై చెప్పిన పేరు విని ఉలిక్కి పడ్డాడు డాక్టర్‌.
అనాథశవం లాంఛనాలు పూర్తిచేసే పనిని వేరే డాక్టర్ల బృందం చేపట్టింది ఆరోజు. డా. శ్రీనివాస్‌ నేరుగా ఆపరేషన్‌కి హాజరై.. తన బృందంతో విజయవంతంగా ముగించాడు. మిగిలిన అవయవాలన్నీ పనికొచ్చేవి కావటంతో, ఆ శవాన్ని మార్చురీలో భద్రపరిచారు.
డా. శ్రీనివాస్‌ ఒక్కక్షణం కూడా ఆలస్యం చెయ్యకుండా, మార్చురీ వైపు వేగంగా కదిలాడు. ఆ శవాన్ని చూసి నిర్ఘాంతపోయాడు. అతను.. ఆరోజు తన చాంబర్‌కి వచ్చి, తన కూతురుకి గుండె కావాలని వివరాలు అడిగిన వ్యక్తే! వివరాలు చూస్తే.. అదే పేరు. ఆరోజు అతను చెప్పిన పేరు, ఎస్సై బాబురావు చెప్పిన పేరు, ఇక్కడ కనిపిస్తున్న పేరు.. మూడూ ఒక్కటే. అతన్ని అంతకు ముందు ఎక్కడ చూశాడో గుర్తొచ్చింది.

అరగంట తర్వాత కిరణ్‌ ఇంట్లో ఉన్నాడు
డా.శ్రీనివాస్‌. “ఎలా ఉన్నావ్‌ చెల్లెమ్మా?” చిరునవ్వుతో అడిగాడు డా.శ్రీనివాస్‌.
“నీ దయవల్ల బాగానే ఉన్నాను అన్నయ్యా!” చెప్పింది మ్యాగీ.
“నా దయకాదు.. ఆపైవాడి దయ. ఏరా! నెలరోజులు లీవ్‌ పెట్టి.. మా చెల్లెలి పక్కనే ఉండి జాగ్రత్తగా చూసుకోవాలి. లేకపోతే కాళ్లు విరగ్గొడతాను” కిరణ్‌ వైపు చూసి నవ్వుతూ అన్నాడు శ్రీనివాస్‌.
కిరణ్‌ కూడా నవ్వేశాడు. అదే సమయంలో డా.శ్రీనివాస్‌ మొబైల్‌కి మెసేజ్‌ అలర్ట్‌ వచ్చింది. రొటీన్‌గా వచ్చిన ఆ మెసేజ్‌ని చదివాడు.
‘జీవితాంతం అపరాధ భావాన్ని, పశ్చాత్తాపాన్ని కలిగించే నిజాన్ని చెప్పటంకంటే.. దాన్నిదాచి, జీవితాంతం సంతోషం కలిగించటమే ఉత్తమం. అదే ఆ నిజానికి సార్ధకం’ డా. శ్రీనివాస్‌లో కొన్ని క్షణాలు చిన్న సంఘర్షణ. అందరివైపు చూశాడు.

“ఊ.. ఇంటినిండా విశ్వాసపాత్రులైన మంచి పనివాళ్లు ఉన్నారు. యూ ఆర్‌ వెరీ లక్కీరా కిరణ్‌” అన్నాడు డాక్టర్‌. “ఎగ్జాక్ట్‌లీ. ఆ విషయంలో నిజంగా మేం ముగ్గురం లక్కీరా”.
“కానీ.. రామయ్య కూడా ఉండి ఉంటే మాకు కొండంత అండగా ఉండేది అన్నయ్యా! రామయ్య ఈ ఇంటికి గుండెలాంటి వాడు. నేనే.. ఒట్టు పెట్టుకొని చేతులారా దూరం చేసుకున్నాను” బాధ, విచారం వ్యక్తం చేసింది మ్యాగీ.
“అవున్రా! రామయ్య చాలా మంచివాడు. మేమంటే ప్రాణం ఇస్తాడు. ఇప్పుడెక్కడ ఉన్నాడో, ఎలా ఉన్నాడో” బాధను వ్యక్తంచేశాడు కిరణ్‌.
“అంతగా ప్రేమించే రామయ్య.. మిమ్మల్ని, ఈ ఇంటిని వదిలి ఎక్కడికెళతాడు? ఎక్కడికీ వెళ్లడు. ఇక్కడే ఉంటాడు. ఈ ఇంట్లోనే ఉంటాడు. మీతోనే ఉంటాడు” ఓదార్పుగా అన్నాడు డా.శ్రీనివాస్‌.
“ఈరోజు శ్రీరామనవమి. నాపుట్టిన రోజు మావయ్య. ఈపుట్టిన రోజుకి నాకు మంచి బహుమతి ఇస్తానని పోయిన పుట్టినరోజు ప్రామిస్‌ చేశాడు రామయ్య”.. బాధగా అన్నది గాయత్రి.
“అవునా బంగారం? అయితే రామయ్య కచ్చితంగా మాట నిలుపుకొంటాడు. నీకోసం ఏదో గొప్ప బహుమతిని ఈ ఇంట్లో ఎక్కడో దాచిపెట్టి ఉంటాడు. ఏదో రోజు దొరుకుతుందిలే! యూ డోంట్‌ వర్రీ”.. గాయత్రిని ఎత్తుకొని ముద్దు పెట్టాడు డా.శ్రీనివాస్‌.
మ్యాగీ కళ్లల్లోకి సూటిగా చూస్తూ, తృప్తిగా బయలుదేరాడు డా.శ్రీనివాస్‌. గేట్‌ దాటుతున్న డాక్టర్‌కి మొక్కలు ప్రేమగా వీడ్కోలు పలికాయి.
కిరణ్‌, పెంటమ్మ, నాగమణి, మంగతాయారు అందరూ మ్యాగీ చుట్టూ చేరి, గాయత్రితో కేక్‌ కట్‌ చేయించారు. గాయత్రి చిన్నముక్కని తల్లినోటికి అందించింది. మ్యాగీ ముందుకివంగి, గాయత్రి నుదుటిపైన ముద్దుపెట్టింది. ఎందుకో.. ఆ ముద్దు కొత్తగా అనిపించింది గాయత్రికి. రామయ్య ముద్దు గుర్తొచ్చింది. శ్రీరామనవమి సందర్భంగా, రామాలయం దగ్గర్నుంచి పాట వినిపిస్తోంది.
“రామయ తండ్రీ .. ఓ రామయ తండ్రీ. మా నోములన్ని పండినాయి రామయ తండ్రి. మా సామివంటే నీవేలే రామయ తండ్రి..” ఆ పాటకి పరవశించి పోతున్నట్టు మరోసారి పూలమొక్కలు తలలూపాయి.

డా. ఎం. కోటేశ్వరరావు
రచయిత డా.ఎం. కోటేశ్వరరావు. తిరుపతి పశువైద్య కళాశాల నుంచి పశువైద్య శాస్త్రంలో పట్టా పొందారు. ప్రస్తుతం కరీంనగర్‌ ప్రాంతీయ పశు సంవర్ధక శిక్షణా కేంద్రంలో ఫ్యాకల్టీగా పనిచేస్తున్నారు. తొమ్మిదేళ్ల వయసు (నాలుగో తరగతి) నుంచి కథలు రాస్తున్నారు. దాదాపు అన్ని వార, మాస పత్రికలలో వీరి కథలు అచ్చయ్యాయి. కథలతోపాటు, కవితలు, పాటలు, పద్యాలు, ఒక ధారావాహిక కూడా రాశారు. 2023-24 సంవత్సరంలో ‘నమస్తే తెలంగాణ-ముల్కనూరు సాహితీపీఠం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన జాతీయ స్థాయి కథల పోటీలో ఈయన తొలిసారి రాసిన ‘అమ్మ చిరునామా’ కథకు యాభైవేల రూపాయల ప్రథమ బహుమతి లభించింది. పాలపిట్ట, సాహితీ కిరణం, విశాలాక్షి, వారణాశి సాహితీ వారధి, సహరి, రవళి, కథామంజరి, తెలుగు జ్యోతి, స్వాతి పత్రికలు నిర్వహించిన కథల పోటీలలో, కర్ణాటక తెలుగు సమాఖ్య, పలమనేరు సాహితీ సమాఖ్య, వాగ్దేవి కళాపీఠం వారి పోటీలలో.. ఒకే సంవత్సరం 22 పోటీలలో బహుమతులు అందుకున్నారు. వృత్తి పరంగానూ రెండు రాష్ట్ర స్థాయి పురస్కారాలను, ఒక స్వర్ణ పతకాన్ని, ఒక జిల్లాస్థాయి పురస్కారాన్ని అందుకున్నారు.

డా. ఎం. కోటేశ్వరరావు
85558 81512