2017, అక్టోబర్ 10వ తారీకు… ఎల్బీనగర్ చౌరస్తా… మూడుదిక్కులా ఎర్ర లైట్ వడ్తే ఒక్క దిక్కు నుంచి బండ్లురువ్వడిగా వోతున్నయి. మాకు ఎదురుంగున్న సిగ్నల్ ఎప్పుడు పచ్చగైతదా అని ఎదిరిసూత్తున్నం. పచ్చలైట్ వడ్తే మూలకున్న మా టిఫిన్ బండి ముందు ఎవరన్న ఆగుతరేమోనన్న ఆశ. ఎల్బీనగర్ ఫుట్పాత్ మీద మేం ఇద్దరాలుమొగలం టిఫిన్ బండి నడుపవట్టి ఏండ్లయితున్నది. అదే మా బతుకుదెర్వు. దోశల పెనం కింద చిన్నమంట వెట్టి గంటె చేతుల వట్టుకొని ఎదిరి సూత్తున్నడు రామకృష్ణ, ఎవలన్నస్తే దోశలేద్దామని. ఆయ్న పక్కకే గట్టిగున్న పల్లీల తొక్కును ఇన్నీళ్లు వోసి పల్సగ జేత్తున్న. ఒక్కసారి కండ్లకు బైర్లు కమ్మినయి. పెయ్యంత సల్లసెమ్టలు వుట్టినయి. ఆడిదాన్కనే గుర్తుంది. ఉన్నకాన్నే క్యాలిదప్పి కూలవడ్డనట. ‘రేనా.. ఓ రేనా..’ అని పెనిమిటి రామకృష్ణ ఎన్నిసార్లు పిల్సినా సై లేదు, సప్పుడు లేదట.
కండ్లు తెరిసి సూత్తె నిమ్స్ దవాఖాన్ల మంచం మీద పండుకొని ఉన్న. అప్పటిదాన్క మంచిగున్న కాళ్లు గాలిగొట్టిన బుగ్గోలె ఉబ్బినయి. మాసిపోయిన బట్టలు, మొకమంతా జిడ్డు వట్టి నా తలాపునకే కూసొని కనవడ్తున్నడు నా పెనిమిటి రామకృష్ణ. అప్పటి కి మా పెండ్లయి పదేండ్లయ్యింది. ఇద్దర్ని పిల్లల్ని సూస్కుంట రెక్కల కట్టం జేస్కొని బతుకుతున్నం. ఉన్నదాంట్ల తుర్తిగ బతుకుతున్నమనుకునే మోపున ఆ దేవుడోర్వలేదో ఏమో…
‘నాకేమైంది బావ..’ అనడిగిన. ఆయ్నకు దుక్కం ఆగలేదు. చేతికి గుల్కోస్ డబ్బా ఉన్న ముచ్చట కూడా మర్శిపోయిండు. ఆ చెయినే గట్టిగ వట్టుకొని గుడ్ల నిండా నీళ్లు దీసిండు. ఆ నీళ్ల వటావటా రాలుకుంటొచ్చి నా నుదుటి మీద వడ్డయి. నాకూ దుక్కమాగలె. ఒగలి మొగం ఒగలం సూస్కుంటా గంట సేపేడ్సినం. కొద్ది సేపట్కే సిస్టరొచ్చి ‘అమ్మా.. టెస్టులకు తీస్కపోవాలె రడీగున్నవా అని గీరల కుర్చీ మంచం ముందల వెట్టింది. రెండు మూడ్రోజులు పరీచ్చలు చేసిన డాక్టర్లు నా రెం డు ‘కిడ్నీ’లు కరాబైనయని చెప్పిర్రు. డయాలిసిస్ జేత్తనే బత్కుతనట..!
2017, అక్టోబర్ 25… అప్పట్నుంచి ఇప్పటిదాన్క ఆరానికి మూడుసార్లు డయాలిసిస్ జేస్కుంటున్న. దినం తప్పిచ్చి దినం ఇదే పని. ‘ఎల్బీనగర్ దగ్గర్నే జేస్కోవచ్చు గదా డయాలిసిస్’.. అని మస్తుమంది నాతోనంటరు. దూరమైనా మంచిదేగని నేను నిమ్స్ దవాఖానకే వోతనని చెప్తా. ఎందుకంటే నాకు నిమ్స్ దవాఖాన అన్న, నిమ్స్ల పన్జేసే డాక్టర్లన్నా మస్తు నమ్మకం. నాకు డయాలిసిస్ షురూ అయినన్క కొన్నిరోజులకు.. ఓ రోజు అద్దనాత్రి 12 గంటలకు భరించలేని కడుపు నొప్పి, ఎందుకు నొస్తున్నదో తెలువదాయె. మా ఆయ్నకు చెప్తే బండిమీద కూసోవెట్టుకొని ప్రయివేటు దవాఖానకు పట్కపోయిండు. వాళ్లకు నేను డయాలిసిస్ పేషంట్నని జెప్పిన. అంతే ‘డయాలసిస్ జెయ్యాలె’ నాలుగున్నర వేలయితయి అన్జెప్పిర్రు. ‘మా ఆయ్నను పక్కకు గుంజి.. కడుపునొప్పిని కొద్దిసేపు ఓర్సుకుంట గని సక్కగా నిమ్స్కే వోనియ్యి బండి’ అన్న.
అప్పటికే ఒంటిగంటయితంది. నాకు డయాలిసిస్ చేసే పెద్ద డాక్టర్ గంగాధర్ సారుకు ఫోన్జేసిన. ఆ రాత్రిల గూడ సారు కసురుకోకుండా సమాధానం జెప్పిండు ‘దవాఖాన్ల డ్యూటీ డాక్టర్లున్నరమ్మా.. వెళ్లండ’ని. అద్దగంటల నిమ్స్కు చేరినం. పొయ్యేసరికి చిన్న డాక్టర్ సారున్నడు. అసలు ఆ కడుపునొప్పి ఎందుకచ్చిందంటే అన్నమరుగక. కడుపుల గ్యాస్ వట్టింది. ఆ డాక్టర్ సార్ చిన్న గోలిస్తే అద్దగంటల కడుపునొప్పి మాయమైంది. ఇట్ల ఎప్పుడు, ఏ రాత్రొచ్చినా ప్రేమగా సూస్కుంటరు నిమ్స్ డాక్టర్లు, అన్ల పన్జేసే సిస్టర్లు. పైసా కర్సులేకుండా మూడేండ్లాయె నేను డయాలిసిస్ చేస్కోవట్టి. నేనే కాదు, నా లెక్క దగ్గెర దగ్గెర రోజుకు 250 మంది డయాలిసిస్ చేస్కుంటరు. అందర్ని ఇంత మం చిగ సూస్కునే డాక్టర్లను ఇడిసిపెట్టి ప్రైవేట్లకెందుకు వోతం. మన్ను బుక్కెటందుకా..?
ఒకసారి నిమ్స్ దవాఖానల మిల్ట్రీల పన్జేసిన సారు కనిపించిండు. ఆయన నిమ్స్ దవాఖాన్ల డయాలిసిస్ చేస్కోవట్టి పదిహేనేండ్లాయె. సార్ ఇప్పటికీ ధైర్నం సెడకుండా దినం దప్పిచ్చి దినం డయాలిసిస్ చేస్కుంటున్నడు. నేన్గూడ సారు లెక్కనే బతుకాలె. మొన్న డయాలిసిస్ చేస్కుంటున్నప్పుడు మంత్రి హరీశ్రావు సారొచ్చిండు నిమ్స్ దవాఖానకు. నా దగ్గర్కచ్చి ‘సముద్రాల రేణుకా… మంచిగున్నవా అమ్మ’ అని పల్కరిచ్చిండు. ‘మీకేం గాదు, మిమ్మల్ని మంచిగ సూస్కునేటందుకు కేసీఆర్ సారున్నడు, మా గవర్నమెంటున్నది, నిమ్స్ డాక్టర్లున్నరు’ అన్నడు. ‘కేసీఆర్ సార్ ఉండెవట్కనే గదా సార్.. మూడేండ్ల వట్టి రూపాయి కర్సు లేకుండా ఫిరీగా డయాలిసిస్ చేస్కుంటున్న, నా పోరగాండ్లను కంటినిండా సూస్కుంటున్న’ అన్జెప్పిన.